1310. Πριν, ακριβώς, μήνες 527

12. ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΑΣΚΗΣΗ ΓΡΑΦΗΣ Νο 9

Γράψαμε ένα ποίημα του χωρισμού τώρα ας γράψουμε και ένα κείμενο του χωρισμού. Όχι γιατί είναι τόσο σίγουρο ότι θα χωρίσουμε μα γιατί η μοναξιά μας είναι ανείπωτη. Ο μαρασμός μας είναι ανείπωτος. Δύσκολα έργα πιάνω να κάνω και δε γνωρίζω πως να τα καταφέρω και μήτε και θέλω να σε τρομάξω. Μονάχα θέλω να μιλήσω.

        Κάθομαι εδώ μοναχός και έρημος στην 306 του Γκίνη και περιμένω να κάνω μάθημα 6-9 να σηκωθώ να φύγω. Κάθομαι να δω τη ζωή μου να δω τι κατάφερα κι εγώ τόσο ταξιδεύοντας κι όλα είναι αποτροπιαστικά άδεια. Σκέφτομαι και σένα και σκάω ένα χαμόγελο. Μου έρχονται στο νου να σου πω κάτι γλυκερές φράσεις όπως “Μικρούλα μου”, “Ματάκια μου” και με πιάνει μια απορία για το πως τις σκέφτομαι. Στ’ αληθινά όμως τις σκέφτομαι και πια λέω:

- Τι μου έχεις κάνει;

        Δύο και είκοσι πέντε είναι η ώρα και σκέφτομαι τι να πράττεις και τι να λες τώρα δα. Προσπαθώ να κατανοήσω τι γίνεται μέσα στο στήθος μου και πια αδύνατο. Κάτι σαν κάψιμο, κάτι σαν βάρος, κάτι απροσδιόριστο. Τα πράγματα με μένα δεν ήταν κανονικά και τώρα πως να πω ότι απορώ; Η χαρά που μου δόθηκε στις 17 του Νοέμβρη ήταν λίγη και συνειδητή και για τούτο τεράστια. Τη σκέψη έκανα:

- Τώρα είμαστε μαζί κι όλα είναι ταιριαστά όμως οι μέρες που έρχονται;

        Κατεβαίνω τώρα δυο πρωινά στο Πολυτεχνείο και κάθομαι στη βιβλιοθήκη και πίνω καφέ και μονάχα σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι τη “φιλία” που μου ζήτησες και λέω:

- Τι να την κάνεις; Σου είναι άχρηστη.

“Θεέ μου!” λέω, “πώς θα τελειώσει;”

Ανοιγοκλείνουν οι πόρτες και μπαίνουν συνάδελφοι και μήτε ξέρουν τι κάνω. Κάνω κουράγιο να γράφω να πεισθώ τέλος πάντων ότι κάτι είμαι κι εγώ. Κάνω προσπάθειες να κρατήσω την Τετάρτη που ζήσαμε και ξέρεις; Απορώ πολύ που δε σου κράτησα το χέρι.

        Μα δεν το χωράει ο νους μου ότι οι άνθρωποι μπορούν να αποφασίζουν για τις καρδιές τους. Αγόρασα σήμερα μια κασέτα να τη γεμίσω τραγούδια για τη γιορτή σου που έρχεται. Θέλω να γράψω τραγούδια του “έρωτα” και πίστεψε φοβάμαι μην ακούγοντάς τα τον “άλλο” , συμπάθησέ με, σκέφτεσαι. Σε βρίσκω αξιολάτρευτη και απορώ πώς, μέχρι τώρα τουλάχιστον, σ’ άφησε μοναχή. Άμα ζήσουμε μαζί θα είναι υπέροχο και πολύ φοβάμαι ότι δεν. Πάλι, λέω, δε γίνεται λίγο θα με συμπαθεί και θα μ’ αγαπήσει στο τέλος.

        Αχ! Θεούλη μου τι κάθομαι και γράφω εδώ μοναχός στο τραπεζάκι. Κακό και άσχημο τίποτα δε βρίσκω να κάνω. Λοιπόν τώρα θα μιλά γλυκά στις φίλες της σκέφτομαι. Και πόσο είσαι αξιολάτρευτη στ’ αληθινά το ξέρεις; Μα τι θες να κάνω; Κι αν φτάσουν τα χαρτιά αυτά στα χέρια σου; Μάθε στην αρχή το πήρα αψήφιστα, μα τώρα; Μα είναι γράψιμο του χωρισμού αυτό; Θα ήθελα να είχα μια καρδιά ήρεμη, ακομμάτιαστη, καλύτερα να το μπορώ να σε ζητήσω. Μα δεν την έχω. Και πάλι τι αξία έχουν τα λόγια;

        Να! Ήταν ένα δασάκι σ’ ένα βουνό και μέσα του κάτι σκιουράκια ζούσαν και έπεφτε ο ήλιος και Θεέ μου! Τι όμορφα χρώματα που έβλεπες και μετά έπιασε βροχή και ξέρεις; Τίποτα δεν ασχήμυνε και μετά ένα σκιουράκι ένας κυνηγός το σκότωσε. Και τώρα; Μα τι σου γράφω; Είναι μονάχα ότι είμαι “αλλόηχος” και δεν το κρύβω. Πάλι. Ήταν μια θάλασσα και “πλατς” τα κυματάκια σκάζανε και κίναγες τα πόδια σου και σήκωνες τον άμμο και έπιασε βροχή και μετά βγήκε ένας ήλιος μα ξέρεις; Τι κόκκινος! Αφήνω την 306 και πάω στην Βιβλιοθήκη να συνεχίσω να παραληρώ.

        Είμαι διωγμένος σαν σκυλί. Πουθενά δε βρήκα να καθίσω στην Βιβλιοθήκη και κάθισα σ’ ένα χαμηλό πεζουλάκι να μιλήσω να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου μέσα μου. Απέναντι σωρός τα πεταγμένα στεφάνια απ’ τη “γιορτή” του Πολυτεχνείου και είναι να σου σφίγγεται η καρδιά. Συμπάθησέ μου αυτά τα κολλυβογράμματα, πρέπει να γράψω.

        Γνωρίζεις που θέλω να σου δωρίσω τις “Έξη Νύχτες στην Ακρόπολη” του Σεφέρη για τη γιορτή σου. Ψάχνω την αφιέρωση και θέλω να είναι κάτι πολύ σπουδαίο μα δεν το βρίσκω. Αρχίζω: 

            Όταν ο χρόνος ξαφνιστεί

            Και σκύψει και δαγκάσει...

Μετά; Καλά δε θα ΄ναι άμα το βρω; Ραγιάδες... ραγιάδες...

        Κατερίνα, πια δεν κρατώ να μη γράψω τ’ όνομά σου, άμα είναι να χωρίσουμε, τι να χωρίσουμε μικρή μου; Θέλω να σε βάλλω να μου πεις τρεις φορές “όχι”. Δεν πιστεύω να το κατορθώσεις και θα φύγω χωρίς να ακούσω τρεις φορές “όχι”.

        Κατερίνα το πρόσωπό σου είναι τέλειο. Θεούλη μου πια τι σου γράφω! Μα τι αξίζουν οι παλαβές δομές; Βολτάρουν οι συνάδελφοι στο προαύλιο και με κοιτούν λίγο ξαφνιασμένοι. Μου έρχεται να σκίσω όλα αυτά τα χαρτιά. Μα πώς θα με σηκώσεις; Κι αν τώρα ξαφνικά ερχόσουν μήπως δε θα σου έλεγα:

- Να! Διάβασε. Είναι για σένα.

                                                   
                                               19 Νοέμβρη 1976 / ΕΜΠ

Να Προσέχετε και να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Το Περιβόλι», από το ομώνυμο άλμπουμ του 1969:

19/10/2020