Ο742. Έχετε Επιλεγεί

Ο φάκελος ήταν λευκός. Ούτε γραμματόσημο, ούτε όνομα ή διεύθυνση αποστολέα. Μονάχα το όνομα του παραλήπτη. Το δικό του. Το ονοματεπώνυμό του τυπωμένο ολογράφως. Από κάτω ένα “Ενταύθα” ακολουθούμενο από ένα “Ι.Α.Χ.”. Ιδίαις Αυτού Χερσί. Πόσο καιρό είχε να δει κάτι τέτοιο; Ο φάκελος, μόνος, αναπαυόταν στο γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας. Ξημερώματα Τρίτης. Έφευγε για το γραφείο. Άπλωσε το χέρι. Τον πήρε. Τον έβαλε στην τσάντα του. Τον ξέχασε. “Ένα ακόμα διαφημιστικό”, είχε σκεφτεί “και ξοδεύουν και χρήματα για φακέλους!”.

Τρεις- τέσσερις μέρες μετά “έπεσε πάνω” στον φάκελο όταν, στο γραφείο, τακτοποιούσε την τσάντα του για να φύγει. Τον άνοιξε. Έβγαλε ένα φύλλο χαρτί. Το ξεδίπλωσε. Διάβασε:

Κύριε Κ.

Έχετε επιλεγεί για το ταξίδι.

Αναχώρηση σε σαράντα μέρες.

“Άλλο και τούτο!” συλλογίστηκε. Έψαξε το φάκελο για κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο. Τίποτα. Στριφογύρισε το χαρτί στα χέρια του. “Μάλιστα! Έχω επιλεγεί αλλά δεν γνωρίζω για πού. Και ακόμα δεν γνωρίζω από που θα αναχωρήσω ούτε και πότε. Διότι σε σαράντα μέρες από πότε; Φτηνά διαφημιστικά κόλπα!”.

Τότε το πρόσεξε. Το φύλλο που κρατούσε στα χέρια του έμοιαζε να μην είχε διπλωθεί ποτέ. Δεν υπήρχαν χαρακιές. Κι όμως, για να το διαβάσει το είχε ξεδιπλώσει. “Καινούργιος τύπου χαρτιού. Ατσαλάκωτος!”, συλλογίστηκε και έμεινε το πράγμα εκεί. Δίπλωσε το χαρτί, το έβαλε στον φάκελό του. Έβαλε τον φάκελο στην τσάντα του και αποχώρησε.

Άρχισε να το σκέφτεται. Να το ψάχνει. Με τρόπο ρώτησε συγγενείς, φίλους και γείτονες. Κανένας δεν είχε λάβει παρόμοιο φάκελο. Του έγινε έμμονη ιδέα. Άρχισε να κουβαλά τον φάκελο πάνω του. Κάθε τρεις και λίγο έβγαζε το χαρτί και διάβαζε:

Κύριε Κ.

Έχετε επιλεγεί για το ταξίδι.

Αναχώρηση σε σαράντα μέρες.

Την κάθε φορά έψαχνε τις χαρακιές του χαρτιού. Δεν υπήρχαν. Στη συνηθισμένη ερώτηση: “Τι κάνεις;” Άρχισε να απαντά με ένα χαμηλόφωνο “Έχω επιλεγεί. . .” κι αν κάποιος το άκουγε και ζητούσε εξηγήσεις απαντούσε “Τίποτα. Κάτι δικά μου. . .”. Είχε αρχίσει και τον έτρωγε. Οι μέρες περνούσαν. Βάλθηκε να υπολογίσει τις “σαράντα μέρες” για την “αναχώρηση”. Αφετηρία η μέρα που κράτησε τον φάκελο στα χέρια του. Του έμεναν δυο εβδομάδες.

Εξακολουθούσε να ρωτά και να ψάχνει. Τίποτα. Είχε χάσει τη διάθεσή του. Έγινε σκυθρωπός και απόμακρος. Για τον φάκελο δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Κάτι ξεκίνησε να λέει σ’ ένα συνάδελφό του αλλά τον αποθάρρυνε η στάση του και άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Οι μέρες περνούσαν. Η κατάστασή του χειροτέρευε. Άρχισε να μην κοιμάται καλά τα βράδια. Έβγαινε από το σπίτι του μόνο για να πάει στη δουλειά του. Σκεφτόταν συνεχώς την “αναχώρηση”, το “ταξίδι”. Αναχώρηση από που, αν υποτεθεί ότι είχε προσδιορίσει το πότε, ταξίδι για που; Να ετοίμαζε βαλίτσα; Να έφτιαχνε τη διαθήκη του; Τι να έκανε; Αισθανόταν παγιδευμένος, εκνευρισμένος, αδύναμος γελοίος. Υπέφερε.

Τη νύχτα της τριακοστής ένατης προς την τεσσαρακοστή μέρα δεν έκλεισε μάτι. Δεν ξεντύθηκε. Δεν ξάπλωσε καν στο κρεβάτι. Ήταν ωχρός. Καταταλαιπωρημένος. “Να περάσει η καταραμένη μέρα και θα πέσω να κοιμηθώ για τρεις μέρες” συλλογιζόταν.

Στις δέκα ακριβώς του χτύπησαν το κουδούνι. Με αβέβαιο βήμα έφτασε στην πόρτα του διαμερίσματος. Σαν υπνωτισμένος την άνοιξε δίχως καν να ρωτήσει “ποιος είναι;”. Αντίκρισε έναν ψηλό καλοβαλμένο νεαρό με αυστηρό πρόσωπο. “Καλημέρα. Ειδοποιηθήκατε ότι έχετε επιλεγεί;”, τον ρώτησε ο νεαρός. “Ναι. Μα δεν καταλαβαίνω. . .” άρχισε να μουρμουρίζει αβέβαιος για τη συνέχεια. “Μην ανησυχείτε θα τα ξεκαθαρίσουμε όταν φτάσουμε”. “Θα χρειαστεί να πάρω κάτι μαζί μου;” τόλμησε να ρωτήσει. “Τίποτα απολύτως. Έτοιμος;”. “Μα ποιος. . .” άρχισε να ψελλίζει όταν μια δυνατή λάμψη σκέπασε τα πάντα.

Η εξαφάνιση του κύριου Κ. δηλώθηκε στην αστυνομία δυο μέρες μετά. Ο κύριος Κ. δεν βρέθηκε ποτέ. . .

Ένα κλικ, το πολύ δύο, μακριά Belinda Carlisle και “Heaven is a place on earth”.

14/12/2010