Ακόμα ένα σύντομο κείμενο του Αλοΐσιου. Δε γνωρίζω σε ποιο πρόσωπο αναφέρεται. Το κείμενο είναι σχετικά ευανάγνωστο και χωρισμένο σε επτά παραγράφους των τεσσάρων γραμμών. Υποψιάζομαι ότι το έχει καθαρογράψει μεταφέροντας το από ένα πρωτότυπο που, ωστόσο, δεν μπόρεσα να εντοπίσω. . .
Είναι εδώ και δέκα ημέρες που δεν έχουμε συναντηθεί. Ούτε σ’ ένα διάδρομο, ούτε σε ένα ανελκυστήρα. Δεν έχω πια την επιθυμία να κατασκευάσω την παραμικρή σύμπτωση. Το ίδιο μοιάζει να ισχύει και για εκείνη. Πάει, περάσανε οι παλιές καλές εποχές.
Τα βάζω με τον εαυτό μου, με την ατολμία μου. Ούτε και αυτό θέλω να το συζητώ πια. Το έχω εξοστρακίσει από τη σκέψη μου. Έχω δει το είδωλο μου στον καθρέφτη. Γνωρίζω τι βλέπει όταν με κοιτά. Δέκα χρόνια πριν όλα έμοιαζαν πιο εύκολα. Ήταν πιο εύκολα.
Δέκα μέρες δίχως να δω το πρόσωπό της. Η απουσία της με βαραίνει. Δε γνωρίζω τι πονάει περισσότερο. Το σώμα ή η ψυχή; Γυρίζω πίσω. Αναχαράζω. Είναι ο τρόπος που ο εαυτός μου αμύνεται. Πάω. Έρχομαι. Πάλι μια τρικυμία στο ποτήρι.
Αισθάνομαι άβολα μέσα στην καθημερινότητά μου. Μια συνάντηση μαζί της θα μου έδινε μια ώθηση. Μια επιτυχημένη συνάντηση θα με έκανε έναν ευχαριστημένο άνθρωπο για μέρες. Είμαι σε ετοιμότητα. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς.
Είναι δώδεκα παρά δέκα. Βράδυ. Αισθάνθηκα την τρομερή επιθυμία να καταγράψω τα όσα διαβάζεις. Ήθελα να ξεχωρίσω αυτές τις δέκα ημέρες από όλες τις άλλες δέκα μέρες τις ζωής μου. Ελπίζω να μη γίνουν έντεκα και δώδεκα και δεκατρείς. . .
Τρομάζω και μόνο με τη σκέψη ότι θα εξακολουθήσω να μη τη βλέπω. Μπαίνω σε πειρασμούς. Μου είναι εύκολο να την συναντήσω. Με τρομάζει αυτή η ευκολία. Θερμοπαρακαλώ για μια ευτυχή συγκυρία που θα με γλυτώσει από τη γύμνια της ανάγκης.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα να γράφω τα ίδια και τα ίδια. Και το κάνω. Εγκλωβισμένος. Αυτό είμαι. Στον χαρακτήρα μου, στην διαμορφωμένη κατάσταση, στη γοητεία της. Ένα εγκλωβισμένος που εξακολουθεί να απαντέχει. Αύριο! Παρακαλώ κι ελπίζω. . .
Από το τρίτο άλμπουμ των Χαΐνηδων, “Με Κόντρα τον Καιρό” του 1994, ακούμε το τραγούδι: “Βαθύ Κόκκιν’ Αχείλι”, σε στίχους του Δημήτρη Αποστολάκη και μουσική της Κάλλιας Σπυριδάκη, με την Κάλλια Σπυριδάκη.
21/12/2007
Kale mas Aeipote,
ΑπάντησηΔιαγραφήparolles tis apousies mou sto blog sas kai pragmatika lipame gia afto, alla den mou einai efkolo na vrisko xrono gia na episkeftomai to internet afton ton kairo...
Parolla afta tha eithela na sas efxitho Xaroumena Christougenna kai Kali protoxronia...ta oneira sas na ta zisete ston chrono pou erxete allios ston epomeno
Η τρικυμία στο ποτήρι είναι μιά πλήρως ελεγχόμενη τρικυμία. Δεν λέει, είναι λίγο. Ασε που ο Αλοίσιος είναι παρατηρητής και όχι συμμετέχων. Αν δεν βρέξεις κ... λέει ο λαός...:PPP
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται.
Αφήνω ένα σωσίβιο για δώρο Χριστουγέννων. Πες του να βουτήξει! :)))
Α και ο Πατρίκιος εκπληκτικός, από τους αγαπημένους μου.
Να περάσεις όμορφα. Χρόνια πολλά.
φιλιά
propetis:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τις ευχές. Αντεύχομαι. Καλά Χριστούγεννα!
ellinida:
Ο Αλοΐσιους θα συμφωνούσε, θαρρώ, μαζί σου. Είναι ο πρώτος που το παραδέχεται ότι είναι άτολμος και “παρατηρητής”. Όσο για την βουτιά, δύσκολο το βρίσκω τώρα πια. . . Καλά Χριστούγεννα και φιλιά ομοίως!