Πόσο καιρό έχω να ανεβάσω
εγγραφή του Αλοΐσιου; Να καταφύγω, για να μη κρυβόμαστε, στα έτοιμα για να ξεπεράσω
έτσι την έλλειψη έμπνευσης που κάποιες φορές με βασανίζει; Λοιπόν, από τις 24 Σεπτεμβρίου 2013.
Εδώ και έντεκα μήνες σχεδόν. Σήμερα, με δύο μόνο εγγραφές για τον μήνα και το προσωπικό στοίχημα να
τρέχει καταφεύγω, ακόμα μία φορά, στα γραπτά του Αλοΐσιου. Λίγο ψάξιμο, κάποιες
κιτρινισμένες σελίδες, η γνωστή διαδικασία της αντιγραφής και:
Το παρακολουθώ, τον τελευταίο καιρό, να συμβαίνει.
Αργά, βασανιστικά, συνειδητά. Αναθυμάμαι το πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Τα
πόσα ονειρεύτηκα. Τα σχέδια που έκανα. Τις άοκνες προσπάθειες για προσέγγιση. Τις
απογοητεύσεις. Τις επανεκκινήσεις. Όλα. Αρχή και τέλος. Ήθελα. Το πλαίσιο
δεδομένο. Οι περιορισμοί πολλοί, οι δυσκολίες περισσότερες. Δεν έγινε. Έκανα
ότι μπορούσα; Εξ’ ορισμού, ναι. Από την άλλη, σκέφτηκα πράγματα που θα μπορούσα
να κάνω και δεν τα έκανα. Το πλαίσιο, ο χαρακτήρας, ο εγωισμός μου. Όλα αυτά.
Αν μπορούσαμε να έχουμε πολλαπλές ευκαιρίες για το ίδιο πράγμα μάλλον θα έκανα
περισσότερα. Δεν έχουμε, τις πολλαπλές ευκαιρίες, και είναι καλύτερα έτσι.
Πέρασε, λοιπόν, η ζέση της διεκδίκησης. Οι απανωτές απογοητεύσεις σε επίπεδο
λεπτομέρειας, η ψυχρή συμπεριφορά, η πρόδηλη έλλειψη της παραμικρής συγκίνησης
με έκαναν να απογοητευτώ, να αποσυρθώ από τη διεκδίκηση του μέγιστου.
Προσπάθησα, αμυνόμενος θαρρώ, να αντιτάξω στη φυσική της αδιαφορία μία
ελεγχόμενη δική μου. Απέτυχα. Η απροσποίητη αδιαφορία της μου έκοβε τα πόδια.
Τίποτα. Έμοιαζε να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε συζητήσεις που έγιναν, ούτε
καταστάσεις που ζήσαμε. Όλα ισοπεδωμένα. Από την πλευρά της ανύπαρκτα. Και έτσι
άρχισε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αργά, βασανιστικά, συνειδητά, όπως ήδη
το έγραψα. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι άρχισα να την αντιπαθώ. Αυτήν και την
ψαρίσια, ψυχρή και αγέλαστη ισοπεδωμένη συμπεριφορά της. Δεν ήταν υποχρεωμένη
να ανταποκριθεί. Δεν ανταποκρίθηκε. Σεβαστό. Αυτό που με θυμώνει είναι η συνολική
στάση της την οποία βρίσκω εντελώς αναντίστοιχη απέναντι στην τυπικά φιλική
δική μου. Τόσο που άρχισα να την αντιπαθώ. Και δεν το θέλω. . .
Ένα κλικ μακριά ο Διονύσης Θεοδόσης
τραγουδά “Έτσι Σ’ Αγάπησα”, σε μουσική Χρήστου
Νικολόπουλου και στίχους Λευτέρη
Χαψιάδη:
18/08/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου