1466. Αλοΐσιους: Περί των στη φιλία τάσεων

Πόσο καιρό έχει να εμφανιστεί η ετικέτα «Αλοΐσιους» στο παρόν ημερολόγιο; Αναρωτήθηκα. Το έψαξα. Βρήκα. Περισσότερο από τρία χρόνια! Από την Παρασκευή, 6 Μαρτίου 2020, και την εγγραφή:

 

1274. Αλοΐσιους:Σχέσεις της μίας κλωστής

 

Μοιάζει, λοιπόν, πως ανάμεσα στο τότε και στο τώρα δεν μου έλειψε η έμπνευση. Δε χρειάστηκε να καταφύγω στα, γνωστά, του Αλοΐσιους χειρόγραφα.

 

Να, όμως, που ήρθε η στιγμή που η έμπνευση μοιάζει να μου κούνησε το μαντίλι και αναγκάζομαι, θα έλεγα, να προστρέξω, ακόμα μία φορά, στα πιο πάνω χειρόγραφα. Τα ανέσυρα. Τα ξεφύλλισα. Διάλεξα μια κιτρινισμένη σελίδα. Αντιγράφω:

 

Κάθε σχέση, φιλική, ερωτική, άλλη, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα διαμορφώνει μία τάση για το προς τα πού, και ίσως πώς, θα κινηθεί. Σήμερα θέλω να μιλήσω  για μία φιλία ετών πολλών. Μια σχέση με διάρκεια που προσεγγίζει τον μισό αιώνα. Μια σχέση η κατεύθυνση / τάση της οποίας διαμορφώθηκε από τα πρώτα έτη, αλλά εγώ δεν ήθελα ή δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Τώρα όμως, τόσες δεκαετίες μετά, συνειδητοποιώ πως, στην ουσία, με τη φίλη, για την οποία μιλώ, συναντιόμασταν οπότε, όσο και όταν αυτή ήθελε.  Λίγες οι φορές που ζήτησα και έλαβα. Πολλές οι φορές που ήθελα να ζητήσω μια συνάντηση, μια συνομιλία και δεν το έκανα. Ήθελα να το ψυχανεμιστεί, να καταλάβει, να προτείνοντας συγκατανεύσει. Δεν το έπραξε. Σήμερα έφτασα στο σημείο να αισθάνομαι πως αισθάνομαι περισσότερο φίλος της από ότι αισθάνομαι ότι αυτή αισθάνεται για εμένα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να της πω «Γιατί δεν με αισθάνεσαι τόσο φίλο σου όσο φίλη μου σε αισθάνομαι εγώ;». Δεν μπορώ να παρέμβω στη ζωή της, στις προτεραιότητες της. Είναι, προφανώς, δικαίωμά της να όπως θέλει ζει. Να όπως θέλει αισθάνεται. Εγώ όμως, έχω σκέψεις δεύτερες. Αισθάνομαι ζορισμένος. Αδικαίωτος. Καταπιεσμένος από το γεγονός του ότι δεν  συναντιόμαστε συχνότερα, δεν μιλάμε, δεν βάζουμε ένα τραπεζάκι ανάμεσά μας. Πρόβλημά μου αλλά, από την άλλη, αν αυτό είναι κάτι που τόσο με δυσαρεστεί γιατί να το αποδεχτώ, γιατί να το συνεχίσω; Ήδη στη μακροχρόνια σχέση μας υπήρξαν μεγάλα διαστήματα, ακόμα και ετών,  σιωπής. Διαστήματα τα οποία, με τρόπο μαγικό κάποτε, πάντα καταφέρναμε να ξεπεράσουμε. Συνεπώς, στο εύλογο ερώτημα «Τι θα πείραζε αν προσθέταμε ένα ακόμα διάστημα σιωπής;» η απάντηση μοιάζει να είναι «Τίποτα!». Από την άλλη η ζωή είναι μία και λιγοστή, πλέον. Υπάρχει η δυνατότητα για την πανάκριβη πολυτέλεια της σιωπής; Και ο εγωισμός; Ο εαυτός; Τι πράττουμε όταν η φίλη, χαρά χαρούμενη, εμφανιστεί και ζητήσει να, όταν και όπως την εξυπηρετεί, συναντηθούμε; Μίζερο το να αρνηθώ. Μίζερο και το να, με τις πιο πάνω σκέψεις και μισή καρδιά, συγκατανεύσω. Ο κάθε εαυτός θέτει τα όριά του, αναπτύσσει τις άμυνες του.  Δύσκολο κάποιος να μεταβάλλει τον χαρακτήρα, την αγωγή και τον τρόπο που σκέφτεται και δρα για να με τον απέναντι συναντηθεί διανύοντας μια απόσταση του μισού μεγαλύτερη. Η σιωπή της μου δίνει χρόνο και παράλληλα με εκνευρίζει. Δεν είναι εύκολο να ανέχεσαι. Δεν είναι εύκολο να απορρίπτεις Το παρελθόν μας υπάρχει και βοά. Αισθάνομαι παγιδευμένος. Αρκετές οι φορές που αποφάσισα κι όμως υπαναχώρησα ζητώντας τη συνέχιση της σχέσης μας. Θα δείξει!

 

Να είσαστε Καλά

Να προσέχετε και

Να σέβεστε

Τις σχέσεις σας

 

Ένα κλικ, η «δακτυλισμό», όπως πρόσφατα έμαθα πως αποδίδεται στα Ελληνικά το «κλικ», μακριά, αγαπημένος Dean Martin και “Red Roses For A Blue Lady”, σύνθεση των Sid Tepper και Roy C. Bennett:

25/05/2023