Είναι γύρω στις έντεκα το βράδυ που φεύγω από το Νοσοκομείο. Βγαίνω από την επάνω πύλη. Στροφή, δεξιά, παραλιακή για 30-40 μέτρα και πάλι δεξιά. Μια φουρκέτα που ακολουθεί τον περίβολο του Νοσοκομείου. Φανοστάτες με φωτιστικά, μεγάλες διπλές λευκές φούσκες, δίνουν ένα γλυκό φωτισμό. Ο μαντρότοιχος τελειώνει, “Stop” για τον ερχόμενο από αριστερά. Ελέγχω, συνεχίζω. Δεύτερο στενό αριστερά. Μπροστά, και ένα κάθετο δρόμο μετά, μια φωτισμένη πλατειούλα. Μπαίνω δεξιά και αμέσως μετά αριστερά. Ακόμα μια στροφή δεξιά, μια ανηφορίτσα και τα φανάρια της Λεωφόρου Βουλιαγμένης. Συνήθως περιμένω το πράσινο. Διασχίζω κάθετα τη λεωφόρο και συνεχίζω. Στροφή αριστερά και οδός Γ. Θα έλεγα η γειτονιά μου. Χαλαρώνω. Δρόμος με έντονες υψομετρικές διαφορές. Καλή ποιότητα οδοστρώματος. Ελάχιστη κίνηση. Όριο 40 Km/ώρα. Πηγαίνω με 60 Km/ώρα. Έξι υπερυψωμένες πινακίδες, λευκό φόντο κίτρινο περίγραμμα μαύρο βέλος, προειδοποιούν: Στροφή Αριστερά. Έξι πινακίδες μαγαρισμένες με αυτοκόλλητα ηλίθιων που συστηματικά, και ατιμώρητα, βρωμίζουν αυτή τη χώρα. Δεξιά και αριστερά μαύρα κολωνάκια με κίτρινα “ανακλαστικά” βραχιόλια στην κορυφή περιγράφουν το δρόμο. Κολωνάκια - τροχιοδεικτικά. Ανηφορίζω. Φανάρια. Συνεχίζω. Δεύτερα φανάρια. Η κίνηση λιγοστή. Ο Αύγουστος έχει κάνει το θαύμα του. Προσεγγίζω τα τρίτα φανάρια. Βγάζω δεξί φλάς. Στρίβω. Είκοσι μέτρα μετά αριστερά στροφή και βρίσκομαι μπροστά στην γκαραζόπορτα της πιλοτής της Α29. Παρκάρω. Κλειδώνω το αυτοκίνητο. Ανεβαίνω. Μια διαδρομή επτά – οκτώ λεπτών ολοκληρώθηκε. Επτά – οκτώ λεπτά συνειδητής οδήγησης. Επτά – οκτώ λεπτά συνειδητής απόλαυσης και, γιατί όχι, ευτυχίας. Έτσι! Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός και πάντα βρίσκει τρόπους να απαλύνει τον πόνο, να λύνει τα μικρά, ή τα μεγάλα, προβλήματά του. Αύριο!
11/08/2008
Αύριο ... τί ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ίδια διαδρομή ;...
Τα ίδια και αύριο! και για τη συνέχεια ο Θεός βοηθός. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληΗμέρα