Πόσες φορές έχει συμβεί μέχρι τώρα; Πόσες φορές έχω ανοίξει τα χαρτιά του Αλοΐσιου και έχω “πέσει” πάνω σε κείμενά του που με αντιπροσωπεύουν; Αρκετές, για να μην πω πολλές. Και δεν είναι μόνο τα όσα δικά του έχω δημοσιοποιήσει. Είναι και άλλα πολλά που έχω διαβάσει, και διαβάζω ακόμα, και μου δίνουν ανάσες ζωής. Είναι αυτός ο μεταξύ μας “ετεροχρονισμένος συντονισμός” που έχω επισημάνει. Ένας συγχρονισμός που μου επιτρέπει πλήρως να υιοθετώ τα λόγια του. Να τα “ανεβάζω”, εδώ σε αυτό το e-ημερολόγιο, πιστεύοντας ότι, σε κάθε περίπτωση, είναι εντός κλίματος. Έτσι και τώρα. Συγχρονισμός – ταύτιση – σατανική σύμπτωση. Ονομάστε το όπως επιθυμείτε. Η ουσία είναι ότι αυτή τη στιγμή κρατώ στα χέρια ένα κιτρινισμένο φύλλο χαρτί με ένα κείμενο κάτω από το οποίο αδίστακτα θα έβαζα την υπογραφή μου. Θα μπορούσα να περιπέσω στο αμάρτημα της λογοκλοπής. Ποιος θα το καταλάβαινε; Ποιος θα μου ζητούσε το λόγο; Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Το κείμενο είναι του Αλοΐσιου. Του ανήκει. Δικός μου είναι ο, όποιος, κόπος να το πληκτρολογήσω και να βγάλω τα δύσκολα, μερικές φορές, γράμματά του. Ιδού!
Ελάχιστο. Τοπικό ελάχιστο. Πάλι. Γνώριμο κλίμα ασάφειας και αβεβαιότητας. Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ακινητώ. Δεν ελπίζω. Δεν απογοητεύομαι. Δεν βιάζομαι να αποφασίσω για τίποτα. Αφήνω το χρόνο να περνά. Γνωρίζω τι έπραξα. Ποιος είμαι. Που πάω. Τη σιωπή δεν τη προσκαλώ. Την αποδέχομαι. Ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του. Τις τάσεις του. Την πορεία της ζωής του. Η σιωπή προσκαλεί τη σιωπή. Όσο βαθαίνει τόσο πιο δύσκολο είναι να πεις την πρώτη λέξη. Κάθε ελάχιστο μπορεί να αποτελέσει το προπαρασκευαστικό στάδιο για ένα μέγιστο. Δεν είναι η περίπτωση μας. Οι χαραγμένες της ζωής μας πορείες. Οι ανόμοιοι χαρακτήρες μας. Η αδυναμία μας να συμφωνήσουμε, να συνεννοηθούμε. Το ότι αυτή τη στιγμή δεν μιλάμε τρανή απόδειξη του ότι “τα μικρά” δύσκολα συντηρούν σχέσεις. Τα θέλησα τα μεγάλα. Με τον τρόπο μου τα ζήτησα. Δεν ήρθαν. Το δέχτηκα. Αρκέστηκα στα λίγα, τα καθημερινά. Ήρθε η στιγμή που και αυτό στράβωσε. Ίσως είναι το λιγότερο που μπορώ να χάσω. Είμαι ευτυχής για ότι προηγήθηκε. Για ότι ένιωσα. Για τις σκέψεις που γεννήθηκαν. Για ότι σώθηκε. Σώθηκαν πολλά. Περισσότερα από όσα μπορεί να φανταστεί. Δικά μας. Στην κατοχή μου. Μακάρι να μπορούσα να τα μοιραστώ. Δε γίνεται. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς. Με την περιέργεια μικρού παιδιού. Ζω ένα τοπικό ελάχιστο. Ένα ελάχιστο που μπορεί να αποδειχτεί, γιατί όχι;, ολικό. Οι μέρες έρχονται. Περνάνε. Φεύγουν. Μία μία. Πράγματα χάνονται. Της ζωής μας περιστατικά. Γεγονότα. Πληροφορίες για πράγματα ασήμαντα που αποκαθιστούν δρόμους επικοινωνίας, υφαίνουν σχέσεις σε κάνουν να αποζητάς την εγγύτητα, την επαφή. Η σιωπή συνεχίζεται. Γεμίζει το χώρο, το χρόνο, το είναι. Σιωπή σκόπιμη. Σιωπή αποδεκτή. Οι μέρες χάνονται. Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ακινητώ. Δεν ελπίζω. Δεν απογοητεύομαι. Δεν βιάζομαι να αποφασίσω για τίποτα. Αφήνω το χρόνο να περνά. . .
* * *
Ένα κλικ μακριά: Paul Mauriat και “Black Is Black”.
30/11/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου