1211. Ο Ρούλης και η Καραμέλα

Έχω μια πλαστική φιγούρα. Το ύψος της κάτι λιγότερο από επτά εκατοστά. Χρώμα της το γκρίζο. Σκούρο και ανοιχτό. Μια αρκούδα είναι. Με χεράκια σταυρωμένα. Ματάκια γουρλωτά. Την βρήκα, σαν δώρο, μέσα σε ένα κουτί δημητριακών. Μάλλον Kelogg’s. Το 2006 ή το 2007, πιθανότατα. Την συμπάθησα πολύ. Την πήρα μαζί μου στο γραφείο. Πολλά πρωινά της έλεγα «Καλημέρα»! Την βάπτισα. Στην κοιλιά της έγραψα «Ρούλης».

Ξεκίνησε, λοιπόν, από την Α29. Συνέχισε, στο τότε γραφείο μου, στην Σ56. Με ακολούθησε στην Χ22. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Έπρεπε να πάω στο σπίτι μου. Με ακολούθησε, λοιπόν, στην Τ47. Μαζί θα γεράσουμε. Σήμερα, που γράφω για αυτήν, έψαξα για το όνομά της. Στο μέγα διαδίκτυο βεβαίως. Δεν τα κατάφερα. Μάλλον είναι ο Baloo. Δεν έχει σημασία. Την αγαπάω την αρκουδίτσα μου με τα γουρλωτά ματάκια.

Κατά καιρούς την φωτογράφιζα. Στον Ρούλη, λοιπόν, έχω αφιερώσει ακόμα μία εγγραφή, στο παρόν ημερολόγιο, στις 28 Ιανουαρίου 2009 (εδώ), ενώ φωτογραφίες του έχω ανεβάσει στο Facebook και στο Instagram.

Πάμε, τώρα, στην, του τίτλου, «Καραμέλα». Πρόκειται, λοιπόν, για μια καραμέλα από γυαλί, ύψους κάτι λιγότερο από οκτώ εκατοστά,  με χρώματα το κόκκινο και το κίτρινο. Δώρο συναδέλφου και φίλης. Στα χέρια μου την Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου 2002.

Με συντρόφευε και αυτή στα, κατά καιρούς, γραφεία μου και με ακολούθησε, βεβαίως, από την Χ22 στην Τ47. Η θέση της ήταν πάντοτε πάνω στα τετράγωνα χαρτάκια σημειώσεων, κάτι σαν ελαφρύ πρες- παπιέ, στο πλαστικό κουτί των οποίων κρεμόταν, με τα χεράκια του, ο Ρούλης. Βίοι παράλληλοι, λοιπόν.

Για να στεγάσω τον Ρούλη και την Καραμέλα, στην Τ47, φρόντισα να προμηθευτώ μια μεταλλική θήκη για τα χαρτιά σημειώσεων του γραφείου της Τ47. Το χρώμα της γκρι ανοιχτό για να ταιριάζει με τα χρώματα του Ρούλη. Ρούλης και Καραμέλα βρήκαν έτσι τη θέση τους, όπως μπορείτε να δείτε στις σχετικές φωτογραφίες:

Ένα κλικ μακριά το τραγούδι “The Law”, του και με τον LeonardCohen, από το εξαιρετικό άλμπουμ του “Various Positions”:

27/02/2019