Ήταν να μην ασχοληθώ με τα χαρτιά του Αλοΐσιου. Βρήκα πάλι μπροστά μου την εύκολη λύση για το ημερολόγιο αυτό. Επιλέγω, πληκτρολογώ, τελείωσα! Τουλάχιστον για το κείμενο. Εικόνα και μουσική επένδυση, ας το πούμε έτσι, είναι άλλη ιστορία. Αυτή τη φορά, για να επανέλθω, έχουμε δυο φύλλα χαρτιού πιασμένα με ένα συνδετήρα (ελαφρώς σκουριασμένο). Ένα κείμενο του Αλοΐσιου, με ευκαιρία κάποιο γεγονός υποθέτω, που δεν “ταξίδεψε” και ένα άλλο στο οποίο εξηγεί γιατί έγινε αυτό. Παραθέτω τα δυο κείμενα με τη σειρά που τα βρήκα “καρφιτσωμένα”:
Γιατί παλεύω τόσο με τις με τις λέξεις; Γιατί τους δίνω τόσο μεγάλη σημασία; Τι είδους εμμονή είναι αυτή να φτιάχνω με λέξεις τα όπλα μου και να ρίχνομαι απελπισμένος στη μάχη; Ποια ισχύ έχουν οι λέξεις απέναντι στην φυσική έλξη, στη χημεία μεταξύ δύο προσώπων; Γιατί θα έπρεπε να πάρει κανείς στα σοβαρά τα λόγια του απέναντι; Να τα μετρήσει, να τα σκεφτεί, να τα υπολογίσει; Άλλα προέχουν και άλλα βασιλεύουν. Είναι πιο εύκολο να προσπερνάς παρά να κοντοστέκεσαι και να δίνεις σημασία. Ακόμα μια φορά βιάστηκα να γράψω τα λόγια που θα έστελνα. Να συντάξω τις προτάσεις μου. Να υπονοήσω, να αποκαλύψω, να πω. Το έκανα. Όσο καλύτερα μπορούσα. Κοιτάζω το κείμενο. Πώς να το στείλω απροστάτευτο; Γιατί να το στείλω; Απλώς για να συναθροιστεί με τα άλλα; Τα τόσα άλλα που ατύχησαν; Ποιο το νόημα να κρούει κανείς θύρες μη ακουόντων; Πόσο να επιμείνει; Πόσο να ελπίζει; Και στο κάτω – κάτω γιατί; Γιατί να μην προτιμήσει πλέον τα τυπικά, τα τετριμμένα και τα εύκολα; Γιατί να δυσκολεύει τη ζωή του και να μπαίνει σε καταστάσεις άβολες αναμονής κι ελπίδας; Τα τυπικά, λοιπόν. Τα εύκολα και αβασάνιστα. Την πήρα την απόφαση. Το κείμενο θα μείνει στο συρτάρι μου. Δεν θα ταξιδέψει, δεν θα το κρατήσει στα χέρια της. Έστειλα πολλά, κανένα δεν είχε την υποδοχή που προσδοκούσα. Πέρασαν από τα χέρια και τα μάτια της και είναι σαν να μην έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Έχει, υποθέτω, τους λόγους της και τους σέβομαι. Τα πράγματα έχουν την αξία που τους δίνουμε και είναι καλό να υπάρχει ισορροπία. Ας μείνει, λοιπόν, στο συρτάρι. . .
Υπάρχουν μηνύματα που έρχονται από αλλού. Σιωπές που ερμηνεύονται. Συμπεριφορές που δικαιώνονται. Εκ των υστέρων αποτιμήσεις που εκθέτουν. Στιγμές που θα θέλαμε να γνωρίζουμε περισσότερα για τα ναι και τα όχι του εαυτού μας. Λέξεις τροχιοδεικτικά που σβήνουν και χάνονται. Μίζερες προσπάθειες επικοινωνίας ποντισμένες στην ανεπάρκεια των καιρών και των τόπων. Κενές σιωπές απέναντι σε άλλες που θέλουμε να τις πιστεύουμε ανθισμένες. Αναπάντητα ερωτήματα και απαντήσεις που δεν ικανοποιούν. Καθημερινότητα που φθείρει· όνειρα κι ελπίδες. Μικρές αμαρτίες. Επώδυνα ατοπήματα. Σχέσεις διάφορες, αδιάφορες, ανυπόφορες, φθαρμένες, διογκωμένες, πονεμένες και αποτυχημένες. Και οι άλλες. Αυτές που άνθισαν. Για όσο κράτησαν, για όσο απογείωσαν. Ένας πλανήτης στο πάει του. Μια διαμορφωμένη τάξη πραγμάτων που, στιγμές – στιγμές, μας ζορίζει πολύ. Όλα υπάρχουν. Υπάρχουν μηνύματα που έρχονται από αλλού. Σιωπές που ερμηνεύονται. Παρασύρθηκα, θαρρώ, και ο σκοπός ήταν άλλος. . .
Ένα κλικ μακριά: Λίτσα Γιαγκούση και “Στο Λιμανάκι”.
05/12/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου