27/03/79 <> [0309] <> Τετράδιο 03, Σελίδα 163
Βέβαια και να το γράψουμε. Λοιπόν, η άνοιξη έρχεται κατά πάνω μας ολοταχώς και η Κ. φεύγει για το Παρίσι και ακόμα για το Στρομπλ (ή κάπως έτσι). Σήμερα έχουμε του μήνα 27 και εγώ είμαι τέλεια αποσυντονισμένος. Ακόμα μία φορά δίχως σκοπό, δίχως πρόγραμμα. Το να παρακολουθήσω έστω και μία ώρα παράδοσης ή ασκήσεων στο ΕΜΠ είναι ήδη ολόκληρη περιπέτεια για μένα.
Η άνοιξη άρχισε να φαίνεται στον αέρα που μυρίζουμε και, όπως πάντα, στον κοριτσιών τα ανοιχτά πουκάμισα. Στην Τ. η άνοιξη έρχεται με τρόπο υπέροχο. Στοχάσου τι γίνεται όταν την συνδυάσουμε με την ψυχολογία του Πάσχα. Θαύμα! Και η Κ. να λείπει, γούστο της, καπέλο της. Δεν το μπορώ να συνεχίσω. Φ. ω Φ!
26/04/81 <> [0470] <> Τετράδιο 05, Σελίδα 115
Πρώτο Πάσχα μακριά από την οικογένειά μου. Μοιάζει να μην μπορώ να βολευτώ πουθενά και όχι γιατί είμαι μακριά από την οικογένεια... Βρέθηκα πολλές φορές μπροστά στον πειρασμό να τηλεφωνήσω στη Φ., κύρια τις στιγμές που αισθανόμουνα χαρά ή ευδαιμονία (ας πούμε π.χ. την Μ. Παρασκευή μετά την περιφορά του επιτάφιου ...). Δεν υπέκυψα στον πειρασμό. Με ενοχλεί η σκέψη ότι από την Φ. το τηλεφώνημά μου θα γινόταν αποδεκτό με άνεση κι από κει και πέρα τίποτα όπως και με το θέμα της αλληλογραφίας μας. Αφτά...
“Θα Πλέξω Μενεξέδες” – Νότης Μαυρουδής – Μελέαγρος, απόδοση στα νέα Ελληνικά: Ηλίας Πετρόπουλος. Τραγουδά ο Παντελής Θαλασσινός.
15/04/2009
Το σχόλιό μου αφορά μια αρκετά παλαιότερη ανάρτησή σου, από τις 23-11-2007, πιστεύω όμως να ενδιαφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε λοιπόν πολύ πίσω…Αθήνα, χαράματα της δεκαετίας του ΄70, μια εποχή αθώα και ανυποψίαστη, για το τι θα επακολουθούσε, λίγο πριν το πέρασμα στις ανατροπές και την «άγρια» νιότη – ως συνήθως με την ανάλογη καθυστέρηση σε σχέση με τα όσα συνέβαιναν αλλού. Πρώτες απόπειρες για τη δημιουργία μιας αξιοπρεπούς εγχώριας ροκ σκηνής. Εφηβεία, πρώτες ανησυχίες, πρώτα σκιρτήματα και πρώτα μαθητικά πάρτυ στις παλιές
λαϊκές νοτιοανατολικές συνοικίες, με τις μονοκατοικίες και τις αυλές (πριν η λαίλαπα του «κράτους» της αντιπαροχής σαρώσει τα πάντα). Πρώτες δειλές κοπάνες και επισκέψεις στα «κακόφημα» σφαιριστήρια της γειτονιάς ανάμεσα σε καραμπόλες, ποδοσφαιράκια, καπνούς και juke box να παίζουν στη διαπασών. Στα ερτζιανά χαμός με τους πειρατές να μας ταξιδεύουν όλη νύχτα σε κόσμους άλλους. Ξέφρενοι ήχοι σέικ, ποπ και φάνκυ, μια και οι πιο σοφιστικέ ροκ αναζητήσεις θα έρθουν λίγα χρόνια αργότερα…Beatles, Stones, Hendrix, Joplin, Creedence, James Brown, Tom Jones κ.ά.,
οι δικοί μας Idols, Charms ανάμεσα σε γλυκανάλατες ( κυρίως γαλλοιταλικές) μελωδίες και μπαλάντες που
τρομάρα μας χαρακτηρίζαμε ..μπλουζ (!!!) και βεβαίως ελληνικές λαϊκές – βαριές και ελαφρές- νότες
από Καζντζίδη, Πουλόπουλο, Μοσχολιού, Βοσκόπουλο κ.ά. Κάπου εκεί ακουγόταν κι ένα ιλιγγιώδες σέικ που πραγματικά μας ηλέκτριζε, με τον «αστείο» τίτλο Chicky Chicky Boom Boom κάποιων Willie & the Red Rubber Band. Κάποια στιγμή και όταν άρχισα να συλλέγω βινύλια, ήταν από τα πρώτα 45άρια που απέκτησα. Εκεί ανακάλυψα και το εκπληκτικό κομμάτι της β’ πλευράς που ήταν και η μεγάλη αξία του δίσκου, το Mary Jane.Τα χρόνια πέρασαν και ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα ακούσματα το δισκάκι αυτό ξεχάστηκε. Μέχρι που πριν 6-7 χρόνια , ακούγοντας το τραγούδι του Λ. Μαχαιρίτσα «Έλα ψυχούλα μου» από το δίσκο του «Το διάλλειμα κρατάει δύο ζωές», κατά ένα περίεργο τρόπο το ρυθμικό μέρος της εισαγωγής μου θύμισε (μπορεί και να’ταν η ιδέα μου) έντονα το Chicky Chicky…Άρχισα να το ψάχνω σε cd, αλλά και στο διαδίκτυο για αρκετό καιρό εις μάτην, μέχρι που τον περασμένο Γενάρη ανακάλυψα έναν …έφηβο 55άρη Αμερικάνο μπλόγκερ που έχει ανεβάσει μία εκπληκτική συλλογή από αυθεντικά βινύλια
της δεκαετίας του ΄60 στην σελίδα του, μεταξύ των οποίων και τα δύο LP των Red Rubber Band, παραθέτοντας και
κάποιες πληροφορίες για το γκρουπ, όπως κάνει εξάλλου για όλους τους δίσκους που ανεβάζει. Η διεύθυνση του
μπλογκ είναι redtelephone66.blogspot.com και οι αναρτήσεις των δύο μεγάλων δίσκων έγιναν στις 12 Γενάρη και
12 Φλεβάρη. Ελπίζω να βοήθησα . Συγχαρητήρια για το μπλογκ και τις νοσταλγικές στιγμές του…Καλή ακρόαση,
καλή άνοιξη και χαιρετίσματα από Βόρεια. Αμετανόητα ροκ!!!
Αγαπητέ Πάρη58 [;]
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήρα πραγματική χαρά και ευχαρίστηση με το σχόλιο σου αυτό. Πραγματικά “μου έφτιαξε τη μέρα”. Συλλογίστηκα ότι για κάτι τέτοια σχόλια είναι που αξίζει τον κόπο να διατηρεί κανείς e-ημερολόγιο. Την έζησα την εποχή που περιγράφεις και είναι όπως τα λες. Σε ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή στο blog του αμερικανού έφηβου. Το εκμεταλλεύτηκα! Πρέπει να ομολογήσω ότι η μπάντα του κ. Willie έχει ακριβώς τον ήχο που μου αρέσει και με συγκινεί. Ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια.
Να είσαι, να αισθάνεσαι και να περνάς ΚΑΛΑ!
Ευχαριστώ πολύ . . .
[Χριστός Ανέστη!]