0477. Το Επιμέρους Και Το Όλον

Στην προηγούμενη εγγραφή κατατέθηκε μια φράση. Αποτελούσε το επιμέρους. Στην σημερινή εμφανίζεται ένα ποίημα. Αποτελεί το όλον. Ιδού:

Ακούγεται το ηλικίας 40 ετών “Midnight Confessions” με τους αγαπημένους [μου] Grass Roots. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

30/05/2008

0476. Πρέπει Να Αρκούν

Υπάρχουν στιγμές που μια φράση και ένα τραγούδι θα πρέπει να αρκούν.

Η φράση: 
“Όμως Αγάπησα το Χρώμα των Ματιών Σου”

To τραγούδι: Cat Stevens - Lady d'Arbanville.

Την Καλημέρα μου.

 28/05/2008

0475. Hondos Center [2]

Με μια μανία πιάνει καμιά φορά και πρέπει να το ομολογήσω. Αλλά όταν η προσφορά είναι προκλητική δεν βλέπω για πιο λόγο να αντιστέκεται κανείς. Κατεβαίνω, λοιπόν, το πρωί του Σαββάτου στο κέντρο της Γλυφάδας και το εκεί “Hondos Center”. Υπάρχουν κάποιες αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Εγώ, ως συνήθως, κατεβαίνω αμέσως στο υπόγειο και το εκεί τμήμα των δίσκων.

Ένας κύριος, θα έλεγα συνομήλικός μου, μοιάζει να έχει προηγηθεί. Βρίσκεται μπροστά από τα “σταντ” των δίσκων που πωλούνται με έκπτωση και στα χέρια του κρατά ήδη μια μικρή στοίβα 8 – 10 δίσκων. “Τι κάνει ο Χριστιανός;” συλλογίζομαι “Γυρεύει μπελάδες με την κυρά του;”. Είναι γνωστό ότι τα καταστήματα Hondos έχουν μια αρκετά μεγάλη ποικιλία δίσκων με κόστος 4,90 Ευρώ ανά δίσκο ή, καλύτερα, ανά άλμπουμ μιας και υπάρχουν και κάποια διπλά.

Ο κύριος χρονοτριβεί και αρχίζει να με εκνευρίζει. Θέλω κι εγώ να ψάξω! Με τα πολλά πηγαίνει στο καλό, με τα CD να έχουν γίνει γύρω στα 15, και προσεγγίζω την περιοχή. Αρχίζω το ψάξιμο. Μετά από λίγο βρίσκομαι με 7 άλμπουμ στα χέρια. Έχω, εμπράκτως, δικαιολογήσει τον κύριο που προηγήθηκε. Πηγαίνω στο ταμείο. Πληρώνω. Κόστος; 20,93 ευρώ ή 2,99 ευρώ ανά άλμπουμ! Τι αγόρασα; Αφτά:

Δυόμισι Φόνοι Και Ένα Μπουλντόκ - Αφροδίτη Μάνου

Με Αέρα & Πνοή - Μαρία Ρεμπούτσικα

Δυνάμεις Του Αιγαίου - Δυνάμεις Του Αιγαίου

Εφ' Όλης Της Ύλης - Βαγγέλης Γερμανός

Μεγάλες Επιτυχίες - Γιάννης Κούτρας

Οι Ώρες - Γιάννης Πουλόπουλος και άλλοι

Πάλκο - Φατμέ

Είναι απλά τα πράγματα. Όταν βρίσκεις μπροστά σου κλασσικά άλμπουμ, όπως “Οι Ώρες” του Λίνου Κόκοτου, με 3 Ευρώ πρέπει ευθύς να υποκύψεις και να αγοράσεις. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.

Μιας και τα καταστήματα “Hondos” έχουν, από ότι γνωρίζω, ενιαία πολιτική τιμών για ρίξτε μια ματιά σ’ αυτό της γειτονιάς σας. Ή ελάτε και σε αυτό της Γλυφάδας να κάνετε και μια ωραία βόλτα. Και να μην ακούω αηδίες του τύπου “Τι μανία είναι αυτή να αγοράζεις τόσους δίσκους;”. Για τέτοιες περιπτώσεις θα το ξαναπώ:

“Δεν έχουμε πολλά πράγματα αλλά μικρά σπίτια!”.

Καλή Εβιδομάδα!

Από το άλμπουμ “Οι Ώρες” του Λίνου Κόκοτου ακούγεται το τραγούδι “Όσα Δεν Βάνει Ο Λογισμός”, σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου, με τον Γιάννη Πουλόπουλο.

 26/05/2008

0474. Ολίγον Τε Φίλον Τε

Όλα κι όλα 77 και ένα προοίμιο. Από την Δευτέρα, 5 Μαρτίου 1973, μέχρι την Τρίτη, 30 Μαΐου 2006. Τα περισσότερα γραμμένα τη δεκαετία του ’70. Μετά, αραιά και που. Ένα, δύο το χρόνο ή και κανένα για χρόνια. Τα περισσότερα γεννημένα σχεδόν αυτόματα. Κάποια, ελάχιστα, με μικρή δυσκολία. Τα περισσότερα γραμμένα υπό πίεση και σε συνθήκες συναισθηματικά ιδιαίτερες. Κάποια περισσότερο αγαπημένα από τα άλλα. Κάποια καλά, κάποια μέτρια. 77 +1 κομμάτια λόγου σπαρμένα σε περισσότερα από τριάντα χρόνια. Όλα αυτά κάτω από τον, Ομηρικό, τίτλο “Ολίγον Τε Φίλον Τε”. Δεν είναι περισσότερα από πέντε τα άτομα που έχουν στα χέρια τους το “Ολίγον Τε Φίλον Τε” και κανένα δεν έχει την “τελευταία” έκδοση. Ακολουθεί ένα από τα 77 σε μορφή εικόνας μιας και, όπως είναι γνωστό, ο επεξεργαστής κειμένου του Blogger δεν είναι και για πολλά – πολλά. 

Από το τελευταίο άλμπουμ “Revival” του John Fogerty ακούγεται το τραγούδι “Summer Of Love”.

23/05/2008

0473. Απόγευμα Στην Αθήνα

Αυξημένες υπηρεσιακές υποχρεώσεις. Έφυγα από το γραφείο απογευματάκι. Περπάτησα στους δρόμους του κέντρου. Μια άλλη πόλη. Τα ίδια κτίρια αλλαγμένα κάτω από το φως ενός ήλιου που πλησιάζει τη δύση. Διαφορετικοί οι άνθρωποι, οι ενδυμασίες, τα πρόσωπα. Νεαρόκοσμος. Κοπέλες πολλές. Κοπέλες δυο – δυο που τιτιβίζουν. Αγκαλιασμένα ζευγάρια. Ντυσίματα που δηλώνουν ένα καλοκαίρι προ των πυλών. Τραπεζάκια έξω. Θαμώνες που πίνουν καφέ, τρώνε παγωτά, τσιμπάνε και συζητάνε. Μια κυρία περιμένει και κοιτά το ρολογάκι της. Ένας νεαρός ακούει μουσική και, προφανώς αργοπορημένος, πλέει με όλα τα πανιά ανοιχτά. Κίνηση στα εμπορικά. Κοπέλες μπροστά από προθήκες και από “σταντ” με ενδύματα να ψάχνουν “με δάχτυλα μακριά, νευρικά”. Η κίνηση των τροχοφόρων σχετικά μειωμένη. Τα φανάρια στη θέση και τη δουλειά τους. Πράσινο – πορτοκαλί – κόκκινο. Και πάλι από την αρχή. Βαδίζω και χάνομαι. Γυρίζω πίσω. Αναπολώ διαδρομές, συναντήσεις, πρόσωπα, καταστάσεις. Αναθυμάμαι. Την έχω ζήσει αυτή την πόλη. Το έχω περπατήσει το κέντρο της. Θυμάμαι λεπτομέρειες. Κτήρια που άλλαξαν πρόσωπο και χρήση. Δισκοπωλεία που έκλεισαν. Ανθοπωλεία από τα οποία αγόραζα μονά κόκκινα τριαντάφυλλα. Περίπτερα που εξαφανίστηκαν. Στοές που μαράζωσαν και άλλες που άνθισαν. Η πόλη ανασαίνει. Ζει. Υπάρχει. Είδα προχθές την ταινία του Αντώνη Καφετζόπουλου “H Γυναίκα Είναι Σκληρός Άνθρωπος”. Μου άρεσε το πώς παρουσίαζε τη νυχτωμένη Αθήνα, το κέντρο. Βαδίζω. Ανακαλύπτω καινούργια καταστήματα, όμορφες γωνιές, αλλαγές. Ηλιακό σύστημα, πλανήτης Γη, Ελλάδα, πρωτεύουσα, κέντρο. Απόγευμα Τρίτης, 20 Μαΐου 2008. Κόκκος άμμου, σταγόνα στον ωκεανό. Το σύμπαν μου κι εγώ. 

Ακούγεται η “Ανεμοβλογιά” [Chicken Pox] από τους αγαπημένους Booker T. & The M.G’.s και το άλμπουμ τους “Melting Pot”.

Υ.Γ. Έτη Πολλά σε όσες και όσους σήμερα γιορτάζουν.

21/05/2008

0472. Ο Αλοΐσιους Σώζει

Ακόμα ένα κείμενο του Αλοΐσιου σε ρόλο, θα έλεγα, πυροσβεστικό. Ολόκληρο το Σαββατοκύριακο και δεν αξιώθηκα να σκεφτώ και να ετοιμάσω την εγγραφή της Δευτέρας. Επέλεξα την εύκολη λύση. Τράβηξα ένα από τα “χαρτιά” του Αλοΐσιου. Έτσι, από τον σωρό και στην τύχη. “Ότι κι αν είναι”, σκέφτηκα, “θα το ανεβάσω”. Ήταν ότι ακολουθεί:

Ο καιρός περνάει, η ζωή συνεχίζεται, ο πλανήτης στριφογυρίζει. Με πιάνει καμιά φορά και αρχίζω και σκέφτομαι τι είναι η ύπαρξη, τι είμαι ο ίδιος εγώ. Τι είμαι, πώς είμαι και γιατί; Κοιτάζω στον καθρέφτη και αντικρίζω έναν άγνωστο. Και δεν είναι ότι συμβαίνει συχνά αλλά, συμβαίνει. Όπως συμβαίνει να σκέφτομαι τα σημεία σταθμούς της ζωής μου και να αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν οι αποφάσεις μου ήταν διαφορετικές. Δεν έχει το παραμικρό νόημα. Έγινε ότι έγινε και εξ’ άλλου είναι πολλά αυτά που αγνοούμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Από συγκυρίες, σύμπτωση και τύχη η ζωή του καθενός γράφει την πορεία που γράφει. Μια συνάντηση που δεν έγινε, ένα ραντεβού που δεν κλείστηκε, μια συζήτηση που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα μήνυμα που δεν έφτασε και όλα θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Φοβερός ο χρόνος, όσο και ο ήλιος. Όλα τα ξασπρίζει, αλλοιώνει το χρώμα και την οσμή τους. Συναντάς ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και βρίσκεις την εικόνα τους μέσα σου ξεθωριασμένη. Τους κοιτάζεις και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να τους έδωσες τόση σημασία, να ταύτισες τη ζωή και την ευτυχία σου με τη στάση τους. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Και σκέφτεσαι ότι έδωσες στις σχέσεις σου μαζί τους περισσότερη, πολύ περισσότερη, αξία από όση, τελικά, αναλογούσε. Φαντάστηκες πράγματα, ποιότητες, ιδιότητες και πορείες που δεν υπήρχαν και δεν πραγματοποιήθηκαν. Φόρτωσες έτσι κάποιες σχέσεις με ευθύνες που δεν μπορούσαν να σηκώσουν. Τρικυμίες του μυαλού, θεωρία του έρωτα, πρακτική της αποτυχίας. Μένει ότι έγινε, όχι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει. Τους συναντάς, πολύ καιρό μετά, κοιτάς τα μάτια τους και συζητάς μαζί τους. Ψάχνεις μια σπίθα από τη φλόγα που σ’ έκαψε και δε βρίσκεις το παραμικρό. Στενοχωριέσαι για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσε, για ότι υπάρχει. Η ζωή συνεχίζεται. Μεγαλώνεις. Μπορείς λιγότερα από όσα μπορούσες. Χαμογελάς. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Θέλεις. 

Από το άλμπουμ “Plaisirs D’ Amour” του Rene Aubry ακούγεται το τραγούδι “Lungomare”.

 19/05/2008

0471. “Βυτιοφορείς”

Μετά την “αποκατάσταση της βλάβης”, άντε και της “ανωμαλίας”, την “επίταξη των απεργών”, τον “άπλετο χώρο”, το “ανεξαρτήτου” το “αφορά στο” και τα σχετικά εμφανίστηκε προσφάτως και το “βυτιοφορείς”. Ας είναι καλά οι εξαιρετικά καλλιεργημένοι και ρέκτες δημοσιογράφοι που το “λανσάρισαν” και το καθιέρωσαν. Είμαι σίγουρος ότι η ωραιότατη αυτή και κομψή λέξη θα υιοθετηθεί από το σύνολο των Ελλήνων που τους αρέσει το ωραίο, το μοντέρνο και το μαζεμένο.

Έτσι δε γίνεται συνήθως; Μπροστά οι τολμηροί, άνετοι και μορφωμένοι αστέρες της δημοσιογραφίας και από πίσω ο λαός, η πλέμπα, να ακολουθεί. Εμ, βέβαια! Το ίδιο είναι να λες, ή να γράφεις, “οι οδηγοί, ή ιδιοκτήτες, των βιτυοφόρων” και το ίδιο είναι το σύντομο και περιεκτικό “βυτιοφορείς”; Βεβαίως και όχι! Απορώ μάλιστα πως αργήσαμε τόσο πολύ να το σκεφτούμε και προτείνω να το επεκτείνουμε το πράγμα. Να λέμε και να γράφουμε π.χ. “ασθενοφορείς”, “περονοφορείς”, “τροχοφορείς”, “ερπυστριοφορείς” και, για να τελειώνουμε, “γερανοφορείς”. Και να εννοούμε, κατ’ αναλογία, τους αντίστοιχους οδηγούς ή χειριστές. Ανακύπτει, πάντα κατ’ αναλογία, ένα μικρό πρόβλημα με τους “τραυματιοφορείς” οι οποίοι στερούνται αυτοκινούμενου μέσου, όσον αφορά το πρώτο συνθετικό, αλλά μικρό το κακό.

Προσωπικά θα προτιμούσα, θυσιαζόμενος χάριν της κομψότητας της έκφρασης, το “βυτιοφορατζήδες” κατά το “φορτηγατζήδες” αλλά ομολογώ ότι ακούγεται κομμάτι βάρβαρο και “μπανάλ”. Ενώ το “βυτιοφορείς”, ε;! Άλλη αίσθηση! “Κάνει” και λίγο καθαρευουσιάνικο και δείχνει και ένα επίπεδο.

Πολύ θα ήθελα, στην περίπτωση αυτή, να ακούσω και τη γνώμη του “αιρετικού”, στα ζητήματα αυτά, Νίκου Σαραντάκου. Όπως και να έχει όμως από εδώ και πέρα θα στενοχωρηθώ πολύ αν ξανακούσω, ή διαβάσω, περιφραστικές εκφράσεις, του τύπου “οδηγοί βυτιοφόρων”, που ανήκουν πλέον στο φαύλο παρελθόν. Θα αντιπαθήσω, σας το γράφω, τον δράστη ευθύς!

Κλείνοντας προτείνω, με κάθε σεμνότητα, να καθιερώσουμε, πάντα κατ’ αναλογία, τον όρο “λεωφορείς” αντί του μακροσκελούς και ξεπερασμένου “οδηγοί λεωφορείων”. 

Ακούγεται η σύνθεση του Σταύρου Ξαρχάκου “Γιουσουρούμ”.

16/05/2008

0470. Κάτι Σύντομο

Μοιάζει η καθημερινότητα να έχει δυσκολέψει αρκετά. Και στα υπηρεσιακά και στα προσωπικά. Και μήπως είναι η πρώτη φορά; Ή η τελευταία; Έτσι δεν είναι η ζωή; Τι αξία θα είχε μια μόνιμη κατάσταση ευδαιμονίας; Και ποιο θα ήταν το απόλυτο μέγεθος της; Πολύ μικρό θαρρώ. Για τούτο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα με υπομονή, καλή διάθεση και, για τα υπηρεσιακά βεβαίως, δουλίτσα. Έτσι είναι φτιαγμένα τα πράγματα· σοφά. Εύκολο – δύσκολο, γλυκό – πικρό, ευχάριστο – δυσάρεστο. Για να μένουμε ζωντανοί, να προσπαθούμε. Να πατάει η χαρά πάνω στη λύπη μας και να απογειώνεται. Να αναπνέουμε, να ζούμε. Θα κλείσω κάπου εδώ. Δεν υπάρχει χρόνος και δεν υπάρχει, για να μην κρυβόμαστε, διάθεση. Θα διαλέξω, λοιπόν, μια εικόνα και ένα τραγούδι. Να έρθετε να διαβάσετε τα λίγα μου λόγια, να δείτε την εικόνα που διάλεξα και να ακούσετε το τραγούδι και να ευφρανθείτε. Να είσαστε όλοι καλά.

Και πάλι CCR και “Bad Moon Rising” από το άλμπουμ τους “Green River”.

 14/05/2008

0469. CCR

CCR τρία γράμματα στη σειρά που για τους περισσότερους, υποθέτω, δε σημαίνουν κάτι και για κάποιους, μιας ηλικίας ίσως, σημαίνουν Creedence Clearwater Revival. Πρόκειται βεβαίως για το αμερικάνικο συγκρότημα με τις πολλές επιτυχίες στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στις αρχές αυτής του 70.

Ένα από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, σαρανταπεντάρια δισκάκια βινιλίου που αγόρασα ήταν το περίφημο Suzi Q. των CCR. Στην πρώτη πλευρά είχε το γνωστό, και από τον “Αμερικάνικο”, τραγούδι και στην δεύτερη την με μόνο μουσική συνέχεια του. Ακολούθησε το εξαιρετικό άλμπουμ τους Cosmo’s Factory που έφερε από την Καναδά και μου δώρισε ένας ξάδελφος της μητέρας μου [μαζί με το Melting Pot των Booker T. & The M.G’.s]. Τον λάτρεψα τον δίσκο αυτό.

Δεν θέλω να κουράσω με λεπτομέρειες σχετικά με το συγκρότημα που εύκολα, στους καιρούς μας, μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο. Να γράψω μόνο ότι τόσα χρόνια μετά η μουσική τους εξακολουθεί να με αγγίζει και τους θεωρώ ένα σπουδαίο συγκρότημα. Τραγούδια τους όπως το, κλασσικό πλέον, “Proud Mary” το εντεκάλεπτο “I Heard It Through The Grapevine”, με το καταπληκτικό μπάσο, ή το “I Put A Spell on You”, με την συγκλονιστική ερμηνεία του Tom Fogerty, και άλλα πολλά τα θεωρώ αριστουργήματα.

Έτσι τελευταία βάλθηκα και αγόρασα όλα σχεδόν τα studio άλμπουμ τους σε CD αντικαθιστώντας δίσκους βινιλίου ή συμπληρώνοντας κενά. Το καλό με τους παλιούς δίσκους είναι ότι τους βρίσκεις σε πολύ προσιτές τιμές. Στο Fnac βρήκα δυο άλμπουμ τους με 6 ευρώ το καθένα και στο Metropolis [στην Αθήνα, γιατί οι τιμές των καταστημάτων Metropolis δεν είναι ενιαίες] τέσσερα με 6,90 ευρώ το καθένα. Και φυσικά άλλαξα τις θήκες των δίσκων που αγόρασα από το Metropolis γιατί οι αρχικές, με την γνωστή γελοία συσκευασία των Metropolis, ήταν για πέταμα.

Εξακολουθώ να παρακολουθώ την δισκογραφική πορεία του τραγουδιστή και βασικού συνθέτη του συγκροτήματος John Fogerty ο οποίος εξακολουθεί να δίνει και να ερμηνεύει ωραιότατα τραγούδια. Αν, λοιπόν, δε γνωρίζεται τον ήχο του συγκροτήματος και βρεθείτε μπροστά σ’ ένα άλμπουμ τους αγοράστε το! Έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι δεν θα χάσετε!. . . 

Ακούγονται, φυσικά, οι CCR και το τραγούδι τους: “Before You Accuse Me”, ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου [με ένα απίθανο ηλεκτρικό πιανάκι που πραγματικά κεντάει].

12/05/2008

0468. Δύσκολη Μέρα

Δύσκολη μέρα η χθεσινή. Όλο με excel και αριθμούς οι οποίοι, στο τέλος, άρχισαν να χορεύουν. Συμβαίνουν κι αυτά (και συνεχίζονται και σήμερα). Άτιμο εργαλείο ο Η/Υ και ασυγκίνητο. Προσοχή, με την ευκαιρία, και στο Ctrl-Z του excel. Με άλλα λόγια στην αναίρεση ενέργειας. Πάτησα τα πιο πάνω πλήκτρα και την πάτησα. Μια ώρα δουλειάς χαμένη και άλλη τόση ομοίως μέχρι να συνεφέρω το αρχείο που δούλευα. Ήταν και μεγαλούτσικο, αφήστε τα να πάνε. Ευτυχώς που, λόγω πείρας πλέον, κρατάω πολλαπλά αντίγραφα. Είναι μια μικρή παρηγοριά το να γνωρίζεις ότι μπορείς να γυρίσεις πίσω. Έτσι είναι η ζωή και η πίεση είναι στο πρόγραμμα και οι μικρές ατυχίες και η αποτυχία και όλα. Το ζήτημα είναι να μαθαίνεις από τα λάθη και να μην τα επαναλαμβάνεις. Τέλος πάντων η συνέχεια ήταν σαφώς καλύτερη. Είχα την ευκαιρία να συναντήσω έναν αξιόλογο άνθρωπο, να ανταλλάξουμε βιβλία και δίσκους και να κρατήσω στα χέρια μου λουλούδια που ταξίδεψαν πάνω από τον ωκεανό. Λοιπόν, Καλό Σαββατοκύριακο!

Ακούγεται το τραγούδι που ακούτε!

09/05/2008

0467. Πόση Ανοχή;

Κάθε Δευτέρα στην οδό Α. γίνεται λαϊκή αγορά. Έρχονται, λοιπόν, ξημερώματα οι πωλητές, με τα αυτοκίνητα και τα ρυμουλκούμενά τους, στήνουν τους πάγκους τους και πουλάνε την πραμάτεια τους. Όλα καλά και ωραία.

Υπάρχουν όμως και οι πονηροί. “Που να τρέχουμε άγρια ξημερώματα; Δεν πάμε το ρυμουλκούμενο από το Σάββατο να ξεμπερδεύουμε;”. Σκέψη λογική και, βεβαίως, υλοποιήσιμη. Και έτσι, ένας από αυτούς, απογευματάκι Σαββάτου, για να μη χάσει, έσυρε το ρυμουλκούμενό του στην οδό Α.

Και που το άφησε; Μα, όπου γουστάριζε! Σε διπλό δρόμο με φαρδιά νησίδα και δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση το έβαλε στην αριστερή λωρίδα της καθόδου. Το τακάρισε μάλιστα και με πέτρες στους τροχούς μην και του τσουλήσει και το χάσει. Και γύρω – γύρω άπλα. Χαρά Θεού. Και αδειανά οικόπεδα και διαμορφωμένες θέσεις στάθμευσης δεξιά και απ’ όλα.

Στα αποτέτοια του τού λεβεντόμαπα. Αριστερά γουστάριζε να τακάρει το μπλε του ρυμουλκούμενο. Αριστερά το στόλισε. Ούτε ανακλαστήρες, ούτε σήμανση, ούτε τίποτα. Το είδα και μου άναψαν τα αίματα. 

Τηλεφώνησα στην τροχαία. “Ένας ανόητος στην οδό Α. έτσι κι έτσι. Το θεωρώ επικίνδυνο και κάντε κάτι”. “Να κάνουμε αλλά αν είναι επικίνδυνο δεν τηλεφωνείτε και στο 100 να έλθουν αμέσως;”. “Εγώ το είπα σ’ εσάς και κάνετε ότι νομίζετε”. Και ήμασταν και οι δύο ευγενέστατοι.

Σε δυο ώρες περίπου φάνηκε φάρος περιπολικού. Μετέφεραν το μπλε ρυμουλκούμενο δεξιά σε θέση που δεν εμπόδιζε την κυκλοφορία. Ελπίζω να έκοψαν και την προβλεπόμενη κλήση στο αστροπελέκι έτσι· για να έρθει στα ίσα του. Αισθάνθηκα καλά με αυτό που έκανα. Ίσως να έσωσα κάποιον συνάνθρωπο από περιπέτειες. 

Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω τέτοιες συμπεριφορές. Δηλαδή πόσο τενεκές αγάνωτος, αδιάφορος, τραμπούκος, βλάκας μπορεί να είναι κανείς; Και γιατί θα πρέπει να ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να αντιδρούμε με πράξεις απέναντι σε τέτοιες αντικοινωνικές συμπεριφορές; 

Από το μακρινό 1963 ακούγεται το τραγούδι “Geronimo” με το συγκρότημα “The Shadows”.

07/05/2008

0466. Πατάταις και Άλλα

Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει και η ορθογραφία. Γραμμένο με “ει” άφησα το “θυμείστε” το 1976 με “ι” σκέτο το βρίσκω το 2008. Έτσι είναι η ζωή. Τώρα πώς και γιατί να ρωτήσουμε τους ειδικούς. Θυμάμαι ότι, μαθητής, είχα “παρεξηγήσει” την μητέρα μου, που είχε τελειώσει το Δημοτικό και αν, γιατί έγραφε “πατάταις”. Κι όμως! Έτσι το είχε μάθει όταν πήγαινε στο σχολείο. Το θυμότανε και, για τα γράμματα που είχε μάθει, το έγραφε σωστά.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί στο τέταρτο χειρόγραφο που σκανάρισα δεσπόζει το “Θυμείστε”. Και πάλι για ένα δικό μου ποίημα πρόκειται. Για το “ΘΥΜΕΙΣΤΕ ΜΟΥ ΚΑΠΟΤΕ” γραμμένο στις 22 Ιουνίου 1976. Με ύφος ελαφρώς βαριεστημένο, ελαφρώς ειρωνικό, ελαφρώς “αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε”. Ύφος με το οποίο, ματαίως, προσπαθώ να συγκαλύψω απογοήτευση και παραίτηση. Το έγραψα και στην προηγούμενη εγγραφή: Δύσκολη χρονιά το 1976 για 21χρονους.

Υ.Γ. Με μεγάλη ευχαρίστηση διάβασα ότι, από την Τρίτη 6 Μαΐου, με τα φύλλα της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” ξεκινά η διάθεση της σειράς “50 Χρόνια Ελληνικό Ελαφρό Τραγούδι 1920 - 1970”. Πρόκειται για μια σειρά 70 CD, τα οποία θα περιέχουν 700 τραγούδια και θα είναι ομαδοποιημένα σε 14 κασετίνες. Ευκαιρία να λυθούν απορίες που είχα εκφράσει εδώ. Θαρρώ αξίζει τον κόπο [και το κόστος]!

Ακούγεται το τραγούδι “The First Cut Is The Deepest” του Cat Stevens, ή Yusuf Islam πλέον, με τον Rod Stewart.

 05/05/2008

0465. Φόβος

Όταν βρίσκεσαι στα 21 σου έχεις το δικαίωμα να πιστεύεις ότι μπορεί και να κατορθώσεις ότι επιθυμείς. Έχεις το δικαίωμα, ακόμα, να φιλοδοξείς ότι ξεκινώντας ένα ποίημα σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο θα το ολοκληρώσεις. Στα 50 τόσα σου έχεις το δικαίωμα να επιστρέψεις, να σκανάρεις τα κομμάτια του ποιήματος και να χαμογελάσεις. “Απέτυχα”, να παραδεχτείς “αλλά, άξιζε τον κόπο”.

Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 1976. Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησα να γράφω ήταν εποχή Πάσχα. Άνοιξη, θάνατος, ανάσταση. Αυτή ήταν η ψυχολογία αλλά ήταν άλλες εποχές τότε. Δεν λέω ότι ήταν καλύτερες, ή χειρότερες, λέω μόνο ότι εγώ προσωπικά βίωνα με διαφορετικό τρόπο τη ζήση μου. Και πως αλλιώς; Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε. Αλλάζουμε και νοσταλγούμε. Νοσταλγούμε και ζούμε.

Το ξεκίνησα το ποίημα και ποτέ δεν το τελείωσα. Μήνες το κουβαλούσα μέσα μου και με ορνιθοσκαλίσματα έγραφα αποσπάσματά του στα χαρτιά μου. Έγραφα και έσβηνα. Ήταν η εποχή που σκεφτόμουνα και αισθανόμουνα σε δεκαπεντασύλλαβους στίχους. Τελικώς όλα αυτά τα αποσπάσματα τα μάζεψα και στις 21 Νοεμβρίου 1985 τα καθαρόγραψα στη σελίδα που ακολουθεί:

Ακούγεται το τραγούδι “Don’t Be Afraid Of The Dark” με το συγκρότημα Robert Cray Band.

02/05/2008