1302. με το φεγγάρι αγκαλιά

Ομολογώ το είπα κι εγώ, ασμένως, το σχετικό «Ναι» στην εξαδέλφη «Αρτίστα του βωβού», από το ομώνυμο blog, και το όνομά μου προστέθηκε ήδη στους μετέχοντες στο πρότζεκτ Bloggers talking challenge # 2 που ξεκίνησε από το ιστολόγιο Pause Blog.

Ένα πρότζεκτ με στόχο να γνωριστούμε λίγο καλύτερα τουλάχιστον οι blogger εμείς που επιμένουμε ενάντια στην κυριαρχία του Facebook και των εικονιδίων. Οι προηγούμενες συμμετοχές, στο πρότζεκτ αυτό, για όσες / όσους ενδιαφέρονται, υπάρχουν εδώ.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τη σχετική διαδικασία έδωσα τη σκυτάλη στην Fish eye, από την Θεσσαλονίκη η οποία ανταποκρίθηκε και οι απαντήσεις της θα ακολουθήσουν. Η Fish eye διατηρεί το blog «με  το φεγγάρι αγκαλιά».

Με την Fish eye μας συνδέει διαδικτυακή φιλία πολλών ετών. Τόσο και έτσι που πλέον το φιλία προηγείται του διαδικτυακή. Μου αρέσουν οι φωτογραφίες που σοφά επιλέγει για τις αναρτήσεις της. Μου αρέσουν τα κείμενά  της που πολλές φορές κρύβουν έναν λυρισμό που ξαφνιάζει. Μου αρέσει ο τρόπος που απλώνει την ματιά της στον κόσμο και το πως εκφράζει τα αισθήματα και συναισθήματά της.

Από εμένα Καλό, από αύριο, Σεπτέμβριο.

Ο λόγος στη Fish eye:

Με προσκάλεσε ο ''aeipote'' σ’ αυτό το ωραίο παιχνίδι που γίνεται για να συστηθούμε κατά κάποιο τρόπο και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας,  κι εγώ είπα το ''ναι'' γιατί πρώτα απ' όλα θεώρησα ότι μου έκανε μεγάλη τιμή και δεύτερον έχω ένα μικρό θεματάκι μαζί του,  δεν μπορώ να του πω ''όχι''.  Και δεν το κάνω για να μην τον στενοχωρήσω,  το κάνω επειδή στις προτάσεις του το ''ναι'' μου βγαίνει αβίαστα :) Διόλου περίεργο όλο αυτό,  διότι τον αείποτε τον γνωρίζω εδώ και πάαρα πολλά χρόνια,  από το 2006 με 2007 περίπου και δεν έχει αλλάξει καθόλου η πρώτη εντύπωση που είχα σχηματίσει πως πρόκειται για έναν άνθρωπο ευγενικό,  διακριτικό,  ευαίσθητο και με κοφτερό μυαλό. 

η ιστορία του blog μου

Έκανα την πρώτη μου ανάρτηση,  στις 8 Οκτωβρίου του 2006.  Ήταν δοκιμαστική και επρόκειτο για μια φωτογραφία από τις διακοπές μου στην Λευκάδα,  όπου απεικονίζονται  τα μπλε νερά της παραλίας των Εγκρεμνών.

Το ''με το φεγγάρι αγκαλιά''  είναι το προσωπικό ημερολόγιο των συναισθημάτων μου τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια,  167 ολόκληρους μήνες,  με αναρτήσεις άλλοτε βιωματικές και άλλοτε φανταστικές.  Είναι ο τρόπος που διάλεξα για να αποτυπώσω τα άλλοτε όμορφα και παραμυθένια κι άλλοτε ρεαλιστικά και δύσκολα  μονοπάτια της καθημερινότητας μου.

Πέντε τυχαία πράγματα που θα ήθελες να μάθουμε για σένα

1) Αγαπώ πολύ τις χειροτεχνίες.  Υπήρξαν η κύρια απασχόληση μου.  Είχα δε το πείσμα και την επιμονή ώστε να τις προχωρήσω και σε επαγγελματικό επίπεδο.

2) Είμαι αρκετά αισιόδοξη  και ανοιχτή για νέους ορίζοντες,  αν και δεν απομακρύνομαι πολύ από τις συνήθειες μου.

3)  Αγαπώ την ψυχολογία και την φιλοσοφία,  πιστεύω στη θετική σκέψη.

4)  Στα όνειρα μου,  ζω σε ένα σπίτι στο δάσος,  μαζί με την οικογένεια μου.  Λατρεύω την φύση και τα ζώα.

5)  Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και τα βιβλία!

Ένα τραγούδι που σου δίνει δύναμη.

Tango Santa Maria - Gotan Project

Τί σε ενοχλεί στο διαδίκτυο.

Η αντιγραφή φωτογραφιών και κειμένων από επαγγελματικά sites, χωρίς αναφορά στην πηγή.

Γεγονότα που σε ''διαμόρφωσαν'' στον άνθρωπο που είσαι σήμερα.

Ο πατέρας μου και η μητέρα μου!  Οι σχέσεις μου,  οι ερωτικές και οι φιλικές.  Οι δυσκολίες που συνάντησα και αντεπεξήλθα στην ζωή μου αλλά και τα όσα καλά μου δόθηκαν δίχως περιορισμό και για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη.

Αγαπημένες σου συνήθειες.

Η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρας είναι η βόλτα μου στην παραλία της Θεσσαλονίκης,  αλλά και η στιγμή που θα κάτσω στον καναπέ,  ανάμεσα στα φουσκωτά μαξιλάρια μου και θα πιω τον καφέ μου.

Η πιο χαλαρωτική στιγμή μου είναι όταν με βελόνες και κλωστές κεντάω ή ράβω όπως το quilting που είναι κάτι καινούργιο για μένα και ασχολούμαι μ’ αυτό τελευταία.

Καλοκαιρινός προορισμός.

Ταξίδια στα νησιά!  Ένας επίσης εξαιρετικός καλοκαιρινός προορισμός είναι το Πήλιο.

Λόγοι για να μην χάσεις το χαμόγελο σου στα δύσκολα

Δεν θα πω πως δεν απογοητεύομαι ή πως δεν μελαγχολώ. Όμως η κουβέντα με έναν τρυφερό φίλο,  μπορεί να μου χαρίσει χαμόγελο και καλή διάθεση.  Η ανάγκη να στηρίξω συναισθηματικά τα παιδιά μου και την οικογένεια μου επίσης.

Η απασχόληση με τις χειροτεχνίες μου,  υπήρξε ως σήμερα ένα πολύ δυνατό στήριγμα για εμένα.     

Για την συνέχεια του παιχνιδιού θα προσκαλέσω μια πολύ δημιουργική φίλη blogger, την Ρένα Χριστοδούλου:

http://diaheiros.blogspot.com/

1301. Η δεύτερη φορά

Η πρώτη φορά ήταν την Πέμπτη, 1 Μαρτίου 2007. Ένα κείμενο μου, γραμμένο την Πέμπτη, 8 Φεβρουαρίου 2007,  με τίτλο «0274. Στόχοι», φιλοξενήθηκε στο blog «ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ», την Πέμπτη, 1 Μαρτίου 2007:

εδώ

Περισσότερα πράγματα για την ανάρτησή μου στο «ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ» στα:

0284. Φιλοξενείο και Δύο

και

1000. Στόχος Επετεύχθη

Τη δεύτερη φορά είναι . . . σήμερα. Σήμερα που ένα αυτοβιογραφικό, και σε συγκεκριμένο πλαίσιο, σημείωμά μου φιλοξενείται στο blog της αγαπητής φίλης και εξαδέλφης, όπως θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε, «Αρτίστα του βωβού».

Πρόκειται για ένα παιχνίδι/παιχνίδισμα για τους  blogger(s) που παραμένουν ενεργοί (δεν θα πρέπει να είμαστε και πολλοί) προκειμένου (και) να γνωριστούμε καλύτερα.

Το παιχνίδι έχει, βεβαίως, τίτλο αλλά και ιστότοπο στον οποίο εμφανίζονται όλες οι σχετικές αναρτήσεις. Όσοι πιστοί δεν έχουν παρά να επισκεφθούν το:

Bloggers talking challenge # 2

και να διαβάσουν.

Η «Αρτίστα του βωβού», λοιπόν, με προσκάλεσε, εγώ ασμένως δέχτηκα (πώς να όχι πεις σε μία τέτοια φίλη εξαδέλφη) και το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην που ακολουθεί της Αρτίστας ανάρτηση:

Είπα. . .

[Ευχαριστώ πολύ, και από εδώ, εξαδέλφη. Εύχομαι να είσαστε όλοι Καλά. Σε παρακαλώ να προσέχεις τον εαυτό σου].

Για όσους ενδιαφέρονται η επόμενη ανάρτησή μου θα αφορά το Bloggers talking challenge # 2 μιας και, συνεχίζοντας το παιχνίδι, θα φιλοξενήσω σχετικό αυτοβιογραφικό σημείωμα της καλαίσθητης και αγαπητής φίλης από τη Θεσσαλονίκη Fish eye. 

Να μας έχουν οι Θεοί Καλά. . .

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Δημήτρης Μητροπάνος και «Τα ναύλα» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου από το άλμπουμ «Τα πικροσάββατα» του 1984:

25/08/2020

1300. Φυσαρμόνικα

Πότε αγόρασα την πρώτη μου φυσαρμόνικα; Θα πρέπει να ήταν στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Μετά την πρώτη ακολούθησαν και επτά – οκτώ άλλες. Μία από αυτές, την ακριβότερη, την κατέστρεψα όταν, κάποια στιγμή, δεν ανταποκρίθηκε στα γούστα μου. Την τελευταία, για την τιμή των όπλων, την αγόρασα από το Lidl πριν λίγα χρόνια.

Μου άρεσε ο ήχος της φυσαρμόνικας. Μου άρεσε  το  μέγεθος και η συνεπακόλουθη φορητότητά της. Βάλθηκα, λοιπόν, να μάθω να παίζω φυσαρμόνικα. Το υπόγειο της Τ47 προσφερόταν. Φύσαγα, ξεφύσαγα. Δεν ενοχλούσα κανέναν. Αγόρασα μάλιστα και ένα βιβλιαράκι, μόλις πενήντα δύο (52) σελίδων, μήπως και τα καταφέρω καλύτερα. Επρόκειτο για το «Χαρήτε την φυσαρμόνικα», του Lee Martin, που αγόρασα την Παρασκευή, 4 Δεκεμβρίου 1981, για 150 ταπεινές δραχμούλες, από τον Μουσικό Οίκο Γεωργ. Σπυρ. Νικολαΐδη, στην στοά του Αρσάκειου. Χαμένος κόπος.

Αργότερα, όταν απόκτησα οικογένεια και εργασία στην επαρχία πήρα μαζί μου και τις φυσαρμόνικες. Χαμένος κόπος και πάλι. Φαίνεται ήμουν τόσο φάλτσος που η, τέως, σύζυγός μου με άκουγε και έβγαζε σπυράκια. Τα παράτησα. Αργότερα, όταν μετατέθηκα στην Αθήνα και ξαναβρήκα το υπόγειο του πατρικού μου, αραιά και που, έπιανα τις φυσαρμόνικες μου και φυσωξεφυσούσα τα δικά μου.

Κάποια από αυτά τα φυσωξεφυσήματα (κάποιος φιλόλογος – ευγενικός αναγνώστης παρακαλώ να την ορθογραφία της λέξης ελέγξει) μάλιστα τα διέσωσα σε κασέτες. Τα πρώτα σε ένα, σχεδόν επαγγελματικό θα έλεγα, ραδιοκασετόφωνο SANYO που είχε φέρει ο γαμπρός μου από την Σαουδική Αραβία και κατόπιν στο ραδιοκασετόφωνο PHILIPS που είχα αγοράσει για την στρατιωτική  μου θητεία. Κατάφερα, έτσι, να κουτσοπαίξω κάποια τραγούδια όπως τα «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», «Συννεφούλα», «Strangers in the night», «Blowing in the wind» και άλλα.

Θα ήθελα πολύ να γνώριζα να παίζω καλά και σωστά κάποιο μουσικό όργανο. Θα με βοηθούσε. Δεν τα κατάφερα. Πάντοτε θαύμαζα τον πατέρα μου που έπαιζε, πολύ καλά θαρρώ, ούτι, όντας αυτοδίδακτος. Ξεκίνησε μάλιστα παίζοντας, πάντα ερασιτεχνικά και πάντα αυτοδίδακτος, μαντολίνο. Έχω ένα πλήθος αναμνήσεων του πατέρα μου να παίζει στο ούτι παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας του, της Βολισσού στη Χίο, στο σπίτι μας είτε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Από αυτόν κληρονόμησα ένα μαντολίνο, του 1896, και δύο ούτι αλλά ατυχώς όχι και το ταλέντο του. Ευτυχώς πρόλαβα και διέσωσα, σε μία κασέτα καταρχάς, κάποια τραγούδια της  Βολισσού παιγμένα, από τον πατέρα μου, στο ούτι. Ένα από αυτά ακούγεται στην εγγραφή «1007. Ένα Ιδιαίτερο Άκουσμα».

Θα κλείσω την εγγραφή αυτή με ένα απόσπασμα, για όσους φυσικά αντέχουν, από μία ηχογράφηση της 25ης Νοεμβρίου 1978, ημέρα Σάββατο. Στην ηχογράφηση αυτή αυτοσχεδιάζω, ας το πούμε έτσι, με μία χρωματική φυσαρμόνικα της Hohner. Η φυσαρμόνικα αυτή ήταν ακριβώς αυτή που έπεσε θύμα της εφηβικής μου οργής, όπως ήδη ανέφερα στην πρώτη παράγραφο της παρούσας εγγραφής.

Να είσαστε όλοι Καλά.

19/08/2020

1299. Ρίτα Σακελλαρίου (και το υπόγειο της Τ47)

Το υπόγειο της Τ47 υπήρξε το γραφείο μου όταν ήμουν σπουδαστής στο ΕΜΠ. Μετά, τον Αύγουστο του 1980 ξεκίνησα να υπηρετώ την στρατιωτική μου θητεία. Απολύθηκα τον Δεκέμβριο του 1982. Τον Αύγουστο του 1983 προσλήφθηκα σε μία θέση εργασίας στην περιοχή της Κοζάνης. Μετατέθηκα στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1992.

Κάποια στιγμή, για προσωπικούς λόγους, αποφάσισα να ανακαινίσω το υπόγειο της Τ47. Το έπραξα. Η ανακαίνιση ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2000 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2001. Το υπόγειο απόκτησε WC, έπιπλα γραφείου, καινούργια ηλεκτρολογική εγκατάσταση, μοκέτα και κλιματιστικό. Τον Μάιο του 2001 μετέφερα στερεοφωνικό και δίσκους από την Α29 στο υπόγειο της Τ47 και συνάμα εγκατέστησα έναν Η/Υ. Το υπόγειο είχε γίνει πλέον ο ζωτικός προσωπικός μου χώρος.

Το Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου 2012, στο πλαίσιο του Mega Project Δ, εγκαταστάθηκα μόνιμα στο ισόγειο της Τ47. Ο πατέρας μου είχε φύγει από τη ζωή τον Γενάρη του 1999 και η μητέρα μου τον Μάιο του 2009. Στον Β' όροφο της Τ47 κατοικούσε η αδελφή μου Δ. Το υπόγειο εξακολουθούσε να είναι ο χώρος που φιλοξενούσε το γραφείο, το στερεοφωνικό, τους δίσκους και τον Η/Υ μου.

Κάποια στιγμή, τον Δεκέμβριο του 2015, και με πρόταση / προτροπή του γιου μου Ι. μετέφερα το γραφείο μου από το υπόγειο σε ένα από τα τρία υπνοδωμάτια του ισογείου. Το στερεοφωνικό τοποθετήθηκε στο σαλόνι (με εξαίρεση το pick-up το οποίο και δεν χρησιμοποιούσα και δεν χωρούσε). Από τους δίσκους CD ανέβασα στο ισόγειο μόνο τους βασικούς. Χατζιδάκι, Ξυδάκη, Θεοδωράκη, Χαΐνηδες, Σαββόπουλο. . .

Ο κύριος όγκος των δίσκων, περίπου 600 δίσκοι βινυλίου και 3700 CD, παρέμεινε στο υπόγειο. Δεν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς στο ισόγειο. Μάλιστα μετά την μεταφορά δύο βιβλιοθηκών στο ισόγειο αναγκάστηκα να αγοράσω ακόμα δύο βιβλιοθήκες, από την JYSK, τις οποίες χρησιμοποίησα, βεβαίως, σαν δισκοθήκες.

Μετά την μετακίνηση του γραφείου, από το υπόγειο στο ισόγειο, οφείλω να ομολογήσω ότι το υπόγειο της Τ47 χρησιμοποιείται πλέον σαν αποθήκη. Εκτός από τους δίσκους υπάρχει και ένα μεγάλο πλήθος περιοδικών, σε έναν μπουφέ και μία ειδική, βαρέως τύπου, ραφιέρα καθώς επίσης και άλλα πράγματα διάφορα (καρέκλες, θερμαντικά σώματα, ανεμιστήρες, εργαλεία . . .).

Έτσι, κάθε φορά που θυμάμαι, ή παρουσιάζεται η ανάγκη, να ακούσω ένα από τα CD μου, πρέπει, συνήθως, να κατεβώ στο υπόγειο και να το ψάξω. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι λίγο να το βρω κάποιες άλλες όχι. Την τελευταία φορά που κατέβηκα στο υπόγειο ψάχνοντας κάποιον δίσκο ήταν για το CD «1976 - Οι Μεγάλες Επιτυχίες». Ο λόγος ήταν να μεταφέρω σε μορφή mp3 το τραγούδι «Κι εσύ τρελή με τυραννάς», της Μαρίζας Κωχ, που είχα χρησιμοποιήσει στην εγγραφή 1297. Βεβαίως. Όποιο τραγούδι έχω χρησιμοποιήσει σαν μουσική υπόκρουση εγγραφής το έχω καλοταξινομημένο και στον Η/Υ μου σε μορφή mp3.

Κάθε φορά, λοιπόν, που ψάχνω έναν συγκεκριμένο δίσκο στο υπόγειο ανεβαίνω στο ισόγειο με αυτόν και κάποιους άλλους. Είναι που, αυτούς τους άλλους, τους αναθυμάμαι, τους νοσταλγώ και θέλω να τους ξανακούσω. Αυτή τη φορά ανέβηκα με τέσσερα άλμπουμ του Μητροπάνου και από ένα του Μαζωνάκη, του Ρόκκου και της Ρίτας Σακελλαρίου.

Πάντα μου άρεσε η φωνή και κάποια τραγούδια της Ρίτας Σακελλαρίου. Την Τρίτη, 8 Ιουλίου 1980, μάλιστα, είχα αγοράσει, σε δίσκο βινιλίου, το κλασικό άλμπουμ της, «Ιστορία μου» (με κόστος 0,70 €). Σε CD είχα τρία άλμπουμ της με επιλογές από τα τραγούδια της, και βεβαίως σκόρπια τραγούδια της σε διάφορα άλμπουμ. Στα CD που έχω στην κατοχή μου υπάρχουν αθροιστικά 147 τραγούδια της με πολλές επαναλήψεις. Το κλασικό «Ιστορία μου», παραδείγματος χάριν, υπάρχει έξι φορές.

Το άλμπουμ της Σακελλαρίου, που ανέβασα από το υπόγειο, ήταν το τετραπλό, σε χάρτινη συσκευασία, «Αφιέρωμα Ρίτα Σακελλαρίου Ιστορία μου. . .» με 64 «μεγάλες επιτυχίες». Το πρώτο CD του άλμπουμ αυτού είχε δοθεί, σαν προσφορά, με το φύλλο της Κυριακής, 1 Ιουλίου 2012, της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής». Τα τρία επόμενα ακολούθησαν τις επόμενες τρεις Κυριακές.

Λοιπόν, (ξανα)άκουσα και τα τέσσερα CD. Κάποια τραγούδια μου άρεσαν πολύ, κάποια καθόλου. Σκέφτηκα να κάνω μια επιλογή τραγουδιών για τον Η/Υ, σε μορφή mp3 και ποιότητα 320 Kpbs (ως συνήθως). Ασχολήθηκα. Ξεχώρισα δεκατρία τραγούδια. Αυτά:

01. ΑΝ ΚΑΝΩ ΑΤΑΚΤΗ ΖΩΗ - 1972 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ]

02. ΚΑΘΕ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ - 1969 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ]

03. ΔΥΟ ΠΟΝΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ - 1968 [ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ & ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΠΟΡΟΖΟΣ] 

04. ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΩ - 1970 [ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ] 

05. ΜΕ ΕΙΠΕΣ ΑΦΙΛΟΤΙΜΗ - 1972 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ]

06. Ο ΦΙΓΟΥΡΑΤΖΗΣ - 1972 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ] 

07. ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ - 1972 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ]   

08. ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΡΩ - 1980 [ΤΑΚΗΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ]

09. ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ - 1972 [ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΣΑΛΗΣ & ΚΩΣΤΑΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ]

10. ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ - 1979 [ΤΑΚΗΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ].MP3

11. ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - 1979 [ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΜΑΡΚΕΑΣ & ΜΑΡΩ ΜΠΙΖΑΝΗ]

12. ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΛΗΡΩΝΩ - 1980 [ΤΑΚΗ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ]

13. ΣΩΣΕ ΜΕ - 1986 [ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΕΛΑΣ]

Τα μετέτρεψα. Τα ακούω και τα χαίρομαι. Η μερίδα του λέοντος, όσον αφορά τους δημιουργούς, στο δίδυμο Γιώργος Μανισαλής – Κώστας Ψυχογιός με έξι τραγούδια (με ακόμα ένα τραγούδι του Μανισαλή σε στίχους Γιώργου Γιαννακόπουλου). Όσο για το χρονικό εύρος που καλύπτουν τα τραγούδια, αυτό εκτείνεται στα δεκαεννέα έτη, από το 1968 μέχρι το 1986, με πέντε τραγούδια του 1972.

Μου αρέσουν τα δεκατρία, πιο πάνω, τραγούδια. Μου αρέσει κυρίως η μουσική τους που είναι ξεκάθαρη και διακριτή και όχι το θολό, τυποποιημένο, ντάπα – ντούπα των περισσότερων σύγχρονων τραγουδιών. Μου αρέσει ο ήχος και το παίξιμο του μπουζουκιού σ’ αυτά. Μου αρέσει η χροιά της φωνής της Ρίτας Σακελλαρίου και ο τρόπος που ερμηνεύει τα τραγούδια αυτά. Μου αρέσουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, και οι στίχοι που δίνουν το στίγμα μιας εποχής που πέρασε πια και πάει.

Σε κάθε περίπτωση διατηρώ το δικαίωμα να μου αρέσει, και στη μουσική, και να το δηλώνω ό,τι με αγγίζει και με συγκινεί πέρα από είδη και κατατάξεις. Από σκυλάδικα μέχρι ατονική μουσική. Ό,τι ευφραίνει πρέπει να είναι αποδεκτό και ομολογητέο. Κάθε τραγούδι, θα έλεγα, έχει τη χάρη και το κοινό του.

Να είσαστε όλοι Καλά.

Ένα κλικ μακριά Ρίτα Σακελλαρίου, βεβαίως, και το κλασικό «Ιστορία μου»:

15/08/2020