1267. Πασατέμπος και Νίκη Μ.

Δεκαετία του 1960, κάπου στο τέλος της. Το 1968. Μετακομίζουμε από την Κάτω Ηλιούπολη, και το ενοίκιο, στο ιδιόκτητο σπίτι μας, στην Τ47 στην Άνω Γλυφάδα. Πηγαίνω πλέον στην πρώτη Γυμνασίου και, παρά την μετακόμιση, στο Γυμνάσιο Αρρένων της Ηλιούπολης.

Γυμνάσιο, λοιπόν, στην Ηλιούπολη αλλά Αγγλικά στην περιοχή. Στο φροντιστήριο Αγγλικών του Διονύση και της Νταίζης. Εκεί, συναντάω τον «έρωτα», με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για ένα παιδί της ηλικίας μου. Είναι ψηλή, μελαχρινή, όμορφη! Είναι η Νίκη Μ.

Τρία-τέσσερα σπίτια μετά την Τ47 υπάρχει ένα άσπρο δωματιάκι που εφάπτεται στο δρόμο. Χτισμένο μέσα σε ένα επίμηκες οικόπεδο, που στο βάθος του υπάρχει μία κατοικία, λειτουργεί σαν περίπτερο, το οποίο κρατά μία γηραιά κυρία.

Το μόνο που σίγουρα θυμάμαι ότι διέθετε προς πώληση ήταν. . . πασατέμπος! Λογικά θα πρέπει να διέθετε και τσιγάρα και άλλα είδη που τότε είχαν τα περίπτερα. Η γειτονιά, βεβαίως, την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και το μόνο σίγουρο, και αυτό το θυμάμαι, το δωματιάκι, για το οποίο μιλώ, ελάχιστα πράγματα είχε.

Εκείνη την ωραία εποχή, λοιπόν, κάποια απογεύματα πήγαινα στο περίπτερο αυτό της γειτονιάς αγόραζα πασατέμπο και κατηφόριζα. Πόσο πασατέμπο αγόραζα; Δεν θυμάμαι! Θυμάμαι μόνο ότι με μία ταπεινή δραχμούλα η γηραιά κυρία γέμιζε με πασατέμπο ένα φλιτζανάκι του καφέ. Λογικά θα πρέπει να αγόραζα τρία – τέσσερα τέτοια «φλιτζανάκια».

Προς τα πού κατηφόριζα; Μα προς το σπίτι της Νίκης Μ. φυσικά. Κατηφόριζα, έτρωγα τον πασατέμπο μου και . . . έκανα όνειρα για εμένα και τη Νίκη. Έτσι και αφού γυρόφερνα το σπίτι της μια δυο φορές, με μόνο στόχο να την αντικρίσω, έπαιρνα τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής.

Μέτρησα εχθές, στο Google Earth, την απόσταση ανάμεσα στην Τ47 και το σπίτι της Νίκης. Μόλις 1,3 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 60, περίπου, μέτρων. Μια καλή άσκηση για τα παιδικά μου πόδια!

Βόλτες προς το σπίτι της Νίκης, λοιπόν, και συγκίνηση κάθε φορά που τη συναντούσα στο σχολειό μας των Αγγλικών όπου με το ζόρι λέγαμε ένα «γεια σου». Η όμορφη Νίκη, δυστυχώς για εμένα, «τα είχε» με έναν μεγαλύτερο συμμαθητή μας, τον Ανδρέα.

Θυμάμαι, επίσης, ένα περιστατικό με τη Νίκη. Κάποια στιγμή, στα Αγγλικά, θέλοντας να με προσπεράσει, σε περιορισμένο χώρο, μου είπε το κλασικό “Sorry!” για να της απαντήσω ευθύς «Sorrιασμένη να ’σαι!»  Μοιάζει, λοιπόν, το κόλλημα με την Ελληνική γλώσσα, και τη χρήση της, να το είχα από μικρός.

Να έχετε ένα Καλό ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο και έναν Καλό Φεβρουάριο 29 ημερών!

Ένα κλικ μακριά το αγαπημένο μου “Judy In Disguise (With Glasses)” από τον John Fred & His Playboy Band, από τα τέλη του 1967:

30/01/2020