0404. Θέατρο

Το βασάνισε μέσα του πολύ. Το σκέφτηκε. Το στάθμισε. Μέρα και νύχτα. Ηθελημένα και αθέλητα. Ήρθαν εποχές που του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Στο τέλος το αποφάσισε, τουλάχιστον για λογαριασμό του. Αυτή η ιστορία ήταν μια ιστορία που αν, και εφόσον, ξεκινούσε με τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν θα είχε αίσιο τέλος.

Λοιπόν, αποστασιοποιήθηκε. Έγινε εξαιρετικά τυπικός. Κλείδωνε το στόμα. Απόστρεφε το βλέμμα. Πρακτικά άφαντος. Κόνταινε την διάρκεια των απαραίτητων ή και τυχαίων συναντήσεων. Απόφευγε τα δύσκολα θέματα. Τις δύσκολες ερωτήσεις. Τις δύσκολες απαντήσεις. Άλλαξε τον προσανατολισμό του.

Τα κατάφερνε. Παρουσίαζε ένα πρόσωπο αυστηρά τυπικό. Σχεδόν αδιάφορο. Καμάρωνε τον εαυτό του. Θαύμαζε τις ικανότητες του. Όλους τους είχε πείσει. Κανένας και ποτέ δεν υποψιάστηκε τα όσα τόσο αποτελεσματικά έκρυβε. “Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο” σκεφτότανε. Και συνέχιζε.

Πέρασε ο πρώτος μήνας, ήρθε ο δεύτερος. Ζύγωσε ο τρίτος και πέρασε. Αυτός σταθερός. Αποστασιοποιημένος. Τυπικός, ψυχρός, ωραίος. Για τους άλλους. Έτσι το έβλεπε.

Για τον εαυτό του κολακευότανε να πιστεύει ότι μέσα στην καρδιά του υπήρχε πάντα μια φλόγα που καίει. Μια πολύτιμη φλόγα, προφυλαγμένη και έτοιμη να δώσει τη μεγάλη φωτιά. Να πυρπολήσει την ύπαρξη του. Και συνέχιζε.

Ο χρόνος περνούσε. Οι συνθήκες άλλαξαν. Ήρθε η στιγμή που περίμενε. Έκανε μουδιασμένος το πρώτο βήμα. Περίμενε να θεριέψει η φλόγα, να τον πυρπολήσει. Δεν έγινε τίποτα.

Έσκυψε μέσα του. Αναζήτησε τη φλόγα. Την πολύτιμη, προφυλαγμένη φλόγα. Τίποτα. Δεν βρήκε τίποτα. Τόσο καλά προσποιήθηκε τον αδιάφορο που έπεισε ακόμα και τον εαυτό του.

Και έκλαψε. Για μια ιστορία που δεν μπορούσε πια να ξεκινήσει. Για μια φλόγα που της έκλεψε το οξυγόνο. 

Από τον αγαπημένο Dean Martin το τραγούδι που ακούγεται, το “Just In Time”.

05/12/2007