Ολοκλήρωσα, εχθές, την πληκτρολόγηση των εγγραφών του χειρόγραφου ημερολογίου μου για το έτος 2003. Αποθήκευση σε αρχείο MS Word και, στη συνέχεια, μετατροπή σε PDF (για τις ευκολίες που αυτό παρέχει). Δεκατρείς εγγραφές, είκοσι σελίδες (Α4), 7.258 λέξεις, 937 γραμμές. Μια καλή ευκαιρία για να δω συνολικά το κείμενο και να το μορφοποιήσω σύμφωνα με τα έτη που προηγήθηκαν (1973-2002) διορθώνοντας ορθογραφικά λάθη και αβλεψίες.
Κατά τα άλλα η ίδια γεύση. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες καταστάσεις, οι ίδιες πρακτικές. Τότε και τώρα. Βάρκα με έναν κωπηλάτη, με ένα κουπί. Κύκλοι. Ατελείωτοι κύκλοι. Με τους ίδιους τα ίδια και τα ίδια. Μήτε μισό βήμα μπροστά. Εγώ να ιδρώνω, να προσπαθώ, να επισημαίνω, να υπονοώ, να εφευρίσκω, να αγωνιώ. Από την απέναντι πλευρά επιλεκτική σιωπή, άρνηση, αδιαφορία.
Η πικρή διαπίστωση, ακόμα μια φορά, ότι, με τα γραπτά μου, τα έχω πει όλα. Με επιλεγμένες λέξεις ολοστρόγγυλες, παύλες, κόμματα και τελείες. Ποτέ δεν πήρα τις απαντήσεις που προσδοκούσα. Ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν οι διάλογοι που προκάλεσα. Πάντοτε κοβόντουσαν, από τον απέναντι, στη μέση. Περνούσε ο καιρός. Νήματα κοβόντουσαν. Σώμα και ψυχή επιθυμούσαν. Ποιος είπε ότι το να μην αποθαρρύνεις αποτελεί ενθάρρυνση;
Τότε και τώρα και το μεταξύ τους καπνός. Τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα, κουράστηκα, απαύδησα. Πλέον σκάβω μια τάφρο σιωπής, τη βαθαίνω. Τιθασεύω τον εαυτό μου. Του απαγορεύω τις μικρές χαρές που τρέφουν μεγάλες, σαρκοβόρες, ελπίδες. Αντιστέκομαι στις μικρές, ύποπτες επιθυμίες του. Τον επιτηρώ. Δεν επιθυμώ, πλέον, να ελπίζω. Επιθυμώ να απελευθερωθώ. Να μιλήσω και να εισακουστώ. Να σπείρω και να θερίσω. Να αποκτήσω δεύτερο κουπί και συνκωπηλάτη.
Για τούτο σωπαίνω. Δεν εμπλέκομαι. Δεν συχνάζω και δεν επισκέπτομαι. Δεν βαυκαλίζομαι. Κρατώ!
Κατά τα άλλα η ίδια γεύση. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες καταστάσεις, οι ίδιες πρακτικές. Τότε και τώρα. Βάρκα με έναν κωπηλάτη, με ένα κουπί. Κύκλοι. Ατελείωτοι κύκλοι. Με τους ίδιους τα ίδια και τα ίδια. Μήτε μισό βήμα μπροστά. Εγώ να ιδρώνω, να προσπαθώ, να επισημαίνω, να υπονοώ, να εφευρίσκω, να αγωνιώ. Από την απέναντι πλευρά επιλεκτική σιωπή, άρνηση, αδιαφορία.
Η πικρή διαπίστωση, ακόμα μια φορά, ότι, με τα γραπτά μου, τα έχω πει όλα. Με επιλεγμένες λέξεις ολοστρόγγυλες, παύλες, κόμματα και τελείες. Ποτέ δεν πήρα τις απαντήσεις που προσδοκούσα. Ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν οι διάλογοι που προκάλεσα. Πάντοτε κοβόντουσαν, από τον απέναντι, στη μέση. Περνούσε ο καιρός. Νήματα κοβόντουσαν. Σώμα και ψυχή επιθυμούσαν. Ποιος είπε ότι το να μην αποθαρρύνεις αποτελεί ενθάρρυνση;
Τότε και τώρα και το μεταξύ τους καπνός. Τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα, κουράστηκα, απαύδησα. Πλέον σκάβω μια τάφρο σιωπής, τη βαθαίνω. Τιθασεύω τον εαυτό μου. Του απαγορεύω τις μικρές χαρές που τρέφουν μεγάλες, σαρκοβόρες, ελπίδες. Αντιστέκομαι στις μικρές, ύποπτες επιθυμίες του. Τον επιτηρώ. Δεν επιθυμώ, πλέον, να ελπίζω. Επιθυμώ να απελευθερωθώ. Να μιλήσω και να εισακουστώ. Να σπείρω και να θερίσω. Να αποκτήσω δεύτερο κουπί και συνκωπηλάτη.
Για τούτο σωπαίνω. Δεν εμπλέκομαι. Δεν συχνάζω και δεν επισκέπτομαι. Δεν βαυκαλίζομαι. Κρατώ!
Ένα κλικ μακριά, αγαπημένος Cat Stevens και: “Morning Has Broken”.
23/12/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου