1473. «Σαλάτα Του Σεφ»

Τρώμε. Μέσα ή έξω. Παραγγέλλοντας ή όχι. Και στα που τρώμε και οι σαλάτες. Σαν ορεκτικό. Η για κάποιες κυρίες, κυρίως, σαν κύριο γεύμα. Στο σπίτι μας τις φτιάχνουμε όπως θέλουμε. Έξω, ή όταν παραγγέλνουμε, όμως; Το πράγμα μπλέκει.

 

Τρώω έξω, ή παραγγέλλω, θα έλεγα τακτικά. Παραγγέλλω και θέλω και τη σαλάτα μου. Σαν ορεκτικό / συνοδευτικό και για το, απαραίτητο, πράσινο της. Λοιπόν, έχω βγάλει συμπέρασμα. Πολλά καταστήματα βγάζουν πολλά χρήματα από τις σαλάτες. Γιατί τις σερβίρουν σε ποσότητες δυσανάλογες προς το κόστος τους.

 

Δεν καθόλου μου αρέσουν οι σαλάτες που περιέχουν κοτόπουλο. Κυρίως για υπάρχει σε τέτοιες ποσότητες στη σαλάτα που αυτή παύει να είναι τέτοια. Επίσης δεν προτιμώ τη χωριάτικη, που εύκολα τη φτιάχνω και στο σπίτι μου. Αγαπημένη μου σαλάτα είναι η «σαλάτα του σεφ». Αλλά σεφ από «σεφ» έχει διαφορά. Οι σαλάτες τους ομοίως.

 

Πριν από λίγες μέρες, λοιπόν, παρήγγειλα σε κατάστημα της περιοχής μου (επί της Ελευθέρου Ανθρώπου) μία κρέπα και μία σαλάτα του σεφ. Η κρέπα (τυρί, ζαμπόν, μανιτάρια, πιπεριά και καλαμπόκι) ήταν «μέσης βιομηχανικής ποιότητας», όπως λέω. Τρωγόταν, τίποτα το ιδιαίτερο.

Η «σαλάτα του σεφ» ήταν άλλο κεφάλαιο. Με κόστος 6,9 € αγόρασα μια μικρή ποσότητα από μαρουλόφυλλα κομμένα, μάλλον με το χέρι, σε μέγεθος άκρως κατάλληλο για, συμπαθέστατες, κατσίκες. Το ζαμπόν το έψαχνες με το κιάλι. Το τυρί ομοίως και όταν το βρήκα ήταν σε μεγαλούτσικα επίπεδα κομμάτια κομμένα με το χέρι. Η σος τίποτα το ιδιαίτερο και μάλιστα είχε αρχίσει να κόβει νερό.

 

Απογοητεύτηκα. Και από τον «σεφ» και από τη σαλάτα του. Καμία φροντίδα. Κανένα ενδιαφέρον. Καμία, των υλικών, αναλογικότητα. Η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Πετάμε κάτι υλικά σε ένα δοχείο και τα ξαποστέλνουμε στον πελάτη. Πολλοί θα φάνε, λίγοι θα καταλάβουνε. Δεν ξέρω. Περισσότερο στεναχωρήθηκα ή εκνευρίστηκα; Πως τολμούν κάποιοι και λειτουργούν καταστήματα εστίασης;

 

Στην εγγραφή της Τρίτης, 16 Μαΐου 2023, «1464. Βιβλία γραμμαρίων 3916», είχα την ευκαιρία να γράψω για την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου και λαμβάνοντας υπόψη τα καταστήματα τα οποία έχω επισκεφθεί, «σαλάτα του σεφ» της περιοχής. Αυτή του καταστήματος «Οι Πίτες Της Γεωργίας», επί της Γεωργίου Γεννηματά. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πώς, συνήθως, η ποιότητα της σαλάτας που καταναλώνεις επί του τόπου είναι ανώτερη αυτής που σου παραδίδεται στο σπίτι σου.

 

Το απόλυτο μέγιστο για τη «σαλάτα του σεφ» και την, αλμυρή, κρέπα, για το προσωπικό μου γούστο, το είχε επιτύχει η γλυφαδιώτικη κρεπερί «Golden Crepe”, επί της οδού Γιαννιτσοπούλου 3. Οικογενειακή επιχείρηση με μία απίστευτη, σταθερή, ποιότητα. Η, σε γενναία ποσότητα, «σαλάτα του σεφ», με φρέσκο μανιτάρι, αποτελούσε γευστικό παράδεισο. Οι δε κρέπες της, σε σχήμα κλειστού φακέλου με εμπνευσμένες σος, παραμένουν αξεπέραστες. Δυστυχώς έκλεισε, πριν από μερικά χρόνια, και μας άφησε, γευστικά, ορφανούς. 

 

Να είσαστε Καλά,

Να τρώτε Καλά,

Να Υγιαίνετε!

 

Ένα κλικ μακριά το αγορίστικο Αμερικάνικο συγκρότημα Backstreet Boys στο “Larger Than Life” [1999], σύνθεση των Brian Littrell, Kristian Lundin και Max Martin:

05/07/2023