Βραδάκι. Είμαι με παρέα. Μπαίνουμε στο κατάστημα. Εστιατόριο. Γεμάτο. Είμαι θαμώνας. Μου βρίσκουν τραπέζι. Η ταμπελίτσα “reserve” εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Παραγγέλλουμε. Θόρυβος. Ομιλίες. Μέταλλο πάνω στο μέταλλο. Μέταλλο με πορσελάνη. Γυαλί με όλα. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Αυτό σκέφτομαι. Μια τηλεόραση απέναντι δείχνει εικόνες. Άφωνα video clips. Ένα ηχείο αναρτημένο στη γωνία. Πάνω από το τραπέζι μας. Λαλεί. Απομονώνω το τραγούδι που ακούγεται. Μπαίνω μέσα του. Σηκώνω τον ντράμερ. Κάθομαι στη θέση του. Πιάνω τις μπαγκέτες, το πόδι στη μπότα. Σε αγαπάω. Πάμε από την αρχή. Μπαίνω. Σόλο εισαγωγή. Ακολουθούν οι άλλοι. Κρατώ το ρυθμό. Είναι αδρός, ρωμαλέος, σταθερός. Τέμπο που πάνω του κτίζεται το τραγούδι. Δίνω όλη μου την προσοχή. Δε θέλω να είμαι ο τραγουδιστής. Δε θέλω να είμαι ο κιθαρίστας. Δε θέλω να είμαι στα πλήκτρα. Θέλω να είμαι ο ντράμερ. Αφοσιώνομαι. Ο ρυθμός με παρασέρνει. Παίζω και σε σκέφτομαι. Πάλλομαι εν συντονισμώ. Με τα τύμπανα πολιορκώ. Με το ρυθμό τους στέλνω μηνύματα. Σ’ αγγίζουν άραγε; Μένω με την απορία. Παίζω. Στέλνω. Ελπίζω. Προσμένω. Ένας ντράμερ έγινα. Σε αγαπάω.
09/03/2009
...μμμ τι ωραία... άσκηση ύφους...είναι να μη την συνεπάρει; θα την συνεπάρει, είμαι σίγουρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαα, τίποτα δε θα γίνει. Αγνοεί και ίσως είναι καλύτερα έτσι. . .