Ακόμα ένα κείμενο του Αλοΐσιου σε ρόλο, θα έλεγα, πυροσβεστικό. Ολόκληρο το Σαββατοκύριακο και δεν αξιώθηκα να σκεφτώ και να ετοιμάσω την εγγραφή της Δευτέρας. Επέλεξα την εύκολη λύση. Τράβηξα ένα από τα “χαρτιά” του Αλοΐσιου. Έτσι, από τον σωρό και στην τύχη. “Ότι κι αν είναι”, σκέφτηκα, “θα το ανεβάσω”. Ήταν ότι ακολουθεί:
Ο καιρός περνάει, η ζωή συνεχίζεται, ο πλανήτης στριφογυρίζει. Με πιάνει καμιά φορά και αρχίζω και σκέφτομαι τι είναι η ύπαρξη, τι είμαι ο ίδιος εγώ. Τι είμαι, πώς είμαι και γιατί; Κοιτάζω στον καθρέφτη και αντικρίζω έναν άγνωστο. Και δεν είναι ότι συμβαίνει συχνά αλλά, συμβαίνει. Όπως συμβαίνει να σκέφτομαι τα σημεία σταθμούς της ζωής μου και να αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν οι αποφάσεις μου ήταν διαφορετικές. Δεν έχει το παραμικρό νόημα. Έγινε ότι έγινε και εξ’ άλλου είναι πολλά αυτά που αγνοούμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Από συγκυρίες, σύμπτωση και τύχη η ζωή του καθενός γράφει την πορεία που γράφει. Μια συνάντηση που δεν έγινε, ένα ραντεβού που δεν κλείστηκε, μια συζήτηση που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα μήνυμα που δεν έφτασε και όλα θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Φοβερός ο χρόνος, όσο και ο ήλιος. Όλα τα ξασπρίζει, αλλοιώνει το χρώμα και την οσμή τους. Συναντάς ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και βρίσκεις την εικόνα τους μέσα σου ξεθωριασμένη. Τους κοιτάζεις και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να τους έδωσες τόση σημασία, να ταύτισες τη ζωή και την ευτυχία σου με τη στάση τους. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Και σκέφτεσαι ότι έδωσες στις σχέσεις σου μαζί τους περισσότερη, πολύ περισσότερη, αξία από όση, τελικά, αναλογούσε. Φαντάστηκες πράγματα, ποιότητες, ιδιότητες και πορείες που δεν υπήρχαν και δεν πραγματοποιήθηκαν. Φόρτωσες έτσι κάποιες σχέσεις με ευθύνες που δεν μπορούσαν να σηκώσουν. Τρικυμίες του μυαλού, θεωρία του έρωτα, πρακτική της αποτυχίας. Μένει ότι έγινε, όχι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει. Τους συναντάς, πολύ καιρό μετά, κοιτάς τα μάτια τους και συζητάς μαζί τους. Ψάχνεις μια σπίθα από τη φλόγα που σ’ έκαψε και δε βρίσκεις το παραμικρό. Στενοχωριέσαι για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσε, για ότι υπάρχει. Η ζωή συνεχίζεται. Μεγαλώνεις. Μπορείς λιγότερα από όσα μπορούσες. Χαμογελάς. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Θέλεις.
Ο καιρός περνάει, η ζωή συνεχίζεται, ο πλανήτης στριφογυρίζει. Με πιάνει καμιά φορά και αρχίζω και σκέφτομαι τι είναι η ύπαρξη, τι είμαι ο ίδιος εγώ. Τι είμαι, πώς είμαι και γιατί; Κοιτάζω στον καθρέφτη και αντικρίζω έναν άγνωστο. Και δεν είναι ότι συμβαίνει συχνά αλλά, συμβαίνει. Όπως συμβαίνει να σκέφτομαι τα σημεία σταθμούς της ζωής μου και να αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν οι αποφάσεις μου ήταν διαφορετικές. Δεν έχει το παραμικρό νόημα. Έγινε ότι έγινε και εξ’ άλλου είναι πολλά αυτά που αγνοούμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Από συγκυρίες, σύμπτωση και τύχη η ζωή του καθενός γράφει την πορεία που γράφει. Μια συνάντηση που δεν έγινε, ένα ραντεβού που δεν κλείστηκε, μια συζήτηση που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα μήνυμα που δεν έφτασε και όλα θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Φοβερός ο χρόνος, όσο και ο ήλιος. Όλα τα ξασπρίζει, αλλοιώνει το χρώμα και την οσμή τους. Συναντάς ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και βρίσκεις την εικόνα τους μέσα σου ξεθωριασμένη. Τους κοιτάζεις και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να τους έδωσες τόση σημασία, να ταύτισες τη ζωή και την ευτυχία σου με τη στάση τους. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Και σκέφτεσαι ότι έδωσες στις σχέσεις σου μαζί τους περισσότερη, πολύ περισσότερη, αξία από όση, τελικά, αναλογούσε. Φαντάστηκες πράγματα, ποιότητες, ιδιότητες και πορείες που δεν υπήρχαν και δεν πραγματοποιήθηκαν. Φόρτωσες έτσι κάποιες σχέσεις με ευθύνες που δεν μπορούσαν να σηκώσουν. Τρικυμίες του μυαλού, θεωρία του έρωτα, πρακτική της αποτυχίας. Μένει ότι έγινε, όχι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει. Τους συναντάς, πολύ καιρό μετά, κοιτάς τα μάτια τους και συζητάς μαζί τους. Ψάχνεις μια σπίθα από τη φλόγα που σ’ έκαψε και δε βρίσκεις το παραμικρό. Στενοχωριέσαι για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσε, για ότι υπάρχει. Η ζωή συνεχίζεται. Μεγαλώνεις. Μπορείς λιγότερα από όσα μπορούσες. Χαμογελάς. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Θέλεις.
Αγαπητέ αειποτε για κάθε απόφαση στη ζωή μας υπάρχουν δεκάδες άλλες που θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει με δεκάδες πιθανά αποτελέσματα. Οπότε δεν αξίζει κανείς να το σκέφτεται. Η ζωή είναι μια και κάθε φορά μία απόφαση μπορούμε να πάρουμε. Οπότε ας προσπαθούμε να ζούμε την κάθε μας στιγμή καλύτερα. Μάλλον για να το πω πιο σωστά Ας ζούμε την κάθε μας καλή στιγμή όσο πιο δυνατά μπορούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήαειποτακο δεν ξερω για τον δικο σας χρονο... αλλα ο δικος μου τιποτα δεν εχει αλλοιωσει... μα τιποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήλες και στην μνημη μου, χρονος δεν περνα...
Τρικυμίες του μυαλού
ΑπάντησηΔιαγραφήθεωρία του έρωτα
πρακτική της αποτυχίας.
Εκτός του ότι είναι ένα απόφθεγμα σοφίας, είναι και ένα πολύ ωραίο τρίστιχο!
Τα συγχαρητήρια μου.
Καλή βδομάδα.
ελληνίς
"...Στενοχωριέσαι για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσε, για ότι υπάρχει. Η ζωή συνεχίζεται. Μεγαλώνεις. Μπορείς λιγότερα από όσα μπορούσες. Χαμογελάς. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Θέλεις." και ελπίζεις κάπου κάπως κάποτε να υπάρξει χώρος και για αυτά [που θες] στην ζωή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Δήλωση: Δεν είμαι ο Αλοΐσιους!
ΑπάντησηΔιαγραφήzizugataki:
Μακάρι να ζούσαμε σύμφωνα με τις θεωρίες [μας] και όχι με τις πράξεις [μας] και αυτές των άλλων. . .
Βασιλική:
Αφτό έχει τα καλά του αλλά έχει και τα [πολύ] κακά του. Αν έχει βρεθεί ένα [δυναμικό] σημείο ισορροπίας Χαρά σε Σένα!
Ανώνυμος:
Έτσι είναι! Των φρονίμων ολίγα!
ViSta:
Το παρενθέσεων πέραν το εύχομαι!
ΚαληΗμέρα και Καλό ΠαρασκευοΣαββατοΚαιΚύριακο!