Ανέβασα πριν από λίγες ημέρες την εγγραφή “Περαστικές” και προσπαθούσα να βρω ποιο τραγούδι ταιριάζει για να καταλήξω στις “Νέες Των Επαρχιών” με την Αρλέτα.
Εχθές ανατρέχοντας στη συλλογή μου με τραγούδια σε mp3 επέλεξα να ακούσω το άλμπουμ “Βίος Ελληνικός” σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το ξεκίνησα, λοιπόν, δουλεύοντας, παράλληλα, στον Η/Υ μου. Και εκεί, όγδοο στη σειρά ποιο τραγούδι νομίζετε ότι ακούστηκε; Ακριβώς το “Περαστικές” με τον Αργύρη Μπακιρτζή! Και ήταν, κατά τη γνώμη μου, μια χαρά μελοποιημένο.
Ο πλήρης τίτλος της εγγραφής θα έπρεπε συνεπώς να είναι:
Όταν Δεν Γνωρίζεις Τι Έχεις Στην Κατοχή Σου.
Μιας και, εγώ τουλάχιστον, πραγματικά δε γνωρίζω ποια τραγούδια έχω στην κατοχή μου, τόσα που είναι.
Αποδεικνύεται, λοιπόν, έστω και σε αυτό το χαμηλό επίπεδο, το του Δημόκριτου:
“Αμαρτίης αιτίη η αμαθίη του κρέσσονος”.
Ένα κλικ μακριά, τι άλλο;, “Περαστικές” σε στίχους Κώστα Ουράνη και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, με τον Αργύρη Μπακιρτζή.
Αυτό που πάντοτε προσπαθώ, συνήθως ανεπιτυχώς, είναι να οργανώσω το χώρο που ζω. Να τον οργανώσω έτσι που να κινούμαι με άνεση και να είναι όσο το δυνατόν πιο λειτουργικός. Με λίγα λόγια το ζητούμενο είναι τάξη και λιτότητα κι ας λέω, χαριτολογώντας, ότι “δεν έχω πολλά πράγματα μα μικρούς χώρους”. Όσο όμως κι αν αγαπώ τα ολίγα και τακτοποιημένα ομολογώ ότι, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν τα έχω καταφέρει. Διανύω και πάλι μια περίοδο που προσπαθώ να τακτοποιήσω, να απαλλαγώ από τα περιττά. Το ζήτημα βεβαίως του τι είναι “περιττό” μεγάλο και δύσκολο. Όπως και να έχει σήμερα το πρωί που ξεκίνησα πάλι να σκέφτομαι το τι να απομακρύνω από το χώρο μου για να ζήσω και να αισθανθώ καλύτερα έκανα τη σκέψη:
Υπάρχουν αποφάσεις που χρειάζονται διανοητική γενναιότητα.
Αυτό.
Ένα κλικ μακριά ο Πάνος Μουζουράκης και ο Κωστής Μαραβέγιας τραγουδούν: “Φίλα Με Ακόμα (Baciami Ancora)”.
Κατέβασα, εδώ στο υπόγειο της Τ47, το βιβλίο “ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΑΠΥΡΟΥ – Δύο Αιώνες
Νεοελληνικής Ποίησης” (Εκδοτικός
Οργανισμός Πάπυρος, Έκδοση 1995). Θα το ανοίξω, σκέφτηκα, θα διαβάσω, θα
ευφρανθεί η ψυχή μου. Δύσκολα, όλα είναι δύσκολα. Για την ποίηση, για τους ποιητές,
για το παραμικρό. Όμως, τα
έχω ήδη γράψει τα σχετικά, ας μην αρχίσω και πάλι.
Το ξεφύλλισα, λοιπόν, το βιβλίο
και σταμάτησα στη σελίδα 289. Εκεί διάβασα το που ακολουθεί και μου έκλεψε το
χαμόγελο:
Ήταν πριν από μερικές ημέρες που πηγαίνοντας, το πρωί, στο γραφείο πρόσεξα μία πινακίδα ενός γραφείου τελετών στην λεωφόρο Γεωργίου Παπανδρέου, στην Ηλιούπολη (λίγο πιο πάνω από την πλατεία στην οποία παλιά βρισκόταν η αφετηρία των λεωφορείων με αριθμό 208). Τι τράβηξε την προσοχή μου; Το όνομα του γραφείου: Νέκυια.
Ο
συνειρμός άμεσος: αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο
θαμειαί.
Στίχος
από την Α΄ Ραψωδία της Ιλιάδας που από τότε που τον διάβασα μου είχε εντυπωθεί.
Στίχος που αναφέρεται στην ιστορία του Χρύση, ιερέα του Απόλλωνα, ο οποίος
πηγαίνει στο στρατόπεδο των Αχαιών και εκλιπαρεί τον Αγαμέμνονα να του
επιστρέψει την κόρη του Χρυσηίδαανταλλάσοντας την με πλούσια δώρα για να εισπράξει ένα μεγαλοπρεπέστατο “Όχι” από τον αλαζόνα Αγαμέμνονα που κρατά την κόρη ως λάφυρο πολέμου.
Απελπισμένος
και έντρομος ο Χρύσης φεύγει από το στρατόπεδο και προσεύχεται στον Απόλλωνα “αν τον έχει σε κάποια εκτίμηση για της υπηρεσίες
που, ως ιερέας του, τού έχει προσφέρει”
να
πάρει εκδίκηση για την συμπεριφορά του Αγαμέμνονα απέναντί του. Και ο Απόλλωνας,
κατά τον Όμηρο πάντα, εισακούει και
αναλαμβάνει δράση:
Ὣς ἔφατ᾿ εὐχόμενος,
τοῦ δ᾿ἔκλυε Φοῖϐος Ἀπόλλων,
βῆ δὲ κατ᾿ Οὐλύμποιο
καρήνων χωόμενος κῆρ,
τόξ᾿ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε
φαρέτρην· 45
ἔκλαγξαν
δ᾿ἄρ᾿ὀϊστοὶἐπ᾿ὤμων
χωομένοιο,
αὐτοῦ κινηθέντος· ὃ δ᾿ἤϊε νυκτὶἐοικώς.
ἕζετ᾿ἔπειτ᾿ἀπάνευθε
νεῶν, μετὰ δ᾿ἰὸν ἕηκε·
δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ᾿ἀργυρέοιο βιοῖο·
οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀργούς, 50
αὐτὰρ ἔπειτ᾿ αὐτοῖσι βέλος ἐχεπευκὲς ἐφιεὶς
βάλλ᾿· αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο
θαμειαί.
Κατά μετάφραση του Ιάκωβου Πολυλά:
Ευχήθη και ως τον άκουσεν ο Φοίβος ο
Απόλλων,
κατέβη από τας κορυφάς του Ολύμπου
θυμωμένος,
με τόξον και μ’ ολόκλειστην φαρέτραν εις
τους ώμους.
Και αφού τους σκύλους έπληξε και τα
μουλάρια πρώτα,
εις τους ανθρώπους έριχνε τα πικροφόρ’
ακόντια
αδιάκοπα. Και των νεκρών παντού πυρές
εκαίαν.
Ή κατά μετάφραση Καζαντζάκη – Κακριδή:
Συμπέρασμα; νεκύων=νεκρών και
συνεπώς και το “Νέκυια” με το θάνατο θα έχει να κάνει και κάτι
ήξερε αυτός που βάφτισε ένα γραφείο τελετών με αυτό το όνομα.
Λοιπόν, το έψαξα. Το “Νέον Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν” του Δ. Δημητράκου (Εκδόσεις Χρ. Γιοβάνη, “Εκσυγχρονισμένον “1970””),στη
σελίδα 954, αναφέρει:
νέκυια η ΑΝ θυσία, προσφερόμενη εις νεκρούς ίνα αι
ψυχαί των προείπουν τα μέλλοντα, νεκυομαντεία 2. Α επικήδειος, επιτάφιος τελετή
3. Η ενδεκάτη ραψωδία της Οδυσσείας.
όπου:
ΑΝ=λέξις ή σημασία μαρτυρουμένη από της αρχαιότητος μέχρι σήμερον και Α= αρχαία ή μεταγενεστέρα λέξις ή σημασία και
Το δε “ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ –
ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΝΕΑΣ”(Εκδόσεις
ΠΑΠΥΡΟΣ, 2013) στον ενδέκατο τόμο του και στη σελίδα 5 αναφέρει:
νέκυια η (Α νέκυια και νεκύα)· 1. μαγική τελετή
που αποσκοπούσε στην πρόσκληση του πνεύματος κάποιου νεκρού από τον Άδη για να
μαντεύσει για το μέλλον («μάγων τους αρίστους ζητήσαντι νεκυία τε χρησαμένω
μαθείν περί του τέλους του βίου αυτού», Ηρωδιάν.)· 2. (ως κύριο ον.) Νέκυια ή
Νεκύα ή Νεκυομαντεία· τίτλος της ενδεκάτης (λ) ραψωδίας της Οδύσσειας, όπου
περιγράφεται η κατάβαση του Οδυσσέα στον Άδη και η συνομιλία του με τους νεκρούς
(«όσας εν νεκυία κατωνόμακεν» Πλουτ.)· || (αρχ.) επικήδεια, επιτάφια τελετή· 2.
πλήθος ασήμαντων ανθρώπων, συρφετός, όχλος 3. άλλη ονομασία του φυτού φλόμος.
[ΕΤΥΜΟΛ. <νέκυς «νεκρός» + κατάλ. –ια (πρβλ. αλήθε-ια). Ο τ. νεκύα «ονομ. του φυτού φλόμος (πρβλ. καρ-ύα, σικ-ύα) αποδόθηκε στο φυτό επειδή το χρησιμοποιούσαν για να εξορκίσουν τον θάνατο].
Συνεπώς διαλέγετε και παίρνετε!
Προσωπικά, για την περίπτωσή μας, θα διάλεγα το “επικήδειος,
επιτάφιος τελετή”της
αρχαίας.
Ένα κλικ μακριά η Χάρις Αλεξίου τραγουδά “Μία Είναι Η Ουσία”, από το άλμπουμ “Εμφύλιος Έρωτας”, σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη.
Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίζεται μια εξαίρεση και, βεβαίως, επιβεβαιώνει τον κανόνα. Περί επισκεψιμότητας ο λόγος η οποία την Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου παρουσίασε ένα τοπικό μέγιστο. Τοπικό το οποίο, έτσι όπως πάμε και έχουμε ήδη επισημάνει, δεν αποκλείεται να αποδειχθεί και ολικό (μέγιστο) για το 2014. Όπως και να έχει, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Να είσαστε Καλά αγαπητές και αγαπητοί του παρόντος επισκέπτες και ενίοτε αναγνώστες!
Ένα κλικ μακριά η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Δήμο Μούτση - Μάνο Ελευθερίου: "Μη Γράφεις Άλλα Γράμματα".
Πριν από
μερικές μέρες χαζεύοντας κάποια παλιά περιοδικά, που έχω στην κατοχή μου, κράτησα στα
χέρια μου ένα ένθετο του περιοδικού “ΣΙΝΕΜΑ” με τίτλο “τα 100 καλυτερα dvd”. Ατυχώς δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τη
χρονολογία έκδοσής του μιας και στο ίδιο το έντυπο δεν αναφερόταν κάτι σχετικό
και το είχα χωρίσει και από το “μητρικό” τεύχος. Εικάζω ότι το συγκεκριμένο έντυπο
θα πρέπει να κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000.
Όπως και να έχει, ξεφυλλίζοντάς
το, μπήκα στον πειρασμό να δω όσες από τις ταινίες των 100 dvd, που ήταν περισσότερες των 100 μιας και
υπήρχαν αναφορές και σε σειρές ταινιών, όπως π.χ. αυτή του “Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών”, δεν είχα δει. Ξεκίνησα, λοιπόν, αναζητώντας
αυτές που δεν είχα στην κατοχή μου και δεν τις είχα δει. Παράλληλα,
ξεφυλλίζοντας παλιά τεύχη, πάντοτε του περιοδικού “ΣΙΝΕΜΑ”, αναζήτησα και ταινίες στις οποίες γινόταν
αναφορά σε αυτά και μου φάνηκαν αξιόλογες. Βρέθηκα, λοιπόν, με τριάντα – τριανταπέντε
ταινίες που ήθελα να δω. Πόσες είδα μέχρι τώρα; Μόλις τέσσερις. Τις:
Για τη δεύτερη: την ηθοποιία των πρωταγωνιστών της (Sidney Poitier, Rod Steiger).
Για
την τρίτη: το “θεατρικό
στήσιμο” και το
χιούμορ της (“Nonsense,
you've got an old-fashionedidea
divorces last forever” λέει ο
πρωταγωνιστής, Cary Grant, στην
συμπρωταγωνίστρια του, Rosalind
Russell, την οποία, αν και έχουν πάρει διαζύγιο και αυτή
ξαναπαντρεύεται, διεκδικεί με κάθε τρόπο (δικαιολογώντας έτσι και τον ελληνικό
τίτλο “Ξαναπαντρεύομαι
Τη Γυναίκα Μου”) και
Για την τέταρτη: το χρώμα, το ρυθμό της, την αίσθηση του ανικανοποίητου που αφήνει και την εξαιρετική και καίρια μουσική της επένδυση.
Ένα κλικ μακριά: Shigeru Umebayashi και “Yumeji's Theme” από τo εξαιρετικό, όπως ήδη γράψαμε, OST (Original Sound Track) της
ταινίας In The Mood For Love
(με σκηνές από την ταινία).
Η φθίνουσα επισκεψιμότητα, του τίτλου, δεν αφορά παρά το παρόν e-ημερολόγιο (βαρβαριστί: Blog). Τώρα που έκλεισε το έτος 2013 και έχω τα τελευταία στοιχεία μπορώ να το γράψω εκ του ασφαλούς: Κάθε πέρυσι και καλύτερα!
Φθίνουσα, λοιπόν, η επισκεψιμότητα. Και η αναγνωσιμότητα; Μία από τα ίδια, βεβαίως. Εύλογο, συνεπώς, το ερώτημα: Κι εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε; Σταματάμε; Ξεκινάμε καμπάνια τρελή (Διαβάζετε αείποτε, κάνει Καλό!) ή σφυρίζουμε, τάχα μου, αδιάφορα;
Για να απαντηθεί η πιο πάνω ερώτηση πρέπει, φυσιολογικά, να απαντηθεί η ερώτηση: Γιατί να συντηρεί κανείς ένα τέτοιου είδους ημερολόγιο;
Όσο με αφορά, μπορώ να απαντήσω, ότι το συντηρώ επειδή με ενδιαφέρει και με συγκινεί να έχω αναγνώστες, να διατυπώνω δημόσια τις σκέψεις μου, να προσπαθώ, με τα γραφόμενά μου, να αγγίξω άλλους ανθρώπους. Και επιπλέον γιατί αυτός είναι ένας πρόσφορος τρόπος να εκφράσω, πλαγίως έστω, σκέψεις και συναισθήματα για συγκεκριμένους ανθρώπους, να τους απευθυνθώ.
Συνεπώς, θα εξακολουθήσω να ανεβάζω εγγραφές στο παρόν ανεξάρτητα από την επισκεψιμότητα ή την αναγνωσιμότητά του. Να μας έχει ο Θεός καλά να ανταμώνουμε, έστω και έτσι. Στο δύσκολο καιρό που πλέον ζούμε αυτό μόνο λίγο δεν είναι.
Τα όσα ακολουθούν αφορούν, ίσως, τους φιλοπερίεργους ή / και τους φανατικούς αναγνώστες του παρόντος, αν υποτεθεί ότι αυτοί υπάρχουν!
Ομολογώ, λοιπόν, ότι μια μανία με την στατιστική, την καταχώριση, την αποδελτίωση, την έχω. Ένα από τα πολλά που παρακολουθώ είναι και η επισκεψιμότητα των blog μου.
Για το συγκεκριμένο blog η καταγραφή του πλήθους των επισκέψεων που, κατά μήνα, δέχεται ξεκίνησε από την 19 Μαΐου του 2006 και . . . συνεχίζεται. Από την 1 Μαρτίου του 2005, ημερομηνία που ανέβασα την πρώτη εγγραφή, και μέχρι την 19 Μαΐου του 2006 θα πρέπει να υπολογιστεί ένα επιπλέον πλήθος 2.000 επισκέψεων κατά προσέγγιση.
Αποτέλεσμα; Από την 1/3/2005 μέχρι και σήμερα το παρόν blog αριθμεί περισσότερες από 119.000 επισκέψεις, 119.267 αυτή τη στιγμή, όπως μπορείτε να δείτε στο κάτω μέρος (μεταφέρεστε με Ctrl+End) της ηλεκτρονικής σελίδας που τώρα διαβάζετε. Το πλήθος των “Συνολικών Προβολών Σελίδας”, 105.737 τη στιγμή αυτή, που βλέπετε πάνω δεξιά έχει να κάνει με τη χρονική στιγμή που ενεργοποίησα τον συγκεκριμένο μετρητή.
Όλα αυτά, βεβαίως και ως συνήθως, είναι κατά προσέγγιση και στο περίπου. Αυτό γιατί τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι και τα πλέον αξιόπιστα. Υπήρξαν, σύντομες ευτυχώς, χρονικές περίοδοι που ο μετρητής που χρησιμοποιώ (Sitemeter) δεν λειτουργούσε σωστά, συνήθως δεν κατέγραφε, και αναγκάστηκα να κάνω προσεγγίσεις. Από την άλλη, ο ίδιος μετρητής, επιμένει να “κλείνει” το 24άωρο κάθε μέρας περίπου δυο ώρες νωρίτερα, παρόλο που του έχω δώσει την σωστή τοπική ώρα, με αποτέλεσμα τα ωριαία στοιχεία που, κάθε Δευτέρα, έχω την ευχαρίστηση να λαμβάνω με ηλεκτρονικό του μήνυμα, να είναι χρονικά μετατοπισμένα.
Όλα αυτά τα ωριαία στοιχεία επισκεψιμότητας, λοιπόν, υφίστανται μια σχετική επεξεργασία σε κατάλληλα ετήσια αρχεία excel. Το συγκεντρωτικό αποτέλεσμα για τα πιο πάνω αρχεία excel των ετών 2006 -2013 δίνεται στην εικόνα που ακολουθεί:
Συμπέρασμα; Το γράψαμε ήδη:
Κάθε πέρυσι και καλύτερα!
Η χρονιά 2007 εμφανίζεται ως η πλέον αποδοτική, με μέσο όρο 47,85 επισκέψεων κατά ημέρα, ενώ η περσινή αποδεικνύεται η χειρότερη με μέσο όρο 29,47 επισκέψεων κατά ημέρα.
Σε επίπεδο μήνα ο καλύτερος, όπως ήταν αναμενόμενο, ανήκει στο 2007, και είναι ο Οκτώβριος με 59,26 επισκέψεις ανά ημέρα, και ο χειρότερος στο 2013, ο μήνας Αύγουστος με 18,65 επισκέψεις ανά ημέρα.
Ένα κλικ μακριά το κλασικό “Knock Three Times” με τους Dawn:
Είναι
πολλά τα τραγούδια που μου αρέσουν, που με συγκινούν. Κάποια από αυτά τα
ξεχώρισα από το πρώτο άκουσμα, από την πρώτη στιγμή. Είναι ακριβώς τα τραγούδια
που με στηρίζουν στα δύσκολα, με συντροφεύουν στη χαρά. Τα “δικά μου” τραγούδια. Μιλώ, στην περίπτωση αυτή, για
τραγούδια στα Ελληνικά το πλήθος των οποίων ανέρχεται σε εξήντα (60). Τραγούδια
που συγκέντρωσα σε τρία CD και σε
μορφή mp3 μοίρασα
σε συναδέλφους και φίλους. Αντίδραση;
Ανταπόκριση; Μηδενική, βεβαίως! Από τα πράγματα που, πάντοτε, με απογοητεύουν.
Ένα από τα εξήντα αυτά
τραγούδια και το “Ανεβάσαμε” σε στίχους και μουσική της εξαιρετικής
Λίνας Νικολακοπούλου. Το τραγούδι αυτό το είχα ανεβάσει και στην εγγραφή “0800 Σχέσεις”διαπράττοντας
μάλιστα και το ολίσθημα να γράψω ότι η μουσική ήταν του Σταμάτη Κραουνάκη. Ζητώ,
λοιπόν, ταπεινά συγγνώμη για το σφάλμα μου αυτό και χαίρομαι που μου δόθηκε η
ευκαιρία να επανορθώσω.
Ιδιαίτερο, λοιπόν, το τραγούδι ιδιαίτερη και η ερμηνεία της δημιουργού του, Λίνας Νικολακοπούλου. Ένα τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω με συγκινεί, μου φτιάχνει τη διάθεση, μου θυμίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ακολουθούν οι στίχοι του:
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Λίνα Νικολακοπούλου Πρώτη εκτέλεση: Λίνα Νικολακοπούλου
Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι, ανεβάσαμε και λίγο τα ρολά. Κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι κάτι μου 'κανε και γέλασα τρελά και τραλαλά και τραλαλά
Δε με νοιάζει που τραβάμε και πώς ζούμε, δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά. Την αγάπη μια ζωή θ' απομυζούμε και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά
Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά
Ανεβάσαμε στ' αμάξι την κεραία, ανεβάσαμε και τ' άστρα στο καπό. Κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία κάτι μ' έπιασε και σου 'πα "σ' αγαπώ" και πω-πω-πω και πω-πω-πω
