208. Προς αξιότιμον κύριο Μ. [ΝΚ]

Καλλιγραφικά γραμμένο πάνω στο λευκό φάκελο μπορούσε κανείς να διαβάσει: “Προς αξιότιμον κύριο Μ.” Μι κεφαλαίο και τελεία. Ξεκάθαρα πράγματα. “Τι είναι πάλι τούτο και από πού;” συλλογίστηκε ο Μιχάλης Βρανάς κρατώντας το προσκλητήριο στο χέρι “και γιατί Μ. και όχι Μιχάλη Βρανά ολογράφως;” Ήταν όμως στη θυρίδα του με κάτι φακέλους λογαριασμών του και συνεπώς δικό του ήτανε. Τα μάζεψε και ανέβηκε στο διαμέρισμα του. Πέταξε τους φακέλους σε ένα τραπεζάκι και πήγε στο μπάνιο.

Ήταν βραδάκι Παρασκευής, γύρω στις 8, που γύριζε μετά από μια ακόμη κοπιαστική μέρα στο σπίτι του. Τριαντάρης, καλοφτιαγμένος, σπουδαγμένος και επιτυχημένος. Ανερχόμενο στέλεχος σε μια πολυεθνική τράπεζα θαυμαστής του ωραίου και γυναικοκατακτητής. Έκανε το μπάνιο του, τσίμπησε κάτι ελαφρύ και στρώθηκε στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση. Στις 11 θα έβγαινε με την Νάνσυ, την τελευταία του κατάκτηση.

Έπεσε το μάτι του στους φακέλους που είχε ανεβάσει. Το λευκό του προσκλητηρίου έλαμπε. Σηκώθηκε και το πήρε. Το ζύγισε στο χέρι του, βαρύ, πολυτελείας. “Ποιος χαζός νυμφεύεται πάλι;” συλλογίστηκε. Άνοιξε το φάκελο. “Σας προσκαλούμε . . .” και στο τέλος “Αγησίλαος, Θεοφανία”. Θεοφανία, τι Θεοφανία; Η Φανή. Η Φανίτσα! Του ήρθε σκοτοδίνη. Παντρευότανε η Φανίτσα! Η “δική του” Φανίτσα!

Είχανε γνωριστεί από παιδιά. Στο Λύκειο αυτός, στο Γυμνάσιο εκείνη. Τέσσερα χρόνια η διαφορά ηλικίας τους. Λυγερή, όμορφη, μετρημένη. Κορίτσι από σπίτι. Με λαμπρές σπουδές δούλευε εδώ και ένα εξάμηνο σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία.

Η Φανή ήταν η αδυναμία της μητέρας του. “Αυτή είναι γυναίκα για ν’ ανοίξεις σπιτικό” του σφύριζε σε κάθε ευκαιρία “Άσε μας ρε μάνα” απαντούσε αυτός και άλλαζε θέμα συζήτησης. Την είχε ζήσει τη Φανή. Την πονούσε. Τη θεωρούσε φίλη του. Η μόνη φίλη του που δεν είχε πλαγιάσει μαζί της. Τον καλοκοίταζε, το έβλεπε. Αλλά δεν ήταν κορίτσι για μια νύχτα ή ένα μήνα. Δεν ήθελε να την πληγώσει, έτσι έλεγε στον εαυτό του. Μερικές φορές σχεδόν την απέφευγε.

Μόλις πριν δυο εβδομάδες ήτανε που βρεθήκανε σ’ εκείνο το μπαράκι στην παραλιακή. Όταν συναντηθήκανε αιφνιδιάστηκε. Έλαμπε! Μια άλλη Φανή. “Τι έγινε Φανίτσα; Ερωτεύτηκες;” Την πείραξε. Είχε κοκκινίσει και είχε σκύψει το κεφάλι. Εκείνο το βράδυ την φλερτάρισε κανονικότατα. Ήταν μια μαγική βραδιά. “Να το επαναλάβουμε” της είπε “Όποτε θέλεις” του απάντησε.

Και τότε μπήκε στη ζωή του η Νάνσυ. Δίμετρη, κοκκινομάλλα, του κόσμου. “Μπήκε; Ή την έβαλα εγώ; Και γιατί;” συλλογιζότανε τώρα ο Μιχάλης. Παντρευότανε η Φανίτσα! Και ποιος ο τυχερός; Ένας τρέχα γύρευε Αγησίλαος. Άκου Αγησίλαος! Σιγά τον άντρα! Ηρέμησε λίγο και ξανακοίταξε το προσκλητήριο. Ο γάμος ήτανε σε δυο εβδομάδες. “Και γιατί δεν μου είπε τίποτα, έστω και από το τηλέφωνο” συλλογίστηκε. Οργίστηκε. Του ανέβηκε η πίεση. Κοίταξε το ρολόι του. Εννιά η ώρα. Σηκώθηκε απότομα.

Σε είκοσι λεπτά της χτυπούσε το κουδούνι. Του άνοιξε μια Φανή χλωμή, με κόκκινα μάτια. “Τι έγινε Φανίτσα;” ρώτησε “Οι γονείς σου;”, “Καλά. Λείπουν” ήρθε η απάντηση. Την κοίταξε “Έτσι είπαμε ρε Φανίτσα;” ρώτησε παραπονιάρικα. “Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς” του απάντησε ξεψυχισμένα.

“Και ποιος είναι αυτός ο Αγησίλαος; Άκου Αγησίλαος!” “Από τη δουλειά. Πολύ καλό παιδί!” “Και γιατί να το μάθουμε από το προσκλητήριο ρε Φανίτσα; Μυστικό το είχες; Έτσι κάνουν οι φίλοι;” τη βομβάρδισε. Κοκκίνισε η Φανή. Τον κοίταξε και πήραν τα μάτια της να βουρκώνουν. “Τον αγαπάς τον τυχεράκια τον Αγησίλαο; Αμ τι ρωτάω. Εδώ τον παντρεύεσαι στο άψε σβήσε” Χοντρά δάκρυα φάνηκαν στα μάτια της Φανής. “Τι έγινε Φανίτσα; Δεν τον αγαπάς; Καμιά εγκυμοσύνη; Να μη τον παντρευτείς άμα δεν τον αγαπάς!” Τα δάκρυα της Φανής έγιναν λυγμοί και αναφιλητά. Τα έχασε ο Μιχάλης. Την πήρε στην αγκαλιά του, της χάιδευε τα μαλλιά. “Εγώ, δεν . . .” προσπαθούσε να αρθρώσει η Φανή “Δεν τι;” ρωτούσε εναγωνίως ο Μιχάλης. “Δεν υπάρχει!” ψέλλισε η Φανή. “Τι δεν υπάρχει” ρώτησε ο Μιχάλης και άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. “Αγη, Αγησίλαος” μουρμούρισε μέσα στα αναφιλητά η κοπέλα. “Και ο γάμος; Το προσκλητήριο;” Γύρισε και τον κοίταξε κατάματα η Φανή με τα κλαμένα μάτια της και το κορμί να τρέμει “Ένα τύπωσα. Για εσένα.” κατάφερε να πει. “Ε, άϊ στο διάβολο ρε Φανίτσα!” Κραύγασε ο Μιχάλης και την παράτησε σύξυλη βροντώντας πίσω του την πόρτα.

Πέρασαν μέρες πολλές και τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα ειλικρινούς συγγνώμης της Φανής έμεναν αναπάντητα. Στον μήνα απάνω, Κυριακή απόγευμα στις έξι, έφτασε στο σπίτι της Φανής μια τεράστια ανθοδέσμη. Εκατόν ένα κόκκινα τριαντάφυλλα. Τα αγαπημένα της. Δίχως μπιλιέτο, ανώνυμα. Στις οκτώ χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε μια ξαναμμένη Φανή για να αντικρίσει ένα κουστουμαρισμένο Μιχάλη ο οποίος την στραβοκοίταξε και ζήτησε να μιλήσει με τον πατέρα της. Το ίδιο βράδυ αρραβωνιαστήκανε και σε έξι μήνες παντρευτήκανε. Σιγά να μην άφηνε ο Μιχάλης να του φάει το κορίτσι ένας Αγησίλαος και μάλιστα ανύπαρκτος. Μιχάλης ήτανε, Μιχάλαρος!, και όχι Μ., και ο νοών νοείτω, που έγραφε το προσκλητήριο μαϊμού της Φανίτσας!

07/09/2006

-------------------------------------------------------------------------------

Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “I’ve Been Thinking About You” των Londonbeat και είναι, βεβαίως, το τραγούδι που, σε δυνατή ένταση, άκουγε ο Μιχάλης τον μήνα που έμεινε μακριά από τη Φανίτσα. Ο στίχος:

We must have been stone crazy
when we thought we were just friends,
'Cause I miss you, baby,
And I've got those feelings again.
I guess I'm all confused about you

τον τρέλαινε. Κάπως έτσι το πήρε απόφαση και της χτύπησε το κουδούνι. . .

08/09/2006