1195. Μια νέα, πραγμάτων, τάξη

Το μεσημεράκι της Πέμπτης, 22 Νοεμβρίου 2018, επιβεβαιώθηκε ότι, με απόφαση της εταιρείας στην οποία εργάζομαι, στις αρχές του επόμενου έτους θα βρεθώ στην τάξη των συνταξιούχων.

Ήλθε, με άλλα λόγια, το πλήρωμα του χρόνου. Ήταν και δική μου απόφαση, βεβαίως. Όπως έλεγα, σε όσους με ρωτούσαν σχετικά:

Το έχω αποφασίσει, σε ποσοστό 50,47%!

Κλασική, δηλαδή, αείποτε συμπεριφορά.

Για πολλοστή φορά, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η απόσταση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη μόνο μύθος δεν είναι. Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε η επικείμενη συνταξιοδότησή μου αισθάνομαι περίεργα.

Προσπαθώ να κατανοήσω τι σημαίνει να μην ξυπνάς το πρωί για να πας στην εργασία σου. Τι σημαίνει να μην βλέπεις και να μην συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους. Τι σημαίνει να μην έχεις την καθημερινότητα και την πίεση, έντονη σε κάποιες περιπτώσεις, της δουλειάς. Τι σημαίνει να αφήσεις τον χώρο του γραφείου σου που αγαπάς.

Μετά από 35 + έτη εργασίας το μόνο σίγουρο ότι ένα αίσθημα κούρασης και κορεσμού υπήρχε και υπάρχει. Μέχρι πριν από δύο, τρία χρόνια, επέστρεφα στη δουλειά, μετά από τις άδειες μου, με χαρά. Τελευταία δίχως δυσαρέσκεια. Υπάρχει διαφορά.

Το έλεγα, και το πίστευα, από παλιά:

Τα χόμπι σώζουν!

Δόξα τω Θεώ, έχω αρκετά από αυτά για να με κρατήσουν ζωντανό και απασχολημένο. Μουσική, διάβασμα, φωτογραφία, κινηματογράφος και κατασκευές μπορούν να απορροφήσουν το σύνολο του διαθέσιμου χρόνου.

Παράλληλα η, γνωστή, μανία μου για ταξινόμηση και αρχειοθέτηση θα βοηθήσει στο να περάσω δεκάδες απολαυστικές ώρες. Πάντοτε μου άρεσε να βάζω τάξη στο χάος!

Αυτό που πρέπει να προσέξω, για να μην καταλήξω έγκλειστος, είναι  η απέχθειά μου για τα ταξίδια. Ναι! Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι και, δυστυχώς, είμαι ένας από αυτούς. Ένας «άνθρωπος δωματίου», όπως συνηθίζω να λέω.

Το δέλεαρ, για να μην απομονωθώ, είναι το ότι λατρεύω να φωτογραφίζω. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η σχέση μου αυτή με τη φωτογράφιση θα με ξεκουνάει, συχνά πυκνά, από το δωμάτιο – γραφείο μου. Ο συνδυασμός περιπάτου – φωτογράφισης είναι κάτι που εδώ και καιρό απολαμβάνω. Ελπίζω και σκοπεύω, όσο έχω τη δυνατότητα, να το συνεχίσω.

Από τη μία η φωτογράφιση, λοιπόν, και από την άλλοι οι φίλοι τους οποίους δεν σκοπεύω βεβαίως να πάψω να συναντώ και να συναναστρέφομαι. Πάντοτε μου άρεσε να βάζω ένα τραπεζάκι ανάμεσα σε εμένα και τους φίλους μου. Ευκαιρία, λοιπόν, για λαμπρές εξόδους!

Καφενεία, λέσχες και τα τοιαύτα είναι εντελώς έξω από εμένα και δεν προβλέπονται. Δεν το αποκλείω, του δίνω ελάχιστη πιθανότητα.

Έχω, τέλος, σκοπό, αυτές τις τελευταίες μέρες μου ως εργαζόμενος, να τις απολαύσω και να τις χαρώ!

Όσο για εσάς, να είσαστε όλες και όλοι Καλά και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά ένα τραγούδι για την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα από μια σχετική εγγραφή της φίλης blogger «Αρτίστα του βωβού». Πρόκειται για το τραγούδι «يا حبيبي تعال الحقني»  ή «Αγάπη μου, έλα σ’ εμένα», για τους λίγους που δεν κατάλαβαν τον αραβικό τίτλο!

Αντιγράφω από την εγγραφή της «Αρτίστας του βωβού»:

«Τραγούδι αραβικό, της δεκαετίας του '40 (σ.σ. μου διαφεύγει μέχρι σήμερα η ακριβής ημερομηνία της κυκλοφορίας του), σε πρώτη εκτέλεση από τη μυστηριώδη Asmahan, κόρη Δρούζου πρίγκιπα με κινηματογραφική τυχοδιωκτική ζωή, χαμένη στη σκόνη, στα σταυροδρόμια του κόσμου».

Το άκουσα, λοιπόν, και κόλλησα! Ιδιαίτερος ήχος, ιδιαίτερη, σαγηνευτική, για εμένα, ερμηνεία. Ακούστε και κρίνετε:

Στο καλό YouTube βρήκα ακόμα μία ενδιαφέρουσα εκτέλεση του τραγουδιού. Μου αρέσει βεβαίως περισσότερο η εκτέλεση της Asmahan αλλά και αυτή που στη συνέχεια παραθέτω έχει χρώμα και χάρη. Ενδιαφέρουσα η περίπτωση της κυρίας που σιγομουρμουρίζει, διευθύνει, επικροτεί και στο τέλος . . . ξεσπά! Κρίνετε (και πάλι):

25/11/2018