1292. Μία Επιστολή

Και όμως, υπήρχε μία, προ διαδικτύου και κινητών, εποχή που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν και με επιστολές. Διαδικασία δίχως εικονίδια και ευκολίες η οποία είχε τον κόπο, την γοητεία και . . . την αναμονή της. Έπρεπε να περιμένεις, μέρες αρκετές κάποιες φορές, τον ταχυδρόμο. Ερχόταν παρέδιδε την επιστολή, ή την άφηνε στο γραμματοκιβώτιό σου, και συ  κρατούσες στα χέρια σου κάτι μόνιμο και, συνήθως, ιδιαίτερο, προσεγμένο και όμορφο. Επιπλέον κέρδη ο φάκελος, το χαρτί αλληλογραφίας, το γραμματόσημο, οι σφραγίδες και κυρίως το χειρόγραφο του αποστολέα.

Ως άνθρωπος μιας κάποιας ηλικίας ευτύχησα να ανταλλάξω αρκετές επιστολές με πρόσωπα, τότε και για κάποια και τώρα, αγαπημένα. Προφανώς έχω κρατήσει όποια επιστολή, ή και κάρτα, στο όνομα του παραλήπτη έγραφε το όνομά μου. Από την άλλη, προνόησα να κρατήσω αντίγραφα κάποιων επιστολών, ή και καρτών, που εγώ έπεμψα και θεώρησα ότι είχαν κάποιο ενδιαφέρον ή και κάποια, συναισθηματική και όχι μόνο, αξία.

Τα αντίγραφα των επιστολών αυτών, κάποια στιγμή, τα αντέγραψα σε ένα τετράδιο μεγάλου σχήματος κάτω από τον γενικό τίτλο «ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ». Στο τετράδιο αυτό υπάρχουν συνολικά τριάντα τέσσερα (34) κείμενα μου κατά αύξουσα χρονολογική σειρά. Από τα κείμενα αυτά δεκαεπτά είναι επιστολές, ένα απομαγνητοφώνηση προφορικής επιστολής (τα έκανα παλιά κάτι τέτοια) και τα υπόλοιπα «Ασκήσεις Γραφής», όπως ονομάτισα κάποια από αυτά, και . . . άλλα κείμενα. 

Δεν έφτανε όμως η αντιγραφή και μόνο. Με τη γνωστή μου, πλέον, μανία για καταγραφή, ταξινόμηση  και αρχειοθέτηση μετέφερα τα κείμενα αυτά στον Η/Υ σε μορφή MS Word και PDF στη συνέχεια.

Ήδη στο παρόν ημερολόγιο έχω αναρτήσει δεκατέσσερα (14) από τα «ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ» ετικετοδοτημένα ως, έκπληξη,  «ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ». Με την ίδια ετικέτα υπάρχει μία ακόμα ανάρτηση στην οποία ωστόσο δεν υπάρχει κάποιο από τα κείμενα αυτά.

Από το 2018 και μετά το ημερολόγιο αυτό έχει αποκτήσει μία κανονικότητα, τουλάχιστον όσον αφορά το πλήθος των εγγραφών. Εξήντα κατά έτος, πέντε ανά μήνα. Έχοντας τέσσερις, μέχρι τώρα, εγγραφές για τον μήνα Ιούνιο έψαχνα την πέμπτη. Την βρήκα όταν διόρθωσα ένα “flashed” σε “flushed”, σε ένα από τα εν λόγω κείμενα, και, με τον γνωστό μου ζήλο, βάλθηκα να βελτιστοποιήσω, ακόμα μία φορά, τα ηλεκτρονικά αρχεία.

Λοιπόν: «ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», κείμενο με αύξοντα αριθμό δεκαπέντε (15) και:

15. ΕΠΙΣΤΟΛΗ (Στην Κ.)

Τερψιθέα 20 Απρίλη 1978

(Πέμπτη)

Όλα είναι συννεφιασμένα, μουντά. Ο Θεός μοιάζει πάλι να μπέρδεψε τις εποχές του έτους. Και στο μυαλό μου 3.000.000 πράγματα λαμπυρίζουν προσπαθώντας να λάμψουν. Εγώ είμαι που σε αγάπησα και σε αγαπώ ακόμα. Εγώ είμαι που κουράστηκα τόσο και πόνεσα και χτυπήθηκα με τους καιρούς και τον εαυτό μου να κρατήσω το χέρι σου. Εγώ που πέρυσι στις 26 τ’ Απρίλη στο ύψωμα με πήρε το παράπονο. Εγώ που τέσσερις μήνες το καλοκαίρι κοιτούσα τα άδεια μου χέρια βαδίζοντας δίπλα στον πανικό, την απόγνωση και την ανέχεια.

    Εγώ που δεν έχω τίποτα έξω τη σκέψη μου. Εγώ, και τώρα χωρίσαμε για τις μέρες που χωρίσαμε. Εγώ στιγμές-στιγμές ένας αδέξιος φοβισμένος άνθρωπος. Ένας που τον τρομάζουν τα αυτοκίνητα, τα βαριά μεγάλα φορτηγά που ποτέ δε θα μπορέσει να καταλάβει πως φρενάρουν. Ένας που δε μπορεί να καταλάβει τι διάβολο ρόλο παίζουν στη ζωή του σύμβολα όπως:

και άλλα τέτοια πολλά.

Ένας που δε θέλει να καταλάβει. Ένας που ποτέ δε διέσχισε δάσος. Ένας που τον στενεύει το σώμα, τα ρούχα και τα παπούτσια του. Ένας εγώ που μετριέται δικός σου.

   Δικός σου μέσα στη νομιμότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Δικός σου για την τρομακτική σύμπτωση και να γεννηθούμε και να ζήσουμε στον ίδιο χώρο. Άκουσε! Το κεφάλι σου στα “Δελφίνια” που πήραμε τον καφέ μας είχε κάτι από την ευγενική περηφάνια του κύκνου. Άκουσε! Λάτρεψα την υγρότητα των μαύρων ματιών σου. Άκουσε!

    Δεν ξέρω τι είμαι, ποιος είμαι, πώς είμαι που πάω. Θέλω να μου επιτρέψουν κάποτε να ξεχάσω να μιλώ. Όχι να κινούμαι. Κάποτε σε κάτι θέλω να γίνω επαγγελματίας. Τον στοχάζομαι τον επαγγελματία έναν που φτάνει το επάγγελμά του στο όριο και τη στιγμή που το λειτουργεί κρατά τα χείλια του σφιγμένα. Επαγγέλλεται με δυο τσακίσματα στις άκρες των χειλιών. Αν έπαιζα κιθάρα φοβάμαι πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό να τη σπάσω.

   Μάθε! Τα λόγια καπνός και η πράξη φωτιά να τα γεννάει. Μάθε να μάθουμε να μιλάμε δίχως λόγια. Έλα να μάθουμε να κεντάμε με τη σιωπή τα όσα νιώσαμε. Καρδιά μου! Μάλωσέ με. Τι είναι αυτά που σου γράφω; Πάλι. Τι είναι αυτά που σου γράφω; Είμαι εγώ. Μ’ ακούς; Ελύτης.

   Εγώ είμαι ένας που προσπαθεί να ταυτιστεί με μένα. Ανοησίες! θα μου πεις. Όχι! θα αποκριθώ. Η σκέψη μου λυτρώθηκε και τώρα ένα ξετρελαμένο πουλάρι στον κάμπο λυτό. Οι άνθρωποι τη σκέψη τους την κάνανε υπολογιστική μηχανή. Μηχανηματάκι περιορισμένης χρήσης. Τη σιδεροδέσανε τη σκέψη τους μέσα στους κανόνες της λογικής. Εγώ τη δική μου τη λύτρωσα. Δεν έχω ανάγκη μόνο από την υπολογιστική μηχανή που μπορεί να μου δώσει. Ολάκερη τη σκέψη μου την έχω ανάγκη. Και την έχω (τη σκέψη). Τη στέλνω παντού. Πού θες; Έλα να διοχετεύσουμε τη σκέψη στα κανάλια της φαντασίας κι ας κινήσουμε. Θες να πάμε στο Σείριο; Στην Βαβυλώνα; Σε σκοτεινούς βυθούς ωκεανών; Θες να μικρύνουμε στις διαστάσεις του έντομου και έτσι πια να κοιτάξουμε την τάξη των πραγμάτων; Θες να εξακοντιστούμε στο μέλλον και να κοιτάξουμε τη ζωή;

   Κανένας φόβος. Και θα κλάψουμε και θα γελάσουμε και θα παντρευτούμε και παιδιά θα κάνουμε και θα πεθάνουμε. Και μετά; Μετά ένα αλαφρό αγέρι ο άνθρωπος πέρασε και σκίρτησε η καρδιά του και σκίρτησε το σώμα του και μας κατάπιε ο καιρός μέσα στα γυρίσματά του.

   Να στο φωνάξω; Σ’ αγαπάω. Για πόσο; Γιατί; Τι σημασία να ρωτάμε; Τι σημασία να ψάχνουμε; Δεν το καταλαβαίνεις μικρή μου; Σαν γυρίσεις και αγγίξουν τα σώματά μας θα είναι σαν να μόλις χθες χωρίσαμε. Μη φοβείσαι πλέον. Πορεύσου άφοβα. Χαίρου. Έσω ήρεμη. Ουδείς κίνδυνος επί των κεφαλών ημών. Ο βίος εν ανεξάντλητον θαύμα μας αναμένει να λάβωμεν θέσιν ιερέων. Ας το πράξωμεν. Η ζωή δε ρωτά:

“Είναι”.

Η ζωή είναι. Και εγώ ερωτευμένος μαζί σου, σου γράφω:

- Γύρισε μικρή μου. Γύρισε. Γύρισε ξεκούραστη να αγκαλιαστούμε πάλι.

Κατερίνα τέτοιες γραφές χρειάζονται κουράγιο. Σ’ αγαπώ. Κουράστηκα. Γεια σου. Στον Κώστα χαιρετισμούς σε σένα φιλιά.

Δικός σου

(Εδώ και καιρό)

Επιστολή στην Κ.

Να είστε όλοι Καλά, εξακολουθήστε να προσέχετε.

Ένα κλικ μακριά η Δήμητρα Γαλάνη στο «Τι Να Σου Χαρίσω» από το εξαίσιο άλμπουμ «Λεύκωμα» των Γιώργου Χατζηνάσιου – Γιώργου Κανελλόπουλου [1976]:

30/06/2020

1291. Τ47, το σιντριβάνι

Η κατασκευή του ισογείου, και του υπογείου, της Τ47 ολοκληρώθηκε το 1968. Στα μέσα περίπου του ίδιου έτους μετακομίσαμε, από την Ηλιούπολή, στην Άνω Γλυφάδα και την Τ47. Οι γονείς μου είχαν καταφέρει, με οικονομίες και θυσίες, να αποκτήσουν ένα σπίτι για την οικογένειά τους και να φύγουν από το νοίκι.  

Έχω ολοζώντανη την εικόνα του πατέρα μου, καλοκαιράκι με κοντομάνικο πουκάμισο, να κάθεται στην άκρη ενός κρεβατιού, στην οδό Βλαχάβα τότε, στην Ηλιούπολη, και να μας ανακοινώνει ότι έδωσε καπάρο για το οικόπεδο της Τ47. Θα πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 60 κι εγώ στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Ηρωικές εποχές.

Όταν εγκατασταθήκαμε στην Τ47 η περιοχή δεν είχε καμία σχέση, βεβαίως, με τη σημερινή της εικόνα. Η μητέρα μου μπορούσε να πλένει τα πιάτα στην κουζίνα το καλοκαιράκι και από την ανοιχτή πόρτα να βλέπει τα αεροπλάνα να προσγειώνονται και να απογειώνονται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ο πατέρας μου, μια ζωή οικοδόμος, ήταν μερακλής. Με ότι καταπιανόταν ήθελε να το κάνει καλά κα σωστά. Καταπιανόταν με πολλά. Ένα από αυτά, προφανώς όνειρό του για το σπίτι που θα αποκτούσε, ήταν να κατασκευάσει και ένα σιντριβάνι στον κήπο του.

Απόκτησε το σπίτι, με πολλή προσωπική εργασία – ακόμα και τον βόθρο, τότε, μόνος του τον έσκαψε - βάλθηκε να φτιάξει και το σιντριβάνι. Έστησε το εργαστήριό του στο υπόγειο της Τ47. Εκεί, έφτιαξε καλούπι από χάρντμπορντ και με τσιμέντο έφτιαξε τη γλάστρα του σιντριβανιού. Και ακόμα, τρεις μεγάλες τσιμεντένιες γλάστρες για φυτά, την κάθε μία με το δικό της καλούπι.

Ακόμα θυμάμαι την προσπάθεια που κάναμε, ο πατέρας μου κι εγώ, ν’ ανεβάσουμε τα, πασίβαρα, αυτά τσιμεντένια αντικείμενα από το υπόγειο και να τα τοποθετήσουμε στον κήπο. Θα πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 60 ή το πρώτο, δεύτερο έτος της δεκαετίας του 70.

Ο πατέρας μου, ανάμεσα στα άλλα, ήταν και μανιώδης, και συνάμα αποτελεσματικός, ψαράς. Κάθε φορά, λοιπόν, που ξεκινούσε, όποτε μπορούσε, χαράματα για ψάρεμα όταν επέστρεφε, εκτός από την ψαριά, έφερνε στο σπίτι και διάφορα όστρακα, κοχύλια και βότσαλα από τη θάλασσα. Έτσι, στην Τ47, υπήρχε μια πλούσια συλλογή από τα πιο πάνω είδη.

Όπως αποδείχτηκε δεν, ο πατέρας μου, όλα αυτά στην τύχη κουβαλούσε. Αρχικά τοποθέτησε την τσιμεντένια κατασκευή που είχε φτιάξει, για το σιντριβάνι, πάνω σε έναν μεγάλο τσιμεντένιο σωλήνα, στη μέση του λάκκου που είχε σκάψει. Στη συνέχεια βάλθηκε να διακοσμεί, με γνώση και με τρόπο, χρησιμοποιώντας έγχρωμο τσιμεντοκονίαμα, την κατασκευή που είχε προκύψει με όστρακα και κοχύλια διάφορα.

Θα πρέπει να του πήρε μέρες πολλές και στο μυαλό του να είχε ολοκληρωμένο το σχέδιο διακόσμησης. Εκείνο που, επίσης, θυμάμαι είναι ότι για να μην τον ενοχλούν οι, όχι πάντοτε καλοπροαίρετοι, γείτονες, έκλεισε τον χώρο με παραβάν και δούλευε ανενόχλητος. Ο ίδιος στεγανοποίησε και τη λεκάνη του σιντριβανιού με τσιμέντο.

Για τα υδραυλικά έχω την εντύπωση ότι ζήτησε βοήθεια και αυτό κυρίως γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εργαλεία. Τοποθετώντας μία αντλία είχε τη δυνατότητα με έναν, περιστροφικό θυμάμαι, διακόπτη να την ενεργοποιεί και να δημιουργεί έναν, ελεγχόμενου ύψους, πίδακα στη μέση του σιντριβανιού και ένα πέπλο νερού με τη βοήθεια ενός περιμετρικού δαχτυλιδιού με ακροφύσια στη βάση της τσιμεντένιας γλάστρας.

Ήταν ένα όμορφο, άρτιο έργο στη μέση ενός ολάνθιστου και περιποιημένου, τότε,  κήπου. Γείτονες και περαστικοί σταματούσαν και θαύμαζαν. Στη συνέχεια προστέθηκαν και ψαράκια πολλά και η χάρη της κατασκευής αυξήθηκε.

Ο πατέρας μου έφυγε τη Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 1999. Μέχρι τότε, λίγο ως πολύ, φρόντιζε και συντηρούσε το δημιούργημά του. Τα χρόνια που ακολούθησαν δίχως τη ζωογόνο παρουσία του το σιντριβάνι ουσιαστικά δεν συντηρήθηκε και ο χρόνος έδειξε τα δόντια του. Η φθορά του είναι ολοφάνερη. Δεν λειτουργεί πλέον ως σιντριβάνι ενώ αφαιρέθηκε και το δαχτυλίδι της βάσης της γλάστρας. 

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε αρκετά ο ανιψιός μου κυρίως όσον αφορά τα ψάρια, που ακόμα υπάρχουν στο σιντριβάνι, τοποθετώντας κάποια συστήματα καθαρισμού του νερού. Η δική μου συμμετοχή περιορίζεται στο καθημερινό τάισμα των, προς το παρόν, δύο ψαριών που ζουν στη λεκάνη του σιντριβανιού. 

Αυτή ήταν μια σύντομη ιστορία του σιντριβανιού που εξακολουθεί, σε παρακμή έστω, να βρίσκεται στον κήπο της Τ47. Όμως,  κυρίως είναι μια ιστορία για την αξιοσύνη και τη λεβεντιά των πατεράδων μας που μας άφησαν βαριά κληρονομιά.

Να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά η Βίκυ Μοσχολιού στο «Είμαστε Εμείς» από το εξαίσιο άλμπουμ «Λεύκωμα» των Γιώργου Χατζηνάσιου – Γιώργου Κανελλόπουλου [1976]:

26/06/2020

1290. Time (International) Magazine

Στην προηγούμενη εγγραφή αναφέρθηκα στα εκατόν δέκα (110) βιβλία του Louis L’Amour που έχω στην κατοχή μου. Μάλιστα, ανάρτησα και μία φωτογραφία των βιβλίων αυτών για την οποία χρειάστηκε να ανοίξω τα τέσσερα συρτάρια της βιβλιοθήκης του χολ και να τα ανασύρω.

Στο πρώτο συρτάρι, από τα αριστερά, είχα αποθηκεύσει, εκτός από βιβλία του Louis L’Amour, και κάποια παλιά τεύχη του περιοδικού Time (International). Σήμερα έφερα τα τεύχη αυτά στο γραφείο.  Τα ξεφύλλισα. Επτά (7) τεύχη από το 1991, είκοσι (20) τεύχη από το 1992 και τρία (3) από το 1998. Ανάμεσά τους και ένα τεύχος του Newsweek από το 1987 (5 Ιανουαρίου).

Αν με ρωτούσατε, πριν την «ανακάλυψη» των τευχών αυτών λόγω του Louis L’Amour, θα σας έλεγα ότι είχα εγγραφεί συνδρομητής στο περιοδικό Newsweek. H μνήμη, όμως, μπορεί να παίξει άσχημα παιχνίδια και το περιεχόμενο του συρταριού, της βιβλιοθήκης του χολ, άλλα αποκάλυψε. Σίγουρα, λοιπόν, ήμουν συνδρομητής στο εβδομαδιαίο περιοδικό Time (International) τα έτη 1991, 1992 και δεν θυμάμαι και ποια, ενδεχομένως, άλλα.

Ήταν η εποχή  που ζούσα και εργαζόμουν, ως νέος μηχανικός, στην επαρχία. Προφανώς η συνδρομή μου στο περιοδικό είχε το νόημα του να μην αποκοπώ. Να κρατήσω μια επαφή με τις διεθνείς εξελίξεις και τα όσα, γενικώς και κάποτε ειδικώς, συνέβαιναν στον πλανήτη γη. Τα τεύχη μάλιστα ερχόντουσαν στην υπηρεσιακή μου διεύθυνση. Αν τεθεί το ερώτημα του αν προσεκτικά τα διάβαζα θα απαντήσω με ειλικρίνεια ότι απλώς, από ότι θυμάμαι, τα ξεφύλλιζα και, προφανώς, διάβαζα κάποια άρθρα τους μόνο.

Πέρασε ο καιρός και, τον Σεπτέμβριο του 1993, μετατέθηκα στην Αθήνα. Δεν θυμάμαι πότε διέκοψα τη συνδρομή μου στο περιοδικό αλλά υποθέτω ότι αυτό συνέβη από το 1993 και μετά.   Στην Αθήνα, άγνωστο ποια χρονική στιγμή, και σε κάποιο Project Δήμητρα, τα περισσότερα τεύχη του περιοδικού πήγαν στην ανακύκλωση και κράτησα μόνο όσα και σήμερα έχω στην κατοχή μου. Όσο για τα τεύχη του 1998 αυτά αγοράστηκαν από περίπτερα της Γλυφάδας ή και της Αθήνας.

Αναζήτησα σχετικές πληροφορίες στο χειρόγραφο ημερολόγιό μου και το μόνο σχετικό που βρήκα ήταν στην εγγραφή που ακολουθεί:

30. 26/11/90 - [0835] - Τετράδιο 09, Σελίδα 016

Τελικά αγοράστηκε και το κασετόφωνο και μάλιστα από την Κοζάνη. Αγοράστηκε από το κατάστημα του “ΙΩΑΝΝΙΔΗ” προς 108.000 Δρχ. (φθηνότερη τιμή που είχα βρει στην Αθήνα, 109.000Δρχ.). Πρόκειται για ένα deck AIWA AD-F800 E τριών κεφαλών και μαύρου χρώματος. Η αγορά έγινε το πρωί της 22/11/90, ημέρα Τρίτη (εντάξει πήραμε και μία ώρα άδεια από την δουλειά!). Έτσι, μέχρι τώρα, δόθηκαν για το συγκρότημα (μας) 547.000 Δρχ.

      Ακόμη, την Δευτέρα, 19/11, ήρθε από το περιοδικό TIME το “Personal Directory”, ως το αποκαλούν, που αποτελεί το δώρο για την ετήσια συνδρομή μου (Δρχ. 7.800 μόνον). Καλό είναι (υπολογιστής 4 πράξεων, καταχώρηση 1910 χαρακτήρων, ρολόι-alarm και μετατροπή αγγλοσαξονικών μονάδων σε μετρικές). Αφτά μωρέ.

Το πιο πάνω, λοιπόν, “Personal Directory” διασώθηκε, αναζητήθηκε και βρέθηκε. Η εικόνα του αποτυπώνεται στην πρώτη φωτογραφία της παρούσας εγγραφής.

Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες εξώφυλλων από τα τριάντα (30) συνολικά περιοδικά Time καθώς και αυτή του μοναδικού Newsweek:

Να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά οι Ολλανδοί Golden Earring στο “Twilight Zone”[1982]:

17/06/2020

1289. Louis L’Amour

Σας έχει τύχει να αγοράσετε βιβλία γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην τα διαβάστε ποτέ; Εμένα, το ομολογώ, μου έχει τύχει αρκετές φορές. Μία από τις τελευταίες ήταν όταν βάλθηκα να αποκτήσω τη σειρά των χαρτόδετων βιβλίων, του εκδοτικού οίκου Bantam, “The Collected Short Stories of Louis L’Amour”, με συγγραφέα τον Louis L’Amour βεβαίως.

Η αγάπη μου για τα βιβλία του L’Amour είναι παλιά και δηλωμένη. Καθόλου τυχαίο δεν, λοιπόν,  είναι που έχω στην κατοχή μου εκατόν δέκα (110) βιβλία του, στα Ελληνικά και τα Αγγλικά. Το πρώτο («Ο τελευταίος εχθρός» / “Galloway” – ΒΙΠΕΡ) το απέκτησα την Παρασκευή, 10 Ιουλίου 1981. Το τελευταίο (“The Collected Short Stories of Louis L’Amour – Volume 7”), την Κυριακή, 3 Ιουνίου 2018.

Από τα 110 αυτά βιβλία τα ογδόντα τέσσερα (κυρίως ΒΙΠΕΡ) είναι στα Ελληνικά και τα υπόλοιπα είκοσι έξι στα Αγγλικά. Δεκαπέντε από τα βιβλία στα Αγγλικά τα έχω και στα Ελληνικά. Το συνολικό πλήθος σελίδων, των 110, βιβλίων ανέρχεται σε 25.515.

Ακολουθεί ένας πίνακας με στοιχεία για τα βιβλία της σειράς “The Collected Short Stories of Louis L’Amour” του εκδοτικού οίκου Bantam Books της Νέας Υόρκης:

ΤΙΤΛΟΣ	ISBN	ΕΤ_ΕΚ	ΠΛ_ΣΛ	ΤΙΜΗ	HM. ΑΓΟΡ.
VOLUME 1 / FRONTIER STORIES	978-0-553-39226-5	2014	538	8,07	10-Μαρ-17
VOLUME 2 / FRONTIER STORIES	978-0-8041-7972-0	2014	570	8,07	10-Μαρ-17
VOLUME 3 / FRONTIER STORIES	978-0-8041-7973-7	2015	567	8,06	25-Απρ-17
VOLUME 4 PART 1 / ADVENTURE STORIES	978-0-8041-7974-4	2015	314	7,07	13-Μαϊ-18
VOLUME 4 PART 2 / ADVENTURE STORIES	978-0-8041-7975-1	2015	522	7,29	13-Μαϊ-18
VOLUME 5 / FRONTIER STORIES	978-0-8041-7976-8	2016	544	7,92	13-Μαϊ-18
VOLUME 6 PART 1 / CRIME STORIES	978-0-8041-7977-5	2016	362	7,04	03-Ιουν-18
VOLUME 6 PART 2 / CRIME STORIES	978-0-8041-7978-2	2016	368	6,85	13-Μαϊ-18
VOLUME 7 / FRONTIER STORIES	978-0-8041-7979-9	2017	528	6,44	03-Ιουν-18
ΣΥΝΟΛΑ			4.313	66,81

Επτά τόμοι, λοιπόν, διαστάσεων, περίπου, 10,5Χ17,5 τετραγωνικών εκατοστών ο καθένας, με τους τόμους 4 και 6 να είναι διπλοί. Πέντε τόμοι με ιστορίες «των συνόρων» (1, 2, 3, 5 και 7), δύο με περιπέτειες (4, μέρη 1 και 2) και δύο με αστυνομικές ιστορίες (6, μέρη 1 και 2). Από αυτούς, τους τρεις πρώτους τους απέκτησα με παραγγελία στα Public και τους υπόλοιπους με παραγγελία στο Book Depository.

Συνολικό κόστος 66,81€ για ένα πλήθος 4.313 σελίδων. Κόστος ανά σελίδα 1,55 λεπτά. Καθόλου άσχημα θα έλεγα. Το χαρτί των τόμων, βεβαίως, δεν είναι και το καλύτερο και το πόσο θα αντέξει στον χρόνο είναι ένα ζήτημα.

Ξεκίνησα να διαβάζω τον πρώτο τόμο, της πιο πάνω βιβλιοσειράς, τον Απρίλιο του 2017 και σύντομα τον παράτησα. Τον ξαναέπιασα στα χέρια μου πριν από λίγες μέρες διαβάζοντας μία – δύο ιστορίες την ημέρα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι, αισίως, στην σελίδα 276 όπου με περιμένει η ιστορία “ALKALI BASIN”. 

Όταν, με το καλό, τελειώσω την ανάγνωση του πρώτου τόμου θα συνεχίσω με τους τόμους 4 και 6. Με δεδομένο ότι ο Louis L’Amour είναι κατά βάση συγγραφέας ιστοριών / μυθιστορημάτων Western είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς προσεγγίζει τις, εκτός western, περιπέτειες και τις αστυνομικές ιστορίες. Μια γεύση, πάντως, γι αυτές τις διαφοροποιημένες ιστορίες, πήρα διαβάζοντας το βιβλίο “Yondering”, χρόνια πριν.

Να είσαστε Καλά, να προσέχετε και, γιατί όχι, να διαβάζετε!

Ένα κλικ μακριά το ομώνυμο τραγούδι από το κλασικό γουέστερν σπαγγέτι «For A Few Dollars More” του Sergio Leone, με πρωταγωνιστές τους Clint Eastwood, Lee Van Cleef  και Gian Maria Volonté, σε μουσική του μέγιστου Ennio Morricone:

10/06/2020