Κατεβαίνω στο τέρμα. Κατηφορίζω προς την Α29. Υπολογίζω να
φτάσω σε είκοσι – είκοσι πέντε λεπτά. Συναχωμένος. Εδώ και μια σχεδόν εβδομάδα.
Κρυωμένος και δυσαρεστημένος. Με την τάξη των πραγμάτων. Τον εαυτό μου. Τους
άλλους. Κατηφορίζω και σκέφτομαι. Αυτά. Εκείνα. Τα άλλα. Τα χθεσινά. Τα
σημερινά. “Ηλεκτρονικά μηνύματα” που ταξίδεψαν. Απαντήσεις που δεν δόθηκαν. Πόρτες
που δεν άνοιξαν. Κατηφορίζω. Σκέφτομαι. Μπρος – πίσω. Στο χέρι το C905.
Λατρεύω να φωτογραφίζω. Ανθρώπους. Κτήρια. Πράγματα. Φωτογραφίζω κάποια κτήρια.
Με ενοχλούν οι καμπούρες των αυτοκινήτων. Το έχω σκεφτεί. Θα βγω ένα πρωί για
φωτογράφηση κτηρίων. Αν κάποιοι άνθρωποι μου επιτρέπαν να τους φωτογραφίσω θα
ήμουν ευτυχής. Κατηφορίζω με βήμα ταχύ. Μπαίνω στην οδό Α. Ο ήλιος δύει.
Προλαβαίνω τρεις – τέσσερεις φωτογραφίες του πριν χαθεί. Κατηφόρισα. Σκέφτηκα.
Φωτογράφισα. Έφτασα.
Ένα κλικ μακριά: “Παλιόκαιρος” των Γ. Θεοφάνους, Ε. Δρούτσα με τον Πασχάλη Τερζή, βεβαίως. Ένα τραγούδι που τον τελευταίο καιρό, περιέργως, έχει κολλήσει στο μυαλό μου. . .
17/01/2012
μια κατηφόρα τι μπορεί να "επινοήσει" ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαληνύχτα
Ο αρχιτέκτονας είναι το μυαλό. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα! :)