Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

1195. Μια νέα, πραγμάτων, τάξη


Το μεσημεράκι της Πέμπτης, 22 Νοεμβρίου 2018, επιβεβαιώθηκε ότι, με απόφαση της εταιρείας στην οποία εργάζομαι, στις αρχές του επόμενου έτους θα βρεθώ στην τάξη των συνταξιούχων.

Ήλθε, με άλλα λόγια, το πλήρωμα του χρόνου. Ήταν και δική μου απόφαση, βεβαίως. Όπως έλεγα, σε όσους με ρωτούσαν σχετικά:

Το έχω αποφασίσει, σε ποσοστό 50,47%!

Κλασική, δηλαδή, αείποτε συμπεριφορά.

Για πολλοστή φορά, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η απόσταση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη μόνο μύθος δεν είναι. Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε η επικείμενη συνταξιοδότησή μου αισθάνομαι περίεργα.

Προσπαθώ να κατανοήσω τι σημαίνει να μην ξυπνάς το πρωί για να πας στην εργασία σου. Τι σημαίνει να μην βλέπεις και να μην συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους. Τι σημαίνει να μην έχεις την καθημερινότητα και την πίεση, έντονη σε κάποιες περιπτώσεις, της δουλειάς. Τι σημαίνει να αφήσεις τον χώρο του γραφείου σου που αγαπάς.

Μετά από 35 + έτη εργασίας το μόνο σίγουρο ότι ένα αίσθημα κούρασης και κορεσμού υπήρχε και υπάρχει. Μέχρι πριν από δύο, τρία χρόνια, επέστρεφα στη δουλειά, μετά από τις άδειες μου, με χαρά. Τελευταία δίχως δυσαρέσκεια. Υπάρχει διαφορά.

Το έλεγα, και το πίστευα, από παλιά:

Τα χόμπι σώζουν!

Δόξα τω Θεώ, έχω αρκετά από αυτά για να με κρατήσουν ζωντανό και απασχολημένο. Μουσική, διάβασμα, φωτογραφία, κινηματογράφος και κατασκευές μπορούν να απορροφήσουν το σύνολο του διαθέσιμου χρόνου.

Παράλληλα η, γνωστή, μανία μου για ταξινόμηση και αρχειοθέτηση θα βοηθήσει στο να περάσω δεκάδες απολαυστικές ώρες. Πάντοτε μου άρεσε να βάζω τάξη στο χάος!

Αυτό που πρέπει να προσέξω, για να μην καταλήξω έγκλειστος, είναι  η απέχθειά μου για τα ταξίδια. Ναι! Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι και, δυστυχώς, είμαι ένας από αυτούς. Ένας «άνθρωπος δωματίου», όπως συνηθίζω να λέω.

Το δέλεαρ, για να μην απομονωθώ, είναι το ότι λατρεύω να φωτογραφίζω. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η σχέση μου αυτή με τη φωτογράφιση θα με ξεκουνάει, συχνά πυκνά, από το δωμάτιο – γραφείο μου. Ο συνδυασμός περιπάτου – φωτογράφισης είναι κάτι που εδώ και καιρό απολαμβάνω. Ελπίζω και σκοπεύω, όσο έχω τη δυνατότητα, να το συνεχίσω.

Από τη μία η φωτογράφιση, λοιπόν, και από την άλλοι οι φίλοι τους οποίους δεν σκοπεύω βεβαίως να πάψω να συναντώ και να συναναστρέφομαι. Πάντοτε μου άρεσε να βάζω ένα τραπεζάκι ανάμεσα σε εμένα και τους φίλους μου. Ευκαιρία, λοιπόν, για λαμπρές εξόδους!

Καφενεία, λέσχες και τα τοιαύτα είναι εντελώς έξω από εμένα και δεν προβλέπονται. Δεν το αποκλείω, του δίνω ελάχιστη πιθανότητα.

Έχω, τέλος, σκοπό, αυτές τις τελευταίες μέρες μου ως εργαζόμενος, να τις απολαύσω και να τις χαρώ!

Όσο για εσάς, να είσαστε όλες και όλοι Καλά και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά ένα τραγούδι για την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα από μια σχετική εγγραφή της φίλης blogger «Αρτίστα του βωβού». Πρόκειται για το τραγούδι «يا حبيبي تعال الحقني»  ή «Αγάπη μου, έλα σ’ εμένα», για τους λίγους που δεν κατάλαβαν τον αραβικό τίτλο!

Αντιγράφω από την εγγραφή της «Αρτίστας του βωβού»:

«Τραγούδι αραβικό, της δεκαετίας του '40 (σ.σ. μου διαφεύγει μέχρι σήμερα η ακριβής ημερομηνία της κυκλοφορίας του), σε πρώτη εκτέλεση από τη μυστηριώδη Asmahan, κόρη Δρούζου πρίγκιπα με κινηματογραφική τυχοδιωκτική ζωή, χαμένη στη σκόνη, στα σταυροδρόμια του κόσμου».

Το άκουσα, λοιπόν, και κόλλησα! Ιδιαίτερος ήχος, ιδιαίτερη, σαγηνευτική, για εμένα, ερμηνεία. Ακούστε και κρίνετε:



Στο καλό YouTube βρήκα ακόμα μία ενδιαφέρουσα εκτέλεση του τραγουδιού. Μου αρέσει βεβαίως περισσότερο η εκτέλεση της Asmahan αλλά και αυτή που στη συνέχεια παραθέτω έχει χρώμα και χάρη. Ενδιαφέρουσα η περίπτωση της κυρίας που σιγομουρμουρίζει, διευθύνει, επικροτεί και στο τέλος . . . ξεσπά! Κρίνετε (και πάλι):


25/11/2018

4 σχόλια:

  1. Για την σύνταξη αργώ ακόμα, αλλά θυμάμαι πώς ένιωσα όταν έγιναν μαζικές απολύσεις το 1990 στην εταιρεία που εργαζόμουν. Μεταξύ των απολυμένων ήμουν κι εγώ.
    Λοιπόν για τους πρώτους επτά μήνες ξυπνούσα κάθε πρωί στις 06:00, καθώς ήταν πλέον η συνήθεια τόσων χρόνων.
    Μέχρι να πάει η ώρα 16:00, μου ήταν αδύνατον να κάνω κάποια εργασία στο σπίτι. Βλέπεις όλα τα οικιακά και τα μαγειρέματα για την επόμενη μέρα τα έκανα το απόγευμα! Ώσπου μια μέρα μετά τους επτά μήνες, εντελώς ξαφνικά, άρχισα να κάνω τα οικιακά μου το πρωί!
    Τους συναδέλφους που συναναστρεφόμασταν εκτός εταιρείας, τους έχασα διότι έφυγαν με μετατάξεις κι άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη (στην κυριολεξία), οπότε κρατήσαμε μόνο τηλεφωνική επικοινωνία!
    Με εσένα όμως δεν θα γίνει έτσι, διότι άλλο απολύσεις και μετατάξεις, άλλο συνταξιοδότηση!
    Ευτυχώς, όμως, 4 χρόνια μετά από την απόλυση παρουσιάστηκε αυτή η εργασία στην εφημερίδα στο Άργος κι ύστερα ήλθε και το ραδιόφωνο, αλλιώς θα είχα κόψει τις φλέβες μου!
    Βλέπεις, από 18 ετών είχα μάθει να εργάζομαι και μου ήταν πολύ δύσκολο να μην το κάνω.
    Αλλά δεν νομίζω να έχεις πρόβλημα, επειδή έχεις πολλά ενδιαφέροντα, με αυτό της φωτογραφίας να ξεχωρίζει μιας και συνδυάζεται με ήπια σωματική άσκηση!
    Επίσης θα έχεις και άφθονο χρόνο να ψάξεις πού μπορεί να πηγαίνουν τα σχόλιά σου όταν χάνονται!
    Σου το λέω, μ' αυτό τον καημό θα πάω!
    Ακόμα θα μπορούσες να υιοθετήσεις και κάποιο κατοικίδιο (αν δεν έχεις ήδη), διότι θα έχεις περισσότερες ελεύθερες ώρες για να ασχοληθείς μαζί του! Ειδικά αν βρεις ένα σκυλάκι και παρέα θα κάνετε και θα βγαίνετε μαζί βόλτες για φωτογραφήσεις!
    Πάντως είμαι σίγουρη πως παρά το γεγονός ότι θα σου λείψει η δουλειά, θα βρεις τρόπους να γεμίσεις δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σου!
    Όσο για το άσμα, μιλ μερσί για την αναφορά!
    Μου προξενεί μεγάλη χαρά το ότι κάποιος βρήκε κάτι στο βλογ-ημερολόγιό μου που να είναι άξιο αντιγραφής!
    Ωραία η εκτέλεση που βρήκες, αξιοσημείωτη δε και η τσιρίδα της κυρίας που παρακολουθεί!
    Βρίσκω ότι γίνεται πιο χορευτικό έτσι πιο γρήγορα που πάει η μουσική, ίσως ακούγεται και πιο χαρούμενο, αν δεν καταλαβαίνει κάποιος τα λόγια, ενώ με τον τρόπο που το λέει η Ασμαχάν έχει μια νοσταλγία, έναν πόνο, σαν να έχει χάσει έναν έρωτα ή ακόμα και μια πατρίδα, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά φαντάζει αλλιώτικο!
    Καλημέρα αείποτε! 🎈

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα! Ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση! Πιστεύω να τα καταφέρω . . . και να μην ως συνταξιούχος πλήξω! Συμφωνώ με την προσέγγιση σου για την ερμηνεία της Ασμαχάν την οποία, όπως ήδη έγραψα, την προτιμώ! Όσο για το ημερολόγιο σου έχει πολλά άξια αντιγραφής και θα χαρώ, σε πρώτη ευκαιρία, να, πάντα με την άδεια σου, ξανααντιγράψω! Να είσαι Καλά, Καλή Εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Το περίεργο θα ήταν να μην αισθάνεσαι περίεργα! 35+ χρόνια είναι αυτά ! Μια ζωή ....και δύο μη σου πω! Τι κριμα! Τωρα δεν θα πρέπει να σηκωθείς από το ζεστό κρεβατακι αξημερωτα και να τρεχεις μέσα στη βροχή να προλάβεις το λεωφορείο του ΟΑΣΑ του Μπουρδα. Νομίζω ότι αυτή η κινηση γίνεται απο μόνη της! Την κατάλληλη στιγμή. Δεν υπάρχει σωστότερο timing (εεεεε;) Κάτι ολοκληρώνεται και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο και φυσικά κάτι αλλο ξεκινά! Αχ τι ωραία !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα αυτά, θαρρώ, θα τα αντέξω! Για κάποια άλλα δεν γνωρίζω! Αλλά "Ανάγκα και Θεοί πείθονται"! Δεν μου έχει ξανατύχει και ομολογώ ότι το πράγμα έχει ενδιαφέρον. Όπως και να έχει ελπίζω ότι και θα τα λέμε και θα σας πω! Μακάρι, λοιπόν και στο τέλος, να βρεθώ στη θέση να επαναλάβω το "Αχ τι ωραία!!!" σας! Να είσαστε Καλά! :)

      Διαγραφή