1291. Τ47, το σιντριβάνι

Η κατασκευή του ισογείου, και του υπογείου, της Τ47 ολοκληρώθηκε το 1968. Στα μέσα περίπου του ίδιου έτους μετακομίσαμε, από την Ηλιούπολή, στην Άνω Γλυφάδα και την Τ47. Οι γονείς μου είχαν καταφέρει, με οικονομίες και θυσίες, να αποκτήσουν ένα σπίτι για την οικογένειά τους και να φύγουν από το νοίκι.  

Έχω ολοζώντανη την εικόνα του πατέρα μου, καλοκαιράκι με κοντομάνικο πουκάμισο, να κάθεται στην άκρη ενός κρεβατιού, στην οδό Βλαχάβα τότε, στην Ηλιούπολη, και να μας ανακοινώνει ότι έδωσε καπάρο για το οικόπεδο της Τ47. Θα πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 60 κι εγώ στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Ηρωικές εποχές.

Όταν εγκατασταθήκαμε στην Τ47 η περιοχή δεν είχε καμία σχέση, βεβαίως, με τη σημερινή της εικόνα. Η μητέρα μου μπορούσε να πλένει τα πιάτα στην κουζίνα το καλοκαιράκι και από την ανοιχτή πόρτα να βλέπει τα αεροπλάνα να προσγειώνονται και να απογειώνονται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ο πατέρας μου, μια ζωή οικοδόμος, ήταν μερακλής. Με ότι καταπιανόταν ήθελε να το κάνει καλά κα σωστά. Καταπιανόταν με πολλά. Ένα από αυτά, προφανώς όνειρό του για το σπίτι που θα αποκτούσε, ήταν να κατασκευάσει και ένα σιντριβάνι στον κήπο του.

Απόκτησε το σπίτι, με πολλή προσωπική εργασία – ακόμα και τον βόθρο, τότε, μόνος του τον έσκαψε - βάλθηκε να φτιάξει και το σιντριβάνι. Έστησε το εργαστήριό του στο υπόγειο της Τ47. Εκεί, έφτιαξε καλούπι από χάρντμπορντ και με τσιμέντο έφτιαξε τη γλάστρα του σιντριβανιού. Και ακόμα, τρεις μεγάλες τσιμεντένιες γλάστρες για φυτά, την κάθε μία με το δικό της καλούπι.

Ακόμα θυμάμαι την προσπάθεια που κάναμε, ο πατέρας μου κι εγώ, ν’ ανεβάσουμε τα, πασίβαρα, αυτά τσιμεντένια αντικείμενα από το υπόγειο και να τα τοποθετήσουμε στον κήπο. Θα πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 60 ή το πρώτο, δεύτερο έτος της δεκαετίας του 70.

Ο πατέρας μου, ανάμεσα στα άλλα, ήταν και μανιώδης, και συνάμα αποτελεσματικός, ψαράς. Κάθε φορά, λοιπόν, που ξεκινούσε, όποτε μπορούσε, χαράματα για ψάρεμα όταν επέστρεφε, εκτός από την ψαριά, έφερνε στο σπίτι και διάφορα όστρακα, κοχύλια και βότσαλα από τη θάλασσα. Έτσι, στην Τ47, υπήρχε μια πλούσια συλλογή από τα πιο πάνω είδη.

Όπως αποδείχτηκε δεν, ο πατέρας μου, όλα αυτά στην τύχη κουβαλούσε. Αρχικά τοποθέτησε την τσιμεντένια κατασκευή που είχε φτιάξει, για το σιντριβάνι, πάνω σε έναν μεγάλο τσιμεντένιο σωλήνα, στη μέση του λάκκου που είχε σκάψει. Στη συνέχεια βάλθηκε να διακοσμεί, με γνώση και με τρόπο, χρησιμοποιώντας έγχρωμο τσιμεντοκονίαμα, την κατασκευή που είχε προκύψει με όστρακα και κοχύλια διάφορα.

Θα πρέπει να του πήρε μέρες πολλές και στο μυαλό του να είχε ολοκληρωμένο το σχέδιο διακόσμησης. Εκείνο που, επίσης, θυμάμαι είναι ότι για να μην τον ενοχλούν οι, όχι πάντοτε καλοπροαίρετοι, γείτονες, έκλεισε τον χώρο με παραβάν και δούλευε ανενόχλητος. Ο ίδιος στεγανοποίησε και τη λεκάνη του σιντριβανιού με τσιμέντο.

Για τα υδραυλικά έχω την εντύπωση ότι ζήτησε βοήθεια και αυτό κυρίως γιατί δεν είχε τα κατάλληλα εργαλεία. Τοποθετώντας μία αντλία είχε τη δυνατότητα με έναν, περιστροφικό θυμάμαι, διακόπτη να την ενεργοποιεί και να δημιουργεί έναν, ελεγχόμενου ύψους, πίδακα στη μέση του σιντριβανιού και ένα πέπλο νερού με τη βοήθεια ενός περιμετρικού δαχτυλιδιού με ακροφύσια στη βάση της τσιμεντένιας γλάστρας.

Ήταν ένα όμορφο, άρτιο έργο στη μέση ενός ολάνθιστου και περιποιημένου, τότε,  κήπου. Γείτονες και περαστικοί σταματούσαν και θαύμαζαν. Στη συνέχεια προστέθηκαν και ψαράκια πολλά και η χάρη της κατασκευής αυξήθηκε.

Ο πατέρας μου έφυγε τη Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 1999. Μέχρι τότε, λίγο ως πολύ, φρόντιζε και συντηρούσε το δημιούργημά του. Τα χρόνια που ακολούθησαν δίχως τη ζωογόνο παρουσία του το σιντριβάνι ουσιαστικά δεν συντηρήθηκε και ο χρόνος έδειξε τα δόντια του. Η φθορά του είναι ολοφάνερη. Δεν λειτουργεί πλέον ως σιντριβάνι ενώ αφαιρέθηκε και το δαχτυλίδι της βάσης της γλάστρας. 

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε αρκετά ο ανιψιός μου κυρίως όσον αφορά τα ψάρια, που ακόμα υπάρχουν στο σιντριβάνι, τοποθετώντας κάποια συστήματα καθαρισμού του νερού. Η δική μου συμμετοχή περιορίζεται στο καθημερινό τάισμα των, προς το παρόν, δύο ψαριών που ζουν στη λεκάνη του σιντριβανιού. 

Αυτή ήταν μια σύντομη ιστορία του σιντριβανιού που εξακολουθεί, σε παρακμή έστω, να βρίσκεται στον κήπο της Τ47. Όμως,  κυρίως είναι μια ιστορία για την αξιοσύνη και τη λεβεντιά των πατεράδων μας που μας άφησαν βαριά κληρονομιά.

Να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά η Βίκυ Μοσχολιού στο «Είμαστε Εμείς» από το εξαίσιο άλμπουμ «Λεύκωμα» των Γιώργου Χατζηνάσιου – Γιώργου Κανελλόπουλου [1976]:

26/06/2020