1318. Πόσο απέχει η Αθήνα από το Παρίσι (15.565 ημέρες μετά)

«Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών», έγραψε ο ποιητής. Ίσως και να έτσι είναι. Κουφός, τυφλός και ασυγκίνητος ο χρόνος περνά κι εμείς, μονίμως μαγνητισμένοι, ακολουθούμε. Στην πορεία σπέρνονται ή σπέρνουμε μνήμες. Σημάδια, σημαδάκια, πληγές, ξέφωτα, οάσεις, χαρές, πίκρες, ηδονές, οδύνες και άλλα πολλά. Κάποιες (μνήμες) καρφώνονται στο νου, πτητικές κάποιες άλλες χάνονται, κάποιες απεικονίζονται, υποδεικνύονται και,  κατά το δυνατόν αναλλοίωτες, διαρκούν.

Είμαι, θαρρώ, ένας από αυτούς που συστηματικά απεικονίζουν και, για τούτο, αντιστοιχίζουν μνήμες. Στην πορεία της ζωής μου έχω σωρεύσει απεικονιστικά κείμενα, εικόνες και ήχους. Σε χαρτί, φωτογραφικό φιλμ και κασέτες. Απεικόνιζα και, κατά το δυνατόν, ταξινομούσα. Όταν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπήκαν στη ζωή μου, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν η καλύτερή μου. Βάλθηκα να ψηφιοποιήσω και να, ακόμα καλύτερα, ταξινομήσω όλα τα μνήμης βοηθήματα που είχα επιμελώς συγκεντρώσει.

Σκανάρισα, πληκτρολόγησα, μετέφερα. Κείμενα, εικόνες και ήχους. Τα οργάνωσα σε αρχεία και φακέλους. Τελικά, και χάρη στα bits και τα bytes, κατάφερα όλα αυτά να τα έχω κάτω από τα δάχτυλα μου. Εύκολα πλέον αναζητώ, βρίσκω, εμφανίζω, αντιγράφω και παρουσιάζω. Πρόκειται για ένα σημαντικό όγκο δουλειάς που έγινε, και γίνεται, σταδιακά. Αν ξαφνικά τα έχανα, σε πείσμα των τεσσάρων και πέντε ψηφιακών αντιγράφων που για το καθένα διαθέτω, θα μου ήταν, και πρακτικά θα έλεγα, αδύνατον να αποκαταστήσω την ψηφιακή μου αυτή βιβλιοθήκη.

Όμως μακρηγόρησα. Αν από τη σημερινή ημερομηνία αφαιρέσετε 15.565 ημέρες θα, πισοπατώντας, φτάσετε  στην Τρίτη, 25 Απριλίου του έτους 1978. Πριν από σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια λοιπόν η απεικονισμένη, σε κείμενο, μνήμη που ακολουθεί. Η μνήμη μιας επιστολής που έγραψα, έπεμψα και είχα την πρόνοια να αντιγράψω. Δεν γνωρίζω τι απέγινε το πρωτότυπο. Ίσως η παραλήπτρια της επιστολής να το κράτησε, ίσως να το πέταξε στα σκουπίδια ή και να το έκαψε. Δε μοιάζει να έχει σημασία. Το κείμενο αυτό, όσο μικρή αξία κι αν έχει, σώθηκε. Το έσωσα.

Με αύξοντα αριθμό δέκα έξι (16) στο χειρόγραφο τετράδιο με τίτλο «ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», και το ομώνυμο, σε MS Word, ψηφιακό αρχείο, βρίσκεται καταχωρισμένο το κείμενο (επιστολή) που ακολουθεί:

16. ΕΠΙΣΤΟΛΗ (Στην Κ.) 

Τερψιθέα 25 Απρίλη 1978                                                                                                                                        (Τρίτη)

Μου δίνεις όλο κάτι ρόλους άχαρους. Δέχομαι. Ως πότε; Κουράστηκα. Απαύδησα. Πάλι έχω παράπονα μαζί σου. Δυο φορές το προηγούμενο Σάββατο και ολόκληρη την Κυριακή προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί σου. Αδύνατο. Δυο φορές, από εμπλοκή, έπεσα πάνω σε άγνωστους.

   Δε σου ζητώ να μείνεις μέσα και να περιμένεις τηλεφώνημά μου. Όμως σου είναι τόσο δύσκολο να υποθέσεις ότι τις ώρες της απουσίας σου μπορεί να σε καλώ; Και εν πάση περιπτώσει οι εκεί ασχολίες σου είναι τέτοιες και τόσες που να μη σου επιτρέπουν μέσα σε πέντε μέρες να μου αφιερώσεις πέντε λεπτά; Γιατί βέβαια το κόστος είναι ασήμαντο.

   Μετά. Ακόμα δεν έλαβα γράμμα σου. Σου ήταν τόσο δύσκολο να στείλεις το πρώτο γράμμα “επείγον”; Όπως πληροφορήθηκα κάτι τέτοιο γίνεται και με τα γαλλικά ταχυδρομεία. Η μήπως το “επείγον” είναι κάτι που απαιτεί την επινοητικότητα του Οδυσσέα και τον έρωτα των ποιητών προς τα άστρα;

   Και για την περίπτωση ακόμα που ασθένησες, πράγμα που απεύχομαι, θα μπορούσε ο Κώστας να με ενημερώσει.

   Είχε συμφωνηθεί να σου τηλεφωνήσω αύριο. Δε θα το κάνω. Δεν έχω την ψυχική διάθεση. 

   Είμαι σε θέση να σε βεβαιώσω ότι το Παρίσι απέχει τόσο από την Αθήνα όσο ακριβώς και η Αθήνα από το Παρίσι...

 

Υ.Γ.  Αν νομίζετε ότι μια “απλή αγάπη” δε φτάνει παρακαλώ να μου το γνωστοποιήσετε ώστε να προβώ στους κατάλληλους χειρισμούς.

 

Να προσέχετε και να είσαστε Καλά. 

Ένα κλικ μακριά οι Styx στο “Boat On The River”:

05/12/2020