1300. Φυσαρμόνικα

Πότε αγόρασα την πρώτη μου φυσαρμόνικα; Θα πρέπει να ήταν στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Μετά την πρώτη ακολούθησαν και επτά – οκτώ άλλες. Μία από αυτές, την ακριβότερη, την κατέστρεψα όταν, κάποια στιγμή, δεν ανταποκρίθηκε στα γούστα μου. Την τελευταία, για την τιμή των όπλων, την αγόρασα από το Lidl πριν λίγα χρόνια.

Μου άρεσε ο ήχος της φυσαρμόνικας. Μου άρεσε  το  μέγεθος και η συνεπακόλουθη φορητότητά της. Βάλθηκα, λοιπόν, να μάθω να παίζω φυσαρμόνικα. Το υπόγειο της Τ47 προσφερόταν. Φύσαγα, ξεφύσαγα. Δεν ενοχλούσα κανέναν. Αγόρασα μάλιστα και ένα βιβλιαράκι, μόλις πενήντα δύο (52) σελίδων, μήπως και τα καταφέρω καλύτερα. Επρόκειτο για το «Χαρήτε την φυσαρμόνικα», του Lee Martin, που αγόρασα την Παρασκευή, 4 Δεκεμβρίου 1981, για 150 ταπεινές δραχμούλες, από τον Μουσικό Οίκο Γεωργ. Σπυρ. Νικολαΐδη, στην στοά του Αρσάκειου. Χαμένος κόπος.

Αργότερα, όταν απόκτησα οικογένεια και εργασία στην επαρχία πήρα μαζί μου και τις φυσαρμόνικες. Χαμένος κόπος και πάλι. Φαίνεται ήμουν τόσο φάλτσος που η, τέως, σύζυγός μου με άκουγε και έβγαζε σπυράκια. Τα παράτησα. Αργότερα, όταν μετατέθηκα στην Αθήνα και ξαναβρήκα το υπόγειο του πατρικού μου, αραιά και που, έπιανα τις φυσαρμόνικες μου και φυσωξεφυσούσα τα δικά μου.

Κάποια από αυτά τα φυσωξεφυσήματα (κάποιος φιλόλογος – ευγενικός αναγνώστης παρακαλώ να την ορθογραφία της λέξης ελέγξει) μάλιστα τα διέσωσα σε κασέτες. Τα πρώτα σε ένα, σχεδόν επαγγελματικό θα έλεγα, ραδιοκασετόφωνο SANYO που είχε φέρει ο γαμπρός μου από την Σαουδική Αραβία και κατόπιν στο ραδιοκασετόφωνο PHILIPS που είχα αγοράσει για την στρατιωτική  μου θητεία. Κατάφερα, έτσι, να κουτσοπαίξω κάποια τραγούδια όπως τα «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», «Συννεφούλα», «Strangers in the night», «Blowing in the wind» και άλλα.

Θα ήθελα πολύ να γνώριζα να παίζω καλά και σωστά κάποιο μουσικό όργανο. Θα με βοηθούσε. Δεν τα κατάφερα. Πάντοτε θαύμαζα τον πατέρα μου που έπαιζε, πολύ καλά θαρρώ, ούτι, όντας αυτοδίδακτος. Ξεκίνησε μάλιστα παίζοντας, πάντα ερασιτεχνικά και πάντα αυτοδίδακτος, μαντολίνο. Έχω ένα πλήθος αναμνήσεων του πατέρα μου να παίζει στο ούτι παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας του, της Βολισσού στη Χίο, στο σπίτι μας είτε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Από αυτόν κληρονόμησα ένα μαντολίνο, του 1896, και δύο ούτι αλλά ατυχώς όχι και το ταλέντο του. Ευτυχώς πρόλαβα και διέσωσα, σε μία κασέτα καταρχάς, κάποια τραγούδια της  Βολισσού παιγμένα, από τον πατέρα μου, στο ούτι. Ένα από αυτά ακούγεται στην εγγραφή «1007. Ένα Ιδιαίτερο Άκουσμα».

Θα κλείσω την εγγραφή αυτή με ένα απόσπασμα, για όσους φυσικά αντέχουν, από μία ηχογράφηση της 25ης Νοεμβρίου 1978, ημέρα Σάββατο. Στην ηχογράφηση αυτή αυτοσχεδιάζω, ας το πούμε έτσι, με μία χρωματική φυσαρμόνικα της Hohner. Η φυσαρμόνικα αυτή ήταν ακριβώς αυτή που έπεσε θύμα της εφηβικής μου οργής, όπως ήδη ανέφερα στην πρώτη παράγραφο της παρούσας εγγραφής.

Να είσαστε όλοι Καλά.

19/08/2020