Κοντεύει να κλείσει ένα έτος από την δημοσίευση της πρώτης εγγραφής στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Μπήκα, λοιπόν, στον συγκεκριμένο χώρο και σιγά σιγά άρχισα να τον γνωρίζω. Υπάρχουν όλων των ειδών τα είδη. Ένα υποσύνολο της κοινωνίας. Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Επιτυχημένες, χιουμοριστικές, εκ βαθέων, ασύνταχτες, οργισμένες, απίθανες, απρόβλεπτες, χαριτωμένες, γλυκύτατες, πονεμένες, αυτοβιογραφικές, βιωματικές, και ότι άλλο μπορείτε ή θέλετε να φανταστείτε, εγγραφές.
Για όσους «γράφουν», ερασιτεχνικά ή όχι, ο χώρος αυτός είναι χρυσορυχείο. Σε βοηθά να προσδιορίσεις το που βρίσκεσαι. Θαρρείς ότι χειρίζεσαι καλά και σωστά την γλώσσα; Βρίσκεις εγγραφές που είναι καλύτερες από ότι εσύ θα μπορούσες να γράψεις. Θεωρείς ότι έχεις χιούμορ; Βρίσκεις εγγραφές με χιούμορ καλύτερο από το δικό σου. Επαληθεύεται, με λίγα λόγια, μια αγαπημένη μου φράση:
- Και του μεγάλου αεί έστι μείζον
[Κι απ’ το μεγάλο υπάρχει πάντα κάτι μεγαλύτερο. Αναξαγόρας D-K. B. 3. --> Μπαχαράκης, Αείζωον Πυρ, 1994]
Έτσι, για να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και ποιοι είμαστε.
Είσαι στον χώρο και περνάς ένα στάδιο όπου «ψάχνεσαι». Πόσοι επισκεφθήκαν το ημερολόγιο μου; Εκατό; Και του δείνα; Ενενήντα; Αχά! Άρα είμαι «καλύτερος»! Και άλλα τέτοια χαζά. Σε λίγο, αναπόφευκτα, ανακαλύπτεις ότι στον χώρο υπάρχουν «ομάδες». Ομάδες ανθρώπων που γνωρίζονται, συναντιόνται ή έχουν συναντηθεί, και οι οποίοι έχουν αποκαταστήσει δικούς τους κώδικες επικοινωνίες και μοιράζονται κοινές μυθολογίες. Επικοινωνούν, το χαίρονται και το δείχνουν! Παντελώς νόμιμο και κατανοητό. Ποιος είναι αυτός που θα απορρίψει την ασφάλεια του «ανήκειν» και μάλιστα για πολύ;
Μπαίνεις, λοιπόν, σε έναν ακόμα πειρασμό. Στον πειρασμό του να «ενταχθείς», να βρεις τους ομοίους σου, να μιλήσεις τη γλώσσα τους και να δηλώσεις συμμετοχή στην διαμόρφωσή της. Και με το πρίσμα αυτό σου έρχεται να γράψεις τίποτα «εξυπνάδες», που δεν τις πολυπιστεύεις, να σχολιάσεις με το ζόρι, να γίνεις αρεστός. Παιδικές ασθένειες με άλλα λόγια.
Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Μα το να προσπαθήσεις, να μην αλλοιώσεις τον εαυτό σου. Να μην ευτελίσεις τις σκέψεις, τις απόψεις, τις ιδέες σου. Όσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Είναι πολλοί εκεί έξω. Με κάποιους θα ταιριάξεις, με κάποιους ίσως θα συντονιστείς. Μη βιάζεσαι, μη προσποιείσαι, μη σπαταλιέσαι. Γράψε, όσο καλύτερα μπορείς, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που θέλεις. Έχεις ένα παράθυρο στον κόσμο. Άνοιξέ το και δείξε, αφού το θέλεις, το εσωτερικό του σπιτικού σου. Τίποτα άλλο.
Για όσους «γράφουν», ερασιτεχνικά ή όχι, ο χώρος αυτός είναι χρυσορυχείο. Σε βοηθά να προσδιορίσεις το που βρίσκεσαι. Θαρρείς ότι χειρίζεσαι καλά και σωστά την γλώσσα; Βρίσκεις εγγραφές που είναι καλύτερες από ότι εσύ θα μπορούσες να γράψεις. Θεωρείς ότι έχεις χιούμορ; Βρίσκεις εγγραφές με χιούμορ καλύτερο από το δικό σου. Επαληθεύεται, με λίγα λόγια, μια αγαπημένη μου φράση:
- Και του μεγάλου αεί έστι μείζον
[Κι απ’ το μεγάλο υπάρχει πάντα κάτι μεγαλύτερο. Αναξαγόρας D-K. B. 3. --> Μπαχαράκης, Αείζωον Πυρ, 1994]
Έτσι, για να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και ποιοι είμαστε.
Είσαι στον χώρο και περνάς ένα στάδιο όπου «ψάχνεσαι». Πόσοι επισκεφθήκαν το ημερολόγιο μου; Εκατό; Και του δείνα; Ενενήντα; Αχά! Άρα είμαι «καλύτερος»! Και άλλα τέτοια χαζά. Σε λίγο, αναπόφευκτα, ανακαλύπτεις ότι στον χώρο υπάρχουν «ομάδες». Ομάδες ανθρώπων που γνωρίζονται, συναντιόνται ή έχουν συναντηθεί, και οι οποίοι έχουν αποκαταστήσει δικούς τους κώδικες επικοινωνίες και μοιράζονται κοινές μυθολογίες. Επικοινωνούν, το χαίρονται και το δείχνουν! Παντελώς νόμιμο και κατανοητό. Ποιος είναι αυτός που θα απορρίψει την ασφάλεια του «ανήκειν» και μάλιστα για πολύ;
Μπαίνεις, λοιπόν, σε έναν ακόμα πειρασμό. Στον πειρασμό του να «ενταχθείς», να βρεις τους ομοίους σου, να μιλήσεις τη γλώσσα τους και να δηλώσεις συμμετοχή στην διαμόρφωσή της. Και με το πρίσμα αυτό σου έρχεται να γράψεις τίποτα «εξυπνάδες», που δεν τις πολυπιστεύεις, να σχολιάσεις με το ζόρι, να γίνεις αρεστός. Παιδικές ασθένειες με άλλα λόγια.
Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Μα το να προσπαθήσεις, να μην αλλοιώσεις τον εαυτό σου. Να μην ευτελίσεις τις σκέψεις, τις απόψεις, τις ιδέες σου. Όσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Είναι πολλοί εκεί έξω. Με κάποιους θα ταιριάξεις, με κάποιους ίσως θα συντονιστείς. Μη βιάζεσαι, μη προσποιείσαι, μη σπαταλιέσαι. Γράψε, όσο καλύτερα μπορείς, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που θέλεις. Έχεις ένα παράθυρο στον κόσμο. Άνοιξέ το και δείξε, αφού το θέλεις, το εσωτερικό του σπιτικού σου. Τίποτα άλλο.
15/02/2006
ένα μείζον πόστ. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θεωρώ πειρασμό το να βρεις "τους ομοίους σου" αλλά βασικό κίνητρο, για κάποιους από μας, να μπουν σε αυτή την ιστορία των ευλογ. Ύστερα, ομοίους σου ως προς ποιάν ποιότητα; Είμαστε τόσο πολύπλοκοι που, με προϋπόθεση την πλατειά καρδιά, στο τέλος θα τους συναντήσεις όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Ομοίους ως προς την νοοτροπία, τις εμπειρίες, τα ενδιαφέροντα. Κάθε άνθρωπος μια αυτοκρατορία [ως προς την πολυπλοκότητα]. Τους συναντάμε όλους, διαλέγουμε λίγους. Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή