0389. Al Bano

Τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές αυτής του 70. Στην Ελλάδα η τηλεόραση δεν έχει το ρόλο που έχει σήμερα. Οι κινηματογραφικές αίθουσες συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο που διασκεδάζει με τις ταινίες που προβάλλονται.

Στις ταινίες για το κοινό νεαράς ηλικίας της εποχής εκείνης κυριαρχεί το ζεύγος Al Bano – Romina Power. Ο πρώτος είναι επιτυχημένος Ιταλός τραγουδιστής και η δεύτερη, κόρη του Αμερικανού ηθοποιού Tyron Power, κατ’ αρχήν ηθοποιός και στη συνέχεια τραγουδίστρια. Ο Al Bano και η Romina είναι ζευγάρι και στη ζωή.

Έχω δει δυο- τρεις από τις ταινίες αυτές στην εποχή τους. Από ότι θυμάμαι ο Αl Bano είχε συνήθως το ρόλο του φτωχού, τίμιου, υπερήφανου και ταλαντούχου νέου ενώ η Romina αυτόν της πλούσιας και ευαίσθητης νέας. Τα παιδιά συναντιόνται, ερωτεύονται, αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Στο τέλος όμως, και με πολύ τραγούδι, οι δυσκολίες ξεπερνιόνται και τα παιδιά σμίγουν. Τόσο απλά, τόσο ωραία. Άλλες εποχές, άλλα ήθη.

Μου άρεσαν και μου αρέσουν τα τραγούδια του Al Bano. Το πιθανότερο γιατί τα έχω συνδέσει με την εφηβεία μου και τα περίφημα πάρτυ της εποχής με το βερμούτ και τα γαριδάκια. Τραγούδια όπως τα “Io Ho Te”, “Io Di Notte”, “La Siepe” “Caro, Caro Amore”, “L’ Oro Del Mondo”, “Tu Che L' Amavi” και άλλα πολλά έχουν ακόμη πράγματα να μου πουν και να μου θυμίσουν.

Από τον κ. Al Bano Carrisi, λοιπόν, ακούμε το πανέμορφο, πάντα κατά τη γνώμη μου, “La donna di un amico mio” του βραζιλιάνου συνθέτη και τραγουδιστή Roberto Carlos.

Το ίδιο τραγούδι, με τίτλο “Το κορίτσι του φίλου μου” σε στίχους Κώστα Τσερώνη, υπάρχει και σε ελληνική έκδοση με το συγκρότημα Cinquetti και τραγουδιστή τον Λάκη Τζορντανέλι.

31/10/2007

0388. Εύκολο / Δύσκολο

Του ήταν εύκολο:

Να στείλει ένα SMS ή ένα e-mail

Να απαντήσει, ευθύς και με την καρδιά του, σ’ ένα μήνυμα

Να δωρίσει μουσική και βιβλία

Να δείξει ενδιαφέρον

Να επινοήσει

Να είναι συνεπής

Του ήταν δύσκολο όταν:

Δεν απαντούσαν στα μηνύματά του

Δεν μάθαινε αν άρεσε η μουσική ή τα βιβλία που δώρισε

Δεν ανταποκρινόντουσαν

Τον παράκαμπταν

Ήταν ασυνεπείς

Αποτέλεσμα;

Ακόμα αναζητά το, σε επίπεδο λεπτομέρειας, ισοδύναμο του και ενσυνείδητα ψαλιδίζει τα “εύκολά” του.

Από τον τελευταίο δίσκο του Bruce Springsteen “Magic”ακούγεται το τραγούδι “I'll Work for Your Love”.

29/10/2007

0387. Μπλε

Ντυμένη στα μπλε, βγήκε. Την ακολούθησε με καθυστέρηση δευτερολέπτων. Τυχαίο, αν και όχι απρόβλεπτο, γεγονός. Αν της μιλούσε θα τον περίμενε. Θα περπατούσαν μαζί μέχρι το σταθμό. Πεντακόσια μέτρα ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ούτε καν μπήκε στον πειρασμό. Όχι μόνο δεν της μίλησε αλλά και καθυστέρησε όσο χρειαζόταν για να μην την συναντήσει να περιμένει το πράσινο σε κάποιο φανάρι. “Μα τι μ’ έχει πιάσει;” συλλογίστηκε. “Τίποτα” ξετυλίχτηκε η σκέψη του “κι αυτό δεν είναι λίγο!”.

Ήταν εδώ και μερικές μέρες που αισθανόταν να αλλάζει. Μια αλλαγή σχεδόν χειροπιαστή. Αισθανόταν τα αισθήματά του να κρυώνουν, να οπισθοχωρούν. Ένιωθε να απομακρύνεται και να μην έχει καμιά διάθεση να κάνει κάτι. Τον είχε πιάσει και πάλι η γνωστή εσωστρέφειά του.

Πίστευε τις πρωινές του σκέψεις. Αυτές που θεωρούσε τις πιο ξεκάθαρες. “Το πρωί η καρδιά σου λέει την αλήθεια, το βράδυ παραμύθια”, συνήθιζε να λέει. Είχε κάνει ότι είχε κάνει. Είχε προσπαθήσει. Είχε υποδείξει αποστάσεις που δεν καλύφθηκαν. Αντιστάσεις που δεν κάμφθηκαν.

Δεν ήταν ότι κουράστηκε. Βαρέθηκε. Αυτή ήταν η λέξη κι αυτή ομολογούσε στον εαυτό του. Αισθάνθηκε απελευθερωμένος. Ήσυχος. Χαλάρωσε. Απόλαυσε τη διαδρομή. Ήρθε ο συρμός. Μπήκε. Βρήκε ένα άδειο κάθισμα. Κάθισε και άνοιξε την εφημερίδα του.

Ακούγεται το τραγούδι “Ca Va Pas Changer le Monde” με τον Joe Dassin.

26/10/2007

0386. Ο Αλοΐσιους Μονολογεί Περί Αριθμητικής.

Σ’ ένα κομμάτι χαρτί βρήκα τον μονόλογο του Αλοΐσιου που ακολουθεί. Θα έλεγα ότι το κείμενο γράφηκε με τον συγγραφέα σε παραλήρημα. Δεν είναι τα νοήματα, αυτά είναι σαφή ως συνήθως, αλλά η γραφή καθ’ εαυτή. Δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω τα ορνιθοσκαλίσματά του. Τελικώς, βέβαια, τα κατάφερα. Ιδού της αποκρυπτογράφησης το αποτέλεσμα:

Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν οι αριθμητικές μας. Οι προσθέσεις και οι πολλαπλασιασμοί, οι διαιρέσεις κι οι αφαιρέσεις μας. Άλλα αντ’ άλλων τα συν, τα επί και τα διά μας. Στρεβλωμένα, λανθασμένα, αλλόκοτα, πλασματικά. Να λείπει κάτι ή να περισσεύει κάτι. Πράξαμε. Μόνος, ανατρέχω. Κοιτάω τις πράξεις απ’ την αρχή. Κοκκινίζω τα λάθη σου, μαυρίζω τα δικά μου. Μόνος και μεγαλωμένος. Σύννους. Μετανοημένος. Τι κι αν δεν υπάρχει νόημα; Τι κι αν ότι έγινε, έγινε; Με βασανίζει η σκέψη σου. Η ύπαρξη σου με βαραίνει. Γνωρίζω. Δεν αλλάζουν τα αθροίσματα, τα γινόμενα και τα πηλίκα. Με καίει που ούτε στη διαίρεση τα καταφέραμε. Έμεινε ένα υπόλοιπο που, εμένα τουλάχιστον, με βασανίζει. Πέρασε χρόνος πολύς από τότε. Με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου ζήσαμε τον έρωτα μας. Χαρίζαμε στις προσθέσεις και τους πολλαπλασιασμούς και τσιγκουνευόμαστε σε αφαιρέσεις και διαιρέσεις. Ζήσαμε καλά τρυγώντας πλαστά αθροίσματα, ονειρικά γινόμενα. Και ήρθε η στιγμή να αφαιρέσουμε και να διαιρέσουμε. Κυλιστήκαμε στην άλλη άκρη. Μίζεροι και απαιτητικοί ζητήσαμε ακριβοδίκαια αποτελέσματα. Ο καθένας με τη λογική του. Τυφλωμένοι ζητήσαμε ότι πιστεύαμε ότι δικαιωματικά μας ανήκει. Αφαιρώντας και διαιρώντας βαλθήκαμε να αποσυναρμολογήσουμε μια σχέση που έδωσε καρπούς. Χαρές και λύπες. Με ζήλο μικρού παιδιού διεκδικήσαμε το όλο λες και θα μπορούσε μόνο του να αναστήσει ότι χάθηκε και πάει. Αποτύχαμε. Μου λείπει το σώμα σου, η φωνή σου, των ενδυμάτων σου το θρόισμα. Ότι υποδηλώνει την εγγύς παρουσία σου. Ότι σπάει τον μόχθο της μέρας, ότι χρυσώνει τη στιγμή και αχρηστεύει τα ρολόγια. “Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν οι αριθμητικές μας”, ανάβλυσε στο μυαλό μου. Και εγκλωβίστηκα.

Και τι να διαλέξει κανείς για ηχητική υπόκρουση ενός τέτοιου κειμένου; Επιλέγω το τραγούδι “Να Μαι Από Καμιά Μεριά”, των Στέλιου Βαμβακάρη – Λευτέρη Παπαδόπουλου, από το άλμπουμ “Οι Μάηδες οι Ήλιοι μου” με τον Γιώργο Νταλάρα.

24/10/2007

0385. Βελόνα, αλλά και Tellas το Μεγαλείο Σου!

Συμβαίνει καμιά φορά να σημειώσει κανείς κάποια σκέψη του σ’ ένα κομμάτι χαρτί να το βάλει κάπου και πια να το ξεχάσει. Και συμβαίνει, επίσης, πολύ καιρό μετά να “πέσει’’ στα χέρια του το χαρτί αυτό και να ξαφνιστεί με αυτό που βρίσκει καταγραμμένο. Αυτό έπαθα κι εγώ με μια φράση μου που βρήκα σημειωμένη, με μολύβι, σε ένα φύλλο χαρτιού. Φράση από τις 26 Ιανουαρίου 2002 της οποίας την εικόνα, ελαφρώς ωραιοποιημένη για να καλύτερα διαβάζεται, παραθέτω: 

Είμαι από προχθές, Παρασκευή 19/10/2007, στις 10 το πρωί δίχως σύνδεση Internet στην Α29. Βλέπετε θέλησα να την αναβαθμίσω από την ταχύτητα του 1 Mbps, σύνδεση ADSL της Tellas, στα 4 Μbps του Zisto της Tellas και πάλι.

Η αναβάθμιση, δυο μήνες σχεδόν μετά την υπογραφή του σχετικού συμβολαίου, έγινε, τι σύμπτωση!, προχθές Παρασκευή και πάλι. Η αναβάθμιση έγινε, η σύνδεση κόπηκε! Ε, μη τα ζητάμε και όλα από όλους. Τέσσερα τηλεφωνήματα στο κέντρο Τεχνικής Υποστήριξης της Tellas ουδέν απέδωσαν. Από ευγένεια να φάνε κι οι κότες. Από ουσία ούτε ψίχουλο. Ο τελευταίος μάλιστα μου το είπε, πλήρης ευγενείας: E, τι θέτε; Εντός 48 ωρών λέμε. Πέρασαν; Δεν πέρασαν.

Μάστα! Το ότι ήμουν ήδη “πελάτης’’ τους δε μετράει καθόλου. Το ότι, κατ’ αρχήν, δήλωσα τη διακοπή ως βλάβη, διότι ουδείς με ενημέρωσε για την περίφημη “αναβάθμιση’’, ομοίως. Το ότι έχουν ήδη παρέλθει οι 48 ώρες τους ομοίως και πάλι. Προφανώς τους είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούν αλλά, μιας και βρίσκουν και κάνουν, κατανοητό. Ίσως μια μείωση της πελατειακής τους βάσης να τους βοηθούσε να επιτύχουν καλύτερους χρόνους εξυπηρέτησης και να συνειδητοποιήσουν τι πάει να πει ανταγωνισμός, συνέπεια και αξιοπιστία.

Ομολογώ ότι μου λείπει η δυνατότητα σύνδεσης με το διαδίκτυο. Μάλιστα κάποιες, καθημερινές, υποθέσεις μου έμειναν πίσω. Ελπίζω αύριο να αξιωθούν να κάνουν τη “μικρή ρύθμιση’’ που, κατά δήλωσή τους, χρειάζεται και να επαναλειτουργήσει η σύνδεση μου.

Μέχρι τότε: Υπομονή, ΚαληΗμέρα Σας και Καλή Εβιδομάδα! 

Από το τελευταίο άλμπουμ του αγαπημένου John Fogerty “Revival” ακούμε το ρυθμικό “Don’t You Wish It Was True”. 
 

22/10/2007

0384. Ο Αλοΐσιους Γράφει Στίχους

Ανάμεσα στα χαρτιά του Αλοΐσιου βρέθηκε και το ποίημα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, που ακολουθεί. Δεν είναι πολλές οι γυναίκες τα ονόματα των οποίων εμφανίζονται στα κείμενά του και οι οποίες μοιάζει να συνδέονται, λιγότερο ή περισσότερο, μαζί του. Έξι ή επτά κι αυτό είναι όλο.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, για λόγους που έχω ήδη αναφέρει, να παρακολουθήσει κανείς την πορεία αυτών των σχέσεων. Ο ίδιος ο Αλοΐσιους, εξ’ άλλου, μοιάζει να μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Ηθελημένα; Αθέλητα; Ποιος να γνωρίζει.

Υπάρχουν κείμενά του στα οποία τα πρόσωπα αυτά συγχέονται, εισχωρούν το ένα στο άλλο, ανταλλάσουν στάσεις και συμπεριφορές. Προκύπτει έτσι ένα πρόσωπο – συνισταμένη στο οποίο, σε κάποιες περιπτώσεις, μοιάζει να αποδίδονται τα όσα ο συγγραφέας έζησε, θέλησε και πόθησε.

Αδυνατώ, λοιπόν, να προσδιορίσω ποια είναι η Μούσα η οποία τον ενέπνευσε. Ακόμη και η ίδια, εξ’ άλλου και σύμφωνα με τον τίτλο του ποιήματος, μοιάζει να αγνοεί την επιρροή της στον Αλοΐσιους. Ακόμη και αν μπορούσα να βρω το ποια είναι, με υποθέσεις ή κάποια διαφωτιστική σημείωση του ποιητή, είναι βέβαιο ότι θα το αποσιωπούσα. Για λόγους τάξης, θα έλεγα.

Αλλά είπα, ίσως, περισσότερα από ότι χρειάζεται. Ιδού:

  

Από το εξαιρετικό έργο, του 1991, “Τένεδος” του Νίκου Ξυδάκη, σε στίχους Θοδωρή Γκόνη, ακούγεται το έξοχο “Ωραία Κοιμωμένη” τραγουδισμένο από τον συνθέτη.

 19/10/2007

0383. Ένας Blogger, Μα Τι Blogger!

Παραφράζοντας το γνωστό στίχο του Γ. Σεφέρη:

Συλλογίστηκε κανένας τι υποφέρει ένας ευαίσθητος

φαρμακοποιός που διανυκτερεύει;

[ΤΟ ΥΦΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ]

Θα μπορούσα να πω:

Συλλογίστηκε κανένας τι υποφέρει ένας ευαίσθητος

“blogger”που δημοσιεύει;

Πρόκειται για ένα μικρό, την κάθε φορά, δράμα. Για μια διαδικασία στην οποία δοκιμάζεται η αντοχή και η ψυχική υγεία του ατυχούς blogger. Το σκασμένο με έχει σκάσει. Αυτό που προσφέρει δεν είναι επεξεργασία κειμένου αλλά τσάκισμα νεύρων.

Ομολογώ ότι είμαι τελειοθήρας. Αλλά, πιστέψτε με, αυτό δεν έχει ποσώς να κάνει με την ταλαιπωρία που ανελλιπώς υφίσταμαι Δευτέρα – Τετάρτη και Παρασκευή. Είναι πολύ πιο κάτω, πλέον, οι απαιτήσεις μου. Και εξακολουθώ να υποφέρω.

Πρώτα – πρώτα είναι απίθανο να “ανεβάσω” εγγραφή με την πρώτη. Αδύνατο! Θα κλωτσήσει, θα εμφανίσει τεράστια τα γράμματα και θα μου ζητηθεί να πληκτρολογήσω και πάλι ένα καινούργιο κωδικό. Μια στις δέκα, και αν στο κείμενο δεν υπάρχει τίποτα περίεργο, θα έχω τελειώσει με τη δεύτερη αυτή φορά. Συνήθως έχουμε πάλι τα ίδια ή αν το κείμενο “ανεβεί” εμφανίζεται, συνήθως, με μέγεθος γραμματοσειράς μικρότερο του επιθυμητού ή και μικτό.

Για παράδειγμα την προηγούμενη εγγραφή την “ανέβασα” και την “κατέβασα” τουλάχιστον δέκα φορές μέχρι να επιτύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ήταν ή ο blogger ή εγώ. Με έσκασε αλλά δεν του πέρασε! Έβγαζε την πρώτη παράγραφο με το επιθυμητό, μεγαλούτσικο, μέγεθος γραμματοσειράς και τις υπόλοιπες, με το έτσι θέλω, με μικρότερο.

Και να μη μιλήσουμε για αποστάσεις μεταξύ των γραμμών. Δεν ρυθμίζονται με τίποτα. Ένα δράμα! Αυτός είναι και ο λόγος που με υποχρεώνει να “ανεβάζω” τα ποιήματά μου σαν εικόνες. Εμφάνιση στην οθόνη, σε MS Word ή PDF, σώσιμο με ένα ειδικό πρόγραμμα [Gadwin PrintScreen 3.1] επεξεργασία της εικόνας, “καδράρισμα”, και κατόπιν “ανέβασμα”.

Τι WYSIWYG και αηδίες. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Προβληματική και η χρήση μορφοποίησης με κουκκίδες [βαρβαριστί bullets] μιας και, όταν “ανεβεί” η εγγραφή, ο μεν Mozilla Firefox τις δείχνει σωστά ο δε κ. Internet Explorer όπως του κατέβει.

Μέγιστο δράμα και όταν έχω να “ανεβάσω” περισσότερες από δυο, τρεις φωτογραφίες. Πάνε και κάθονται όπου θέλουνε και πρέπει να παλέψω, σύρε και σύρε και πάλι σύρε, για να τις φέρω σ’ ένα στοιχειώδη λογαριασμό.

Έχω, με λίγα λόγια, αγανακτήσει. Αναζητώ επειγόντως εναλλακτική λύση / πρόταση. Το κακό είναι ότι ως παραδοσιακός χαρακτήρας δεν επιθυμώ να αποχωριστώ την [αγαπημένη] μου διεύθυνση. Επιθυμώ να παραμείνω στον blogger και να μην μετακομίσω στο Wordpress π.χ. Αν και, εδώ που τα λέμε, όσοι το έπραξαν, και είναι πολλοί, κάτι θα γνώριζαν. . .

Λοιπόν; Υπάρχει κάτι καλύτερο; Υπάρχει λύση; Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;

The Monkees – “I'm A Believer”, ένα τραγούδι του Neil Diamond για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι . . .

17/10/2007

0382. Ρωστήρ

Ρωστήρ, “αρχαία” λέξη. Στα σύγχρονα λεξικά δύσκολα θα την βρει κανείς. Καταφεύγω, λοιπόν, στον Πάπυρο – Λαρούς [έκδοσης 1964) και από το σχετικό λήμμα αντιγράφω:

Ρωστήρ: (Ηλεκτρολ.) (εκ του ρώννυμι, δίδω ισχύν) (συνων. ρελαί, ρευματονόμος και ηλεκτρονόμος)˙ βλ. ηλεκτρονόμος.
 

Τη γνώριζα τη λέξη, λόγω σπουδών και ηλικίας, και μάλιστα δασυνόμενη.

Εμφανίστηκε ξαφνικά στο μυαλό μου ακριβώς με την έννοια του ηλεκτρονόμου που κατείχε. Ήταν ο τρόπος να περιγράψω αντιδράσεις σε κάποια εξωτερικά ερεθίσματα. Να ερμηνεύσω την ασυμμετρία ανάμεσα στο ερέθισμα και το αποτέλεσμα.

Με τους ρωστήρες ελέγχουμε ηλεκτρικά κυκλώματα και ενεργοποιούμε / απενεργοποιούμε διατάξεις. Διατάξεις πολλαπλάσιας ισχύος αυτής του ρωστήρα. Θέση ρωστήρα για τους ανθρώπους, κατ’ αναλογία πάντοτε, συλλογίστηκα ότι κατέχουν οι αισθήσεις.

Ρωστήρας τα μάτια, τα ώτα, η αφή. Και εικόνες, ήχοι και αγγίγματα τα σήματα που δέχονται. Και ενεργοποιούν μηχανισμούς. Γεννούν σκέψεις. Προκαλούν καταστάσεις και οδηγούν σε πράξεις.

Ρωστήρες πολλών επαφών. Κανονικά κλειστοί. Κανονικά ανοιχτοί. Και όλοι οι άλλοι. Το μικρό που προκαλεί το απρόβλεπτα μεγάλο. Ερεθίσματα που ενεργοποιούν μηχανισμούς μη αναμενόμενους. Αρκεί ένας ήχος για να επιθυμήσεις. Μια εικόνα, ή ένα άγγιγμα, για να ποθήσεις.

Απρόβλεπτες, σημάτων διαδρομές. Δράση – αντίδραση. Δυσαναλογία πρόκλησης και αποτελέσματος. Φαινόμενα χιονοστιβάδας. Δύσκολοι έλεγχοι. Δύσκολες ισορροπίες. Δύσκολοι καιροί.
 

Μικρή παρηγοριά να βρίσκεις αναλογίες και να ερμηνεύεις τα του νου. Ηλεκτρικά, και μηχανικά, ανάλογα που βοηθούν στην κατανόηση του φαινομένου και του εαυτού.

Ατίθασοι ρωστήρες που τη ζωή μας δυναστεύουν.

Διονύσης Σαββόπουλος και “Μη Μιλάς Άλλο γι’ Αγάπη” το που ακούγεται. Τι άλλο;

15/10/2007

0381. Ερωτόκριτος

Τα “σκαναρισμένα” χειρόγραφα που ακολουθούν είναι από τον ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ του Βιτζέντζου Κορνάρου. Πρόκειται για κάποια αποσπάσματα που μου άρεσαν όταν διάβαζα το βιβλίο. Το έχω διαβάσει τρεις – τέσσερις φορές και το βρίσκω καταπληκτικό. Το έχω σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις και θεωρώ ότι η καλύτερη είναι αυτή του εκδοτικού οίκου “Αστήρ” [Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου], Τρίτη Έκδοση, του 1976, η οποία ήταν και η πρώτη που απέκτησα, στις 2 Μαρτίου 1978. Πρόκειται για Ανατύπωση από την έκδοση ΣΤΕΦΑΝΟΥ Α. ΞΑΝΘΟΥΔΙΔΟΥ με εισαγωγή ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. Από την έκδοση αυτή είναι τα αποσπάσματα για τα οποία ήδη μιλήσαμε και ακολουθούν. Μπορείτε να μεγεθύνετε την κάθε εικόνα σε νέο παράθυρο πατώντας ταυτοχρόνως Shift και Αριστερό πλήκτρο του ποντικιού:

 

Ολόκληρο το έργο υπάρχει εδώ.

Το κομμάτι που ακούγεται προέρχεται από το CD “Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 2010 ΤΡΕΙΣ ΦΩΝΕΣ 13 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ” που συνόδευε το τεύχος 141 [Ιούνιος 2007] του περιοδικού “ΔΙΦΩΝΟ”. Πρόκειται για το “ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΜΑΝΤΑΤΑ”, με στίχους από τον Ερωτόκριτο και ερμηνευτή τον Γιάννη Χαρούλη. Και είναι εξαιρετικό!

ΚαληΗμέρα Σας!

12/10/2007

0380. Μία, Μια και Μία

Δύσκολη, κατά μία έννοια, η χθεσινή μέρα. Από τις 17:00 έως τις 22:00 περίπου ο χρόνος μου καταναλώθηκε στο να συνεφέρω τον Η/Υ της Α29. Είχε παραγίνει το κακό του. Σκληρά εργαζόμενος ο καημενούλης απαύδησε και άρχισε να σέρνεται. Είκοσι λεπτά έκανε να κλείσει, αν έκλινε, κι άλλα τόσα να ξεκινήσει. Ευτυχώς που ο σκληρός δίσκος στον οποίο ήταν εγκατεστημένο το λειτουργικό ήταν διαφορετικός από αυτόν των δεδομένων. Διαμόρφωση, λοιπόν, για τον ένα μόνο και η ζωή συνεχίζεται. Πιστεύω σε δυο – τρεις μέρες να έχει έρθει, και πάλι, στα ίσα του.

Εχθές στο συρμό του metro και στο βαγόνι που επιβιβάστηκα. Οι γνωστές αφίσες ενημέρωσης για τον καρκίνο του στήθους. Και σε κάθε μια απ’ αυτές το ανελλήνιστο “ανεξαρτήτου” προσεκτικά σβησμένο, με μαύρο μαρκαδόρο, και διορθωμένο στο ορθό “ανεξαρτήτως”. Το χάρηκα. Ευχαριστήθηκε η ψυχή μου.

Δε θυμάμαι που την συνάντησα, αλλά την συνάντησα. Δεν την γνώριζα. Ως συνήθως, την έψαξα. Και τη βρήκα. Σ’ ένα λεξικό. Μια λέξη. Όμορφη και στρογγυλή. Νοήματος πλήρης. Η λέξη είναι “αποσκορακίζω” και η ερμηνεία της, κατά το Μείζον Ελληνικό Λεξικό [Τεγόπουλος – Φυτράκης]:

[μτγν. áποσκορακίζω [ πρόθ. από + φρ. ες κόρακας]]

ρ. (αποσκοράκισα) στέλνω στο ανάθεμα | απορρίπτω, αποβάλλω κάτι ως άχρηστο: αποσκοράκισαν τη φλυαρία (Κ. Γεωργουσόπουλος) | (για αρχ. κείμ.) απορρίπτω, αφαιρώ χωρίο ως μη γνήσιο

Και βεβαίως υπάρχει και το ουσιαστικό “αποσκορακισμός”:

[μτγν. áποσκορακισμός [ áποσκορακίζω]

(ο) ουσ. το να στέλνει κανείς κάτι ή κάποιον στο διάβολο | απόρριψη, αποβολή | (για αρχ. κείμενα) απόρριψη ή αφαίρεση χωρίου που δε θεωρείται γνήσιο

Δικαιολογημένος, λοιπόν, ο τίτλος της εγγραφής και ΚαληΗμέρα Σας! 

Ακούγεται το τραγούδι “Θα Με Θυμηθείς” του Γιάννη Σπανού, με τον ίδιο στο πιάνο.

10/10/2007

0379. Ο Αλοΐσιους Φλοπ Φιλοσοφεί

Σκαλίζω και πάλι τα χαρτιά του Αλοΐσιου. Δίχως ημερομηνίες. Ανάκατα. Άλλα με στρωτά γράμματα και άλλα με ορνιθοσκαλίσματα. Άλλα τρεις και τέσσερις σελίδες και άλλα μια λέξη, κυριολεκτικά, ή μια δυο προτάσεις. Τα διαβάζω. Προσπαθώ να τα βάλλω σε μια τάξη. Να καταλάβω τον άνθρωπο. Δυσκολεύομαι. Εκεί που αποφασίζεις ότι πρόκειται για έναν μονόχνοτο που λέει “Πέσε μήλο να σε φάω” εκεί ανακαλύπτεις κάποια κείμενά του που αλλού οδηγούν. Και σκέφτομαι, γιατί πρέπει να τον κατατάξω, να τον ταξινομήσω; Είναι αυτό που είναι. Δε φτάνει; Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πει τα όσα τον καίνε και που μάλλον τον στενεύει ο χαρακτήρας και το σώμα του. Έχω αρχίσει και τον συμπαθώ, το ομολογώ. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ μαζί του. Και δεν έχω. Δεν πειράζει. Σιγά – σιγά και όπου βγάλει. Και μιας και το ξεκίνησα θα συνεχίσω να δημοσιοποιώ κείμενά του με την ελπίδα ότι, αν ζει και αν τα διαβάζει, δεν θα τον φέρω σε δύσκολη θέση. Ιδού, λοιπόν, ένα ακόμα κείμενό του: 

“. . .Το ζήτημα δεν είναι από που ξεκίνησες αλλά που θα φτάσεις. Και το κυριότερο το πώς. Αν επιθυμείς να πας από το α στο β, διάλεξε την πιο σωστή διαδρομή. Το α και το β είναι τα δεδομένα. Η βέλτιστη διαδρομή το ζητούμενο. Μπορείς να επιθυμείς και να ελπίζεις. Μπορείς να βλέπεις, να ακούς, να νοείς και να ρυθμίζεις. Σταδιακά να προσεγγίζεις το ποθούμενο. Αλλά δεν μπορείς να εισβάλλεις στον κόσμο του άλλου αν δεν έχεις, ή δεν είσαι διατεθειμένος, να πληρώσεις το κόστος. Και το κόστος αυτό θα πρέπει να είναι εντός πλαισίων. Προσωπικά, αλλά και κοινωνικά, σταθμισμένο.

Κανένας δε μεγαλώνει δίχως συνέπειες. Μεγαλώνουμε και όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε συνυπεύθυνοι για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Έχουμε αποκαταστήσει δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Συγγένειες αίματος, αγχιστείας και πνεύματος. Υπάρχουν άνθρωποι που μας πιστεύουν και άνθρωποι που πιστεύουμε. Αδυσώπητες κανονικότητες. Δεν μπορούμε να αυθαιρετήσουμε. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για “αντικανονικές” συμπεριφορές.

Όλες οι λεπτομέρειες που καρφώνονται στο μυαλό. Οι εναλλακτικές διαδρομές. Και στο τέλος, μόνο, το αποτέλεσμα. Να λάμπει ή να είναι για πέταμα. Δε γνωρίζουμε τι εικόνα δημιουργούμε στον απέναντι. Είναι η μορφή μας, το σώμα, η στάση του, ο τρόπος που κοιτάμε, το τι λέμε, πότε και πως το λέμε και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά που ο απέναντι, συνειδητά ή όχι, τα μαζεύει και φτιάχνει μια εικόνα. Και πλέον αυτή μπαίνει ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ αυτόν.

Βάζω μικρά στοιχήματα με τον εαυτό μου. Για πρόσωπα, καταστάσεις, συμπεριφορές. Χάνω συνήθως. Είναι που ανακατεύω το επιθυμητό με το αναμενόμενο. Εμπιστεύομαι τη Θεά τύχη περισσότερο από ότι της αξίζει. Αναζητώ σημάδια. Χαράζω και διορθώνω πορεία. Συνεκτιμώ, σταθμίζω, αντιλαμβάνομαι, προεκτείνω. Χαίρομαι για το αναπάντεχο. Στεναχωριέμαι για ότι αναίτια στραβώνει. Για ότι δε συνεκτιμάται. Για ότι αβασάνιστα απορρίπτεται. Και είμαι απάνθρωπα συνεπής στη συμπεριφορά μου. Επιζητώ τη συνέργια, την ευδοκία, την ταύτιση. Την συνοδοιπορία. Θέλω να πιστεύω ότι θα έρθει μια εποχή που οι Θεοί θα συγκατανεύσουν και θα αρχίσω συστηματικά να κερδίζω τα μικρά μου στοιχήματα.

Ποια είναι η αξία του να εμπνέεις δίχως να γνωρίζεις και να καρπούσαι; Του να είσαι αντικείμενο πόθου και να το αγνοείς; Και συμβαίνει. Υπάρξεις που ασκούν τις καθημερινές συνήθειες αγνοώντας το τι συνέπειες έχει η ύπαρξη τους σε άλλες υπάρξεις. Πομποί με συχνότητες μυστήριες. Κύματα που ταξιδεύουν ορφανεμένα. Φτάνουν και ο πομπός ποτέ δεν το μαθαίνει. Άνθρωποι που αγνοούν τα όσα εμπνέουν. Δεν εισπράττουν και δεν απειλούνται. Πολλαπλώς έχουν την ησυχία τους.

Κάθομαι και γράφω. Ότι θέλω. Και που βρίσκεται η αλήθεια; Στην άκρη, στη μέση, που; Μιλάω για ανθρώπους, περιγράφω καταστάσεις όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Ανάλογα με το πως “εισπράττω” γεγονότα και συμπεριφορές. Δεν διεκδικώ το αλάθητο. Μη με πιστεύεις. Μπορεί να κάνω λάθη και αλλιώς να είναι τα πράγματα. Να μη βλέπω τα πράγματα όσο καθαρά νομίζω. Είναι εύκολος ο μονόλογος και παρασύρεται κανείς. Θέλει να τα πει όλα. Να ξαλαφρώσει.

Στους ανθρώπους δεν αρέσει να χάνουν. Δεν τους αρέσει να μη βρίσκουν ανταπόκριση. Και πολλές φορές συμβαίνει. Να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι. Ή, στην περίπτωσή μου, να συγκινείσαι και να μη συγκινείς. Και τι και πως τέλος πάντων είναι αυτή η “συγκίνηση”. Η οριζόντια ανάπτυξη σε αντιστάθμισμα της καθ’ ύψος ανάπτυξης που είναι, για διάφορους λόγους, απαγορευμένη; Μια άλλη ονομασία για την ταραχή, την επιθυμία, τον ίμερο; Τι; Και γιατί; Γιατί τώρα; Πως εξαργυρώνεται, πως κοινωνείται, πώς δικαιώνεται;

Απαντήσεις σε ερωτήματα που ποτέ δεν τέθηκαν στα πρόσωπα που έπρεπε. Και δεν θα τεθούν. Και τα πρόσωπα που θα έδιναν απάντηση και λύση υπάρχουν. Είναι υψηλό το κόστος του να θέτεις τέτοια ερωτήματα. Το κόστος της απάντησης αναμένεται, συνήθως, κατά πολύ υψηλότερο. Και το είπα ήδη. Δεν μπορείς να εισβάλλεις στον κόσμο του άλλου. Μένουμε λοιπόν, να κάνουμε υποθέσεις, να ασκούμαστε με πολλαπλά αν και ανυπόστατα θα. Μυαλό που λειτουργεί με συναισθηματική φόρτιση υποθέτοντας, ψηλαφώντας, προσμένοντας. Ασκήσεις ετοιμότητας του νου. Κάθαρσης της ψυχής.

Μέρες κερδισμένες για ένα φωτεινό χαμόγελο σε μια κλίμακα. Μια γλυκά ειπωμένη καλημέρα. Μια απρόσμενη συνάντηση ή σπανιότατα ένα τηλεφώνημα. Γκρίζες μέρες με την προσμονή του ήλιου που θα διαλύσει τα σύννεφα και θα δώσει υπόσταση στη ζήση. Ζούμε προσμένοντας και ελπίζοντας. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που χάνεται. Βραδινοί απολογισμοί και πρωινές υποσχέσεις.

Ίσως και να είναι θέμα κατασκευής. Θέλω να πω ζήτημα του πως μεγάλωσε και ζει ο κάθε άνθρωπος. Του τι εμπειρίες μάζεψε, του τι πέτυχε και του σε τι και πως απέτυχε. Ζούμε ζωές μοναδικές και είναι, από άποψη πιθανοτήτων, μια τρομακτική σύμπτωση το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ζούμε και κινούμαστε στους συγκεκριμένους χώρους. Θα θέλαμε να επιλέξουμε από το μέγιστο δυνατό σύνολο. Και δε γίνεται. Όπου οι ρίζες και τα κλαδιά. . . ”

Θείος Νίκος Ξυδάκης, “Κάϊρο–Ναύπλιο-Χαρτούμ” και “Νάταν Εύκολα τα Λόγια”.

 08/10/2007

0378. Γνωστοποίηση

05/10/2007

0377. Το Επείγον και το Αναγκαίο

Βρισκόμουν, προ ημερών, στο γραφείο ενός συναδέλφου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησε. Μιλούσε με μια γνωστή ή φίλη του. “Σε επιθυμήσαμε” τον άκουσα να της λέει. Με άγγιξε η αμεσότητα του λόγου.

Πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Να λέμε στον απέναντι ότι τον επιθυμήσαμε, θέλουμε να τον δούμε, να συζητήσουμε μαζί του, να βάλουμε ένα τραπέζι ανάμεσά μας, να πιούμε κρασί. Όλα, πια, έχουν γίνει δύσκολα. Κυρίως μέσα στο κεφάλι μας.

Δεν προλαβαίνουμε, λέμε, και το πιστεύουμε. Ναι, Έχουμε τα καράβια και τις επιχειρήσεις μας. Τα επείγοντα που δεν αφήνουν χρόνο, και χώρο θα συμπλήρωνα, για τα αναγκαία όπως πολύ σωστά παρατήρησε η γνωστή Mafalda των στριπς [και πως το τελευταίο αυτό στα Ελληνικά λέγεται;].

Πιάνουμε το τόσο και το κάνουμε διπλό και τρίδιπλο. Όλο σπουδαίες ασχολίες και υποθέσεις είμαστε. Βιαστικοί, απόμακροι, απομονωμένοι. Κάνουμε, βλέπεις, “καριέρα” και, παραλλήλως, τρύπες στο νερό.

Όλα τα συναναστροφής τα έχουμε κατατάξει στα δύσκολα έως ακατόρθωτα. Πρέπει να βρεθεί ο “κατάλληλος” χρόνος και είναι, βεβαίως, εξαιρετικά δύσκολο. Διότι έχουμε υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, φροντιστήρια, γονείς, παντοπωλεία, και άλλα πολλά και απίθανα.

Για να “αποπλεύσουμε” και να συναντήσουμε ένα φίλο, ή μια φίλη, απαιτούνται, φυσικώ τω λόγω, προετοιμασίες απόπλου φρεγάτας. Είναι και οι αποστάσεις στο λεκανοπέδιο “τεράστιες”, λόγω φαναριών και κίνησης όπως μας βολεύει και λέμε, και αισθανόμαστε “καλυμμένοι”.

Το αφήνουμε, λοιπόν. Και είναι, συνήθως, οι σχέσεις μας καχεκτικές και μίζερες σαν απότιστα φυτά στο μπαλκόνι. Οι περισσότερες σχέσεις μας έχουν καταντήσει απλώς και μόνο “τηλεφωνικές”, και φθίνουσες, και ευχαριστημένοι να είμαστε.

Και φυσικά ούτε λόγος για “θέλω να σε δω” και τα τοιαύτα. Κι αν ο άλλος σου πει “Έλα” ή “Έρχομαι” τι κάνεις; Λεπτότατη η θέση σου γιατί, όπως είπαμε, έχεις “υποχρεώσεις”.

Και έτσι πάνε οι ζωές μας. Μέσα στο τσιμέντο, το άγχος, τη δουλειά και τα επείγοντα που, μονίμως, δεν αφήνουν χρόνο για τα αναγκαία. Και είναι, θαρρώ, καιρός να το ξανασκεφτούμε. Να συναντήσουμε φίλους, να μιλήσουμε, να πιούμε κρασί, να χαρούμε. Γιατί ο βίος βραχύς. . .

Από το εξαιρετικό άλμπουμ, διπλό CD, “The Essential ROY ORBISON” που αγόρασα εχθές, και με δυσκολία διαλεγμένο, ακούγεται το: “Candy Man”. 

03/10/2007