1266. Μια Ανάμνηση

Δεκαετία του 1960, κάπου στη μέση. Κατοικούμε στην Κάτω Ηλιούπολη, στην οδό Άρεως. Πηγαίνω στο Δ’  Δημοτικό Σχολείο. Σιμά στο σπίτι μας ένα σωρό άκτιστα οικόπεδα. Τα παιδιά της γειτονιάς μαζευόμαστε και παίζουμε. Στρατιωτάκι, ξυλίκι, στάκαμαν, πόλεμο.

Μάλιστα έχουμε φτιάξει και «τουφέκια», με το μαύρο λάστιχο για σφεντόνες το οποίο συγκρατούμε τεντωμένο με ένα καρφί περασμένο σε ένα μανταλάκι στερεωμένο στην κάνη του «τουφεκιού». Τα πυρομαχικά μας, εκτός από πετρούλες, είναι και κάποιοι στρογγυλοί πράσινοι καρποί, λίγο μεγαλύτεροι από ρεβίθια, που τους αποκαλούμε «μπιρμπιλόνια» (και μη με ρωτήσετε το όνομα του δέντρου από το οποίο κρεμόντουσαν σε τσαμπιά – δεν έχω ιδέα!).

Τώρα που το σκέφτομαι, το πώς δεν βγάλαμε κανένα μάτι, με τα «τουφέκια» μας αυτά, θαύμα είναι! Από την άλλη είχαμε και πιο επικίνδυνα παιχνίδια, όπως μικρές σφεντόνες με λαστιχάκι και δίπροκα (καρφιά σε σχήμα υ).

Κάποια στιγμή σε ένα κοντινό, άχτιστο οικόπεδο ανακαλύπτουμε ένα πάκο με πλαστικές σακούλες. Δεν μας παίρνει και πολύ να αρχίσουμε να τις γεμίζουμε με νερό και να τις εκσφενδονίζουμε ο ένας στον άλλον. Θα πρέπει, συνεπώς, να ήταν καλοκαιράκι.

Σε μια τέτοια, σακουλονερομάχη, λοιπόν, βρίσκομαι αντιμέτωπος με έναν φίλο που ετοιμάζεται να με κάνει μούσκεμα εκσφενδονίζοντάς μου τη σακούλα του. Τον προλαβαίνω! Εκσφενδονίζω τη δικιά μου, η οποία τον βρίσκει ακριβώς στον καρπό του χεριού που κρατά τη σακούλα, τον αφοπλίζει και τον μουσκεύει.

Αυτή ακριβώς η εικόνα, της εκσφενδόνισης, του πλήγματος και του αφοπλισμού, έχει μείνει ζωηρότατη στη μνήμη μου σαν μία από της πλέον αγαπημένες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας.

Ένα κλικ μακριά “Forever” από τον Billy Raffoul:

28/01/2020