Μονομαχία στο Μπορντώ [ΝΚ]

Βρισκόμαστε στα 1282, λίγο μετά τον “Σικελικό Εσπερινό”. Ο Κάρολος Ι Κόμης του Ανζού και της Προβηγκίας, Βασιλιάς της Σικελίας, της Αλβανίας και της Ιερουσαλήμ έχει εμπλακεί σε πόλεμο με τον Πέτρο ΙΙΙ Βασιλιά της Αραγωνίας. Έχουν και οι δυο τα προβλήματά τους και, κυρίως, άδεια ταμεία. Και ο πόλεμος, ήδη από τότε, κοστίζει. Κοστίζει πολλά. Να για πανοπλίες, να για κουζινομάχαιρα, να για μιστά, να για τους δανειστές και τους τοκογλύφους τι να απομείνει για τους δύστυχους τους Βασιλείς; Τρέχουν, λοιπόν, και δεν φτάνουν. Και θέλουν να κερδίσουν, χωρίς μακροχρόνιο πόλεμο, και επιθυμούν να μην καταξοδευτούν.

Καθόλου παράξενο, λοιπόν, που ο Κάρολος, ως πιο “περπατημένος”, προτείνει επισήμως στον Πέτρο να λύσουν τις διαφορές τους με μια ωραιότατη μεταξύ τους μονομαχία [και να φάνε τα λεφτά τους σε σουβλάκια]. Του Πέτρου του καλαρέσει η ιδέα και δέχεται ασμένως [το λεξικό, το λεξικό].

Υπάρχει όμως το ζήτημα ότι για τα μεσαιωνικά δεδομένα ο Κάρολος, στα πενήντα έξι του, θεωρείται ήδη γέρος ενώ ο Πέτρος είναι δεκαπέντε χρόνια νεώτερος. Έτσι αποφασίζουν να καλέσουν και άλλους στην χαρά τους και να αρπαχτούν με παρέα εκατό επιλέκτων ιπποτών του ο κάθε βασιλέψ. Τα είπανε, τα συμφωνήσανε, σενιάρανε τον οπλισμό, ξυστρίσανε τα αλόγατα, “κλείσανε” για την 1η Ιουνίου 1283 και τυπώσανε και προσκλήσεις. “Σας καλούμε να μας καμαρώσετε. . .” και τα τοιαύτα.

Αυτή η “μονομαχία”, των 101 από την μια και των άλλων 101 από την άλλη, ήταν, για την εποχή, μια προσφυγή στον Θεό και στην αγαθή του ετυμηγορία. Αν υπήρχε τότε ΟΗΕ [τρομάρα του όπως τον έχουνε καταντήσει] ίσως να πηγαίνανε, χεράκι – χεράκι, να λύσουν εκεί τις διαφορές τους. Αλλά δεν υπήρχε ούτε ΟΗΕς ούτε άλλος Διεθνής Οργανισμός να μπερδουκλώνει τα πράγματα και να βγάζει το μαύρο άσπρο όπως, καλή ώρα, στην όμορφη, ηθική και τσαχπινογαργαλιάρα εποχή μας.

Τα “παλικάρια” το “βεβαίως και να αρπαχτούμε!” το είπανε. Αλλά δεν ήταν και κοροϊδάρες να χάσουν τα αβγά και τα πασχάλια σε ένα γήπεδο. Διότι αλόγατα είναι αυτά πέφτουνε, κεφάλια είναι αυτά σπάνε, διάβολος είναι αυτός και βάζει την ουρά του. Είχανε μεσολαβήσει και διάφορα μπήκε στην μέση και ο Πάπας [τι στο καλό πήραμε την αντιπροσωπεία του Θεού επί της γης; Εμείς πότε θα πουλήσουμε;], άστα να πάνε, μπλέξανε τα παλικάρια. Ψάχνανε, λοιπόν, τρόπο να την “κάνουνε” αξιοπρεπώς. Και οι μπαγάσηδες τον βρήκανε [ή έτσι νομίσανε!].

Ο τόπος συνάντησης ήταν στο Μπορντώ. Με εντολή του Βασιλιά Εδουάρδου της Αγγλίας [ο οποίος με εντολή του Πάπα απέφυγε κάθε άλλη προσωπική ανάμειξη] ο Ιωάννης του Γκραιλύ ανέλαβε να οργανώσει την υποδοχή των “μονομάχων” και να προετοιμάσει τον χώρο του αγώνα.

Ο Κάρολος έφθασε στο Μπορντώ με μεγάλη πομπή συνοδευόμενος από τον Βασιλιά της Γαλλίας και ένα μάτσο σημαιοστολισμένους Γάλλους ιππότες, από τους οποίους θα διάλεγε εκατό να κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του. Μεγάλος Βασιλιάς ήτανε. Το έδειχνε [μη πα και τον κόψουνε για παρακατιανό και του μειώσουνε οι υπηκόοι την επιχορήγηση!].

Ο Πέτρος το “έπαιξε” ΝΔ. Σεμνά και ταπεινά. Την κεφάλα κάτω, λίγα τα λόγια με τους μαστόρους και “Ότι πει ο Θεός” [άλλη σκασίλα δεν είχε ο Θεός με τα κουτσαβάκια θα έτρωγε την ώρα του].

Την ημερομηνία την ορίσανε, 1η Ιουνίου 1283. Από ώρα όμως; Γράφε μου ενίοτε [που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Σκαρίμπας]. Νωρίς το πρωί μπουκάρησε στον στίβο ο Πέτρος, ο Βασιλέψ της Αραγωνίας, με τους εκατό του να μασάνε σίδερα [τσίκλες δεν υπήρχαν τότε]. Παίξανε οι καραμούζες [τα ταρά τατά], τον αναγγείλανε οι κήρυκες και δεν άνοιξε ούτε μύτη. Ωραία πράγματα! “ Μάαστα ” είπε ο Πετράκης. Γύρισε στα καταλύματά του και έβγαλε μια ανακοινωσάρα κάτσε καλά. Ήρθατε μουσιού Κάρολε; Όχι! Χάσατε! Δική μας η νίκη. Ο Θεός μίλησε!

Λίγες ώρες αργότερα η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε με τον Βασιλιά Κάρολο αυτή τη φορά. Ταρατατζούμ τζουμ. Αίσχος τους! Μεγάλα παιδιά να κάνουν τέτοια καραγκιοζιλίκια.

Λίγες μέρες αργότερα, και κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για ανανδρία, τα μαζέψανε και πήγανε για φρέσκα. Έτσι, τελείωσε αυτή η ιστορία της παρ’ ολίγον μονομαχίας μεταξύ δυο Βασιλιάδων.

Υ.Γ

1. Η ιστορία αυτή είναι από το βιβλίο “ΣΙΚΕΛΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ” [Κεφάλιο 14, Η μονομαχία μεταξύ των Βασιλέων, σελ 256] του κ. Steven Runciman / Εκδόσεις Γκοβόστη / 2003
2. Την “έμπνευση” μου έδωσε η εξαιρετική εγγραφή " Το Γκα του κυρίου Γκάους "της Mirandolina

18/02/2006