0516. Πότισμα

Ποτέ πριν δεν είχα ποτίσει τον κήπο της Α29. Το έκανα εχθές το απόγευμα. Κάποια προβλήματα με τα ποτιστικά, κάποια άλλα με το ηλεκτρονικό σύστημα ρύθμισης, ήρθε ο κήπος και, σχεδόν, στέγνωσε. Θυμήθηκα τα νιάτα, την εφηβεία μου. Τότε που συστηματικά πότιζα τον κήπο της Τ47. Πάντοτε μου άρεσε το πότισμα. Με χαλάρωνε· με ηρεμούσε. Μου έδινε την ευκαιρία και το χρόνο να σκεφτώ, να αναπολήσω.

Νερό. Αγνό, ζωογόνο, καθαρτήριο. Μεγάλος ο κήπος, μεγάλο και το απαιτούμενο χρονικό διάστημα του ποτίσματος. Ξαφνιάστηκα από την απρόσμενα μεγάλη χαρά που μου έδωσε αυτή η δραστηριότητα. Να νιώθεις, σχεδόν σωματικά, τη δίψα των φυτών και, μικρούλης Θεός, να τους χαρίζεις ζωή. Είναι απάνθρωπο να επιτρέπει κανείς το μαρασμό των φυτών. Πότισμα και σκέψεις, λοιπόν.

Και πάλι δύσκολες εποχές. Δε γνωρίζω πόσο το “αναμενόμενο” ή το “προδιαγεγραμμένο” μπορεί να ανακουφίσει και να ελαφρώσει το βάρος που επωμίζεται κανείς. Έχω αποδεχτεί αυτή μου την καθημερινότητα. Βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο που το αγγλοσαξονικό: “No news, good news” ισχύει απολύτως. Δεν προσμένουμε αλλαγή προς το καλύτερο, προσπαθούμε για μια εύθραυστη σταθερότητα. Μοιάζει ακόμα κι αυτή να είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δε γνωρίζουμε να παραπονεθούμε για τίποτα. Με χαμόγελο αποδεχόμαστε και αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες.

Ο ύπνος έχει αρχίσει και αποκτά πάλι μυθικές διαστάσεις. Ύπνος· η είσοδος στη χώρα των ενυπνίων. Ποιος ήταν που είπε “Τα όνειρα ζουν”; Ζουν, πραγματικά. Μερικές φορές μόνο και μόνο για να μας θυμίσουν πρόσωπα και σχέσεις ξεχασμένα με κόπο πολύ. Και τι πράττουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Ποιο σημάδι δίνουμε; Κι αν δώσουμε, το όποιο σημάδι, και ο παραλήπτης, αναίτια και αδικαιολόγητα, κωφεύσει; Πόσο λεπτή είναι η θέση μας; Ποιος θα απαντήσει στα γιατί μας; Τέτοια, λεπτεπίλεπτα, σκεφτόμουνα εχθές που πότιζα. Είχα τους λόγους μου. Τους έχω ακόμα. . .

Otis Redding και “I’ve Been Loving You Too Long”.

23/08/2008

0515. Ετών 18

03. 09/10/73 <> [0003] <> Τετράδιο 01, Σελίδα 007

Για το φόβο της Λήθης

Εικόνα 1^η. Στα Αγγλικά όταν πήγαινα προκαταρκτικό (μάλλον). Στο τελευταίο θρανίο, πολύ μόνος, με την πλάτη στον τοίχο, πάντα δειλός, κοιτάζω τα πόδια μου στο ύψος των μηρών. Σκυφτός, με το μέτωπο στο θρανίο, φορώ γκρι κοντό παντελόνι. (Αρ20)

Εικόνα 2^η. Σκεπασμένος ολόκληρος στο κρεβάτι μου κρατώ ένα κομμάτι μπαμπάκι στο δάκτυλό μου που έχω κόψει. Είναι βράδυ και το αίμα άργησε να σταματήσει. (Αρ20)

Εικόνα 3^η. Βαδίζοντας μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα στην οδό Ίριδος και ευρισκόμενος μπροστά από το με παλαιά όψη σπίτι των συγγενών του ιδιοκτήτου της Αναλήψεως στο αριστερό του δρόμου κατεβαίνοντας. Σκεπτόμενος τι εξέλιξη θα έχει η ζωή μου. (Τ47)

Εικόνα 4^η. Το σπίτι όπως φαίνεται από την εξωτερική σιδερένια πόρτα μπαίνοντας μία νύκτα με φεγγάρι γυρνώντας από το Φροντιστήριο (περίπου 11 και 10, 11 και 15 μ.μ). (Τ47)

Εικόνα 5^η. Το φεγγάρι όπως προβάλλει από τα σύννεφα μία συννεφιασμένη νύκτα γυρνώντας από το Φροντιστήριο. (Τ47)

Εικόνα 6^η. Προοπτική εικόνα ενός παλαιού τύπου λεωφορείου καθώς απομακρύνεται, ενώ έχω κατεβεί, μια νύκτα γυρνώντας από το Φροντιστήριο. (Τ47)

Εικόνα 7^η. Η εικόνα ενός μεγάλου στρατιωτικού μπλε επιβατικού αυτοκινήτου (Τζέϊμς) ένα πρωινό (γύρω στις 8) καθώς διακόπτεται στο μέσο από μία κολόνα. Πηγαίνοντας να δώσω (μάθημα) στις εισαγωγικές του 72-73. (Τ47)

Και οι 7 εικόνες είναι συνειδητές και επί τούτω διαλεγμένες.

Pacific Gas and Electric και “Are You Ready”. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Ανεβάστε την ένταση του ήχου!

27/08/2008

0514. Αποκάλυψη

Συνέβη. Απρόσμενα. Συνειδητοποίησε ποιος ήταν και τι έκανε. Δεν του άρεσε. Αξιολόγησε, ψυχρά και ουδέτερα, τους ανθρώπους του. Δεν έμεινε ικανοποιημένος. Έφερε στο νου σχέσεις που είχε και άλλες που επιθυμούσε ή και προσπαθούσε να αποκαταστήσει. Πικράθηκε. Αισθάνθηκε αδικαίωτος, ξεστρατισμένος. Έσκυψε το κεφάλι. Πήρε βαθιές ανάσες. “Τυφλός ήμουν και είδα”, συλλογίστηκε. “Θα αναθεωρήσω”, υποσχέθηκε στον εαυτό του, και προσπάθησε να αλλάξει ζωή. 

25/08/2008

0513. Μια Φωτογραφία

Υπηρετούσε τη θητεία του. Βρέθηκε σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Την ήθελε και δεν την είχε. Η σκέψη της τον συντρόφευε. Έκανε όνειρα. Στο πίσω μέρος μιας πρόσφατης φωτογραφίας του έγραψε: “Here I stand in front of you a man full of sense”. Έβαλε τη φωτογραφία σ’ ένα φάκελο. Της τον ταχυδρόμησε. Περίμενε. Δεν του απάντησε. Ποτέ δεν τη ρώτησε. Του έμειναν τα όνειρα και η μνήμη μιας φωτογραφίας με στίχους ενός Γάλλου ποιητή που δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά του. 

Nino – Amor, Amor.

22/08/2008

0512. Η Ποίηση Μια Λύση

20/08/2008

0511. Άδεια Ήταν και Πάει!

Μια ακόμη κανονική άδεια που ξοδεύτηκε, προδιαγεγραμμένα, άδοξα. Από την Τετάρτη, 30 Ιουλίου, μέχρι και την Πέμπτη, 14 Αυγούστου. Από σήμερα, Δευτέρα 18 Αυγούστου, κανονικότατα στο γραφείο μου της Σ56. “Δε βαριέσαι” λέω “και η άδεια μια ιδέα είναι” και, βεβαίως και εδώ που φτάσαμε, μόνο τέτοια δεν είναι. Αλλά πώς αλλιώς; “Το πετρωμένο φαγείν αδύνατο!”. Τα αναμενόμενα συνέβησαν και πάλι και θαρρώ, για μια ακόμα φορά, αντιμετωπίστηκαν με το σωστό τρόπο. Έπεται συνέχεια η οποία δεν αναμένεται καλύτερη. Συνεπώς; Υπομονή!

Πολλά είχα στο νου μου να κάνω και ελάχιστα έπραξα. Ούτε καν το χειρόγραφο ημερολόγιο μου δεν πρόλαβα να ενημερώσω. Η τελευταία εγγραφή σε αυτό ήταν την Τετάρτη, 19 Μαρτίου 2008. Έχω, βεβαίως, ένα βοηθητικό ημερολόγιο όπου σημειώνω τα σημαντικά αλλά ο χρόνος που έχει περάσει ξεπερνάει το μέτρο. Το 2008 αναμένεται να είναι το έτος με τον μικρότερο όγκο κειμένων στο ημερολόγιο μου αυτό. Κι δεν μου αρέσει! Θα προσπαθήσω να βελτιώσω την κατάσταση αλλά, ειλικρινά, οι συνθήκες δεν ευνοούν, δεν ευνοούν καθόλου!

Το ευτύχημα είναι ότι, αξιολογώντας τις παρούσες συνθήκες, δεν είχα βάλει στόχους και δεν είχα δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό μου. Έτσι η διάσταση επιθυμίας και πραγματικότητας με άφησε πρακτικά αλώβητο. Τα καλά πείρας και ηλικίας, θα έλεγα. Το μόνο που έκανα ήταν εκείνο το φορμάρισμα του σκληρού του Η/Υ της Α29. Το είχε παρακάνει κι αυτός και του χρειαζότανε!

“Back to front!”, λοιπόν, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες. Η ζωή συνεχίζεται και είναι, σε κάθε περίπτωση, ωραία. Το ευχάριστο είναι ότι πάντοτε επιστρέφω με καλή διάθεση, αν όχι με χαρά, στην εργασία μου. Το διάλειμμα τελείωσε, μέσα τα κεφάλια.

Καλή Εβιδομάδα ευιγενικοί αναγινώστες!

Ακούγεται ο Bob Dylan στο τραγούδι του “If Not For You”.

18/08/2008

0510. Η Πριγκιπέσα Ιζαμπώ

Ακόμα ένα πολύ καλό βιβλίο, της σειράς “ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη”, βρίσκεται, από εχθές Πέμπτη, στους πάγκους των εφημεριδοπωλών. Πρόκειται για το ιστορικό μυθιστόρημα του Άγγελου Τερζάκη “Η Πριγκιπέσα Ιζαμπώ”. Κόστος; Μόλις 5,5Ευρώ.

Το έχω το βιβλίο και μάλιστα σε μια εξαιρετική έκδοση, την δέκατή του τού 1985, του Βιβλιοπωλείου της Εστίας. Το αντίτυπο είναι τυπωμένο στο λιθογραφείο των αδελφών Α. Ρόμπολα με εικόνες και διακόσμηση του Ε. Σπυρίδωνος. Το αγόρασα στις 2 Δεκεμβρίου του 1987, ημέρα Τετάρτη, σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας όπου, τότε, εργαζόμουνα και μου είχε κοστίσει 900 Δρχ. ή 2,64 Ευρώ αν προτιμάτε. Βέβαια αυτό που αγόρασα επιγραφότανε: “Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ” αλλά είμαι σίγουρος ότι αν και άλλαξε η ορθογραφία της Πριγκιπέσας, γιατί τάχα;, το βιβλίο είναι το ίδιο!

Το διάβασα, λοιπόν, τότε και το είχα βρει εξαιρετικό. Προκειμένου να έχω πλήρη τη σειρά “ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη” αγόρασα ένα ακόμα αντίτυπο του. Το κέρδος μου ήταν ένα Επίμετρο επτά σελίδων και επτά γραμμών, του κ. Γιώργου Τσακνιά. Στο επίμετρο αυτό περιλαμβάνεται και ένα Χρονολόγιο του Πριγκιπάτου της Αχαΐας [1204-1432].

Παραθέτω το προοίμιο του μυθιστορήματος και σας προτείνω να δώσετε 5,5 ευρώ και να αγοράσετε ένα αντίτυπο του βιβλίου. Αξίζει!

Θα σας ανιστορήσω ένα παμπάλαιο χρονικό, τις θαυμαστές περιπέτειες του ευγενικόπουλου Νικηφόρου του Σγουρού από τ’ Ανάπλι, πώς ξέκοψε κατατρεγμένο από την πατρίδα του, πώς πάλεψε με το ριζικό του σε στεριές και θάλασσες, και πώς σήκωσε πόλεμο ενάντια σε μια γυναίκα.

Είναι μακρυνοί οι καιροί που θέλω ν’ ανιστορήσω, σβύστηκαν οι φωνές που τους τραγούδησαν [τραδούσαν, ατυχώς στην έκδοση του Βήματος] κι από τα κόκκαλα των ανθρώπων που τους έζησαν δεν έχει απομείνει μηδέ σκόνη.

Όμως εγώ, κλέρης, φτωχός κι εξόριστος σε τούτο τον ανήμερο αιώνα, θα κάνω ό,τι μου είναι βολετό για να σας ευχαριστήσω, δίνοντας φωνή στ’ αμίλητα.

Κι άμποτε, ευγενικοί μου άρχοντες, η καλοσύνη σας κι η συγκατάβαση να συχωρέσουν τα λάθη που μου ξέφυγαν και τα ψεγάδια που κατάλαβα μα που δεν είχα τη δεξιοσύνη να τα διορθώσω.

Κλέρης: γαλλ. clerc, γραφιάς, γραμματικός [Από το Γλωσσάριο του βιβλίου].

Υ.Γ. Πολλά Έτη Πολλά σε Όσες και Όσους Γιορτάζουν Σήμερα!

Αγαπημένοι Χαΐνηδες και “Μη Γυρίσεις Πίσω” το τραγούδι που ακούγεται.

15/08/2008

0509. Παραλία

Είναι τακτικός, τακτικότατος. Και έχει κάνει “κατάληψη” στην παραλία που κολυμπώ. Και μάλιστα, αν θυμούμαι καλά, από πέρυσι. Όποτε, λοιπόν, πηγαίνω στην συγκεκριμένη παραλία, πάντα νωρίς το πρωί, αυτός είναι, ήδη, εκεί. Μεγάλης σχετικά ηλικίας, μαυρογκαγκανιασμένος από τον ήλιο, με μαγιό και καπελάκι τζόκεϊ παραλλαγής χρώματος ανοιχτού. Και μέχρι εδώ ουδέν το μεμπτό.

Αλλά ο “μπάρμπας” είναι “μερακλής” ή έτσι νομίζει. Κουβαλάει μαζί του ένα κασετόφωνο του σωρού, και ένα σωρό κασέτες. Και, βεβαίως, τα χρησιμοποιεί παίζοντας συστηματικά, και σε υψηλή ένταση, λαϊκά τραγούδια των δεκαετιών του 50 και του 60. Ακαταπαύστως και με αρκετή παραμόρφωση λόγω της ποιότητας του κασετοφώνου.

Ηχορύπανση φοβερή. Το να ακούς Καζαντζίδη και βαριά λαϊκά στις οκτώμιση, εννιά το πρωί δε νομίζω ότι είναι το καλύτερο στο συγκεκριμένο χώρο. Με ζαλίζει, με εκνευρίζει, μου τι δίνει! Μου ‘ρχεται να πάω να του πω να κλείσει το κωλομηχάνημά του και να το βάλει εκεί που γνωρίζει. Αλλά, βλέπεται, εγώ είμαι “πολιτισμένος” και τέτοια πράγματα δεν τα κάνω.

Αντιθέτως ο κάθε ανένταχτος στην κοινωνία “μερακλής” και “πονεμένος”, μπάρμπας έχει το δικαίωμα να καταστρέφει την ησυχία μιας παραλίας και να υποχρεώνει τους λουόμενους να ακούνε καψουροτράγουδα της επιλογής του. Το κριτήριο της αντικοινωνικότητας είναι προφανές. Τι θα γινότανε αν όλοι φέρναμε τα κασετόφωνά μας και ακούγαμε, σε υψηλή, αλά μπάρμπα, ένταση τραγούδια της επιλογής μας;

Και μοιάζει αστείο βεβαίως, στη χώρα αυτή, να μιλήσουμε για επιτήρηση / επίβλεψη των δημόσιων χώρων από αρμόδια “όργανα τάξης”. Έτσι ή θα πρέπει να αντιδικήσεις με τον κάθε ανεγκέφαλο, με αμφίβολα αποτελέσματα, ή να το βουλώσεις και να το καταπιείς σε μια προσπάθεια να περισώσεις, ότι προλαβαίνεις και μπορείς, από την ηρεμία και τη γαλήνη σου. . .

Δυστυχώς!

Από το συγκρότημα La Bionda το νοσταλγικό “Moonlight Palais”.

13/08/2008

0508. Βραδινή Διαδρομή

Είναι γύρω στις έντεκα το βράδυ που φεύγω από το Νοσοκομείο. Βγαίνω από την επάνω πύλη. Στροφή, δεξιά, παραλιακή για 30-40 μέτρα και πάλι δεξιά. Μια φουρκέτα που ακολουθεί τον περίβολο του Νοσοκομείου. Φανοστάτες με φωτιστικά, μεγάλες διπλές λευκές φούσκες, δίνουν ένα γλυκό φωτισμό. Ο μαντρότοιχος τελειώνει, “Stop” για τον ερχόμενο από αριστερά. Ελέγχω, συνεχίζω. Δεύτερο στενό αριστερά. Μπροστά, και ένα κάθετο δρόμο μετά, μια φωτισμένη πλατειούλα. Μπαίνω δεξιά και αμέσως μετά αριστερά. Ακόμα μια στροφή δεξιά, μια ανηφορίτσα και τα φανάρια της Λεωφόρου Βουλιαγμένης. Συνήθως περιμένω το πράσινο. Διασχίζω κάθετα τη λεωφόρο και συνεχίζω. Στροφή αριστερά και οδός Γ. Θα έλεγα η γειτονιά μου. Χαλαρώνω. Δρόμος με έντονες υψομετρικές διαφορές. Καλή ποιότητα οδοστρώματος. Ελάχιστη κίνηση. Όριο 40 Km/ώρα. Πηγαίνω με 60 Km/ώρα. Έξι υπερυψωμένες πινακίδες, λευκό φόντο κίτρινο περίγραμμα μαύρο βέλος, προειδοποιούν: Στροφή Αριστερά. Έξι πινακίδες μαγαρισμένες με αυτοκόλλητα ηλίθιων που συστηματικά, και ατιμώρητα, βρωμίζουν αυτή τη χώρα. Δεξιά και αριστερά μαύρα κολωνάκια με κίτρινα “ανακλαστικά” βραχιόλια στην κορυφή περιγράφουν το δρόμο. Κολωνάκια - τροχιοδεικτικά. Ανηφορίζω. Φανάρια. Συνεχίζω. Δεύτερα φανάρια. Η κίνηση λιγοστή. Ο Αύγουστος έχει κάνει το θαύμα του. Προσεγγίζω τα τρίτα φανάρια. Βγάζω δεξί φλάς. Στρίβω. Είκοσι μέτρα μετά αριστερά στροφή και βρίσκομαι μπροστά στην γκαραζόπορτα της πιλοτής της Α29. Παρκάρω. Κλειδώνω το αυτοκίνητο. Ανεβαίνω. Μια διαδρομή επτά – οκτώ λεπτών ολοκληρώθηκε. Επτά – οκτώ λεπτά συνειδητής οδήγησης. Επτά – οκτώ λεπτά συνειδητής απόλαυσης και, γιατί όχι, ευτυχίας. Έτσι! Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός και πάντα βρίσκει τρόπους να απαλύνει τον πόνο, να λύνει τα μικρά, ή τα μεγάλα, προβλήματά του.

Αύριο! 

Ακούγεται το “Outa Space” του κ. Billy Preston.

11/08/2008

0507. μ.Χ.

Χάριν της ανάγνωσης εγκατέλειψα τα σταυρόλεξα. Παραμένει, ωστόσο, το δίπτυχο καρέκλας – παχύρρευστου χρόνου. Τι διαβάζω; Με καθυστέρηση το “μ.Χ.” του Βασίλη Αλεξάκη. Και μου αρέσει, μου αρέσει πολύ. Μου αρέσουν οι σύντομες, κοφτές προτάσεις του. Οι πλάγιες και δεύτερες σκέψεις του πρωταγωνιστή. Ο τρόπος που εμφανίζονται τα πρόσωπα και εντάσσονται στη ροή του μυθιστορήματος. Στην καρέκλα μου και, όσο μπορώ, το απολαμβάνω. Αν βοηθούσε και ο φωτισμός του θαλάμου όλα θα ήταν καλύτερα. Μεγαλώνω και πλέον με ενοχλούν πράγματα και καταστάσεις που, σε προγενέστερους καιρούς, περνούσαν απαρατήρητα. Θα πρέπει να τα συνηθίσω και μαζί τους να ζω. Προσπαθώ.

Είναι, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, που, σαν άνθρωπος, σκέφτομαι: “Τι κρίμα που έτσι απότομα κόπηκε η σχέση μας!”. Και τι να κάνω; Έτσι τα έφερε ο Γιαραμπής, έτσι έγιναν τα πράγματα. Και πάντα έχω την απορία ποιος διάβολο είναι ο Γιαραμπής και γιατί ανακατεύεται στις δουλειές μας. Θα προτιμούσα να είχαμε ακόμη σχέση και επαφή. Να μιλούσαμε, να βλεπόμαστε που και που. Και θα μου άρεσε πολύ να ταξίδευαν μηνύματα από τον έναν στον άλλο. Ομολογώ ότι στην παρούσα φάση θα με βοηθούσε, θα με χαροποιούσε. Θα διάβαζα το “μ.Χ” μου και ένα μυρμήγκιασμα, από τη δόνηση του κινητού στην τσέπη, θα με ειδοποιούσε για το μήνυμα σου. Θα διάβαζα, θα απαντούσα, θα ξεγελούσα το χρόνο. Θα τον επιτάχυνα. Δε γίνεται. Δεν πειράζει. Δεν μετανιώνω για τίποτα. “Ό,τι πέρασε, πέρασε σωστά”.

Δεν έχω τι άλλο να γράψω. Απογευματάκι Παρασκευής, 17:10, στην Α29 με την τηλεόραση στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Δεν με ενθουσίασε η τελετή. Για να είμαι ειλικρινής τη βρήκα κουραστική. Όμως, σαν Έλληνας και με το προηγούμενο του 2004, ομολογώ ότι δεν είμαι και ο αντικειμενικότερος των κριτών. Θα βγω στη βεράντα, θα διαβάσω “Σέργιος και Βάκχος”. Κατά τις 20:30 θα ξεκινήσω για το Νοσοκομείο και τη μητέρα μου. Ελπίζω τη Δευτέρα να βγούμε και η κατάσταση να ομαλοποιηθεί.

Λοιπόν, Καλό ΣαββατοΚαιΚύριακο φίλες και φίλοι αναγνώστες!

Και πάλι από το άλμπουμ “Dancing In The Air” του Franck Pourcel ακούγεται το τραγούδι του Cat Stevens “Lady D’ Arbanville”.

Υ.Γ. Τον έψαξα τον Γιαραμπή! Και τι βρήκα; Ότι είναι λέξη τούρκικη [yarabbi] και σημαίνει Θεός. Έτσι! Για να μη μας μένουν απορίες. . .

08/08/2008

0506. Δύσκολοι Καιροί [Και Πάλι]

Επί τα αυτά και πάλι. Καρέκλες, σταυρόλεξα, παχύρρευστος χρόνος και όλα τα σχετικά. Καταλάβατε, θαρρώ. Και ο πλανήτης. αδιάφορος, συνεχίζει τις στροφές και τις περιστροφές του. Και καλά κάνει! Εμείς, για πολλοστή φορά, το παλεύουμε και αυτό είναι όλο.

Το δεύτερο, τώρα. Ο Μέρφι ο απίθανος! Ο Μέρφι και τα μηχανήματα του διαβόλου. Οι Η/Υ. Και ο δικός μου, εδώ στην Α29, στρίντζωσε. Διακοπές εγώ, που ο Θεός να τις κάνει, διακοπή κι αυτός. Στάση εργασίας, πώς το λένε; Αρνείται να συνεργαστεί και κάνει ότι του κατέβει. Σέρνεται! Το δύσκολο είναι ότι δεν θέλει με τίποτα να “ανοίξει” το παρόν ημερολόγιο. Αλλά με τίποτα! Και με το Google, γενικώς, δεν τα πάει καλά. Άρα και από αλληλογραφία μέσω gmail “Γράφε’ μ ενίοτε” που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Σκαρίμπας. Και αυτό και στον Firefox και στον Internet Explorer. Ένα Format C: του χρειάζεται! Το γνωρίζω καλά. Έλα όμως που θα πρέπει να εγκαταστήσω δεκάδες προγράμματα και να περάσουν μέρες μέχρι να τον φέρω σε λογαριασμό. Αφτό εκμεταλλεύεται ο αφιλότιμος και με παιδεύει.

Όλα μοιάζουν και πάλι δύσκολα, λοιπόν. Και είναι!

Από το άλμπουμ “Dancing In The Sun” Franck Pourcel ακούμε το ομότιτλο τραγούδι.

Υ.Γ. Ευτυχώς που υπάρχει ο υπηρεσιακός φορητός!

06/08/2008

0505. Λαχανοδράκων

Υπάρχουν κάποια ονόματα που, από μόνα τους, γεννούν απορίες. Διαβάζω, τις μέρες αυτές, το βιβλίο “Σέργιος και Βάκχος” του Μ. Καραγάτση. Πρόκειται για το 4^o βιβλίο της θαυμάσιας σειράς της εφημερίδας “Το Βήμα” “Ιστορία στη Λογοτεχνία”. Φτάνω στη σελίδα 324 στην οποία αρχίζει το κεφάλαιο Γ22 με τίτλο: “Ο στρατηγός Μιχαήλ Λαχανοδράκων φροντίζει ν’ αυξηθεί ο πληθυσμός της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων”.

Ιδού, λοιπόν, το όνομα που γεννά απορίες. Λαχανοδράκων! Μα είναι όνομα αυτό για στρατηγό, όπως ο τίτλος δηλώνει; Τι δουλειά έχουν τα λάχανα με τους δράκοντες, και τι δουλειά έχουν οι στρατηγοί με τα λάχανα;

Και τι μας λέει ο Καραγάτσης στο βιβλίο του; Μας λέει ότι, στους ταραγμένους καιρούς της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου ο στρατηγός, με το μυσιτήριο όνομα και εικονομάχος μέγας, πρόσταξε να συγκεντρωθούν στον Ιππόδρομο, της Κωνσταντινούπολης, πέντε χιλιάδες καλόγεροι και άλλες τόσες καλόγριες. Και για να μη τα πολυλογώ, ιδού τι, κατά τον συγγραφέα είπε και πρόσταξε:

Εξ’ άλλου, αγαπητοί μου, θαρρώ πως από υπερβολική ευσέβεια παρεξηγήσατε το θέλημα του Κυρίου που προστάζει τους ανθρώπους ν’ αυξάνονται και να πληθύνονται. Γι’ αυτό πολύ σας περικαλώ να εγκαταλείψετε πάραυτα το μοναχικό βίο· και τώρα, παρευτής, να έρθετε σε γάμου κοινωνία. Πέντε χιλιάδες καλόγεροι είσαστε εδώ, και πέντε χιλιάδες καλόγριες, όλοι στο άνθος της ηλικίας σας. Λοιπόν, τώρα αμέσως, έκαστος καλόγερος θα διαλέξει μια καλόγρια που θα είναι η μέλλουσα σύζυγός του. Κι επειδή το πράγμα είναι κατεπείγο, θερμά παρακαλώ ο φυσικός γάμος να προηγηθεί του θρησκευτικού. Μην μου πείτε πως αφού ζευγαρωθείτε εκλεχτικά, θ’ αποσυρθείτε για να εχτελέσετε κατ’ ιδία το χρέος σας προς τη φύση και το Κράτος! Όχι, όχι! Μόνον αν δω το γεγονός με τα ίδια μου τα μάτια θα ησυχάσω πως το Κράτος μπήκε στο δρόμο της σωτηρίας. Λοιπόν, κοντός ψαλμός αλληλούια! Σ’ εννιά ακριβώς μήνες από σήμερα θέλω να γεννηθούν πέντε χιλιάδες τουλάχιστο παιδιά, γιατί ελπίζω να ΄χουμε άφθονα διπλάρια και τριπλάρια. Α! ξέχασα να σας πω ότι όποιος παρακούσει τη διαταγή μου, θα σουβλιστεί και θα ψηθεί σε σιγανή φωτιά. Είπα και λάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω!

Γέλιο ομηρικό συγκλόνισε τις κερκίδες· ενώ οι καλόγεροι και οι καλόγριες αλληλοκοιτάζονταν σαστισμένοι. . .

Και, κατά τον συγγραφέα πάντοτε, το θέλημα του Στρατηγού Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα έγινε!

Μου γεννήθηκε η απορία για το αν ο Στρατηγός υπήρξε ιστορικό πρόσωπο ή γέννημα της φαντασίας του Καραγάτση. Λοιπόν, υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Στη σελίδα 432 του 37^ου τόμου της Εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα αναφέρεται σαφώς:

Λαχανοδράκων, Μιχαήλ (Βυζ. Ιστ.) Βυζαντινός στρατηγός ο οποίος έζησε και έδρασε κατά τον 8^ο αιώνα επί της βασιλείας των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Λέοντος Δ΄(775-780) και Κωνσταντίνου ΣΤ΄(780 – 797). . .

Αλλά το διαδίκτυο μας έχει κάνει τεμπελάκους. Αντί να αντιγράφω από την εγκυκλοπαίδεια προτιμώ να σας παραπέμψω εδώ.

Πάντως, και ακόμα και αν η ύπαρξη του Λαχανοδράκοντα επαληθεύτηκε, στοιχεία για το συμβάν του Ιπποδρόμου δεν μπόρεσα να βρω. . .

Έτσι κι αλλιώς το βιβλίο “Σέργιος και Βάκχος” αποτελεί ανάγνωσμα ιδιότροπο και ενδιαφέρον. Το να βλέπει κανείς τον Καραγάτση με ένδυμα Τσιφόρου δεν είναι και το πλέον αναμενόμενο αλλά είναι, σίγουρα, διασκεδαστικό (και μαθαίνουμε και ιστορία!).

Μια ενδιαφέρουσα εγγραφή του “αθεόφοβου” για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. 

04/08/2008