Έχω
(και) ένα ντοσιέ, μαύρο. Σε αυτό έχω συγκεντρώσει τα σκόρπια χειρόγραφά μου.
Σκέψεις, ποιήματα, αντιγραφές, τα τοιαύτα. Πρόσφατα απέκτησα για τρίτη, (ή
μήπως τέταρτη;), φορά έναν σαρωτή. Βάλθηκα, λοιπόν, εγκαινιάζοντάς τον να
σαρώσω ένα μέρος, το πιο ενδιαφέρον, από το περιεχόμενο του μαύρου ντοσιέ.
Μία χειρόγραφη σελίδα, από την 6/1/1975 και από αυτά που σκανάρισα, ακολουθεί:
Ένα
κλικ μακριά ο Adriano Celentano τραγουδά “Amore No”:
Μέσα της δεκαετίας του ’60, μένουμε στην κάτω Ηλιούπολη στην οδό Α. Εκείνη την εποχή ο πατέρας φέρνει στο σπίτι τα πρώτα βιβλία. Τους πρώτους τόμους της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος – Λαρούς, οκτώ βιβλία του Ιούλιου Βερν, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Ρεϊμόν Καρτιέ σε δύο μεγάλους εικονογραφημένους τόμους, έναν “Ιατρικό Οδηγό” του Νίκου Ζακόπουλου, αν θυμούμαι καλά, και δυο βιβλιαράκια μικρού σχήματος με τίτλο “Χιουμοριστική Ανθολογία”. Ήταν τα πρώτα βιβλία που είχαμε στην κατοχή μας. Τα ξεφυλλίσαμε, τα διαβάσαμε, τα αγαπήσαμε.
Πέρασαν τα χρόνια και απέκτησα εκατοντάδες βιβλία. Τόσα που γέμισα βιβλιοθήκες, ντουλάπια και συρτάρια. Τα πρώτα όμως βιβλία της οδού Α. έμειναν στην καρδιά μου. Μεγαλώσαμε, εγώ και η αδελφή μου, φύγαμε από το πατρικό, κάναμε οικογένειες. Φεύγοντας μοιράσαμε και τα βιβλία. Οι γονείς μας, άνθρωποι απλοί, δεν είχαν καμία ανάγκη ή επιθυμία να κρατήσουν κάποια από αυτά στο πατρικό. Με τη μοιρασιά αυτή οι δύο τόμοι της Χιουμοριστικής Ανθολογίας πέρασαν στην κατοχή της αδελφής μου.
Τα είχα διαβάσει τα βιβλιαράκια αυτά μία και δύο και τρεις φορές. Μου έδωσαν την ευκαιρία της πρώτης επαφής με το χιούμορ, τα ανέκδοτα, τις γελοιογραφίες, τα ευθυμογραφήματα, τα αποφθέγματα. Όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα που μας χαρίζουν το χαμόγελο, το γέλιο και την ευθυμία και διευκολύνουν τη ζωή μας. Μεγάλος πια, συχνά χρησιμοποιούσα αποφθέγματα και παραδοξολογίες από τη Χιουμοριστική Ανθολογία και αναθυμόμουνα ευθυμογραφήματά της. Πρόσφατα τα δανείστηκα από την αδελφή μου και τα κράτησα και πάλι στα χέρια μου. Τα ξεφύλλισα, ξαναδιάβασα αγαπημένες σελίδες.
Λοιπόν, τα βιβλιαράκια αυτά τα έψαχνα. Και επειδή, όπως είναι γνωστό, όποιος ψάχνει βρίσκει, τα βρήκα! Τρίτη, 5 Νοεμβρίου, έχω ραντεβού με το φίλο Μ. στο “Αθηναϊκόν” για ουζοποσία και συναναστροφή. Όντως, συναντιόμαστε. Περνάμε, τέσσερις σχεδόν, καλές ώρες. Πίνουμε, τρώμε, συζητάμε. Τελειώνει η ιστορία, όλες οι ωραίες ιστορίες τελειώνουν ως γνωστόν, και παίρνουμε, ο καθένας, το δρόμο της επιστροφής. Η ώρα είναι κοντά στις 20:00.
Ανηφορίζω την Ακαδημίας. Ακαδημίας και Ρήγα Φεραίου υπάρχει ένα περίπτερο. Σιγά το φαινόμενο, θα πείτε. Ναι, αλλά δεν πρόκειται για απλό περίπτερο. Πρόκειται για περίπτερο – μίνι παλαιοβιβλιοπωλείο. Σε πάγκους, έξω από το περίπτερο, εκτίθενται παλιά βιβλία σε τιμές, θα έλεγα, ελκυστικές. Το έχω, λοιπόν, στα υπόψη. Όποτε περνώ από εκεί πάντα ρίχνω μια ματιά στα βιβλία.
Ανηφορίζω, λοιπόν, ελαφρώς ζαλισμένος και περνώ μπροστά από το περίπτερό μας. Εκεί, στα αριστερά μου, επάνω στον πάγκο με περιμένoυν. Δεμένοι με λαστιχάκι δυο τόμοι. Ο επάνω κόκκινος. Τίτλος; Χιουμοριστική Ανθολογία! Το δεύτερο ραντεβού της ημέρας. Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Απλώνω το χέρι, τα βιβλία αυτά τα έψαχνα και τα θέλω. Επιπλέον μοιάζουν σε καλή κατάσταση. Με το απολύτως λογικό αντίτιμο των 15 ευρώ ο θησαυρός περνά στην κατοχή μου. Είμαι ευτυχής!
Πρόκειται για δυο τόμους 14x18,5 τετραγωνικών εκατοστών στους οποίους περιέχονται, ανά δύο, οι τέσσερις τόμοι της Ανθολογίας (και έτσι δικαιολογείται και το “Σε Τόμους Τέσσερις Σε Δύο” του τίτλου της εγγραφής). Έχουμε και λέμε:
Ο πρώτος τόμος τυπώθηκε στο τυπογραφείο Χρ. Δράκου, Θεμιστοκλέους 80 (στο δρόμο του “Αθηναϊκόν”!) τον Οκτώβριο – Νοέμβριο 1958 για λογαριασμό του Παν. Χαραλαμπόπουλου.
Ο δεύτερος τόμος τυπώθηκε στο τυπογραφείο Χρ. Δράκου, Μέτωνος – Πειραιώς τον Δεκέμβριο – Ιανουάριο 1960, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Ο τρίτος τόμος στοιχειοθετήθηκε στο τυπογραφείο Ε. Κώνστα, Χαρ. Τρικούπη 13, και τυπώθηκε στα πιεστήρια Σπ. Δαρεμά – Σαμφούς 6 – τον Ιούνιον του 1962, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Ο τέταρτος τόμος στοιχειοθετήθηκε στο τυπογραφείο Ε. Κώνστα, Χαρ. Τρικούπη 13, και τυπώθηκε στα πιεστήρια Σπύρου Δαρεμά – Σαπφούς 6 – τον Ιούλιο του 1962, για λογαριασμό του Τ. Δρακόπουλου.
Η ανθολόγηση, και για τους τέσσερις τόμους, έγινε από τον Τάκη Δρακόπουλο, ο οποίος εμφανίζεται και σαν εκδότης. Η επιμέλεια για τον Α’ τόμο έγινε από τον Κ. Πορφύρη, ενώ για τον υπόλοιπους τρεις από τον Μανώλη Βαταλά.
Είναι προφανές ότι το “Σαμφούς” που εμφανίζεται στον τρίτο τόμο, διεύθυνση των πιεστηρίων Δαρεμά, οφείλεται σε τυπογραφικό λάθος. Επίσης, επειδή τα επίθετα παρατίθενται με κεφαλαία δεν γνωρίζω αν το σωστό είναι “Βαταλάς” ή “Βατάλας” για τον επιμελητή των τριών τελευταίων τόμων. (Το “Πορφύρης” ελπίζω να το πέτυχα!).
Συμπέρασμα: Αν κάποιο βραδάκι μετά από ουζοποσία με έναν φίλο περάσετε μπροστά από κανένα περίπτερο – παλαιοβιβλιοπωλείο και αντικρίσετε δυο τόμους δεμένους με λαστιχάκι, ένα κόκκινο έναν μπλε, και τίτλο “Χιουμοριστική Ανθολογία” σταματήστε και αγοράστε τους. Και δεν θα χάσετε και θα γελάσετε!
Ένα κλικ μακριά η Χάρις Αλεξίου τραγουδά “Ζήτα Μου Ό,τι Θες” σε στίχους και μουσική της ιδίας.
Πριν από λίγες μέρες έκανα έναν
απογευματινό περίπατο στην περιοχή του πατρικού μου. Ξεκίνησα για να περπατήσω
αλλά το όλον εξελίχτηκε σε ιστορική αναδρομή. Ακολούθησα, στην ουσία, τις διαδρομές
της εφηβείας μου. Από τα πατρικό στα Αγγλικά. Από το πατρικό στο σπίτι της Λ. ή
της Κ. Όλα αλλαγμένα, βεβαίως, όλα παράταιρα. Ούτε καν το φροντιστήριο μου των Αγγλικών
δεν κατάφερα να εντοπίσω με ακρίβεια. Το φροντιστήριο του κ. Διονύση και της κα.
Νταίζης. Μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα να, από τότε, κατέγραφα διευθύνσεις; Θα
μπορούσα έτσι τώρα να αναγνωρίσω την πολυκατοικία στη θέση της μονοκατοικίας
και όχι να βλέπω ένα σπιτάκι, απομεινάρι άλλων εποχών, και να αναρωτιέμαι“είναι, δεν είναι;”. Όπως και να έχει ο περίπατος αυτός αφύπνισε μνήμες πολλές.
Μου έφερε στο νου πρόσωπα και καταστάσεις. Με έκανε να αναρωτηθώ για την τύχη
κάποιων ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή μου. Οι αποστάσεις, που τότε ήταν
παιχνίδι, εμφανίστηκαν να έχουν και αυτές μεγαλώσει μαζί με εμένα. Περπάτησα,
λοιπόν, είδα, αναθυμήθηκα. Έβγαλα κάποιες ελάχιστες φωτογραφίες με το κινητό
μου. Επέστρεψα.
Όλα καλά. Η γη γυρίζει, ο ήλιος φωτίζει. Η σελήνη υπάρχει. Το σύμπαν ομοίως. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ένα κλικ μακριά: Γιώργος Παπαδόπουλος “Μετά” σε μουσική του ίδιου και στίχους του Νίκου Γρίτση.
Μια δεξιότητα Μια τέχνη Κάτι Και βρήκαμε Φως Χαλαρό Κι ένα Ρυθμό Ασφυκτικό
13.05.78
Δύσκολοι, λοιπόν, τότε οι καιροί· δύσκολοι και τώρα. Ότι μένει η απαντοχή και η θέληση να εξασφαλίσει κανείς το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό του και όσους αγαπά και, γιατί όχι, τον αγαπάνε.
Να περνάτε Καλά, είναι στο χέρι Σας περισσότερο από ότι νομίζετε. . .
Ένα κλικ μακριά: Διονύσης Σαββόπουλος και “Θαλασσογραφία” από “Το Περιβόλι Του Τρελλού”.
Την Πέμπτη, 30 Ιουνίου 2011, είχα ανεβάσει την
εγγραφή “0774. Η Αθήνα Ακόμα Πιο Άσχημη” στην
οποία παρέθετα φωτογραφίες των καταστρεμμένων, τότε, εισόδων του metro επί της οδού Πανεπιστημίου. Τον Σεπτέμβρη,
στις 11 συγκεκριμένα, κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου παρατήρησα ότι τα
μάρμαρα της εισόδου του metro, μεταξύ
του κτηρίου της Ακαδημίας και αυτού του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχαν
αντικατασταθεί. Συνεπώς δεν είχε “αποκατασταθεί
η ζημιά”, όπως
με περισσή ευκολία θα ξεστόμιζαν οι καλλιεπείς
μεγαλοδημοσιογράφοι μας – αλλά ακόμα και ο ίδιος ο αντωνάκης ο ελληνομαθέστατος– μα είχε αποκατασταθεί η προηγούμενη,
όμορφη, τάξη. Ομολογώ ότι χάρηκε η ψυχή μου. Μακάρι να προχωρήσουμε και σε
άλλες τέτοιες αποκαταστάσεις και να πεισθούν οι συμπολίτες μας ότι η ομορφιά
βρίσκεται στην τάξη και την καθαριότητα και όχι στη βρωμιά και τη βαρβαρότητα. Και
μακάρι να έλθει μια μέρα που η Αθήνα θα εμφανίζεται στα μάτια των κατοίκων της
σαν μια όμορφη, νοικοκυρεμένη και καθαρή πόλη. Μια πόλη όπου η ματιά δεν θα
μολύνεται από όλο αυτό το πλήθος των κακάσχημων επιγραφών,
πινακίδων, αφισών και ταμπελών που, κυριολεκτικά, τη βιάζουν. Μια πόλη με
ανοιχτά καταστήματα δίχως κατεβασμένα ρολά, λουκέτα και καταπιεσμένους ανθρώπους με θολό βλέμμα. Μια πόλη με οργάνωση
και τάξη άξια να αγαπηθεί.
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Ένα κλικ μακριά: Γιώργος Γιαννιάς και “Κρύψε με” των Νίκου Καρβέλα – Ναταλίας Γερμανού.
Ακόμα ένα κείμενο του Αλοΐσιους που αποδεικνύει ότι είχα δίκιο ότι τον αναγνώρισα σαν έναν άνθρωπο με εμπειρίες, σκέψεις και στάση ζωής ευθέως ανάλογες με τις δικές μου. Ως συνήθως ονόματα και . . . διευθύνσεις απουσιάζουν. Το κείμενο, ωστόσο, και δίχως αυτά είναι, για τους κατέχοντες, αποκαλυπτικό. Διαβάστε:
Μοιάζουν όλα τα σχοινιά να κόπηκαν. Το χειρότερο; Όλα τα νημάτια. Δεν μας συνδέει πια τίποτα, κανένα, ποτέ. Είναι εδώ και μήνες που το μόνο που ανταλλάσσουμε είναι σκέτες, ξερές “καλημέρες”, ούτε καν τυπικότητες. Ούτε το απλό και τετριμμένο “τι κάνεις;” μοιάζει να μην τολμά να απευθύνει ο ένας στον άλλο. Τι φοβόμαστε; Γιατί έχουμε τόσο κακιώσει; Που πήγαν οι εποχές με τις αγκαλιές και τις εκμυστηρεύσεις; Βιώνουμε ο ένας την απόρριψη του άλλου. Μοιάζει με πόλεμο, και είναι. Κανένας δεν επιθυμεί να υποχωρήσει, να ηττηθεί. Ο εγωισμός του καθενός έχει γίνει η μονάδα που κάνει τα μηδενικά, της αλλοπρόσαλλης και αδικαιολόγητης συμπεριφοράς μας, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Δεν μου αρέσει αυτό που συμβαίνει και έχω την αίσθηση ότι ούτε και σ’ εκείνη αρέσει. Θα προτιμούσαμε, και θαρρώ είναι βάσιμο να το υποθέσω, να μην οδηγηθεί η σχέση μας, η όποια, σαφώς καλύτερη, στο κάτω – κάτω, εδώ που οδηγήθηκε. Είναι άσχημο το κλίμα, άσχημη αυτή η φορτισμένη κατάσταση. Δεν θα είχα πρόβλημα να υποχωρήσω πρώτος εγώ και με τον τρόπο μου το έκανα. Με μικρές διακριτικές κινήσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να ερμηνευτούν σαν πρόσκληση / πρόκληση για τερματισμό της εμπόλεμης, ας το πω έτσι, κατάστασης. Δεν ανταποκρίθηκε. Δεν μου έκανε εντύπωση. Αν για κάτι με έχει πείσει, στα δέκα και πλέον χρόνια, που αντάμωσαν οι στράτες μας, είναι ότι είναι τελικώς ασυγκίνητη στις όποιες κινήσεις μου. Δεν θα είχα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι είναι ασυγκίνητη απέναντι σ’ εμένα και μόνο για τον απλούστατο λόγο ότι ουδόλως την έλκω. Μακάρι να είναι έτσι, ειλικρινά, και η κοπέλα να είναι σε θέση, με κάποιον άλλο, να αισθανθεί, να ανταποκριθεί και να ανταποδώσει. Θα ήμουν ευχαριστημένος. Το βεβαιωμένο ασυγκίνητό της, πάντοτε με τις υποθέσεις που ανέφερα, είναι που με περιόρισε στις μικρές, ήδη αποτυχημένες, κινήσεις. Αν είχα και την υποψία ακόμα ότι κάτι μπορεί να κινηθεί, κάποια χορδή της να αγγίξω άλλη θα ήταν η συμπεριφορά μου. Με έχει πείσει ότι δεν θέλει, σχεδόν ότι δεν μπορεί. Έχει την πορεία και τις υποχρεώσεις της και ομολογώ ότι ποτέ δεν ξεπέρασε κάποια σημεία. Η στάση της, και με το τωρινό φως, κρυστάλλινη. Εγώ είμαι που είχα τις ελπίδες, εγώ που έκανα τα όνειρα, εγώ που ζήτησα και δεν έλαβα. Εκείνη τυπική, απαθής, ασυγκίνητη. Την ανέβασα σε ένα βάθρο. Έκανα υποθέσεις. Δρούσα και περίμενα μια αντίδραση. Με τη σειρά μου ποτέ δεν ξεπέρασα κάποια, άλλα, σημεία. Όλα έμειναν μέσα σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Δίχως οξύνσεις, δίχως ακρότητες. Άθελα μου έγινα μεγαλομέτοχος στη σχέση που είχαμε. Όσο τη συντηρούσα όλα πήγαιναν τυπικά καλά. Συναντιόμασταν, μιλούσαμε, εκμυστηρευόμασταν πράγματα ο ένας στον άλλον. Πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν το σθένος να αρνηθούν όσα, ανέξοδα για τους ίδιους, τους προσφέρονται. Όταν έφτασα σε ένα κομβικό σημείο της ζωής μου θέλησα να της μιλήσω για την κατάστασή μου, τα όσα βίωνα. Είχα την επιθυμία να της τα πω, να μοιραστώ μαζί της. Δεν ήθελα με τίποτα να βάλω σε κίνδυνο την τάξη της ζωής της. Τίποτα το μεμπτό ή ανήθικο. Έκανα το σφάλμα, αν τελικά ήταν τέτοιο, να προλογίσω τις προθέσεις μου αυτές. Εκεί ήταν που το κλίμα στράβωσε. Συνάντησα αντίδραση με την μορφή της οφθαλμοφανούς αδιαφορίας. Αιφνιδιάστηκα, πικράθηκα, πείσμωσα. Ώστε τόσο καιρό δεν είχαμε χτίσει τίποτα; Μήτε μια τόση δα μικρούλα έκταση δεν έγινε βολετό να βρούμε, να σταθούμε, να μιλήσουμε. Πικράθηκα, το έγραψα. Είχα ζητήσει, πρώτη φορά, και μου είχε αρνηθεί. Κουμπώθηκα. Αραίωσα τις επισκέψεις. Περίμενα να συναισθανθεί, να επανακάμψει. Εγώ κουμπώθηκα μία κι εκείνη δύο. Λόγω χαρακτήρα, που σε πολλά δεν είναι και ότι το καλύτερο, κουμπώθηκα, με τη σειρά μου, τέσσερις. Το παιχνίδι είχε πια χαθεί. Ο εγωισμός έκατσε στη θέση του οδηγού. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες. Το πράγμα όλο και δυσκόλευε. Φτάσαμε στο τώρα με τις ξερές καλημέρες. Είχαμε την ευκαιρία μας, αυτό πιστεύω. Αν στράβωσε το πράγμα φταίμε κι οι δυο. Αυτό που ίσως διαφοροποιεί την κατάσταση είναι ότι εμένα μου κοστίζει και μάλιστα πολλά. Αν και για την απέναντι ισχύει το ίδιο, πράγμα που πολύ δυσκολεύομαι ακόμα και να υποθέσω, τότε προφανώς έχουμε να κάνουμε με δύο ανόητους. Εισπράττω αδιαφορία. Ανταποδίδω. Δεν θέλω να ξαναγίνω με τίποτα μεγαλομέτοχος στη σχέση. Ούτε σε αυτή ούτε και σε καμια άλλη. Τη βλέπω και θέλω να της μιλήσω, να της πω, όπως παλιά να την αγκαλιάσω. Να μάθω για τη ζωή της. Όλα αυτά μέσα μου. Εξωτερικά είμαι ψυχρός και αδιάφορος πεπεισμένος ότι έχω να κάνω με ένα πλάσμα αποδεδειγμένα ασυγκίνητο που δεν αξίζει μία επιπλέον ευκαιρία. Εγώ έφτιαξα την εικόνα της. Εγώ τη χαλάω. Αντέχω.
Τα της προηγούμενης εγγραφής πραγματοποιήθηκαν. Όλα πήγαν καλά. Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, 13 Σεπτεμβρίου, βρισκόμουν, ευτυχής, στην Τ47. Από το ταξίδι της επιστροφής, μέσα από το πουλμανάκι και με την φωτογραφική μηχανή του κινητού μου, οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Μακάρι ο φακός να μπορούσε να συλλάβει ότι βλέπει το μάτι! Να είσαστε όλοι Καλά!
Αύριο. Μεσημεράκι. Πουλμανάκι. Κοζάνη. Μεθαύριο.
Πρωί. ΣΤΕΠΟ. Παρουσίαση. SAP
ERP. Μεθαύριο.
Μεσημεράκι. Πουλμανάκι. Αθήνα. Γλυφάδα. Ταλαιπωρία, ίσως. Να μας έχει ο Θεός
Καλά.
Συνεπής προς όσα έγραψα στην προηγούμενη εγγραφή
εχθές το βραδάκι είδα, σε DVD, την ταινία “Trois couleurs: Bleu” με πρωταγωνίστρια την Juliette
Binocheσε σκηνοθεσία Krzysztof
Kieslowski. Την ταινία την βρήκα, όπως σημείωσα, “Εξαιρετική!”. Και είναι!
Στο τέλος, λοιπόν, της εξαιρετικής αυτής ταινίας ακούγεται μια χορωδία να ψάλλει, πώς αλλιώς να το
πω;, και μάλιστα στα Ελληνικά, ένα απόσπασμα από την Α΄ Προς Κορινθίους
Επιστολή του Αποστόλου Παύλου.Βέβαια, αν δεν υπήρχε η μετάφραση στους
υπότιτλους, πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόταν κανείς ότι η χορωδία τραγουδά στα
Ελληνικά (με έναν επιπλέον βαθμό δυσκολίας να προστίθεται από το γεγονός ότι οι
που έψελναν, πιθανότατα, δεν γνώριζαν Ελληνικά). Αυτό που, μετ’ ευχαριστήσεως,
άκουγα δεν μου ήταν παντελώς άγνωστο όμως, με την ευκαιρία αυτή, το έψαξα λίγο
παραπάνω. Κατέληξα στο κείμενο που ακολουθεί και που σήμερα μοιράζομαι με εσάς.
Ένα, κατά τη γνώμη μου, από τα ωραιότερα κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ στην
Ελληνική γλώσσα. Ιδού! (πρώτο):
Έψαξα αρκετά στο διαδίκτυο
για να βρω μια υποφερτή μετάφραση και αυτό όχι για άλλο λόγο παρά μόνο για να
αποκτήσουμε την αίσθηση του τι σημαίνουν κάποιες λέξεις του κειμένου που σήμερα
δεν χρησιμοποιούνται πια. Έτσι κι αλλιώς το κείμενο, έτσι όπως έχει παραδοθεί,
είναι υπέροχο και καμιά μετάφραση δεν θα χρειαζόταν αν δεν υπήρχαν κάποιες
λέξεις που, θα έλεγα, μας βασανίζουν. Άνοιξα τα λεξικά μου και ξεκίνησα να
παραθέτω τα λήμματα των άγνωστων, σε εμένα, τουλάχιστον, λέξεων. Διαπίστωσα ότι
δεν ήταν και το πλέον εύκολο. Άλλες λέξεις τις εύρισκα, άλλες όχι. Κατέληξα,
λοιπόν, στην εύκολη λύση της παράθεσης μια μετάφρασης, έστω και φλύαρης.
Φλυαρία που είναι, εν πολλοίς, δικαιολογημένη λαμβανομένης υπόψη της
παλαιότητας του κειμένου και κατά συνέπεια της αδυναμίας για ευθεία
αντιστοίχηση μεταξύ κάποιων λέξεων του τότε και του τώρα. Από την άλλη είναι
ένα πραγματικό θαύμα που υπάρχουν σημαντικότατες λέξεις με νόημα αναλλοίωτο
μέσα στους αιώνες που η Ελληνική γράφεται και μιλιέται πάνω στη γη. Παραθέτω,
λοιπόν, μεταφρασμένο το κείμενο, από το e-ημερολόγιο“albanaki”, μόνο και μόνο για να
αποκτηθεί η αίσθηση του τι σημαίνουν, αναγκαστικά στο περίπου πλέον, οι
άγνωστες λέξεις και να αποκατασταθεί, στα μάτια του αναγνώστη, η ενότητα της
πλήρους κατανόησης του υπέροχου αρχικού κειμένου. Ιδού (δεύτερο):
Α Κορ. 13,1 Εάν υποτεθή, ότι έχω τέτοια ικανότητα, ώστε να εννοώ
και να ομιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έχω
γίνει χαλκός που ηχολογάει η κύμβαλον που αλαλάζει χωρίς να αναδίδη κανένα
μουσικόν φθόγγον.
Α Κορ. 13,2 Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζω όλα
τα άγνωστα και απόκρυφα μυστήρια και όλην την γνώσιν, που ημπορεί να χωρέση
ποτέ ανθρωπίνη διάνοια, και εάν έχω την πίστιν εις όλην της την πληρότητα, ώστε
με την δύναμίν της να μετακινώ βουνά, δεν έχω όμως αγάπην, δεν είμαι τίποτε.
Α Κορ. 13,3 Και εάν διαθέσω όλα μου τα υπάρχοντα, δια να αγοράσω
ψωμιά και θρέψω με τα ίδια μου τα χέρια τους πεινώντας, και εάν παραδώσω το
σώμα μου να καή εις την φωτιά, αλλά δεν έχω αγάπην, τίποτε δεν ωφελούμαι.
Α Κορ. 13,4 Η αγάπη δείχνει μεγαλοψυχίαν και ανεκτικότητα, είναι
ευεργετική και εξυπηρετική. Η αγάπη δεν ζηλεύει και δεν φθονεί. Η αγάπη δεν
φέρεται με αλαζονείαν και αυθάδειαν, δεν υπερηφανεύεται και δεν ξιππάζεται.
Α Κορ. 13,5 Δεν κάμνει ποτέ τίποτε το απρεπές και άκοσμον, δεν
ζητεί εγωϊστικώς τα ιδικά της συμφέροντα, δεν εξερεθίζεται εναντίον του άλλου,
δεν βάζει ποτέ κακό στον νου της εναντίον του πλησίον και δεν θέλει να
ενθυμήται το κακόν που της έχει κάμει ο άλλος.
Α Κορ. 13,6 Δεν χαίρει, όταν βλέπη να γίνεται κάτι το άδικον, και
αν ακόμη με αυτό εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της, χαίρει δε όταν βλέπη να
επικρατή η αλήθεια.
Α Κορ. 13,7 πάντα
στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Α Κορ. 13,7 Σκεπάζει και υποφέρει και δικαιολογεί όλα τα
μειονεκτήματα και τα ελατώματα του πλησίον, διότι δεν θέλει ποτέ τον
εξευτελισμόν του. Πιστεύει και δέχεται με εμπιστοσύνην κάθε τι καλόν δια τον
πλησίον. Τα πάντα και πάντοτε ελπίζει δια την διόρθωσιν των παρεκτρεπομένων.
Εις όλα δεικνύει υπομονήν απέναντι του πλησίον.
Α Κορ. 13,8 Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει σταθερά και
αιωνία. Είτε χαρίσματα προφητειών υπάρχουν τώρα θα έλθη καιρός, που θα
καταργηθούν και δεν θα είναι πλέον χρήσιμα. Είτε χαρίσματα γλωσσολαλιών
υπάρχουν, θα παύσουν και δεν θα έχωμεν πλέον την ανάγκην των είτε η επί μέρους
γνώσις και επιστήμη των ανθρώπων, και αυτή θα καταργηθή, ως μικράς πλέον
σημασίας.
Α Κορ. 13,10 Οταν δε εις την μέλλουσαν ζωήν της
αιωνιότητος έλθη το τέλειον και πάρωμεν από τον Θεόν την τελείαν γνώσιν, τότε
το επί μέρους και περιωρισμένον καταργείται. (Τωρα είμεθα σαν νήπια ως προς την
γνώσιν, τότε θα είμεθα ώριμοι και προωδευμένοι σαν άνδρες).
Α Κορ. 13,11 Οταν ήμουν νήπιον, σαν νήπιον
ωμιλούσα· είχα φρονήματα και σκέψεις νηπίου και σαν νήπιον εσυλλογιζόμουν και
έκρινα. Οταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα και αφήκα πλέον τας νηπιώδεις γνώσεις
και τον νηπιώδη τρόπον του σκέπτεσθαι. (Εις την παρούσαν ζωήν έχομεν την ατελή
και ανανάπτυκτον διάνοιαν και γνώσιν του νηπίου).
Α Κορ. 13,12 Διότι τώρα βλέπομεν σαν μέσα σε
μεταλλινόν θαμπόν καθρέπτην θαμπά και ακαθόριστα, ώστε να μας μένουν πολλά
ασαφή και σκοτεινά, άλυτα προβλήματα και απορίαι, τότε όμως θα ίδωμεν πρόσωπον
προς πρόσωπον, φανερά και καθαρά. Τωρα γνωρίζω ένα μέρος της αληθείας, τότε
όμως θα αποκτήσω τελείαν επίγνωσιν, θα λάβω τόσον καθαράν και τελείαν γνώσιν,
όσον πλήρως και τελείως με έχει γνωρίσει και με ωδήγησεν στον δρόμον της
σωτηρίας ο παντογνώστης Θεός.
