0754. Παραλήρημα (Για Ένα Χρώμα)

H ανάγκη να κρατήσεις το γεγονός. Να το διαιωνίσεις. Με αισθήματα και συναισθήματα που σε πνίγουν. Με τις λίγες λέξεις που γνωρίζεις. Μοιάζει ότι οι άλλοι έχουν την ικανότητα να συντομεύουν τις διαδρομές. Να αποφορτίζουν τις στιγμές. Να ελίσσονται. Εσύ είσαι ο δυσκίνητος δεινόσαυρος. Αυτός που πνίγεται στις σκέψεις του. Που όλα τα παίρνει τοις μετρητοίς. Που έχει δει σχέσεις του να τελειώνουν δίχως την παραμικρή εξήγηση. Πέντε λεπτά αρκούν για να ανατρέψουν μια διαμορφωμένη κατάσταση. Δυο εβδομάδες πλήρους απουσίας, μηδενικής προσπάθειας. Πέντε λεπτά. Μια αγκαλιά. Εκατέρωθεν εξηγήσεις. Αεράκι σε πυρωμένα μάγουλα. Πώς να το μετρήσεις; Γιατί να πιστέψεις, να επανακάμψεις; Γιατί να ενδώσεις στο αβέβαιο; Πώς να απαρνηθείς υποσχέσεις και αποφάσεις που συνομολόγησες με τον εαυτό σου; Τι μπορεί, στην ουσία, να αλλάξει μια δευτερολέπτων αγκαλιά; Ποιο είναι αυτό που δε γνώριζες; Που δεν υποψιαζόσουν; Γιατί αναστατώνεται τόσο η ύπαρξή σου; Η ζωή σου; Η επιθυμία να αναγεύεσαι τις συγκεκριμένες στιγμές. Πάλι και πάλι. Η είσοδός της. Το κορμί της. Η πίεση του χρόνου. Το άγγιγμα. Τα λόγια. Το μούδιασμα στο στομάχι. Όλα! Από την αρχή. Μήπως οι γραμμές αυτές είναι το μόνο όφελος της όλης ιστορίας; Από την άλλη, γιατί να τα σώσεις όλα αυτά; Για ποιους; Αξίζει τον κόπο; Φυλακισμένος. Στο μπουντρούμι. Η κάθε του γωνιά ψηλαφισμένη. Έρχεται. Ανοίγει την πόρτα. Βγήκες; Έχασες την ηρεμία της ψυχής σου. Δεν υπάρχουν προοπτικές, δεν περιμένεις το θαύμα. Επακριβώς γνωρίζεις. Το πως, το τι, την κατάσταση. Το αδυσώπητο status quo. Το αναμενόμενο είναι προδιαγεγραμμένο. Η πορεία γνωστή. Μιας στιγμής χαρά για μιας εβδομάδας λύπη ή, το χειρότερο, αδιαφορίας. Εγγύτητα που τυραννά. Αντέχεις; Νεράκι ο χρόνος. Οι μήνες εβδομάδες. Τα χρόνια μήνες. Έντεκα χρόνια ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού. Δεν υπάρχουν περιθώρια. Το εδώ και τώρα ακατόρθωτο. Τα μικρά και τα εύκολα. Παραμονεύουν. Ενδίδεις; Βαυκαλίζεσαι. Ξοδεύεσαι. Δεν ενδίδεις; Υποφέρεις. Δυστυχείς. Πέντε λεπτά, για πολλοστή φορά, όλα τα τίναξαν στον αέρα. Κρατώ την αίσθηση. Του γεγονότος τη γλύκα. Την ανακαλώ. Τη φυλακίζω με λόγια. Έχω μεγαλώσει. Δεν ομνύω. Δεν υπόσχομαι. Δεν αποφασίζω. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς βιώνω την καθημερινότητά μου. Ζω. Ανασαίνω. Είμαι. 

Ένα κλικ μακριά: Can’t Keep It In – Cat Stevens.

28/02/2011

0753. Διαβάσματα

Τελείωσα προχθές την ανάγνωση του βιβλίου “Με τα χέρια σταυρωμένα” της αγαπημένης κυρίας Αθηνάς Κακούρη. Πρόκειται για ένα βιβλίο, διαστάσεων 12,5x19,5 τετραγωνικών εκατοστών, 200 σελίδων, με έντεκα επιπλέον φύλλα που περιέχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες, με αυτοβιογραφικό περιεχόμενο. Είναι καλογραμμένο (σε πολυτονικό σύστημα), ευανάγνωστο και αποπνέει, κάτι εξαιρετικά σπάνιο πλέον, ήθος. 

Η ανάγνωσή του, από τις 20/2/2011 έως τις 24/2/2011, μου χάρισε ευχαρίστηση και, κυριολεκτικά, πνευματική ξεκούραση. Επειδή, τελευταία, διαβάζω παρεούλα με το μηχανικό, Faber, μολύβι μου παραθέτω κάποια σημεία του βιβλίου που έχω επισημάνει:

- τα χοντρά υφασμάτινα μπουμπάρια (Σελ. 11)

- τα πολλά σκαλοπάτια έκαναν ώστε (Σελ. 15)

- το παπακιασμένο απ’ τα νερά χέρι της (Σελ. 16)

- Σήμερα η τηλεόραση και το διαδίκτυο τρέφουν τα παιδιά πλουσιοπάροχα με άπειρες πληροφορίες τότε οι συνθήκες μας έδιναν γνώσεις. (Σελ. 21)

- καλοχτενισμένα μαλλιά και φας α μαιν (Σελ. 41)

- Η στενή καρδιά φαίνεται, δεν μπορεί να χωρέσει το καλό (Σελ. 62)

- (για τον Ιωάννη Μεταξά) Δεν ξέρω αν είχε ποτέ καταλάβει την αξία του Υπομνήματός του προς τον Βενιζέλο το 1915, «Περί Μικράς Ασίας. Δυνατότητες Διανομής», το ότι προέβλεψε και προείπε ένα προς ένα όλα τα δεινά που μας περίμεναν, αν πατούσαμε πόδι στην Σμύρνη, ή την άρνησή του να αναλάβει διοίκηση επί Γούναρη. (Σελ. 76)

- Τα άτομα έχουν αισθήματα. Αλλά τα κράτη δεν έχουν καν μπέσα. (Σελ. 81)

- (τι δεν κατάφεραν να δώσουν οι πολιτικοί μας άνδρες την εποχή του εμφύλιου) ένα παράδειγμα συνοχής και μια ηγεσία ενωμένη απέναντι όχι μόνο στους κατακτητές αλλά και στους συμμάχους. (Σελ. 83)

- Οι πονόψυχοι είχαν καταπιεί την ντροπή της ανικανότητάς τους να συντρέξουν. (Σελ. 87)

- Πολλοί ήταν οι ηθικοί φραγμοί που έσπασαν τότε, και μέσα στην Κατοχή και αργότερα, αλλά δεν υποχώρησαν εμπρός στις στερήσεις. Τους γκρέμισαν οι ιδεολογίες, κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία. (Σελ. 97)

- αν δεν υπονοιαστείς (Σελ. 114)

- «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό», εξήγησα δειλά, με το πρόσθετο εκείνο βάρος, μισό φούρκα μισό μαράζι, που νοιώθω όταν πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω πανεπιστημιακή μόρφωση. (Σελ. 118)

- . . .στην νότιο Γιουγκοσλαυΐα – περιοχή που με υπόδειξη του Στάλιν βάφτισε ο Τίτο Γιουγκοσλαυΐκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, έμπνευση την οποία ακόμη πληρώνουμε – (Σελ. 155)

- και να προκινδυνεύουν πρόθυμα και ηρωϊκά. (Σελ. 160)

- αν όλες τις πηγές πρέπει να τις μεταχειρίζεσαι με επιφυλακτικότητα, τις ξένες πρέπει να τις κοσκινίζεις δυο φορές. Άσε που το ενδιαφέρον του ξένου μπορεί και να μην είναι καθόλου άδολο. (Σελ. 188)

- Η αλήθεια θάβεται κάτω από ιδεοληψίες. (Σελ. 193)

Και δυο σημεία που με “δυσκόλεψαν”:

- . . . να επέμβουν σε τυχόν παρανόηση. . . (Σελ. 42)

Θα προτιμούσα “τυχούσα” αντί του “τυχόν”, και το έχω πει!

- που να αφορούν σε όλα εκείνα. . . (Σελ. 191)

Ομολογώ ότι είμαι αλλεργικός στο “αφορά σε”. Πρόβλημά μου, αλλά είμαι!

Συνεχίζω την ανάγνωση της “Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος” του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Έχω φτάσει, αισίως, στη μέση, περίπου, του δέκατου ένατου τόμου. Μένουν δύο τόμοι ακόμη για να ολοκληρώσω την ανάγνωση του πολύτομου και εξαιρετικά ενδιαφέροντος αυτού έργου.

Συνεχίζω και την ανάγνωση του βιβλίου “Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα” του Βασίλειου Μαρκεζίνη. Και σε αυτό βρίσκομαι περίπου στη μέση (στη σελίδα 232 επί συνόλου 525). Και αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον και, επιτρέψτε μου την έκφραση, “ξεστραβωτικό”.

Άργησα αλλά ξεκίνησα την αγορά και της σειράς των εβδομαδιαίων βιβλίων του Ιούλιου Βερν (εκδόσεις 4π). Πρόκειται για τεχνικά άρτιες και προσεγμένες εκδόσεις. Ελπίζω οι μεταφράσεις να είναι καλές και τα χρυσοποίκιλτα εξώφυλλα τους να αντέξουν στο χρόνο (κάτι που η τιμή τους, των 7,95 ευρώ ανά τόμο, δεν το εγγυάται).

Αγόρασα εχθές ένα βιβλίο που μοιάζει ενδιαφέρον. Το βιβλίο “Ο Μαύρος Κύκνος” (ο Αντίκτυπος του ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ) του Nassim Nicholas Taleb (Μετάφραση: Αντώνης Παπαγιαννίδης, Εκδόσεις ΦΕΡΕΝΙΚΗ).

Να είσαστε όλες / όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά: Janis Ian: In The Winter.

26/02/2011

0752. Αλιείς Μαργαριταριών

Υπάρχουν κάποιες μουσικές που ξυπνάνε μνήμες. Μνήμες που η απαρχή τους χάνεται στο παρελθόν. Μνήμες εγκατεστημένες, ίσως, στον πυρήνα του εαυτού. Μουσικές και μνήμες που απαιτούν. Πληγώνουν. Βυθίζουν σε σκέψεις. Για καταστάσεις που δεν ευνοούν. Για μια, εδώ και τώρα, ευτυχία που αργεί. Για Θεούς που αρνούνται. Μνήμες – μουσικές που βαθαίνουν τον πόνο. Μνήμες – μουσικές που ελαφρώνουν τον πόνο. Θείες μουσικές επιτεύγματα του ανθρώπου. Μουσικές που τις αναγνωρίζεις με το πρώτο άκουσμα. Σε συναρπάζουν. Σε κάνουν δικό τους. Μια τέτοια “μουσική” άκουσα πριν από λίγες μέρες. “Τους Αλιείς Μαργαριταριών” (The Pearl Fishers), δημιουργία του Georges Bizet, με την ορχήστρα του Stanley Black. Ένα θέμα που με έχει, κυριολεκτικά, κατακτήσει και που δεν χορταίνω να ακούω. Συνεχώς!

Το εξαιρετικό “The Pearl Fishers” με την ορχήστρα του Stanley Black, μαζί με 28 ακόμα ορχηστρικά κομμάτια, εδώ.

20/02/2011

0751. Επίκαιρο

Ένα κλικ μακριά το πανέμορφο, και επί της ουσίας, “Hand in Hand” των Dire Straits.

15/02/2011

0750. Τα Μικρά και Τα Εύκολα

Πόσο δύσκολο είναι να κρατηθείς μακριά από τα μικρά και (φαινομενικά) ανώδυνα; Αυτά που τρυπώνουν ύπουλα στη σκέψη και που η ευκολία, ακριβώς, του να τα εκτελέσεις τα κάνει ιδιαίτερα ελκυστικά; Αυτά που αδιάντροπα σου βγάζουν τη γλωσσίτσα, που προκλητικά προσκαλούν; Κάνε με, κάνε με, κάνε με! Τίποτα δεν είμαι! Εύκολο είμαι και ανακουφιστικό! Μια κίνηση μού είναι αρκετή. Ένα μπιμπλό που αλλάζει θέση. Μια “τυχαία” συνάντηση. Μια λέξη που ξεστομίζεται. Ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας που πέφτει. Το σώμα της που ακολουθεί. Εύκολες αρχές - δύσκολα τελειώματα. Βαλτωμένες καταστάσεις. Ανακύκλωση. Ξεραμένες ελπίδες. Φθορά. Δέκα μέρες λύπης για μιας στιγμής ευτυχία. Όλα όσα αρχίζουν από αυτά. Τα μικρά και τα εύκολα. Τα ύπουλα και άρρωστα. Για να εισπράξεις ακόμα μια φορά μεγαλόπρεπα “όχι”. Τελειωτικά “ίσως”. Τα μικρά και τα εύκολα. Δούρειοι ίπποι της απάτης. Πρεσβευτές της φενάκης. Επισκέπτες απρόσκλητοι. Όλα αυτά που, πλέον, τους γυρνώ την πλάτη. Με τριγυρίζουν. Πολιορκούν. Επιμένουν. Αντιστέκομαι. Αποφεύγω. Γνωρίζω. Κακοτοπιές του νου. Καθημερινότητα που εγκλωβίζει. Περιβάλλον που προσφέρεται. Εαυτός που επιθυμεί. Χρόνος που χάνεται. Τα μικρά και τα εύκολα. Το δόλωμα!

Ένα κλικ μακριά C – Real και “Θα Περιμένω”.

09/02/2011