Στάθηκε μπροστά της:- Γεια σας, είμαι ο Αδάμαντας Χρυσολωράς της είπε και έτεινε το χέρι του.
Εκείνη αιφνιδιάστηκε. Άπλωσε το δικό της. Το τράβηξε σχεδόν αμέσως και είπε:
- Και λοιπόν;
- Δεν έχει λοιπόν. Σκέφτηκα ότι είναι κρίμα οι πολύτιμοι λίθοι να συνυπάρχουν μόνο στα κοσμήματα και τα κουτιά των καρφωτών. Σας λένε Ρουμπίνι, με λένε Αδάμαντα το πράγμα μιλάει από μόνο του. Οφείλουμε να γνωριστούμε. Το χρωστάμε στους νονούς μας!
- Για μια στιγμή, και πέρα από όλα τα άλλα. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι με λένε Ρουμπίνη;
- Ελάτε τώρα. Προφανώς δεν σημειώσατε την ταπεινή μου παρουσία αλλά εχθές, τέτοια ώρα περίπου, ταξιδεύατε με μια φίλη σας στο μετρό κι εγώ καθόμουν στο απέναντι κάθισμα. Λοιπόν, η φίλη σας “Ρουμπίνη μου” σας ανέβαζε, “Ρουμπίνη μου” σας κατέβαζε. Σχεδόν ζήλεψα.
- Τι ζηλέψατε;
- Αυτό το κτητικό, το “μου”.
- Σαν να βιαζόσαστε κύριε. . .
- Αδάμαντας, σας το είπα ήδη.
- Λοιπόν κύριε Αδάμαντα, αν έτσι σας λένε πραγματικά, βιαζόσαστε πολύ
- Τι δε με πιστεύετε; Ορίστε η ταυτότητα μου.
- Παρακαλώ, ας μην το φτάσουμε μέχρι εκεί. Σας πιστεύω.
- Λοιπόν; Τι θα λέγατε να συναντιόμαστε αύριο την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο και να πηγαίναμε για καφέ και συζήτηση.
- Ειλικρινά με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση. . .
- Δεν θα έπρεπε. Δε ζητάω κάτι δύσκολο ή παράλογο. Είναι κάτι που, πιστέψτε με, μεταξύ πολύτιμων λίθων συνηθίζεται.
- Ας είναι. Αύριο, λοιπόν.
- Αύριο!
Δώσανε τα χέρια, χωρίσανε.
Λίγο πιο κάτω η “Ρουμπίνη” τηλεφώνησε, με το κινητό της, στη φίλη της:
- Έλα, η Αγλαΐα είμαι. Θυμάσαι που εχθές στο μετρό με αποκαλούσες συνέχεια “Ρουμπίνη μου” μιμούμενη το πώς η Αγγέλα αποκαλεί τη Ρουμπίνη;
- Και βέβαια το θυμάμαι.
- Τον νεαρό που καθόταν στο απέναντι κάθισμα τον θυμάσαι;
- Φυσικά. Κούκλος ήτανε!
- Λοιπόν, τον κούκλο τον λένε Αδάμαντα και αύριο έχω ραντεβού μαζί του. Ας είναι καλά η Ρουμπίνη, βοήθησε πολύ και ας μην το ξέρει. . .
Μισή ώρα μετά ο “Αδάμαντας” έστειλε στον Αδάμαντα Χρυσολωρά το πιο κάτω μήνυμα:
“Είμαι ευτυχής. Έκλεισα ραντεβού με Ρουμπίνη. Χρησιμοποίησα το ονοματεπώνυμό σου. Τα λέμε. Μπάμπης”. . .
03/12/2007
Ειρωνεία? Ή μήπως ισορροπία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως υπήρξε εφευρετικός ο νεαρός! :)
Καλή εβδομάδα, Αείποτε!
you made me dizzy, οντως αγαπητε!
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
δε μου λετε.. το Αδαμαντιος Χρυσολωρας, αδικως κατι μου θυμιζει;
καλην εσπεραν!
Μ'αρεσουν αυτες
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ειρωνικές ανατροπές
του φινάλε!
Χμμμ σαν απόσπασμα από ελληνική ταινία. Πάνω στο γκρίζο βελούδο στραφταλίζουν ένα ρουμπίνι και ένα μπριγιάν. Φω όμως και πα κομ ιλ φω που θα έλεγαν οι κρουασανάδες Γάλλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑουτς λέμε το προηγούμενο ποστ. Το κακό με αυτές τις έσωθεν εκρήξεις είναι πως οι άλλοι δεν γνωρίζουν. Δεν υπάρχει κανένας να φέρει μιά γάζα, ένα τσιρότο βρε αδελφέ.
That's all folks, που θα'λεγε ο Κέρμιτ.
Εντελώς σουρεαλιστικό το σχόλιο μου ε;
renata:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε ειρωνεία, ούτε ισορροπία, κατά τη γνώμη μου. Ευφυΐα, “εκμετάλλευση του χώρου”, και, βεβαίως, αποφασιστικότητα. Το έχω πει: Ο [απ]αιτών [από]λαμβάνει!
Orelia:
Όμορφο, παλιό, τραγούδι το Dizzy. Το Αδάμαντας [και όχι Αδαμάντιος] Χρυσολωράς κατασκευασμένο και βαρύγδουπο. . .
:))
aqua:
Από την ανατροπή ξεκίνησα κι εγώ να το σκέφτομαι. . .
ellinida:
Είμαι λάτρης του σουρεαλισμού και όσο για τις έσωθεν εκρήξεις ατυχής όποιος δεν έζησε έστω και μία. . .
Καλό ΠαρασκευοΣαββατοΚαιΚύριακο Αγαπητές Κυρίες!