1099. Αιόλου – Πελοπίδα – Μάρκου Αυρήλιου – Λυσίου – Κλεψύδρας – Θεωρίας

Εξακολουθώ, όσο  ο καιρός το επιτρέπει, να πηγαίνω στο τόπο εργασίας μου, στην περιοχή της Ομόνοιας, διανύοντας την απόσταση από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την οποία προσεγγίζω με το metro, μέχρι αυτόν με τα πόδια. Επειδή έτσι, ασκούμαι, φωτογραφίζω και απολαμβάνω την πρωινή  διαδρομή και την ελάχιστη κίνηση τροχοφόρων και πεζών. Από την άλλη δεν παραλείπω να θλίβομαι και να οργίζομαι με την “ανθρώπινη δραστηριότητα”. Αυτή που έχει καταντήσει την Αθήνα μία μαγαρισμένη πόλη. Ο κάθε κοπρίτης είναι ελεύθερος να ρυπάνει ποικιλοτρόπως και, βεβαίως και πάντα, ατιμωρητί. Έτσι έχουμε μια ωραιότατη διακόσμηση, από αποτσίγαρα και μπουκάλια, μέχρι συσκευασίες έτοιμου φαγητού και ξεχειλισμένους κάδους και δοχεία απορριμμάτων. Όσο για τον βιασμό του οπτικού νεύρου, αυτός είναι εξασφαλισμένος. Είναι διαπιστωμένο. Ο συνδυασμός κοπρίτη-σπρέι-μαρκαδόρου κάνει θαύματα!

Στην επιστροφή, από το γραφείο στην Τ47, η πεζοπορία επαναλαμβάνεται με τη διαφορά ότι, εν προκειμένω, η χάρη μου φτάνει μέχρι το Σταθμό Συγγρού-Φιξ του metro. Πρόκειται για μία άλλη ιστορία. Κόσμος, κίνηση, βαβούρα. Και βεβαίως, οι μαλάκες με τα δίτροχα τους οποίους πρέπει να τους περιμένεις από παντού! Έστω και δύσκολα - πώς να σηκώσεις τη μηχανή μπροστά στο πρόσωπο του άλλου; - φωτογραφίζω και πάλι. Γι’ αυτό εξ άλλου αγόρασα και την Canon Ixus.

Επειδή οι πεζοπορίες μου αυτές επαναλαμβάνονται πέντε φορές την εβδομάδα φροντίζω να ακολουθώ εναλλακτικές διαδρομές έτσι ώστε σε κάθε μία από αυτές να έχω θέματα για φωτογράφιση. Πολλές φορές την πρώτη φορά που ακολουθώ μία καινούργια διαδρομή σημειώνω θέσεις και σημεία τα οποία προσφέρονται για φωτογράφιση και επανέρχομαι την επομένη για να φωτογραφίσω. Ομολογώ ότι πλέον δεν μου απομένουν και πολλές εναλλακτικές διαδρομές εκτός εάν αρχίσω να προσεγγίζω το γραφείο μου κάνοντας όλο και μεγαλύτερους κύκλους και αυτό είναι κάτι που δεν το απορρίπτω. Όπως και να έχει δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που και στις συνήθεις ακόμα διαδρομές μπορεί κανείς να ξετρυπώσει θέματα για φωτογράφιση που του είχαν ξεφύγει ή και προέκυψαν στην πορεία.

Ένα συνηθισμένο βάσανό μου είναι όταν βγάζω δεκάδες φωτογραφίες, ας είναι καλά η φωτογράφιση με ψηφιακά μέσα που το επιτρέπει, και στη συνέχεια ξεκινώ να ονοματοδοτήσω τις φωτογραφίες που, τελικώς, επιλέγω να κρατήσω. Εάν έχουν περάσει και δύο-τρεις ημέρες δυσκολεύομαι αφάνταστα. Καταφεύγω τότε στο καλό μου το Google Earth και τα σχετικά προβλήματά μου συνήθως λύνονται. Αν όχι, δεν διστάζω να επαναλάβω τη σχετική διαδρομή και να εντοπίσω το πού φωτογράφισα τι. Τα τυχερά του “επαγγέλματος”!

Μια εναλλακτική διαδρομή, στη λογική ίσως του κύκλου που μεγαλώνει, ακολούθησα την Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου, φεύγοντας από το Γραφείο. Αιόλου – Πελοπίδα – Μάρκου Αυρήλιου – Λυσίου – Κλεψύδρας – Θεωρίας. Από το υψόμετρο των 69m του Γραφείου στα 101 m της διασταύρωσης των οδών Κλεψύδρας – Θεωρίας. Όλη η δυσκολία στα 20 m υψομετρικής διαφοράς που κάλυψα ανεβαίνοντας τα σκαλάκια της οδού Κλεψύδρας.

Βγαίνοντας, λοιπόν, από την οδό Κλεψύδρας στην οδό Θεωρίας βρισκόμαστε στον “περιφερειακό”, θα έλεγα, του βράχου της Ακρόπολης. Στρίβοντας δεξιά και ακολουθώντας την ωραιότατη διαδρομή έχουμε στο δεξί μας χέρι απλωμένη την Πλάκα, το Μοναστηράκι, την Αθήνα. Αρκετός κόσμος, γύρω στις 16:15, και πολλοί συντεχνίτες, με μία κάμερα ή ένα κινητό στο χέρι να φωτογραφίζουν, μανιωδώς! Έπραξα ομοίως. Ατυχώς η Canon Ixus είχε μείνει από μπαταρία και έτσι χρησιμοποίησα την κάμερα του κινητού μου (Samsung S3 Neo). Τελικό αποτέλεσμα; Είκοσι δύο φωτογραφίες, κυρίως, εκτός "περιφερειακού".

Την διαδρομή την είχα μελετήσει, εκ των προτέρων, στο Google Earth, και ακολουθώντας την κατέληξα λίγα μέτρα πριν τη συμβολή των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Ροβέρτου Γκάλλι. Ακολούθησα τη Ροβέρτου Γκάλλι για να αντικρίσω στο δεξί μου χέρι τον "Διόνυσο" (έτσι έλεγαν το κατάστημα τότε που το επισκεπτόμουν) και οι αναθυμιάσεις από τις μνήμες, των τελών της δεκαετίας του 1970 – αρχών της δεκαετίας του 1980, να ζαλίσουν το μυαλό μου. Η Κ., κυρίως, η Φ., όλα!

Συνέχισα κατηφορίζοντας, και φωτογραφίζοντας, την Ροβέρτου Γκάλλι, η οποία από ένα σημείο και πέρα μετονομάζεται σε Χατζηχρήστου, μέχρι την οδό Μακρυγιάννη όπου έστριψα δεξιά και βάδισα προς το Σταθμό Συγγρού – Φιξ του metro. Η διαδρομή που είχα κάνει με είχε γοητεύσει. Το να επαναλάβω το εγχείρημα ήταν ζήτημα ημερών.

Πραγματικά, την Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου, με την μπαταρία της Canon Ixus, ευτυχώς αυτή τη φορά, πλήρως φορτισμένη, σχολώντας από το Γραφείο ακολούθησα την ίδια διαδρομή: Αιόλου – Πελοπίδα – Μάρκου Αυρήλιου – Λυσίου – Κλεψύδρας – δεξιά στην οδό Θεωρίας. Περπατούσα, χαιρόμουν, έβγαζα φωτογραφίες. Το μόνο που με δυσκόλευε το μπουφάν μου που, λόγω της ζέστης, είχα βγάλει και κρατούσα στο χέρι.

Όταν έφτασα στο σημείο όπου ο δρόμος διακλαδιζότανε, με τον αριστερό κλάδο να οδηγεί στο σημείο εισόδου για τα κτίσματα που βρίσκονται πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, παρατήρησα κάτι που δύο μέρες πριν το είχα προσπεράσει. Στο δεξί μου χέρι δύο σειρές σκαλάκια, η μία λαξευμένη στο βράχο και η άλλη κατασκευασμένη με σίδερο και τσιμέντο, οδηγούσαν στην κορυφή ενός συγκροτήματος βράχων. 

Πλήθος κόσμου ανέβαινε και κατέβαινε. Ανέβηκα χρησιμοποιώντας τα σκαλιά από σίδερο και τσιμέντο. Όταν ανέβηκα στην κορυφή ευχαριστήθηκε η καρδιά και η ματιά μου. Στα δεξιά μου ο βράχος της Ακρόπολης, μετά ο Λυκαβηττός και μπροστά στα πόδια μου η Ρωμαϊκή αγορά, το Μοναστηράκι και η Πλάκα. Στα αριστερά μου το Αστεροσκοπείο Αθηνών και ο λόφος του Φιλοπάππου. Η χαρά του φωτογράφου! Η Canon Ixus πήρε φωτιά! Ναός του Ηφαίστου, Αστεροσκοπείο, Στοά του Αττάλου, Ιερός Ναός της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο και άλλα πολλά μπροστά μου και φωτογραφίσιμα! Να είναι καλά το οπτικό ζουμ των 12Χ της Ixus μου!

Όταν τελείωσα και κατέβηκα από το συγκρότημα αυτό των βράχων ακολούθησα πορεία προς την είσοδο του συγκροτήματος κτηρίων της Ακρόπολης για να καταλήξω μετά από λίγο μπροστά στο θέατρο του Ηρώδη του Αττικού το οποίο επίσης φωτογράφισα. Σε όλη τη διαδρομή στα αυτιά μου έφτανε ένα ενοχλητικότατο ντάπα - ντούπα ταμπούρλου το οποίο μου χάλαγε τη διάθεση και μαγάριζε την αρμονία του χώρου.

Κατηφόρισα και άλλο για να βγω στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και βαδίζοντας προς την Αποστόλου Παύλου να πάρω, όπως και δύο μέρες πριν, την Ροβέρτου Γκάλλι και να κατηφορίσω προς την Μακρυγιάννη και στη συνέχεια προς το Σταθμό του metro Συγγρού – Φιξ. Επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου βρισκόταν και η πηγή της θορυβώδους, για εμένα τουλάχιστον, όχλησης. Τρία νεαρά άτομα δύο αγόρια, ένα με τσαμπούνα και ένα με κιθάρα, και μία κοπέλα, με το ταμπούρλο, “τα έδιναν όλα” βγάζοντας έναν ήχο ο οποίος προσωπικά θεωρούσα ότι βεβήλωνε το χώρο.

Κατηφορίζοντας την Ροβέρτου Γκάλλι ταυτοποίησα κάποιες τοποθεσίες στις οποίες είχα βγάλει φωτογραφίες δύο μέρες πριν, και για τις οποίες είχα αμφιβολίες, και έβγαλα και ελάχιστες καινούργιες.

Μετά το ξεσκαρτάρισμα που έκανα στην Τ47 το πλήθος των φωτογραφιών που τελικά κράτησα ανήλθε στις 120, από τις 160, περίπου, τις οποίες είχα αρχικά τραβήξει. Θαρρώ κάτι έκανα με την Ixus μα πλέον μπήκα στον πειρασμό να επαναλάβω τη διαδικασία μία ακόμα φορά εξοπλισμένος με την Canon EOS 600D DSLR μου. Και θα το κάνω!

Από τις παραπάνω 120 φωτογραφίες έχω σμικρύνει, στο 30%, και παραθέτω τις ακόλουθες είκοσι εννέα:

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά “Μη Στάξει Και Μη Βρέξει” με Stavento και Ήβη Αδάμου:

26/02/2017