Ονειρεύομαι μια αίθουσα. Την αίθουσα των μετρητών. Μια αίθουσα γεμάτη καταμετρητές αποστάσεων. Είναι ψηφιακοί, με κόκκινους μεγάλους αριθμούς. Μετρούν την απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που είχαν, έχουν ή θα έχουν σχέση. Με απασχόλησε το ακριβές σημείο. Κατέληξα στο κέντρο βάρους. Αποστάσεις ανάμεσα στα κέντρα βάρους, λοιπόν.
Στοχάζομαι τους καταμετρητές μου. Είναι συγκεντρωμένοι σε μια γωνιά. Πέντε, δέκα, εκατό απ’ αυτούς. Κινούμαι, ταξιδεύω, ακινητώ. Οι άλλοι ομοίως. Οι καταμετρητές τη δουλειά τους. Ταξιδεύω. Πετώ με αεροπλάνο. Συλλογίζομαι την ένδειξη των μετρητών. Είναι τρελαμένη. Πέντε, δέκα, εκατό, χίλια, χίλιες χιλιάδες.
Πετώ και φεύγω. Δεν διακρίνεις πια ψηφία. Μια ατέλειωτη ροή. Ένα ποτάμι αριθμών. Αντιφέγγισμα του λευκού στης ένδειξης το κόκκινο δίπλα. Ένα κόκκινο ποτάμι που αρχίζει να αφρίζει. Δεν γνωρίζω την ένδειξη συγκεκριμένων μετρητών. Μπορώ, ωστόσο, να φαντάζομαι όποιον αριθμό επιθυμώ. Και η τάση της ένδειξης; Πάνω; Κάτω; Μηδενική; Είναι στιγμές που θα έδινα πολλά για να δω μηδέν στην ένδειξη κάποιων μετρητών.
Ονειρεύομαι μια αίθουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου