0555. Μουσική Περιπτέρου

Βραδάκι, 20:15 στην Α29. Μπροστά μου το πληκτρολόγιο. Ακούω μουσική από τον H/Y. Sergei Rachmaninov Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα Νο. 2 σε ντο ελάσσονα, έργο 18, CD με αριθμό 16 στη ράχη. Μουσική αγορασμένη από το περίπτερο ή μάλλον, και για να ακριβολογώ, από τον εφημεριδοπώλη μου. Δυο ελκυστικά CD, το ένα δίπλα στο άλλο, με καλαίσθητα εξώφυλλα και της Deutsche Grammophon. Κλασσική μουσική στη σειρά “ΤΟ ΒΗΜΑ τέχνη”. Κόστος; Μόλις 7,90 Ευρώ και για τα δύο. Τη σειρά αυτή την είχα εντοπίσει εδώ και καιρό. Εκείνο που με ώθησε να αγοράσω τη συγκεκριμένη δυάδα ήταν το όνομα “TAMAS VASARY” στο CD με τα δύο Κοντσέρτα, γιατί, δεν σας είπα, περιέχεται και το Κοντσέρτο Νο. 3, του Rachmaninov. Ο Tamas Vasary είναι ο αγαπημένος μου πιανίστας μιας και με αυτόν στο πιάνο άκουσα και αγάπησα τα Νυχτερινά του Σοπέν. Το άλλο CD, με αύξοντα αριθμό 17 στην πλάτη, περιείχε έργα του Ravel. Πρόκειται για καλαίσθητές εκδόσεις σε χαρτονένια συσκευασία οι οποίες περιέχουν και πολυσέλιδα επεξηγηματικά φυλλάδια σχετικά με τους συνθέτες, τα έργα και τους ερμηνευτές. Στο τέλος, μάλιστα, υπάρχει και κατάλογος με τα έργα που περιλαμβάνει η σειρά. Θα κυκλοφορήσουν, λοιπόν, συνολικά 51CD. Ήδη έχω σημειώσει το υπ’ αριθμόν 44 το οποίο θα περιέχει Βαλς και Μαζούρκες του Σοπέν, με τον Tamas Vasary, όπως βεβαίως πολλοί θα μαντέψατε. Έχω την αίσθηση ότι η σειρά είναι εβδομαδιαία αλλά δεν και όρκο παίρνω. Όπως και να έχει η ποιότητα είναι η γνωστή της Deutsche Grammophon, οι πληροφορίες που περιέχονται στα φυλλάδια κατατοπιστικές και καλογραμμένες και το κόστος ιδιαίτερα ελκυστικό. Αν, λοιπόν, δείτε τα συμπαθητικά αυτά CD κρεμασμένα ή αναρτημένα και κάτι σας κάνει κλικ, μη διστάσετε! Αγοράστε και ακούστε! Το πιθανότερο είναι να το ευχαριστηθείτε. . .

PAUL MAURIAT – ADIEU A LA NUIT.

28/11/2008

0554. Τι Γίνεται

"Τι γίνεται”, είπε περισσότερο, παρά ρώτησε, καθώς περνούσε βιαστική μπροστά από την ανοιχτή πόρτα. “Τίποτα δε γίνεται”, μόλις που πρόλαβε να πει, αμφιβάλλοντας για το αν τον είχε καν ακούσει. Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν είχε την παραμικρή σημασία. “Τι γίνεται;” επανέλαβε τη φράση στον εαυτό του στολίζοντάς την και με ένα ερωτηματικό. “Τίποτα δε γίνεται” ήρθε ευθύς η απάντηση. “Στον ίδιο παρονομαστή λοιπόν!”, συλλογίστηκε και χαμογέλασε. Ήταν εδώ και χρόνια που αυτές οι δυο φράσεις, με ερωτηματικά ή όχι, είχαν γίνει αχώριστο ζευγάρι για την συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν τον ένοιαζε πια. Έτσι έλεγε στον εαυτό του και προσπαθούσε να τον πείσει. Ήταν με τα φεγγάρια του. Άλλοτε αβάσιμη αισιοδοξία και άλλοτε αβάσιμη θλίψη. Παγιδευμένος, έτσι αισθανότανε. Από τις επιλογές του, το άσχημο ξεκίνημα, τις αδυναμίες του. Το είχε πια πάρει απόφαση “Ίσως στην άλλη ζωή”, ειρωνευότανε τον εαυτό του. Γιατί τον πείραξε τόσο αυτό το “Τι γίνεται”; Μια τυποποιημένη φράση ήταν που προσκαλούσε μια τυποποιημένη αντίδραση. Βαυκαλιζότανε, το καταλάβαινε. Που δεν κοντοστάθηκε να μιλήσουνε τον πείραξε, που δεν διάβασε τη ματιά της. Αυτό επιθυμούσε, αυτό του στέρησε. “Τι γίνεται. Τίποτα δε γίνεται” επανέλαβε στον εαυτό του και άφησε τη σκέψη του να πάρει άλλα μονοπάτια. 

26/11/2008

0553. Πασατέμπος

Γίνεται. Να στον ίδιο χώρο βρίσκεσαι με κάποιον και να τον συναντάς μη. Τυχαίο γεγονός, γκρίζα καθημερινότητα, ανύπαρκτο νοητικό πεδίο. Ένα απλό στατιστικής θέμα και άλλο τίποτα. Λίγο της τύχης σπρώξιμο χρειαζότανε μια τυχαία παρόρμηση να ταυτοχρόνως από τα κλουβιά μας βγούμε, ένα παραμόνεμα, και να! Θα οι ματιές μας αντάμωναν, στα χείλη μας χαμόγελα ζωγραφιστά και καλημέρες που ταξιδεύουν. “Τι κάνεις” θα ο ένας τον άλλο ρώταγε. “Καλά” ο ένας, “Καλύτερα” ο άλλος, εγώ, θα απαντούσε. Και δεν έγινε. Άλλα επίπεδα, άλλοι κόσμοι. Παράλληλα επίπεδα τεμνόμενα μη. Να σου μένουν απορίες διάφορες για ντυσίματα και ύφη. Για της ματιάς την απόχρωση. Να θέλεις να γράψεις και να πεις και να γύρω – γύρω στιρυφογυρίζεις κρύβοντας ονόματα, επίθετα και διευθύνσεις. Να στραμπουλίζεις τη γλώσσα, να πίσω από τις λέξεις και τη σύνταξη κρύβεσαι. Για λόγο ποιο; Να απαλύνεις τα που βγαίνουν σώψυχα, να τον απέναντι μπερδέψεις μη και καταλάβει για ποιο μιλάς και σε παρεξηγήσει; Γιατί είναι κάμποσοι που γνωρίζουν τη μούρη σου και της ταυτότητάς σου τον αριθμό. Γιατί θα πούνε και θα σκεφτούνε διάφορα. Και λοιπόν; Κόσμος είναι κι ας λέει. Μα είναι και το άλλο. Το κυριότερο. Το που δε γνωρίζεις αυτό που ταιριάζει να για αύριο κρατήσεις. Η της ευτυχίας παρούσα αξία που ξεφεύγει. Η αναγωγή του αύριο στο τώρα. Πόσο να ζημιώσω σήμερα για να χαρώ αύριο; Αυτό το αύριο, πότε ξεκινά και πόσο τάχα να κρατάει; Γιατί είν’ ο δρόμος στριφογυριστός κι αργό σου το τιμόνι. Να το πόδι σου το φρένο γυροφέρνει και να τον απέναντι αισθάνεσαι να τραβιέται αριστερά μη και γίνει καμιά σύγκρουση και ποιος, μετά, τα κομματάκια να μαζεύει; Είναι κι άλλοι στ’ αυτοκίνητο επάνω και συ οδηγός υπεύθυνος. Να φτάσεις που; Και πώς μ’ αυτό το “Οδηγέ Μην Τρέχεις” κολλημένο στα μούτρα και τη ψυχή σου; Το ψυχανεμίζεσαι. Πουθενά δε θα φτάσεις. Μονάχα τη μπενζίνα σου ξοδιάζεις και σακατεύεις τα λάστιχά σου. Να σου ΄ρχεται να κολλήσεις το γκάζι στο πάτωμα κι όλο γύρω τριγύρω πινακίδες και φανάρια. “Στοπ”, “Υποχρεωτική πορεία δεξιά”, “Μονόδρομος”, “Απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση”. Κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο! Και έτσι ο βίος, οι μέρες έτσι, καρμπονογεννημένες. Και πως από την άλλη τη μια να ξεχωρίσεις; Τι σημάδια να βάλεις, και που; Περνάει ο καιρός και πάει σε τόπους άλλους κι εποχές. Σ’ άλλους ανθρώπους χτυπάν οι ευκαιρίες την πόρτα. Μένουν απορίες σα φτώχειες, να σκύβεις το κεφάλι. Ερωτήματα διάφορα. Όπως: Πώς ήταν σήμερα ντυμένη και η διάθεσή της ποια;

Μανώλης Χιώτης – Γιώργος Γιαννακόπουλος, Απόστολος Νικολαΐδης και “Αυτά Που Λες Εγώ Τα’ Ακούω Βερεσέ” ή “Ο Πασατέμπος”. Ήχος κομμάτι τενεκεδένιος, για τα γούστα μου, αλλά εξαιρετική ερμηνεία με ένα τέμπο που τσακίζει κόκαλα. . .

 24/11/2008

0552. “Ερωτευμένη Γυναίκα”

Προχθές, ημέρα Τετάρτη. Πρωί. Βρίσκομαι σ’ έναν συρμό τρένου. Κατεύθυνση προς πλατεία Ομονοίας. Ο συρμός σταματά στον σταθμό Άγιος Νικόλαος. Επιβάτες αποβιβάζονται. Άλλοι, επιβιβάζονται. Οι πόρτες ανοιχτές. Στο χώρο, και από τα μεγάφωνα του σταθμού, ακούγεται μια μελωδία. Το φλάουτο κυριαρχεί. Την αναγνωρίζω ευθύς. “Woman In Love” ο τίτλος της. Οι πόρτες του τρένου έκλεισαν και ο συρμός αναχώρισε για τον επόμενο σταθμό.

Έμεινε η μελωδία που μόλις είχα ακούσει να ξετυλίγεται στο μυαλό μου και να, με τη σειρά της, ξετυλίγει μνήμες. Πόσο καιρό είχα να ακούσω το τραγούδι; Αναμφίβολα πολύ. Το τραγούδι που περιέχεται στο άλμπουμ “Guilty”. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ γραμμένα από τον κ. Barry Gibb, ερμηνεύτρια η κα. Barbra Streisant. Το είχα το άλμπουμ αυτό σε βινίλιο, “προικώο” μάλιστα, και μου άρεσε πολύ. Οι Bee Gees, επιφανές μέλος των οποίων υπήρξε ο Barry Gibb, είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και θεωρώ τα φωνητικά των τραγουδιών τους εξαιρετικά.

Το άλμπουμ το αγόρασα βεβαίως και σε CD, στις 13 Οκτωβρίου 2004, για να ακολουθήσει μία μέρα και ένα έτος μετά, στις 14 Οκτωβρίου 2005, η αγορά και της συνέχεια του. Το άλμπουμ “Guilty Pleasures” με τους ίδιους συντελεστές. Παρόμοιας ποπ αισθητικής τα δυο αυτά άλμπουμ είναι ότι πρέπει για να ευφρανθούν τα ώτα και να χαλαρώσει η ψυχή. . .

Από το “Guilty” ακούγεται η Barbra Streisant στο “Ερωτευμένη Γυναίκα”, βεβαίως.

21/11/2008

0551. Ο Αλοΐσιους Μιλά για Τέχνη και Αισθήματα

Ακόμα ένα σημείωμα του Αλοΐσιους στο οποίο μιλά για την τέχνη και τη σύνδεσή της με τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Σύντομο κείμενο γραμμένο, θα έλεγα, υπό συναισθηματική πίεση. Σαν να στον Αλοΐσιους δόθηκε ένα ερέθισμα κι εκείνος να βρέθηκε σε αδυναμία να ανταποκριθεί, να εκφράσει και να εκφραστεί. Να δείξει το τι και πως αισθάνεται. Δεν είναι ο μόνος θαρρώ. . .

Κάπου διάβασα: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση’’. Μοιάζει να μην είναι η μόνη περίπτωση. Το ίδιο μερικές φορές συμβαίνει μα τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Μόνο που σε αυτά υπάρχει διέξοδος. Και η διέξοδος αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την τέχνη. Τέχνη στην όποια μορφή της. Η αδικία, και το ευτύχημα ταυτοχρόνως, είναι δεν είναι όλοι ικανοί να εκφράσουν και να εκφραστούν μέσα από και με την τέχνη. Έχω πάντοτε την αίσθηση ότι η τέχνη πολλές φορές είναι παραστρατημένος έρωτας.

Έρχονται στιγμές που πραγματικά επιθυμεί κανείς να είχε τη δυνατότητα να γράψει ένα ποίημα ή ένα τραγούδι, να ζωγραφίσει έναν πίνακα. Είναι οι στιγμές που αισθανόμαστε τη συγκίνηση κυριολεκτικά να μας πνίγει. Συγκίνηση για ότι βλέπουν τα μάτια μας, ότι ακούν τα αυτιά μας, ότι αγγίζουμε και ότι αισθανόμαστε. Μπορεί να είναι ένα τοπίο, ένα άνθος, μια όμορφη γυναίκα. Κυρίως το τελευταίο.

Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν, για πολλούς και διάφορους λόγους, η άμεση έκφραση της όποιας συγκίνησης είναι απαγορευμένη. Να νιώθεις να φλέγεσαι και να μην μπορείς καν ν’ ανοίξεις το στόμα σου. Να πεις με λόγια απλά, έστω, το τι αισθάνεσαι και πόσο εκτιμάς αυτό που βλέπεις και ζεις. Να περιγράψεις τι αισθήματα σου προκαλεί και ποια συνέχεια και σχέση θα επιθυμούσες. Είναι πολύ λεπτή η θέση σου τότε. Τι πράττεις; Πώς βγαίνεις από τα δύσκολα; Η τέχνη θα ήταν μια λύση.

Ευτυχώς που αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργήσουμε τέχνη υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να κατευνάσουμε τα πάθη μας σαν “καταναλωτές” τέχνης. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το άκουσμα ενός ταιριαστού τραγουδιού σαν βάλσαμο στις πληγές μας; Πόσες φορές δεν ταυτιστήκαμε με τον ήρωα μιας ταινίας και ζήσαμε μαζί του πάθη και λύτρωση; Και πόσες φορές δε μιλήσαμε με στίχους άλλων;

Αν και όταν λοιπόν δεν μπορείτε να εκφράσετε όσα πυρπολούν την ψυχή και το μυαλό σας, όσα σας καίνε τη γλώσσα και τις αισθήσεις στραφείτε στην τέχνη. Όπως και όσο μπορείτε. Και ο Θεός βοηθός!. . .

Ακούγεται o Γιώργος Νταλάρας στο τραγούδι “Το Πεπρωμένο”.

19/11/2008

0550. Ταινίες Στο Διαδίκτυο

Καταπληκτικό μέσο το Διαδίκτυο. Καταπληκτικά και τα BitTorrent που σου επιτρέπουν να ψάξεις και να “κατεβάσεις”, σε μορφή διάφορων αρχείων, ότι επιθυμεί η ψυχή σου. Η δυνατότητα υπάρχει, είναι εκεί, το μόνο που μένει είναι να την εκμεταλλευτείς. Προσωπικά το έκανα αυτό το Σαββατοκύριακο. Η απορία που μου έχει μείνει, ωστόσο, είναι γιατί δεν το έκανα τόσο καιρό.

Εκείνο που έκανα είναι ότι έψαξα και βρήκα αγαπημένες μου ταινίες της νιότης, άντε, και λίγο μετά. Συγκεκριμένα 3 από την δεκαετία του ΄60 και μία από τη δεκαετία του ΄80. Πρώτα τις αναζήτησα και τις “ταυτοποίησα”μέσω του εξαιρετικού IMDB (The Internet Movie Database) και κατόπιν αναζήτησα στο btjunkie τα κατάλληλα torrents. Στάθηκα τυχερός. “Βρήκα” και τις 4 ταινίες. Ήδη, απογευματάκι Κυριακής, έχω “κατεβάσει” την πρώτη και βρίσκομαι στα 84, 25 και 7% για τις υπόλοιπες 3.

Ποιες όμως είναι οι 4 αυτές ταινίες; Πρόκειται για 3 κωμωδίες, η μία από τις οποίες Γουέστερν, και μία περιπέτεια. Συγκεκριμένα πρόκειται για τις:

“Those Magnificent Men In Their Flying Machines” ή “How I Flew From London to Paris in 25 Hours 11 Minutes” [1965] του Ken Annakin.

Στα Ελληνικά "Υπέροχοι άνθρωποι και ιπτάμενες σακαράκες", ή κάπως έτσι. Καταπληκτική κωμωδία με αεροπλάνα εποχής και, από ότι θυμάμαι, έναν μυστακοφόρο Γερμανό αξιωματικό, Gert Frobe, να διεκδικεί τη νίκη για την δόξα της πατρίδας του και να κάνει συνεχώς γκάφες. Πρωταγωνιστές οι Stuart Whitman, Sarah Miles, James Fox, Alberto Sordi κ.α.

“The Great Race” [1966]. Θεότρελη, και συνάμα επική, κωμωδία με Ελληνικό τίτλο “Η Μεγάλη Κούρσα Γύρω Από Τον Κόσμο” αν, και πάλι, θυμούμαι καλά. Ταινία σε σκηνοθεσία του Blake Edwards με πρωταγωνιστές τον Jack Lemmon, ως μαυροντυμένο καθηγητή “Κατάρα”, τον Tony Curtis, ως λευκοντυμένο “Μεγάλο Λέσλι” και την πανέμορφη Natalie Wood. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, μια σκηνή όπου τα αυτοκίνητα των “Κατάρα” και “Λέσλι” να ταξιδεύουν πάνω σ’ ένα κομμάτι πάγου μέσα σε χιονοθύελλα με συντροφιά μια μεγάλη πολική αρκούδα. Θυμάμαι ακόμα μια σκηνή ξιφομαχίας, με τον “Λέσλι” στο ένα άκρο, στα υπόγεια ενός παλατιού.

“Texas Across The River” [1966]. Κωμωδία παρωδία γουέστερν του Michael Gordon. Ελληνικός τίτλος: “Οι Αετοί του Τέξας”. Πρωταγωνιστές: o αγαπημένος Dean Martin, ο γοητευτικός Alain Delon, η γλυκιά Rosemary Forsyth και η μελαχρινή, τότε, καλλονή Tina Aumont. Απολαυστικός ο Linden Chiles στο ρόλο του “Κίτρινου Μαχαιριού”, του γκαφατζή και αποτυχημένου γιου του αρχηγού των ινδιάνων. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου το Ιππικό καταδιώκει Dean Martin και Alain Delon και περνά ανάμεσα από τους κατάπληκτους ινδιάνους δίχως να τους δώσει την παραμικρή σημασία.

“Banovic Strahinja” [1983]. Ελληνικός τίτλος: “Το γεράκι”. Σκηνοθέτης ο Vatroslav Mimica. Πρωταγωνιστές οι Franco Nero, Dragan NiKolic και Sanja Vejnovic. Στην ταινία εμφανίζεται και ο Gert Frobe, της πρώτης ταινίας, έτσι, για να κλείνει ο κύκλος. Περιπέτεια / βιογραφία που διαδραματίζεται στη μεσαιωνική Σερβία τον 14^ο αιώνα με συμμορίες Οθωμανών, πατριώτες, έρωτες και όλα τα σχετικά.

Τις τρεις πρώτες ταινίες τις είχα δει στον κινηματογράφο και στον καιρό τους. Το πιθανότερο στο μοναδικό χειμερινό της Ηλιούπολης, τότε, στην κεντρική πλατεία που τώρα λειτουργεί ως παντοπωλείο [βαρβαριστί Super Market]. Την τέταρτη την είδα στην Πτολεμαΐδα, όπου ζούσα και εργαζόμουν την δεκαετία του ΄80, και στο βίντεο.

Ανυπομονώ να τις ξαναδώ και να ανακαλέσω μνήμες, πρόσωπα, πράγματα και εποχές.

Ψάξτε το και . . . “Και στα δικά σας!”.

Ακούγεται ο Sir (παρακαλώ) Paul McCartney και οι Wings στο “Uncle Albert Admiral Halsey”.

Υ.Γ. Στη φωτογραφία η Andja, κατά κόσμον Sanja Vejnovic, πρωταγωνίστρια του “Banovic Strahinja”, φωτογραφημένη από τον δέκτη της τηλεόρασης.

17/11/2008

0549. Τίποτα Άλλο

Bend Me, Shape Me
[The American Breed]

You are all the woman I need
And baby you know it
(Know it, know it, know it)
You can make this beggar a king
A clown or a poet
(Poet, poet, poet)
I'll give you all that I own
You got me standing in line
Out in the cold
Pay me some mind

Bend me, shape me
Anyway you want me
Long as you love me
It's all right
Bend me, shape me
Anyway you want me
You got the power to turn on the light

Everybody tells me I'm wrong
To want you so badly
(Badly, badly, badly)
But there's a force driving me on
I follow it gladly
(Gladly, gladly, gladly)
So let them laugh I don't care
'Cause I got nothing to hide
All that I want is you by my side

Bend me, shape me
Anyway you want me
Long as you love me
It's all right
Bend me, shape me
Anyway you want me
You got the power
To turn on the light

Yeah, bend me, shape me
Anyway you want me
Long as you love me
It's all right
Bend me, shape me
Anyway you want me
You got the power
To turn on the light

14/11/2008

0548. Αργοναύτες

Tο πρώτο βιβλίο του Γιώργου Σεφέρη που αγόρασα ήταν τα “ΠΟΙΗΜΑΤΑ”, του εκδοτικού οίκου ΙΚΑΡΟΣ, στις 23 Νοεμβρίου 1974, ημέρα Σάββατο. Τον Μάρτιο του 1986, και ενώ βρισκόμουνα στην Πτολεμαΐδα, το βιβλιοδέτησα. Απόκτησε, λοιπόν, κόκκινο χρωματάκι και ένα παράγωνο σχήμα. Προφανώς, ο βιβλιοδέτης που επέλεξα δεν ήταν και ο καλύτερος. Όπως και να έχει, όμως, το αγαπάω αυτό το αντίτυπο.

Είχε προηγηθεί, στις 6 Δεκεμβρίου 1973, ένας δίσκος, βινιλίου βεβαίως, με τίτλο “Ο Σεφέρης Διαβάζει Σεφέρη Ι”, ΔΙΟΝΥΣΟΣ XDL 0851, που μου είχε δωρίσει ο αγαπητός Κ. Φ. Περιείχε τις ενότητες: Μυθιστόρημα, Η Στέρνα και Επιφάνια, 1937. Τον ίδιο δίσκο τον έχω και σε CD, μιας και δόθηκε με το τεύχος Νο. 50, Δεκέμβριος 1999, του περιοδικού MEΤΡΟ.

Έκτοτε στη βιβλιοθήκη μου προστέθηκαν δώδεκα ακόμα βιβλία του Σεφέρη και στη δισκοθήκη μου άλλα δύο CD.

O Σεφέρης είναι ο πρώτος ποιητής έργα του οποίου διάβασα και αγάπησα. Το πιο αγαπημένο μου από τα έργα του είναι το Μυθιστόρημα από το οποίο και το Δ’ Kεφάλαιο, “Αργοναύτες”, που ακολουθεί:

Δ'

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

 

Και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν
αυτή βλεπτέον:
τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς ν' αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές
κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων
που γαβγίζουν.
Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν
εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν
και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου
μέσα στο ηλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με καλαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς
με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ' αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ' ακρογιάλι.

Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη. 

Από τον δίσκο “Παράλογα” του Μάνου Χατζιδάκι ακούγεται το ορχηστρικό “Ο Χορός Των Ποιητών”.

12/11/2008

0547. Φονικό Στην Εκκλησιά

Τον T.S. Eliot τον γνώρισα από τον Σεφέρη. Και τον γνώρισα σχετικά νωρίς. Στις 12 Ιουλίου 1974 αγόρασα το πρώτο βιβλίο του. Επρόκειτο για το “Selected Poems” του εκδοτικού οίκου “Faber” από τη σειρά “Faber paper covered editions”. Από την ίδια σειρά ήταν και το δεύτερο “On Poetry And Poets”, με δοκίμια, καθώς και το τρίτο.

Το τρίτο, “Murder In The Cathedral”, το αγόρασα στις 20/8/1976, Παρασκευή, με κόστος μόλις 0,15 Ευρό ή 54 παλιές, καλές, δραχμούλες. Στις 11 Μαΐου 1982, Τρίτη, απόκτησα και ένα αντίτυπο της μετάφρασης του έργου από τον Γιώργο Σεφέρη. Τίτλος: “Φονικό Στην Εκκλησιά” από τον εκδοτικό οίκο “Ίκαρος” με κόστος 0,88 Ευρό. Βρισκόμουνα, τότε, στη Βέροια όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Μου άρεσε το έργο αυτό και στην μετάφραση και, κυρίως, στο πρωτότυπο. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από πληροφορίες για το έργο, τον συγγραφέα και τον μεταφραστή. Δεν υπάρχει, συνεπώς, νόημα να παραθέσω σχετικές πληροφορίες. Παραθέτω, όμως, δυο μικρά χαρακτηριστικά αποσπάσματα, στα οποία μιλά ο πρωταγωνιστής του έργου Θωμάς Μπέκετ – Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, και τη μετάφραση τους.

 

THOMAS

For a little time the hungry hawk

Will only soar and hover, circling lower,

Waiting excuse, pretence, opportunity.

End will be simple, sudden, God-given.

Meanwhile the substance of our first act

Will be shadows, and the strife with shadows.

Heavier the interval than the consummation.

All things prepare the event. Watch.

ΘΩΜΑΣ

Για λίγο ακόμη το πεινασμένο γεράκι

Θ’ απλώνει τις φτερούγες του, θα ζυγιάζεται

Σε γύρους πιο χαμηλούς, πιο χαμηλούς, γυρεύοντας

Την πρόφαση, την περίσταση, την ευκαιρία.

Το τέλος θα είναι απλό, ξαφνικό, θεόσταλτο.

Στο μεταξύ η ουσία της πρώτης μας πράξης

Θα είναι σκιές και μάχη με σκιές.

Και το διάλειμμα βαρύτερο από την ανάλωση.

Τα πάντα προετοιμάζουν το γεγονός. Να!

THOMAS

We do not know very much of the future

Except that from generation to generation

The same things happen again and again.

Men learn little from others’ experience.

But in the life of one man, never

The same time returns. Sever

The cord, shed the scale. Only

The fool, fixed in his folly, may think

He can turn the wheel on which he turns.

ΘΩΜΑΣ

Δεν ξέρουμε πάρα πολλά για το μέλλον, μόνο

Πως από γενεά σε γενεά τα ίδια πράγματα

Γίνουνται πάλι και πάλι.

Λίγα μαθαίνουν οι άνθρωποι απ’ την πείρα των άλλων.

Μα στη ζωή ενός ανθρώπου, δε γυρίζει ποτέ

Ο ίδιος καιρός. Κόψε τα σκοινιά,

Ρίξε τα λέπια των περασμένων. Μονάχα

Ο ανόητος, καρφωμένος στην ανοησία, νομίζει

Πως γυρνά τον τροχό που απάνω του ο ίδιος γυρίζει.

Ακούγεται ο Narciso Yepes στο “Villano y Ricercar” από το έργο “Fantasia Para Un Gentilhombre”του Joaquin Rodrigo.

 10/11/2008