Ένα Κυριακάτικο πρωινό. Ένα περιποιημένο υπόγειο. Τρεις Κυριακάτικες εφημερίδες (με τα όλα τους). Ένας διπλός Ελληνικός, με ολίγη, από τα χέρια της αδελφής σου. Τρία μπισκότα McVities Digestive με σκούρα σοκολάτα. Ένα ποτήρι κρύο νερό. Μια άνετη πολυθρόνα. Ένα αξιοπρεπές στερεοφωνικό. Εκατοντάδες CD για να επιλέξεις τι θα ακούσεις. Ένας Υ/Η και τα χειρόγραφα ημερολόγια σου σιμά και ανοιχτά. Όσα χρειάστηκαν για να νιώσεις και να πεις:
Περισσότερο από το ότι δεν μιλάμε πια, σχεδόν καθόλου, μου κοστίζει που αδυνατώ να δείξω καθημερινά και εμπράκτως την τρυφερότητα, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον μου για εσένα.
Ένα κλικ μακριά: “Εφτά Φορές” των Στάμου Σέμση, Γιώργου Παυριανού με τον Γιώργο Νταλάρα.
Αντιγράφω από την προηγούμενη εγγραφή. Δύσκολες εποχές· καταστάσεις· συνθήκες. Ισχύει. Τα δυο μας πόδια σ’ ένα παπούτσι. Γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι, τολμώ να γράψω τη λέξη, προδότες. Κατ’ εξακολούθηση. Το αίτημα παραμένει. Οι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή να αναζητηθούν και να δικαστούν. Μέχρι εκεί. Το αν θα καταδικαστούν και πόσο – και αν θα δημευτούν περιουσιακά τους στοιχεία - είναι ζήτημα της δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης οι θεράποντες της οποίας θα πρέπει, επιτέλους, να μας πείσουν ότι υπάρχει, αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ίσους, όπως ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα, και αποδίδεται εγκαίρως. Εξαιρετικά απλό και τρομακτικά δύσκολο. Δυστυχώς. Ακόμα ένα κατόρθωμα της φυλής και του ελληνικού κουβέρνου.
Το ότι φταίμε όλοι είναι σαφές. Ο καθένας κατά τις πράξεις ή / και τις παραλείψεις του. Ο καθένας και το ποσοστό ευθύνης του. Ας ξεκινήσουμε από τους μεγαλοποσοστούχους. Δεν είναι η ανάγκη της εκδίκησης είναι η ανάγκη του παραδειγματισμού. Κάποιοι, επιτέλους, θα πρέπει να τιμωρηθούν για πράξεις ή / και παραλείψεις τους που είχαν ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα. Αυτοί οι οποίοι, έχοντες και κατέχοντες δημόσιες θέσεις και αξιώματα, συνειδητά και για ίδιο συμφέρον παρανόμησαν και έβλαψαν ανεπανόρθωτα την πατρίδα και τους συμπολίτες τους. Διότι, με τα λόγια του Πλάτωνα, και για να δικαιολογήσω και της εγγραφής τον τίτλο:
Το αδικούντα μη διδόναι δίκην πάντων μέγιστόν τε και πρώτον κακών πέφυκεν.
[Γοργίας 479d]. Ή, μεταφράζοντας:
Το να μην τιμωρείται κανείς για τις αδικίες του είναι το πιο μεγάλο, το πρώτο από τα κακά.
Ακόμα:
Εάν τις τι κλέπτη δημόσιον μέγα ή και σμικρόν, της αυτής δίκης δει.
[Νόμοι 941c]. Ή, μεταφράζοντας:
Εάν κάποιος κλέβει το δημόσιο, είτε λίγο είτε πολύ, να του επιβάλλεται η ίδια ποινή.
Και από την άλλη πλευρά:
Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι, αλλά τω αρχομένω.
[Πολιτεία 347d]. Ή, μεταφράζοντας [και πάλι]:
Ο αληθινός άρχοντας δεν γεννήθηκε για να στοχεύει στο δικό του συμφέρον αλλά στο συμφέρον αυτού τον οποίο κυβερνά.
Αν τα δύο πρώτα αποτελούν ζητούμενο το τρίτο είναι, προφανώς, άπιαστο όνειρο. Το ζήτημα είναι, βεβαίως:
Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Δύσκολο και θα δείξει. Εμείς, από την άλλη, θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή με “πάντα άγρυπνα, πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας”, διαχειριζόμενοι με σύνεση και προσοχή την παρούσα κρίση σε προσωπικό, οικογενειακό και επαγγελματικό / υπηρεσιακό επίπεδο.
Η κατάσταση είναι δεδομένη. Τα οδυνηρά και δυσάρεστα σίγουρα. Επειδή όμως, και στην περίπτωση αυτή, ισχύει το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” παρουσιάζεται μια τρανή ευκαιρία να διορθωθούν και να ισιώσουν ένα σωρό στραβά και ανάποδα. Μια ευκαιρία που αν την εκμεταλλευτούμε σε εθνικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο μπορούμε, μακροπρόθεσμα, να βγούμε ακόμα και κερδισμένοι από την παρούσα κρίση. Αρκεί να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε, να οργανώσουμε και να δράσουμε συστηματικά και μεθοδευμένα. Τουλάχιστον να μην παραδώσουμε καμένη γη στα παιδιά μας.
Και μια απορία: Εάν αυτή δεν είναι μια κατάσταση που απαιτεί Κυβέρνηση όλων των κομμάτων τότε ποια είναι;
Αγαπημένος Λάκης Παπαδόπουλος και “Τα Μπλε Παπούτσια″.
Γνωρίζω. Δύσκολες εποχές· καταστάσεις· συνθήκες. Παλεύω. Τα λόγια του Δημόκριτου έχουν κολλήσει στο μυαλό μου. Θα ήθελα να είμαι παιδί. Δεν είμαι. Γνωρίζω· το είπα. Είναι κάποια “πειράματα” η έκβαση των οποίων μπορεί να σε εκθέσει με τρόπους πολλούς. Ομολογώ πως το συγκεκριμένο “πείραμα” αποτέλεσε επιλογή μου. Έμοιαζε ανώδυνο. Δεν ήταν. Με κάποιους ανθρώπους μας ενώνουν λιγότερα από όσα νομίζουμε. Μια ανηφορίτσα και λαχανιάζουν. Δεν ισχυρίζομαι ότι αγνοούσα. Δηλώνω ότι, με μέτρο, επιθυμούσα. Αποδείχτηκαν άλλα. Το μέτρο (μου) εκτός μέτρου. Άγγιξε το “αμέτρως”. Σε ποια κλίμακα; Του απέναντι. Ποια η σημασία; Τα πράγματα άλλαξαν πορεία. Αυτό είναι ότι μετράει. Από ένα πείραμα, μια δοκιμή, αν θέλετε. Θα μπορούσα να το αποφύγω. Μπήκα στον πειρασμό. Διακινδύνευσα. Έχασα. Λίγα από ότι αποδείχτηκε. Το πράγμα στράβωσε και πάει. Μου έμεινε ο καλός Δημόκριτος, οι πέδες. Οι συναισθηματοπέδες.
Καλό Σαββατοκύριακο। Καλό, ανθισμένο, Μάιο!
Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Νίκος Ξυδάκης και “Ιζαμπώ” σε στίχους Θοδωρή Γκόνη με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
“Ο φιλόσοφος Ντανί –Ρομπέρ Ντιφούρ εξήγησε με μια δόση χιούμορ ότι η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία λειτουργεί σαν νέα θρησκεία «Μοιράζει Εντολές, οι οποίες έχουν στόχο να δημιουργήσουν νόρμες σε όλους τους τομείς του Πολιτισμού. […] Βρήκα δέκα από αυτές που θεωρούνται οι φιλελεύθερες οδηγίες του νέου δόγματος.
Η έβδομη εντολή […]: Θα παραβλέπεις τη γραμματική και θα εκχυδαΐζεις το λεξιλόγιο! . . .”
[Η υπογράμμιση δική μου].
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ώστε, λοιπόν, οργανωμένο σχέδιο; Και μάλιστα γνωστό; Να, λοιπόν που τίποτα δεν είναι τυχαίο και που πολλοί γραβατοφορεμένοι τενεκέδες μοιάζει να μην είναι, απλώς και μόνο, ανελλήνιστοι. Ας είμαστε, τουλάχιστον, υποψιασμένοι κι ας μη δεχόμαστε αβασάνιστα την κακοποίηση της Ελληνικής γλώσσας από τον κάθε “επώνυμο” βάρβαρο. Και το κυριότερο, ας μην υιοθετούμε τις μπούρδες που ξεστομίζουν αυτοί που κρύβονται πίσω από τα μικρόφωνα. Σήμερα π.χ., και από την Ελληνική τηλεορασούλα, άκουσα και το καταπληκτικό “άπλετο θέαμα!”.
Το απόσπασμα που παραθέτω, στην αρχή της εγγραφής, από τη σελίδα 48 του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου “Το Απόλυτο Κραχ” του Ιγνάσιο Ραμονέ, την ανάγνωση του οποίου τελείωσα σήμερα το απογευματάκι. Βιβλίο του οίκου “Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου”, έκδοση 2009 – ISBN 978-960-8219-63-2, 154 σελίδων, σε όμορφη, στρωτή μετάφραση της κυρίας Κάτιας Σαμπαθιανάκη. Υπότιτλος: “Η Κρίση Του Αιώνα Και Η Ανασυγκρότηση του Μέλλοντος”.
Παραθέτω το κείμενο που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ο καπιταλισμός διέρχεται, κατά μέσο όρο, μία σοβαρή κρίση κάθε δέκα χρόνια. Όμως, ένας οικονομικός κραδασμός τόσο μεγάλης έντασης, όπως ο κραδασμός του "μαύρου φθινοπώρου" του 2008, προκαλείται μόνο μία φορά κάθε εκατό χρόνια.
Ωστόσο, καμία άλλη προηγούμενη δόνηση δεν συνδύαζε τόσο πολλές ανησυχητικές διασταυρούμενες απειλές. Ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα - τράπεζες, χρηματιστήρια, ταμιευτήρια, οργανισμοί πιστοληπτικής αξιολόγησης, λογιστικά πρότυπα - κατέρρευσε. Επίσης, ένα δόγμα απέτυχε: πρόκειται για το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος ευθύνεται για την απελευθέρωση των αγορών και την ξέφρενη κερδοσκοπία των τελευταίων τριάντα χρόνων. Επιπλέον, η λαίλαπα -αρχικά κατασκευαστική, έπειτα τραπεζική και, τέλος, χρηματιστηριακή- σάρωσε γρήγορα ολόκληρο το οικονομικό πεδίο, ώσπου μετατράπηκε σε βιομηχανική και, τελικά, κοινωνική θύελλα. Κι όλο αυτό σε μια παγκόσμια ατμόσφαιρα που είχε ήδη επιβαρυνθεί με μια τριπλή κρίση (ενεργειακή, διατροφική, κλιματική) και σε ένα γεωπολιτικό πλαίσιο που σημαδευόταν από την αποδυνάμωση της αμερικανικής ηγεμονίας και από την ενδυνάμωση της Κίνας.
Ταυτόχρονα, η σύγκλιση και η σύνδεση όλων αυτών των τάσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη οδήγησαν μέσα από αυτόν τον κατακλυσμό σε ένα απόλυτο κραχ.
Με βάση φωτεινά παραδείγματα που αντλεί από την πραγματικότητα, ο Ιγνάσιο Ραμονέ, πρώην διευθυντής της εφημερίδας Le Monde Diplomatique, περιγράφει πώς οργανώνονται μεθοδικά εδώ και πολλές δεκαετίες τα στοιχεία (ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά) που ευνόησαν την έκρηξη αυτής της κρίσης. Εξηγεί την ακριβή λειτουργία των μηχανισμών που συντέλεσαν στο κραχ και αναλύει τις αναπόφευκτες κοινωνικές και γεωπολιτικές συνέπειες στις οποίες θα μπορούσε να οδηγήσει. Τέλος, ο Ραμονέ προτείνει να υιοθετηθεί μια λίστα ρητών μέτρων, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία σε πιο δίκαιη και δημοκρατική βάση.
Ωραία και σταράτα τα λέει ο κ. Ραμονέ “σούρνωντας” στον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές όσα τους αξίζουν.
Παραδείγματα:
Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των ΗΠΑ και οι διεθνείς χρηματοοικονομικοί οργανισμοί: “Δίνουν στους τραπεζίτες το ελεύθερο να παίζουν με τα λεφτά των φορολογουμένων”. (Σελ. 49)
“Ο νεοφιλελευθερισμός είναι επίσης η γενικευμένη εμπορευματοποίηση των λέξεων και των πραγμάτων, του σώματος και του πνεύματος, της φύσης και του πολιτισμού”. (Σελ. 56)
“Πρόκειται να ευδοκιμήσουν δύο νέες κατηγορίες από εταιρείες-γύπες που έχουν καταβροχθίσει εύκολα κέρδη: τα private equities και τα LBO (leverage buy-out). Εταιρείες-αρπακτικά με τερατώδη όρεξη, που διαθέτουν κολοσιαία κεφάλαια και που οι επί κεφαλής τους γίνονται σε λίγα χρόνια οι πραγματικοί κυρίαρχοι του σύμπαντος”. (Σελ. 83)
Αφιτά!
Ένα κλικ μακριά το αγαπημένο “Άνοιξε το Παράθυρο” των Γιώργου Χατζηνάσιου – Ερρίκου Θαλασσινού με τον εκφραστικό Αντώνη Καλογιάννη.
Υ.Γ. Η “τελευταία μόδα” του, έτσι κι αλλιώς, βλαμμένου επεξεργαστή κειμένου που διαθέτει το blogspot είναι να αντικαθιστά, κατά βούληση, τις τελείες με χαριτωμένες κάθετες γραμμούλες. Δεν θα μπω στον κόπο να ξενυχτίσω για να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα. Παραδίδω τον γελοίο στον χλευασμό σας!
