0596. Ανήθικοι

Αναρωτιέμαι αν έχουμε αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει, τόσο σε παγκόσμια όσο και σε τοπική κλίμακα, όσον αφορά το ποιόν των ανθρώπων που “οδηγούν” τις εξελίξεις. Με απλά λόγια έχουμε αίσθηση του τι είδους άνθρωποι “διοικούν” ή/και “κυβερνούν” (και με ότι τα εισαγωγικά αυτά μπορεί να σημαίνουν); Η απάντηση είναι μία και απλή. Άνθρωποι, πρώτα απ’ όλα, ανήθικοι. Και για να ολοκληρωθεί η εικόνα επιλέξτε όσα και όποια από τα επόμενα επιθυμείτε: ανίκανοι, ανάξιοι, απάνθρωποι, ανόητοι, εγωιστές, αναξιόπιστοι, απατεώνες, ψεύτες, κλέφτες, φιλάργυροι κ.λ.π. Συμπληρώστε και όσα, σίγουρα, σας έρχονται στο μυαλό για την περίπτωση και θα έχετε την εικόνα (τους). Μια σειρά τέτοιων γραβατοφορεμένων τενεκέδων έχει κατορθώσει τελικά να κάνει τον πλανήτη κόλαση. Ποιο είναι το δράμα; Ότι στους ίδιους αυτούς κοπρίτες έχουν εναποτεθεί οι όποιες ελπίδες για ανάκαμψη. Το λογικό θα ήταν με τα μέσα που πλέον διαθέτουμε, ως είδος, να μην υπήρχε πείνα και φτώχια στον πλανήτη. Μοιάζει με ανέκδοτο. Γιατί; Γιατί όχι μόνο “διοικούν” αλλά έχουν αναλάβει και να μας σώσουν ακριβώς αυτοί που δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να μοιράσουν ούτε δυο γαϊδουριών άχυρα. Γιατί έχουν σπουδάσει την απάτη, την ίντριγκα και το ψέμα. Ότι τους νοιάζει είναι η καρεκλίτσα τους, μικρή ή μεγάλη, και πέραν τούτου ου. Τους βάλαμε, στη θέση που τους βάλαμε, για να διαχειριστούν τον κόπο και τον μόχθο μας και καβάλησαν καλάμι μέγα. Βλέπουν στον καθρέφτη τους τον Αλέξανδρο τον Μέγα και όχι το συμπλεγματικό ανθρωπάκι που πραγματικά είναι. Ανήθικοι, ανίκανοι και ανεπαρκείς είναι έτοιμοι να διαπραγματευτούν το πόσο κάνει 1+1. Ανερυθρίαστα υποστηρίζουν σήμερα το α και αύριο το αντίθετο του. Με την ίδια σοβαροφάνεια, με την ίδια λιγδερή επιχειρηματολογία. Ψεύτες από κούνια με μνήμη 24ώρου και βγάλε. Έτοιμοι να καταδικάσουν και να διαγράψουν με μιας όσα σαν αντιπολιτευόμενοι υποστήριζαν μόλις βρεθούν να είναι συμπολιτευόμενοι. Και βεβαίως πάντοτε φαφλατάδες και γελοίοι. Θυμηθείτε το ελληνικό ανέκδοτο: “Θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο!” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Αυτοί οι “κύριοι” αξίζουν κάθε περιφρόνηση και δυστυχώς δεν την εισπράττουν. Αντιθέτως, και για το κακό όλων μας, εισπράττουν χειροκροτήματα, γλειψίματα και σεβασμό (για το αξίωμά τους τουλάχιστον και όσα, θα έπρεπε, να αντιπροσωπεύει – τρομάρα τους!). Έτσι ποτίζεται η ανηθικότητα και η ανικανότητά τους και ανερυθρίαστα πράττουν τα όσα πράττουν. Κι αν υπάρχουν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις σκεφτείτε και θυμηθείτε: Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το ερώτημα είναι για πόσο οι εξαιρέσεις αυτές είναι δυνατό να παραμείνουν τέτοιες. Δυστυχώς, το σύστημα είναι έτσι στημένο που ή θα τους αφομοιώσει ή θα τους αποβάλει. Τι πρέπει, λοιπόν, εμείς οι απλοί πολίτες να κάνουμε; Ιδού το ερώτημα, το μέγα! Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω ευθέως. Και ούτε είναι το καλύτερο, έτσι όπως είναι δομημένες οι κοινωνίες μας, να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς. Θα έλεγα ότι θα πρέπει να επιδείξουμε μέγιστη προσοχή στο ποιους ψηφίζουμε, να κόψουμε τα παλαμάκια με το μαχαίρι, να διεκδικούμε το δίκιο μας με όλα τα θεμιτά μέσα και να μην ανεχόμαστε την παραμικρή ανομία ή παρανομία είτε συμβαίνει σ’ εμάς είτε στο γείτονά μας. . . Έτσι! Για αρχή. . .

Άσχετο, βεβαίως, το τραγούδι αλλά από την εφηβεία μου αγαπημένο: Joe Cocker – The Letter.

04/03/2009