Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

1212. Της Παλατινής Ανθολογίας Σύντομα Επτά



5.29 ΚΙΛΛΑΚΤΟΡΟΣ


Ἁδὺ τὸ βινεῖν ἐστι. τίς οὐ λέγει; ἀλλ΄ ὅταν αἰτῇ
χαλκόν, πικρότερον γίνεται ἐλλεβόρου.

Γλυκό το να κάνεις έρωτα. Ποιος δεν το λέει; αλλά όταν ζητά χρήματα, πικρότερο γίνεται και από φαρμάκι.

5.34 ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΟΣ


Ὁ Ζεὺς τὴν Δανάην χρυσοῦ, κἀγὼ δὲ σὲ χρυσοῦ·
πλείονα γὰρ δοῦναι τοῦ Διὸς οὐ δύναμαι.

Ο Ζεύς την Δανάη με χρυσό, κι εγώ εσένα με χρυσό· γιατί περισσότερα να δώσω από τον Δία αδυνατώ.


5.50 ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ


Καὶ πενίη καὶ ἔρως δύο μοι κακά· καὶ τὸ μὲν οἴσω
κούφως, πῦρ δὲ φέρειν Κύπριδος οὐ δύναμαι.

Φτώχια και έρωτας, δύο τα κακά σ’ εμένα· και το πρώτο αγόγγυστα υπομένω, αλλά της Αφροδίτης τη φλόγα να υπομείνω αδυνατώ.


5.59 ΑΡΧΙΟΥ


Φεύγειν δεῖ τὸν Ἔρωτα· κενὸς πόνος· οὐ γὰρ ἀλύξω
πεζὸς ὑπὸ πτηνοῦ πυκνὰ διωκόμενος.

Τον Έρωτα πρέπει να τον αποφεύγεις· μάταιος κόπος· γιατί δεν θα ξεφύγω πεζός από πτηνό επίμονα καταδιωκόμενος.


5.68 ΛΟΥΚΙΛΛΙΟΥ, ΟΙ ΔΕ ΠΟΛΕΜΩΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΟΥ


῍Η τὸ φιλεῖν περίγραψον, Ἔρως, ὅλον ἢ τὸ φιλεῖσθαι
πρόσθες, ἵν΄ ἢ λύσῃς τὸν πόθον ἢ κεράσῃς.

Ή το αγαπώ σταμάτησε, Έρωτα, τελείως ή πρόσθεσε το αγαπιέμαι, προκειμένου ή να με απαλλάξεις από τον πόθο ή να τον μετριάσεις


5.81 ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΦΙΣΤΟΥ


Ἡ τὰ ῥόδα, ῥοδόεσσαν ἔχεις χάριν. ἀλλὰ τί πωλεῖς;
σαυτὴν ἢ τὰ ῥόδα ἠὲ συναμφότερα;

Συ με τα ρόδα, ρόδινη έχεις χάρη. αλλά  τι πουλάς; τον εαυτό σου ή τα ρόδα ή και τα δύο;


5.88 ΡΟΥΦΙΝΟΥ


Εἰ δυσὶν οὐκ ἴσχυσας ἴσην φλόγα, πυρφόρε, καῦσαι,
τὴν ἑνὶ καιομένην ἢ σβέσον ἢ μετάθες.

Εάν και τους δύο εξίσου, πυρφόρε, δεν κατάφερες να πυρπολήσεις τη μια φωτιά ή σβήσε  ή άλλαξέ της θέση.

Α! Και Καλό Μάρτιο!

Ένα κλικ μακριά το τραγούδι Today Has Been Cancelled” [1969], με την Helen Shapiro:


28/02/2019

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

1211. Ο Ρούλης και η Καραμέλα


Έχω μια πλαστική φιγούρα. Το ύψος της κάτι λιγότερο από επτά εκατοστά. Χρώμα της το γκρίζο. Σκούρο και ανοιχτό. Μια αρκούδα είναι. Με χεράκια σταυρωμένα. Ματάκια γουρλωτά. Την βρήκα, σαν δώρο, μέσα σε ένα κουτί δημητριακών. Μάλλον Kelogg’s. Το 2006 ή το 2007, πιθανότατα. Την συμπάθησα πολύ. Την πήρα μαζί μου στο γραφείο. Πολλά πρωινά της έλεγα «Καλημέρα»! Την βάπτισα. Στην κοιλιά της έγραψα «Ρούλης».


Ξεκίνησε, λοιπόν, από την Α29. Συνέχισε, στο τότε γραφείο μου, στην Σ56. Με ακολούθησε στην Χ22. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Έπρεπε να πάω στο σπίτι μου. Με ακολούθησε, λοιπόν, στην Τ47. Μαζί θα γεράσουμε. Σήμερα, που γράφω για αυτήν, έψαξα για το όνομά της. Στο μέγα διαδίκτυο βεβαίως. Δεν τα κατάφερα. Μάλλον είναι ο Baloo. Δεν έχει σημασία. Την αγαπάω την αρκουδίτσα μου με τα γουρλωτά ματάκια.


Κατά καιρούς την φωτογράφιζα. Στον Ρούλη, λοιπόν, έχω αφιερώσει ακόμα μία εγγραφή, στο παρόν ημερολόγιο, στις 28 Ιανουαρίου 2009 (εδώ), ενώ φωτογραφίες του έχω ανεβάσει στο Facebook και στο Instagram.


Πάμε, τώρα, στην, του τίτλου, «Καραμέλα». Πρόκειται, λοιπόν, για μια καραμέλα από γυαλί, ύψους κάτι λιγότερο από οκτώ εκατοστά,  με χρώματα το κόκκινο και το κίτρινο. Δώρο συναδέλφου και φίλης. Στα χέρια μου την Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου 2002.


Με συντρόφευε και αυτή στα, κατά καιρούς, γραφεία μου και με ακολούθησε, βεβαίως, από την Χ22 στην Τ47. Η θέση της ήταν πάντοτε πάνω στα τετράγωνα χαρτάκια σημειώσεων, κάτι σαν ελαφρύ πρες- παπιέ, στο πλαστικό κουτί των οποίων κρεμόταν, με τα χεράκια του, ο Ρούλης. Βίοι παράλληλοι, λοιπόν.


Για να στεγάσω τον Ρούλη και την Καραμέλα, στην Τ47, φρόντισα να προμηθευτώ μια μεταλλική θήκη για τα χαρτιά σημειώσεων του γραφείου της Τ47. Το χρώμα της γκρι ανοιχτό για να ταιριάζει με τα χρώματα του Ρούλη. Ρούλης και Καραμέλα βρήκαν έτσι τη θέση τους, όπως μπορείτε να δείτε στις σχετικές φωτογραφίες:





Ένα κλικ μακριά το τραγούδι The Law, του και με τον LeonardCohen, από το εξαιρετικό άλμπουμ του Various Positions”:



27/02/2019

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

1210. Στις Παρυφές του Υμηττού


Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου 2019, 10:30. Βρίσκομαι στην Τ47 και ασχολούμαι με τα δικά μου. Χτυπά το κινητό μου. Είναι ο καλός φίλος ΓΣ. Προτείνει περπάτημα. Δέχομαι ευθύς και ευχαρίστως. Συναντιόμαστε είκοσι λεπτά μετά. Με το αυτοκίνητο, του Γ, κατευθυνόμαστε προς τη διασταύρωση Λεωφόρου Κύπρου και  Αγίου Νεκταρίου, στην Αργυρούπολη.

Αφήνουμε το αυτοκίνητο επί της Αγίου Νεκταρίου λίγα μέτρα μετά την Λεωφόρο Κύπρου.  Ο Γ είναι οργανωμένος. Ανοίγει το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του και βγάζει δύο μπαστούνια («μπατόν», βαρβαριστί) πεζοπορίας. Μου δίνει το ένα. Πρώτη φορά, λοιπόν, που θα χρησιμοποιήσω ένα τέτοιο μπαστούνι. Κατευθυνόμαστε προς την οδό Παλαιολόγου. Περνάμε μία μπάρα, η θέση της οποίας σημειώνεται με μία κόκκινη βούλα στην εικόνα που ακολουθεί, και ο περίπατος μας στον Υμηττό αρχίζει.


Είναι η τρίτη φορά που περπατάω στις παρυφές του Υμηττού. Η πρώτη ήταν την Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 και ξεκίνησε από την Ηλιούπολη. Μια περιγραφή της, και αρκετές φωτογραφίες, μπορείτε να βρείτε εδώ. Η δεύτερη φορά ήταν ένα χρόνο, παρά μία ημέρα, μετά τη δεύτερη. Κυριακή, και πάλι, 23 Μαρτίου 2014 και η πεζοπορία ξεκινά από την οδό Αγίου Νεκταρίου, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω, από αυτήν της 20ης Φεβρουαρίου. Περιγραφή του συγκεκριμένου περιπάτου, καθώς και έντεκα φωτογραφίες, μπορείτε να βρείτε εδώ.


Τρίτη φορά, λοιπόν, στον Τρελό, ή Υμηττό, με καλή παρέα και συζήτηση για μαθηματικά, ο Γ είναι μαθηματικός, διαδίκτυο, φωτογραφία και άλλα ενδιαφέροντα. Και, μιας και είπαμε την μαγική λέξη «φωτογραφία», να σας πω και το, στην περίπτωσή μου, αυτονόητο. Κάποιες δεκάδες φωτογραφίες με το Huawei CLT-L29, ή P20 Pro, αν προτιμάτε, τις έβγαλα! Βρήκα μάλιστα την ευκαιρία να βγάλω και την πρώτη μου «πανοραμική» φωτογραφία, με το συγκεκριμένο κινητό, την οποία βρήκα εξαιρετική.  Το μόνο κακό ήταν ότι υπήρχε μία σχετική ομίχλη / ατμοσφαιρική ρύπανση η οποία περιόριζε την ορατότητα προς Ακρόπολη, Λυκαβηττό, Πειραιά κ.λ.π. Δεν πειράζει μιας και, σίγουρα, θα υπάρξει επανάληψη του συγκεκριμένου περιπάτου.

Συνολικά, σύμφωνα με την εφαρμογή “Pacer” του κινητού μου, πρέπει να διανύσαμε περίπου 5 χιλιόμετρα σε μιάμιση περίπου ώρα και σε υψόμετρο, σύμφωνα με το Google Earth, 100 – 300 μέτρων. Διαδρομή κατά την οποία το μπαστούνι πεζοπορίας μου φάνηκε μια χαρά εργαλείο! Σκέφτομαι μάλιστα να αγοράσω ένα, τέτοιο «μπατόν», για συντροφιά στις επόμενες εξορμήσεις μου.

Ακολουθεί μια επιλογή δεκατεσσάρων (14) φωτογραφιών από τις δεκάδες που, όπως ήδη έγραψα, έβγαλα στον τρίτο αυτό περίπατό μου στον Υμηττό:
















Ένα κλικ μακριά το κλασικό Stop!με τη Sam Brown:


23/02/2019

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

1209. Η «Τρέχουσα»


2013. Το γραφείο μου βρίσκεται στον πρώτο όροφο της Σ56. Έχω την καλή, ή την κακή, αν θέλετε, συνήθεια να πηγαίνω στην εργασία μου τρία τέταρτα – μισή ώρα πριν την, τυπικά, έναρξή της. Χάνω λίγο από τον ύπνο μου. Κερδίζω πιο άνετη μετακίνηση, από την Τ47 στην Σ56, την ευχαρίστηση του πρωινού καφέ μου, λίγο χρόνο για τον εαυτό μου.

Με το που φτάνω στο γραφείο ανοίγω το παράθυρο. Ο αέρας ανανεώνεται. Το, όποιο, καυσαέριο έχει το ελεύθερο. Σκόνη και σωματίδια εισβάλουν. Όμορφα πράγματα! Υποθέτω, λοιπόν, ότι ένα πρωί που άνοιγα το παράθυρο την πρωτοείδα.


Μια κοπέλα, λεπτή, ξανθή κατέβαινε τρέχοντας την οδό Σ! Όχι, κανένας δεν την κυνηγούσε. Πέρασε, λοιπόν, τρέχοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, και έστριψε, αριστερά, στην οδό Π.


Το φαινόμενο αυτό το παρατήρησα και τις επόμενες μέρες. Η ίδια λεπτή, ξανθή κοπέλα, περνούσε τρέχοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο και έστριβε αριστερά στην οδό Π. Δεν φορούσε αθλητική φόρμα, δεν έκανε τζόκινγκ. Ντυμένη κομψά, άλλοτε με παντελόνι, άλλοτε με φούστα ή φουστάνι και κάποτε με λίγο τακουνάκι έτρεχε. Έτρεχε και έστριβε!


Την ονόμασα κι εγώ «τρέχουσα» και βάλθηκα, βεβαίως, να τη φωτογραφίσω. Κάτι κατάφερα αν και οι φωτογραφίες που έβγαλα, με το τότε κινητό μου, δεν είναι καθόλου του γούστου μου.

Η κοπέλα εμφανιζόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο με ακρίβεια, θα έλεγα πενταλέπτου. Έτσι οι πέντε, πειραγμένες, φωτογραφίες της στην παρούσα εγγραφή, τραβήχτηκαν μεταξύ 07:17 και 07:20 το πρωί, από τον Μάιο μέχρι και τον Αύγουστο του 2013. Η πρώτη, στις 07:20, στην οδό Π και οι υπόλοιπες στην οδό Σ.


Την επόμενη χρονιά η υπηρεσία μου μεταφέρθηκε από την οδό Σ στην οδό Χ. Την «τρέχουσα», από τότε, την έχασα. Εύχομαι και ελπίζω να είναι καλά και αν το επιθυμεί, γιατί όχι, ακόμα να τρέχει! Για εμένα ήταν μια νότα δροσιάς στην, τότε, καθημερινότητά μου.


Ένα κλικ μακριά Reo Speedwagon και  Take It On The Run”:



18/02/2019

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

1208. Ένα Περιστατικό Από τα Παλιά


Το περιστατικό που, πιο κάτω, θα σας διηγηθώ δεν είναι πρόσφατο. Το έζησα, πριν από δύο ή τρία χρόνια, μέσα σε ένα συρμό του metro. Μπήκα, από την πρώτη στιγμή, στον πειρασμό να του αφιερώσω μία εγγραφή και να αποφύγω, έτσι, έναν κόπο. Δεν το έκανα. Άλλα έγραψα και ανέβασα. Σήμερα όμως θα το προσπαθήσω:

Σχόλασα. Κατευθύνθηκα προς τον σταθμό του metro στην Πλατεία Ομονοίας. Κατέβηκα τέσσερα επίπεδα κάτω από την επιφάνεια της γης. Έφτασα στην πλατφόρμα επιβίβασης, για την προς το Ελληνικό κατεύθυνση, του metro. Ένας συρμός ήρθε. Επιβιβάστηκα.

Βρήκα κάθισμα. Δίπλα στο τζάμι. Αντίθετα προς την κίνηση του συρμού. Οι επιβάτες αρκετοί. Πολλοί όρθιοι. Κάπου κοντά μια κοπέλα μιλούσε στο τηλέφωνο με μία κυρία τάδε. Της έλεγε ότι πήγε στο σπίτι που την έστειλε και δούλεψε. Αλλά «. . . η κυρία μου είπε ότι θα με πληρώσει σε λίγες μέρες». Για να ακολουθήσει το χειρότερο «. . . γυρίζω τώρα στο σπίτι και το ψυγείο μου είναι άδειο. Δεν έχω τίποτα να δώσω στα παιδιά μου». Η κυρία, με την οποία η κοπέλα συνομιλούσε, δεν φάνηκε να συγκινείται ακόμα και όταν η κοπέλα, με σπασμένη φωνή, της είπε ότι δεν μπόρεσε να βρει βοήθεια από κανέναν.

Η συνομιλία κοπέλας – κυρίας τερματίστηκε άδοξα. Η κοπέλα, εμφανώς καταβεβλημένη, κάθισε στο διπλανό μου κάθισμα όταν αυτό, κάποια στιγμή, άδειασε. Είχε βουρκώσει. Βρισκόταν στα πρόθυρα του λυγμού. Στο απέναντί της κάθισμα, διαγώνια ως προς εμένα, βρισκόταν μια άλλη κοπέλα η οποία, και αυτή, είχε παρακολουθήσει τη συνομιλία που προηγήθηκε.

Το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να βοηθήσω. Στο μεταξύ η διαγωνίως απέναντι μου κοπέλα άρχισε να σκαλίζει την τσάντα της. Σαν κάτι να έψαχνε και να μην το έβρισκε. Με τα πολλά, ανέσυρε ένα καταταλαιπωρημένο, ανοιγμένο πακέτο χαρτομάντιλα.

Από τα μεγάφωνα του συρμού ανακοινώθηκε η επικείμενη άφιξη σε σταθμό. Η δεύτερη κοπέλα σηκώθηκε. Έτεινε το πακέτο τα χαρτομάντιλα στην, δακρυσμένη πλέον, διπλανή μου λέγοντάς της, με συγκρατημένο, ευγενικό χαμόγελο, «αυτό θα σας χρειαστεί».

Λίγο μετά η διπλανή μου έκανε να βγάλει ένα χαρτομάντιλο και, διπλωμένο ανάμεσα στα χαρτομάντιλα, αποκαλύφθηκε ένα χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ! Η κοπέλα που αποβιβάστηκε είχε, με περισσή ευγένεια, λύσει το πρόβλημα! Καταχάρηκα και η διπλανή μου, έχω κάθε λόγο να πιστεύω, περισσότερο!

Δεν θα  γράψω περισσότερα, δεν θα αναλύσω το όλον. Κρατάω την απελπισία της πρώτης κοπέλας, τη στάση της κυρίας και την εφευρετικότητα και την ευγένεια της δεύτερης κοπέλας. Εύχομαι και ελπίζω να είναι Καλά!

Ένα κλικ μακριά Rondò Veneziano και Pulcinella”:


09/02/2019