0663. Μια Παρασκευή

Βλάκας ήτανε. Του βγήκε η κούραση της μέρας· της εβδομάδας ολόκληρης. Τόσες μέρες δίχως, επί της ουσίας, να ανταμώσουνε. Μονάχα φευγαλέες συναντήσεις, αγχωτικές καλημέρες. Του έλειπαν οι συνομιλίες τους. Αυτές οι τετριμμένες που έβγαζαν, ωστόσο, χαμόγελα. Χαμόγελα και προσοχή μην και πατήσει σε απαγορευμένη περιοχή. Μήπως και αυθορμήτως ειπωθεί κάτι το άπρεπο. Αν και η σχέση εξακολουθούσε να παραμένει στα όρια του τυπικού είχε την αίσθηση ότι είχε σημειωθεί κάποια πρόοδος. Μια πρόοδος που απότομα διακόπηκε. Έμοιαζε να συναίνεσαν και οι δύο. Αυτό ήταν το χειρότερο. Λες και ήταν συνεννοημένοι. Λες και κάτι φοβήθηκαν. Είχαν περάσει ημέρες πολλές από την τελευταία τους επιτυχημένη συνάντηση και συνομιλία (με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει). Συναντήθηκαν και σήμερα. Στο φτερό. Για δευτερόλεπτα. Ήταν καλοντυμένη, του φάνηκε όμορφη. Ήταν όμορφη. Του έλλειπε. Αυτό το ένιωσε έντονα. Μάταια περίμενε τα βήματά της να την οδηγήσουνε στο γραφείο του. Την κάθε φορά που άκουγε τακούνια τέντωνε την ακοή του στο όριο. Αναστατωνότανε. Αδίκως. Όλη η εβδομάδα πέρασε με ξερές καλημέρες. Δεν του έφτανε. Παρασκευή. Μεσολαβούσε ο ωκεανός του Σαββατοκύριακου. Η μεταξύ τους απόσταση στο μέγιστο. Επιθυμούσε να το ανατρέψει. Τη δεύτερη φορά που συναντήθηκαν οι ματιές τους εκείνη έφευγε, εκείνος έμενε. Την κίνηση την έκανε αυθόρμητα. Της έστειλε ένα, τυπικό πάντα, μήνυμα. Του απάντησε ευθύς και τυπικά επίσης. Της ανταπάντησε με τρόπο που προσκαλούσε μια απάντηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ουσία. Δεν του απάντησε. Πόσες φορές; Πόσο φορές είχανε παίξει αυτό το παιχνίδι; Να οδηγεί τα πράγματα στο επόμενο βήμα, να της δίνει τη δυνατότητα στοιχειωδώς να ανταποκριθεί κι εκείνη να κωφεύει. Να μην απαντά. Εκνευριζότανε. Την κάθε φορά σκεφτότανε ότι πάει, τελείωσε, μέχρι εδώ ήτανε. Την κάθε φορά υπήρχε μια επόμενη για να τον διαψεύσει. Δεν είναι ότι έπαιρνε όρκους που δεν κρατούσε. Είχε μεγαλώσει, γνώριζε. Ήταν μονάχα ότι δεν ήθελε να διαψεύδεται έτσι. Τον πονούσε αυτή η ασυνέχεια. Τον βάραινε η σιωπή της. Από την άλλη ήταν πρόθυμος να της αναγνωρίσει χίλια δίκια για τη στάση της αυτή. Το έβλεπε κι αυτός το αδιέξοδο. Αναγνώριζε τα μυριάδες προβλήματα που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σύγκλιση. Η τυπικότητα αποτελούσε ένα ασφαλές, περιφραγμένο πεδίο εκτόνωσης. Από εκεί και πέρα παραμόνευε το χάος. Όλα αυτά τα γνώριζε. Αυτό που δε γνώριζε ήταν πώς να ησυχάσει τις αισθήσεις του. Αυτές του ήταν αδύνατο να τις ακρωτηριάσει. Αυτές, σε τελευταία ανάλυση, τον παρασέρνανε. Όπως σήμερα, καλή ώρα. Γι’ αυτό τα έβαζε με τον εαυτό του. Για τούτο ομολογούσε: Είμαι βλάκας. Του έμενε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να γλείψει τις πληγές του. Να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις του. Να πάρει τις προσωρινές αποφάσεις του. Να λογαριάσει, όπως πάντα, δίχως τον ξενοδόχο. Μέσα του ακόμα έκαιγε το καντηλάκι της ελπίδας. Αυτό το μικρό· το μέγα. Στο κάτω – κάτω η Δευτέρα ήταν μια άλλη, καινούργια, μέρα. . . 

Από το μακρινό 1969 ο Joe Dolan τραγουδά “Make Me An Island”.

25/09/2009