Κυριακή 2 Απριλίου 2006

Τι Έχω [ΝΚ]

Έχω ένα μεγάλο, μαρμάρινο, τραπέζι. Ένα κόκκινο βαθύ ύφασμα βαρύ. Και ένα κλειδί. Στο δρόμο το τραπέζι. Το ύφασμα στρωμένο. Θα ανοίξω το θησαυροφυλάκιο της μνήμης. Θα αποθέσω το περιεχόμενο του. Ολόκληρες μνήμες. Μνήμες μισές. Ό,τι άρχισε. Ό,τι δεν τελείωσε. Ό,τι με πλήγωσε. Με πληγώνει ό,τι. Ό,τι ζήτησα. Ό,τι πόθησα. Ό,τι ξεστράτησε. Ό,τι πάλιωσε. Ό,τι με πόνεσε και πάει. Ό,τι με τυραννάει. Ό,τι θέλησα. Ό,τι άφησα. Ό,τι ονειρεύτηκα. Ό,τι έζησα. Και εικόνες. Το «Βοξ» και πάνω του τ’ άστρα. Στο Ζάππειο ένα παγκάκι. Ένα πρωινό στο Λυκαβηττό. Στην παραλία της Γλυφάδας μια εξομολόγηση. Μια απρόσμενη επίσκεψη το καταμεσήμερο. Ένα ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος. Μια βόλτα απογευματινή. Την λεωφόρο Πειραιώς, την επόμενη του σεισμού, κατηφορίζοντας. Ένα όμορφο κορίτσι, με ταγιέρ, και τον ήλιο να λάμπει. Στα δάχτυλα μου ένα χαλίκι βυσσινί. Μια χειραψία άσχετη για της επαφής τη χαρά. Μια κίνηση που πνίγηκε. Απλωμένα όλα. Τακτικά. Αταξινόμητα. Και θα προσμένω. Και “Δεν μπορεί”, στον εαυτό μου θα λέω. Θα την τραβήξει το “αίμα”. Τα βήματά της θα την φέρουν. Θα περάσει. Θα κοντοσταθεί. Θα σκιρτήσει. Θα καταδεχτεί. Θα εννοήσει. Ένα μαρμάρινο τραπέζι. Ένα ύφασμα αίμα. Μια άδεια μνήμη και μια ελπίδα. 

02/04/2006

4 σχόλια:

  1. Συνήθως η ελπίδα ακολουθεί τη "γεμάτη" μνήμη. :)
    Πολύ δυνατές οι εικόνες και ο λόγος σας! Χαίρομαι που σας συναπαντώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσως, μα πιότερο αναγκεμένη είναι η "κενή μνήμη". Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

    Καλή σας ημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή