Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

0663. Μια Παρασκευή


Βλάκας ήτανε. Του βγήκε η κούραση της μέρας· της εβδομάδας ολόκληρης. Τόσες μέρες δίχως, επί της ουσίας, να ανταμώσουνε. Μονάχα φευγαλέες συναντήσεις, αγχωτικές καλημέρες. Του έλειπαν οι συνομιλίες τους. Αυτές οι τετριμμένες που έβγαζαν, ωστόσο, χαμόγελα. Χαμόγελα και προσοχή μην και πατήσει σε απαγορευμένη περιοχή. Μήπως και αυθορμήτως ειπωθεί κάτι το άπρεπο. Αν και η σχέση εξακολουθούσε να παραμένει στα όρια του τυπικού είχε την αίσθηση ότι είχε σημειωθεί κάποια πρόοδος. Μια πρόοδος που απότομα διακόπηκε. Έμοιαζε να συναίνεσαν και οι δύο. Αυτό ήταν το χειρότερο. Λες και ήταν συνεννοημένοι. Λες και κάτι φοβήθηκαν. Είχαν περάσει ημέρες πολλές από την τελευταία τους επιτυχημένη συνάντηση και συνομιλία (με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει). Συναντήθηκαν και σήμερα. Στο φτερό. Για δευτερόλεπτα. Ήταν καλοντυμένη, του φάνηκε όμορφη. Ήταν όμορφη. Του έλλειπε. Αυτό το ένιωσε έντονα. Μάταια περίμενε τα βήματά της να την οδηγήσουνε στο γραφείο του. Την κάθε φορά που άκουγε τακούνια τέντωνε την ακοή του στο όριο. Αναστατωνότανε. Αδίκως. Όλη η εβδομάδα πέρασε με ξερές καλημέρες. Δεν του έφτανε. Παρασκευή. Μεσολαβούσε ο ωκεανός του Σαββατοκύριακου. Η μεταξύ τους απόσταση στο μέγιστο. Επιθυμούσε να το ανατρέψει. Τη δεύτερη φορά που συναντήθηκαν οι ματιές τους εκείνη έφευγε, εκείνος έμενε. Την κίνηση την έκανε αυθόρμητα. Της έστειλε ένα, τυπικό πάντα, μήνυμα. Του απάντησε ευθύς και τυπικά επίσης. Της ανταπάντησε με τρόπο που προσκαλούσε μια απάντηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ουσία. Δεν του απάντησε. Πόσες φορές; Πόσο φορές είχανε παίξει αυτό το παιχνίδι; Να οδηγεί τα πράγματα στο επόμενο βήμα, να της δίνει τη δυνατότητα στοιχειωδώς να ανταποκριθεί κι εκείνη να κωφεύει. Να μην απαντά. Εκνευριζότανε. Την κάθε φορά σκεφτότανε ότι πάει, τελείωσε, μέχρι εδώ ήτανε. Την κάθε φορά υπήρχε μια επόμενη για να τον διαψεύσει. Δεν είναι ότι έπαιρνε όρκους που δεν κρατούσε. Είχε μεγαλώσει, γνώριζε. Ήταν μονάχα ότι δεν ήθελε να διαψεύδεται έτσι. Τον πονούσε αυτή η ασυνέχεια. Τον βάραινε η σιωπή της. Από την άλλη ήταν πρόθυμος να της αναγνωρίσει χίλια δίκια για τη στάση της αυτή. Το έβλεπε κι αυτός το αδιέξοδο. Αναγνώριζε τα μυριάδες προβλήματα που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σύγκλιση. Η τυπικότητα αποτελούσε ένα ασφαλές, περιφραγμένο πεδίο εκτόνωσης. Από εκεί και πέρα παραμόνευε το χάος. Όλα αυτά τα γνώριζε. Αυτό που δε γνώριζε ήταν πώς να ησυχάσει τις αισθήσεις του. Αυτές του ήταν αδύνατο να τις ακρωτηριάσει. Αυτές, σε τελευταία ανάλυση, τον παρασέρνανε. Όπως σήμερα, καλή ώρα. Γι’ αυτό τα έβαζε με τον εαυτό του. Για τούτο ομολογούσε: Είμαι βλάκας. Του έμενε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να γλείψει τις πληγές του. Να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις του. Να πάρει τις προσωρινές αποφάσεις του. Να λογαριάσει, όπως πάντα, δίχως τον ξενοδόχο. Μέσα του ακόμα έκαιγε το καντηλάκι της ελπίδας. Αυτό το μικρό· το μέγα. Στο κάτω – κάτω η Δευτέρα ήταν μια άλλη, καινούργια, μέρα. . . 


Από το μακρινό 1969 ο Joe Dolan τραγουδάMake Me An Island”.



25/09/2009

4 σχόλια:

  1. ευτυχώς που η Δευτέρα είναι πάντα μια άλλη καινούρια μέρα...
    ευτυχώς που θεωρεί ότι η Δευτέρα είναι μια άλλη καινούρια μέρα, αρκεί να ζει το Σάββατο και την Κυριακή σαν Σάββατο και Κυριακή κι όχι σαν τη γέφυρα για τη Δευτέρα-καινούρια μέρα...
    αλλά πάλι, ο καθένας όπως μπορεί και του αρέσει και του ταιριάζει...
    ωραία η αναμονή της καινούριας μέρας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ελπίδα θα αφορά πάντα ένα άλμα στο "μη ασφαλές"
    Το ασφαλές είναι πάντα προβλέψιμο, αναμενόμενο,ίσως και επιθυμητο, αλλά η μικρή ή μεγάλη διαφορά στη ζωή του καθενός βρίσκεται στο απροσδόκητο.

    Να έχετε ένα όμορφο Σ/Κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω... γιατί αρχίζει το post με την επόμενη πρόταση... "Bλάκας ήτανε."...Η αγάπη κατά την άποψή μου, δεν είναι ούτε θέμα εξυπνάδας ούτε στρατηγικής...

    Χαιρετίσματα  :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kira:

    Εκεί την πατάνε όλοι οι ερωτευμένοι. Στην αναμονή της επόμενης μέρας που προσκαλεί την ελπίδα. . .

    violet:

    Ωραίο, βεβαίως, το απροσδόκητο αλλά κάποιες φορές τσούζει!. . .
    :)

    ViSta:

    Αν είχε λάβει απάντηση, στο που έστειλε, ίσως και να έγραφε “Αϊτός ήτανε!”, υποθέτω. Η παρατεταμένη σιωπή της στα διαδοχικά μηνύματά του τον έκανε να αισθανθεί βλάκας ακριβώς για την επιμονή του (σε μια χαμένη υπόθεση;).

    Σας φιλώ :-)

    Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή