1155. Ιστορίες Παλιές [3]

Στο ξεκίνημα του έτους έθεσα έναν, μικρό, στόχο για το παρόν e-ημερολόγιο. Το στόχο να έχω μέσο πλήθος πέντε (5) αναρτήσεων / εγγραφών ανά μήνα. Το τελικώς ζητούμενο είναι οι 60 εγγραφές για το έτος 2018. Δέκα περισσότερες, δηλαδή, από τις (πενήντα) εγγραφές των δύο προηγούμενων ετών. Έχοντας ήδη φτάσει στις 18 του Μάρτη, και με μόνο δύο εγγραφές μαρτιάτικες, έπρεπε κάτι να κάνω.

Με την έμπνευση απούσα, όπως σημείωσα στην προηγούμενη εγγραφή, κατέφυγα σε ένα από τα έτοιμα. Συγκεκριμένα στα «Άλλα Κείμενα». Μια συλλογή τριάντα τεσσάρων κειμένων μου με ημερομηνία γέννησης από τις 19 Μαρτίου 1975 έως τις 3 Οκτωβρίου 1984. Κείμενα στα οποία περιλαμβάνονται «Ασκήσεις Γραφής», επιστολές, “Περάσματα» και μία απομαγνητοφώνηση.

Δώδεκα από αυτά τα κείμενα έχουν ήδη αναρτηθεί στο παρόν ημερολόγιο και μπορεί κανείς να τα διαβάσει, με ενεργοποίηση της ετικέτας «ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», εδώ. 

Όσον αφορά το [3] του τίτλου της παρούσας ανάρτησης αυτό έχει να κάνει με την, όντως, τρίτη φορά που το «Ιστορίες Παλιές» εμφανίζεται σε τίτλο ανάρτησης του παρόντος. Η πρώτη ήταν στις 3 Ιανουαρίου 2007 και η δεύτερη την πρωτομαγιά του 2009. Αν ενδιαφέρεστε, λέμε τώρα, μπορείτε να διαβάσετε τις δύο αυτές εγγραφές εδώ και εδώ.

Από τα «Άλλα Κείμενα», λοιπόν, διάλεξα να ανεβάσω το δεύτερο κατά σειρά. Αυτό με τον τίτλο «Άσκηση Γραφής Νο 1». Ένα κείμενο γραμμένο στην βιβλιοθήκη του ΕΜΠ, στο κτηριακό συγκρότημα της Πατησίων τότε, στις 15 Απριλίου 1975. Έχουν περάσει 43 έτη από τότε που, εικοσάχρονος και γεμάτος έξαψη, έγραψα αυτό το κείμενο. 

Διαβάζοντας τώρα, το εν λόγω κείμενο, έχω ανάμεικτα αισθήματα. Υπάρχουν σημεία του που μου αρέσουν και άλλα που δίχως δεύτερη σκέψη θα τα απέρριπτα. Δεν έχω κανένα λόγο να τα βάλω με τον τότε εαυτό μου. Ότι πέρασε πέρασε έτσι όπως πέρασε. Για την ιστορία πάντως η συναναστροφή μου με τη Φ., με τα κάτω της και τα ελάχιστα πάνω της, συνεχίστηκε μέχρι τις 2 Μαρτίου 2015 που έληξε αδόξως, αν και όχι, τηρουμένων των αναλογιών, παραδόξως!

 02. ΛΕΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΓΡΑΦΗΣ ΝΟ 1

Λέγαμε λοιπόν πως πρέπει να γράφουμε, να γράφουμε κι όλο να γράφουμε. Αυτό για να εξοικειωθούμε με τη γλώσσα. Ακόμα για να φθάσουμε σ’ ένα σημείο ικανοποιητικής πιστότητας αποδόσεως. Είναι γεγονός ότι σκέψεις και γραπτά αναφερόμενα στις σκέψεις πολύ διαφέρουν. Ας πούμε ότι οι γραμμένες σκέψεις είναι αλύγιστες.

Τώρα τελευταία τη σκυτάλη των ερωτικών μας υποθέσεων κρατά η Φ. Εξηγώ τι ονομάζω “σκυτάλη ερωτικών υποθέσεων”. Οι ερωτικές υποθέσεις καθενός παραλληλίζονται με σκυτάλη την οποία κρατά ο κατά καιρούς απασχολών. Με απασχολεί ερωτικώς η δίπλα μου; Ε ! αυτή κρατά τη σκυτάλη. Είναι ο δρομέας. Αναλόγως με την ταχύτητά της θα προλάβει να μου παραδώσει τη σκυτάλη ή όχι. Εάν πηγαίνει αργά άλλο πρόσωπο της αρπά το ξυλαράκι. Εάν κάνει γρήγορα και μου το παραδώσει και εμένα δε μου ξεφύγει (δεχτώ) τότε ένας γύρος της σκυταλοδρομίας έκλεισε και η σκυτάλη η δική της και η δική μου ενώθηκαν και μας ενώνουν.

Θαρρώ λοιπόν πως η Φ. κρατά τη δική μου σκυτάλη. Εγώ κάθε άλλο παρά νομίζω ότι κρατώ τη δική της. Ψάχνω πάντως. Στις τελευταίες συναντήσεις μας η δεσποσύνη μας αγνόησε ερεθιστικά (βλέπε τετράδιο). Και ξαφνικά όταν τέλος πάντων πήγαμε να την αγνοήσουμε κι εμείς (στην τελευταία συνάντηση) δεν το δέχτηκε. Μπήκα στο λεωφορείο. Στο κάθισμα απέναντι στον εισπράκτορα. Δεν κοίταξα, προχώρησα, κάθισα. Μια κοπέλα ανέβηκε σε μία επόμενη στάση. Δίπλα μου ένα παντελόνι.

Σκέψη:

 - Η κοπέλα!

Γύρισα. Ήταν η Φ.

- Γεια σου τι κάνεις;

- Καλά. Εσύ; Θέλεις να σου κρατώ τα βιβλία;

Οι χείμαρροι συμβάλλουν στο ποτάμι των συλλογισμών της μόνωσης. I was flushed. Μας είδε η ΜΧ.

Είπε:

- Πρώτη φορά είδα το Νίκο έτσι ευδιάθετο.

Αλήθεια.

Τη συνόδευσα ως το φροντιστήριό της.

- Τι ώρα σχολάς;

- Εφτά και μισή.

- Ποιο λεωφορείο παίρνεις;

- Φεύγω αμέσως.

- Καλά ευχαριστώ. Χάρηκα που σε είδα.

Το βράδυ, στο 172, δε φάνηκε. Όχι θυμός όχι οργή. Απλώς θλίψη. Λέξη αντιπροσωπευτική για τις στιγμές της φυγής μου με το 172 “Αηδίες”. Το μόνο σίγουρο ότι ίσα με τα τώρα η Φ. μου έχει κοστίσει μόνο θλίψη. Γιατί μου μίλησε πρώτη; Γιατί ήλθε κοντά μου; Γιατί μου χαμογέλασε; Γιατί μου έδωσε λέξεις;

Γιατί τόσο αντιφατική; Γιατί έχει τη συμπεριφορά μιας πτώσης απροσδιόριστης κάποιου σώματος; Πάντα το συναίσθημα ότι θα χάσω. Τελικά θα χάσω.

Δεν είμαι ηττοπαθής, μα πιστεύω στην αλήθεια την από μέσα μου. Η Φ. με πολέμησε από μέσα. Έχω κλείσει τον έξω κύκλο. Χρειάζεται πόλεμος για να με προσεγγίσεις. Η Φ. με πολέμησε από μέσα. Σκέπτομαι. Σκέπτομαι. Δε μπορώ να την κρατήσω. Δεν είναι το βάρος της που δε μπορώ. Είναι το περιβάλλον της, η αδελφή της και η πορεία των απαιτήσεών της.

Είπε:

- Νίκο, φοβερό πράγμα να μην έχεις χρήματα!

Εγώ:

- Περισσότερα χρήματα περισσότερα αντικείμενα. Το ζήτημα είναι εάν θέλεις       περισσότερα αντικείμενα.

Βαδίζαμε, μιλάγαμε. I was flushed. Δεν καταλάβαινα τι αισθήματα της γεννούσα. Ποτέ δεν κατάλαβα. Γιατί τόσο αντιφατική; Γιατί τόσο αντιφατική; Αγαπά την Αθήνα γιατί έχει την Ακρόπολη, γιατί είναι ζωντανή. Σ’ έναν ποιητή δε λένε ότι αγαπούν την Ακρόπολη. Απεχθάνομαι τους επικίνδυνους ακροβατισμούς. Πάντα αυθεντικός. Πάντα αυθεντικός.

- Εγώ δεν άλλαξα καθόλου.

Η Φ. μου φανέρωσε ένα πρόσωπο υποταγμένο σε κάποια αρχή, σε κάποιο λόγο. Αλλαγή. Λείπει ένα σημαντικό ποσοστό τραχύτητας συμπεριφοράς. Έγινε πιο καλή στο λόγο. Η ειλικρίνεια ειλικρίνεια μεταξύ μας:

- Είσαι είρων;

- Όχι. Μα αν κάποιον ακριβώς σαν και μένα τον ονομάζεις είρωνα με ποιο δικαίωμα να σου πω ότι δεν είμαι;

Στη πορεία της συζήτησης:

- Δεν έχω άλλο δρόμο.

- Μην το παίρνεις τόσο τραγικά.

Δεσποινίς Φ. τι είναι τραγικό; Έχετε συναίσθηση του τραγικού; Για όνομα του Θεού ως πότε θα παίζουμε με τις λέξεις;

   Η πορεία για τη λησμονιά χρειάζεται μόνωση. Μήτε αυτή μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Ίσως ήταν καλύτερο να σταματούσα την κουβέντα στο:

- Καλά. Εσύ;

Αυτή η ανακύκλωση. Αυτή η ανακύκλωση. Γιατί μου μίλησε; Γιατί μου μίλησε; Εμμονή. Να σταματούσα την κουβέντα. Καθόλου απλό. Η Φ. είναι ζυμωμένη με τη μοναξιά μου. Τα άσχημα των μονοπωλίων. Μια εγκεφαλική ουσία πιεστική. Πότε ο εγκέφαλός μου θα βγει να πατήσει στα έδρανα;

    Όταν γράφεις αυτά που γράφεις σαν κάπως να αδειάζει το μυαλό σου. Γράφω. Γράφω. “Σ’ ευχαριστώ που μου μίλησες”. Σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να κοιτώ την εικόνα σου και να γράφω. Ίσως δεν αξίζεις.

Παιχνίδι με τις λέξεις. Αγαπώ την εικόνα σου. Αγαπώ τα αισθήματα που μου γεννάς. Τη θλίψη που μου χάρισες την αγαπώ. Δέχτηκα το ρόλο και θα τον κρατήσω ως το τέλος. Κανένας δεν έχασε κάτι που δεν είχε. Εάν εγώ δεν την έχω μήτε αυτή θα με έχει. Εδώ η δικαίωση και η ικανοποίηση. Γιατί τόσο αντιφατική;

    Σκέφτηκα. Σκέφτηκα. Σκέφτηκα. Θα της τηλεφωνήσω. Ανακύκλωση. Δεν της τηλεφωνώ. Καταστάσεις για dt. Θα της τηλεφωνήσω. Όχι! Τηλεφώνησα. Φωνή μιας γάτας νωχελικής. Φωνή αδύναμη στη δύναμή της ή δυνατή στην αδυναμία της με κάποια αντιστροφή. Ένα ενδιαφέρον ακαδημαϊκό.

- Λένε πως μια ιδέα που δε βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση κι εγώ απεχθάνομαι τις επαναστάσεις. Εξ άλλου με προκαλούσε και το τηλέφωνο.

Κάποια δυσκολία να καταλάβει αρχικά ποιος ήμουν. Έφευγε.

- Τηλεφώνησε κάποια άλλη μέρα...

- Θα πάρω την Τρίτη.

     Σήμερα είναι Τρίτη. Δε θα τηλεφωνήσω. Αναρωτιέμαι γιατί αρχικά τηλεφώνησα. Δε βλέπω μέλλον χωρίς να με πληγώσει. Βεβαίως υπάρχει ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Υπάρχει ακόμα η ελπίδα ότι θα την αγγίξω με τις λέξεις. Ότι θα καταλάβει την εσώτερη δομή μου και θα υπάρξει μια κάποια πιθανότητα να γοητευτεί απ’ αυτή. Η ελπίδα του κέρδους θηρίο φοβερό θα μας κατασπαράξει.

    Θα της τηλεφωνήσω την Πέμπτη. Μαντεύω πως θα εξελιχθεί το όλον θέμα. Θα πέσουμε στο τέλμα της ειλικρίνειας. Κάποιο μυστήριο θα ήταν ίσως γοητευτικό. Απεχθάνομαι τα τέτοια μυστήρια με τη Φ. Υπάρχει πάντοτε η εσώτερη δομή. Πέρα από την ειλικρίνεια είναι η κατανόηση. Έρχεται μετά ο λυρισμός και το ενδιαφέρον που εξυψώνει. Η βοήθεια που δίνεις και παίρνεις. Η στάση η σωστή η σύμφωνη με το νόημα του κόσμου. Η αντρίκεια στάση η θαρρετή.

Χίμαιρες. Χίμαιρες. Κι ένα σπαθί που ακονίζεται σ’ όλη την πορεία να πέσει να με κόψει. Γιατί γίνηκε όπως γίνηκε και γιατί θα γίνει όπως θα γίνει; Και μια ιδέα που βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση. Τα λεκτικά λουτρά, τα λεκτικά στροβιλίσματα. Κι η μοναξιά μου θηρίο ελπίδας. Γράφω πάντα με το προαίσθημα και την επιθυμία ότι κάποιος απόγονος θα διαβάσει αυτές τις γραμμές και θα με νιώσει. Το έτος 1975 μ.Χ., στη βιβλιοθήκη του ΕΜΠ, γράφω την πρώτη μου λεκτική άσκηση.

     Τώρα θα μπορούσα να δείξω τόσα πράγματα στη Φ. ή σ’ όποια μου παραδώσει τη σκυτάλη μου. Θα μπορούσα να μιλήσω για τη μαγεία των τριών διαστάσεων. Για την ομορφιά των χρωμάτων. Κι ακόμα για την πραγματικότητα των λεωφορείων και των μικρών κοριτσιών. Με επηρέασε ο καιρός κι οι νύχτες μου όσο πάνε και δυσκολεύουν. Μαζεύτηκαν πολλά τα που θα έπρεπε να δώσω. Την Πέμπτη θα γνωρίζω περισσότερα για τη Φ. απ’ ότι τώρα. Δεν είναι απλό να της ειπείς “Δεσποινίς θα αρχίσω μία πορεία προς το είναι σας” και να το δεχτεί. Το θέμα της Φ. μήτε κλείνει μήτε εξαντλείται σε μερικές γραμμές. Κουβαλώ, ίσως, μέσα μου την πτώση των πραγμάτων ανάμεσα σ’ εκείνη και σ’ εμένα.

     Δε θέλω να ξοδευτώ αδικαίωτα. Προσεγγίζω τη Φ. μ’ όλη την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που γνωρίζει ότι η ψυχή του και η δομή του κάτι αξίζει. Δε θέλω να της γίνω φορτικός και δε θα γίνω.

Απλώς θέλω να μάθω το “γιατί τόσο αντιφατική;”. Την αισθάνομαι ν’ απλώνει το χέρι της και ακριβώς τη στιγμή της προσφοράς να το τραβά πίσω σαν κάτι να την καίει. Ίσως μάθω...

15 Απρίλη 1975 / Βιβλιοθήκη ΕΜΠ

Ένα κλικ μακριά οι Captain And Tennille τραγουδούν “Love Will Keep Us Together”. Τραγούδι του 1975, βεβαίως!

18/03/2018