0800. Σχέσεις

 

Μια φωτογραφία που μου αρέσει, ένα αγαπημένο τραγούδι και μια ακόμα εγγραφή στον αέρα. Δύσκολοι καιροί. Στεγνοί. Άνθρωποι ζορισμένοι. Φοβισμένοι. Πολιτική και πολιτικοί για φτύσιμο. Πλούσιοι - αρπακτικά. Ούτε ιερά ούτε όσια. Θα το ξαναγράψω: Πάσχουμε, πλέον, σαν είδος. Πέσαμε στη μεταβατική περίοδο. Τα πράγματα θα αλλάξουν. Αναγκαστικά και με κόστος. Θα πληρώσουμε κι ας μη φταίμε. Και από την άλλη, τα προσωπικά. Πόσο μακρινή μου φαίνεται η εποχή του Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή! Δεν υπάρχει έμπνευση. Δεν υπάρχει κίνητρο. Πάλι και πάλι η αίσθηση ότι τα έχω πει όλα. Τα δικά μου όλα. Facebook και twitter. Τόση σπαταλημένη ενέργεια! Εγγραφές επί εγγραφών, Μπουρμπουλήθρες ανθρώπων που πνίγονται. Ανθρώπων που πλήττουν. Που ζητούν να τραβήξουν την προσοχή. Που έτσι συνήθισαν, τέλος.  Μετέχω. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Ομοίως, πνίγομαι. Μόνο που κρατώ μια στάση αναμονής. Ακόμα προσπαθώ. Ελπίζω. Μέρες που έρχονται. Νύχτες που φεύγουν. Διαδρομές. Σπίτι – γραφείο – σπίτι – πατρικό - σπίτι. Υποβαθμισμένο κέντρο. Ασχήμια. Εγκατάλειψη. Χρήστες εν μέση οδώ. Κοινωνία που αδιαφορεί. Ανύπαρκτες υποδομές. Ανθρωπάκια σε θέσεις κλειδιά. Πριν την έλλειψη χρημάτων η έλλειψη ενδιαφέροντος και ευαισθησίας. Ο ένας κοιτάζει τον άλλο. Ο ένας περιμένει από τον άλλο. Όλοι σηκώνουμε τους ώμους. Τι κρίμα που ο από μηχανής Θεός έχει πεθάνει! Γκρίζα καθημερινότητα. Περιορισμένη ορατότητα. Ο καθένας για τον εαυτό του. Κουμπωμένοι. Σκυφτοί. Σκεφτικοί. Καθημερινότητα οδοστρωτήρας. Κλείσιμο επιχειρήσεων. Απολύσεις. Μείωση μισθών. Από την άλλη, αύξηση φορολογίας και επιβολή ότι είδους χαρατσιού μπορεί να συλλάβει ο ζαβός εγκέφαλος των “κυβερνόντων”. Διαμελισμός. Δελτία ειδήσεων που ψυχοπλακώνουν. Δημοσιογράφοι με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί από δαύτους ευχαριστιούνται να μας αραδιάζουν, με τα ισχνά Ελληνικά τους, τη μια κακή είδηση πίσω από την άλλη. Και όλοι, πια, ειδήμονες. Οικονομολόγοι ολκής! Όλα τα σφάζουν. Όλα τα μαχαιρώνουν. Πολιτικοί που ακκίζονται με τον καθρέφτη τους. Περιορισμένης φιλοπατρίας, ευφυΐας, ευθύνης. Αλαζόνες, ανάλγητοι, βολεμένοι, κουτοπόνηροι, ανίκανοι, φιλοτομαριστές. Μια Ελλάδα φύλλο και φτερό. Όλα μοιάζουν δύσκολα. Είναι δύσκολα. Το καταφύγιο είναι γνωστό. Ο άνθρωπος! Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Αυτό που, τελικά, είναι η ουσία της ζωής μας. Οι σχέσεις μας με τους ομοίους μας. Φιλικές, συγγενικές, αδελφικές, ερωτικές. Ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Οι σχέσεις μας! Αυτές που με τόση ευκολία βάζουμε σε δοκιμασία. Αυτές που τις θεωρούμε δεδομένες και δεν είναι. Που θεωρούμε πώς δεν χρειάζονται καμιά συντήρηση και καμιά φροντίδα.  Αυτές που, αν τις σώσουμε, μπορούν να μας σώσουν!

Το αγαπημένο τραγούδι είναι το “Ανεβάσαμε” των Σταμάτη Κραουνάκη – Λίνας Νικολακοπούλου με ερμηνεύτρια τη δεύτερη. Μόλις ένα κλικ μακριά. . .

29/01/2012