Μύτη μεγάλη. Γρυπή. Πρόσωπο λεπτό. Έντονα μακιγιαρισμένο. Σώμα σχετικά ισχνό. Φαρδιά λεκάνη. Πάντοτε με μακριά φορέματα, εσάρπα, δαντελωτά πουκάμισα, με κότσο ψηλά. Ηλικία γύρω στα σαράντα πέντε. Συνήθως στο λεωφορείο των έξι.
Πριν λίγες ημέρες. Γαλαζωπή μακριά φούστα, άσπρο παλιομοδίτικο πουκάμισο με τρεις σειρές δαντέλες. Μακριά μπλε εσάρπα που έπιανε και στους δύο ώμους και κατέβαινε χαμηλά.
Κάθισε στο μπροστινό κάθισμα. Δε σταμάτησε λεπτό να τακτοποιεί, να διορθώνει, να ισιώνει, να στρώνει την ταλαίπωρη εσάρπα. Κινήσεις ακρίβειας χιλιοστού. Έβαλε κρέμα στα χέρια της. Με περισσή επιμέλεια άρχισε να τη στρώνει. Τα χέρια της στο ύψος του προσώπου. Σαν τη μύγα που νίβει τα μπροστινά της ποδάρια. Ύφος ξινό, περισπούδαστο. Το μάτι τίγκα στη μπογιά. Έξι η ώρα το πρωί.
Κατεβήκαμε στο σταθμό του metro. Περπατούσε μπροστά μου. Περπατούσε και συνέχιζε να διορθώνει. Μισό χιλιοστό εδώ. Μισό χιλιοστό εκεί.
Ίσως τελικά η μόνη μουσική που μένει να είναι αυτή που έχει ποτιστεί με και από την εφηβεία μας. Τότε που το κάθε τραγούδι είχε την δική του οντότητα. Τότε που με λαχτάρα ψάχναμε τα αγαπημένα τραγούδια στον “Αμερικάνικο” [ραδιοσταθμό της Βάσης του Ελληνικού], τότε που κυριαρχούσαν τα “ηλεκτρόφωνα” και τα δισκάκια των 45 στροφών. Τότε που η αγορά ενός δίσκου γινότανε στα δισκοπωλεία, και μόνο, και αποτελούσε γεγονός για ολόκληρη την παρέα. Τότε που γνωρίζαμε ακριβώς το περιεχόμενο των δίσκων μας. Τότε που είχαμε τον χρόνο και την διάθεση να ακούσουμε και να νιώσουμε πάλι και πάλι τις μουσικές μας. Τις ακριβές και λίγες μουσικές μας. Τότε.
Από τα αγαπημένα συγκροτήματα εκείνης της εποχής και οι Booker T.& M.G.'s. Δεμένο συγκρότημα που έπαιζε “σκέτη” μουσική με το αρμόνιο του κ. BookerT. Jones να κυριαρχεί. Ακόμα θυμάμαι το πώς ξεκινούσε μια από τις πρώτες τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές “Ντισκοτέκ για Νεολαία”, στην πάλε ποτέ ΥΕΝΕΔ, με το ρυθμικότατο Fuquawi τους. Πιο γνωστό τους κομμάτι τα θρυλικά “Πράσινα Κρεμμύδια” [GreenOnions].
Από την εποχή των χρόνων εκείνων λοιπών, και το 1968 συγκεκριμένα, το κομμάτι τους TimeIsTight από το Soundtrack της ταινίας, και το ομώνυμο LP τότε, Up Tight! σε σκηνοθεσία JulesDassin.
Δυναμώστε τον ήχο και χαρείτε ένα συγκρότημα που παίζει με ένταση, πάθος και αυθεντικά μουσικά όργανα ένα ρυθμικό κομμάτι που ο ήχος του μόνο σε θετικές σκέψεις μπορεί να οδηγήσει. . .
Ερωτούν οι αγαπητοί alkyoni και simon says πώς μπορούν να βάλουν μουσική υπόκρουση στα ημερολόγια τους. Την ίδια απορία είχα εκφράσει κι εγώ προς τον aurelio ο οποίος ανταποκρίθηκε με περισσή ευγένεια και ταχύτητα. Με τη σειρά μου λοιπόν, και στην ουσία αντιγράφοντας τον, παραθέτω την σχετική διαδικασία:
1. Εγγραφόμαστε, δωρεάν συνήθως, σε ένα site που δίνει την δυνατότητα να “ανεβάζουμε” τραγούδια, σε μορφή mp3 ή και άλλη. Προσωπικά χρησιμοποιώ το:
http://www.fileden.com/ 2. Επιλέγουμε και “ανεβάζουμε” [upload] το τραγούδι που επιθυμούμε [Έστω το “Make_it_With_You”. Προτιμώ να βάζω το σύμβολο _ αντί για κενό το οποίο αντικαθίσταται με ASCIIχαρακτήρες με συνέπεια ο τίτλος να είναι δυσανάγνωστος. Προτιμήστε επίσης, και για τους ίδιους λόγους, τα ονόματα μικρού μήκους].
3. Mε την ολοκλήρωση της διαδικασίας “ανεβάσματος” εμφανίζονται, στο fileden.com πάντα, δυο γραμμές:
Η πρώτη είναι αυτή που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αντιγράφοντας το τμήμα της από http:// μέχρι και .mp3.
4. Πηγαίνουμε στο blogspot.comκαι ανοίγουμε τον λογαριασμό μας [ακριβώς με την διαδικασία που ακολουθούμε για να δημιουργήσουμε νέα εγγραφή] και επιλέγουμε “template” [αντί για Posting - Create].
Δυο-τρεις γραμμές πριν από το τέλος του εμφανιζόμενου κώδικα προσθέτουμε τις γραμμές:
Η πρώτη από τις οποίες καλύπτει τον InternetExplorerκαι η δεύτερη τον MozzilaFirefox.
Το λεκτικό loop="1" στην πρώτη γραμμή δείχνει ότι το κομμάτι θα ακουστεί μία μόνο φορά. Φυσικά μπορούμε να επιλέξουμε 2, 3 κ.λ.π. για να ακουστεί αντίστοιχες φορές κατ’ επανάληψη.
Τον ίδιο ρόλο έχει και το λεκτικό loop="false" στη δεύτερη σειρά.
5. Επιλέγουμε “SaveTemplateChanges” και στη συνέχεια, και απαραιτήτως, “Republish”.
Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία και αν όλα έχουν πάει καλά στο ημερολόγιο μας θα ακούγεται το μουσικό κομμάτι που επιλέξαμε.
Την ίδια ακριβώς διαδικασία επαναλαμβάνουμε κάθε φορά που θέλουμε να αλλάξουμε μουσική υπόκρουση.
Ελπίζω το παρόν να βοηθήσει και παραμένω στην διάθεση του οποιουδήποτε για διευκρινήσεις και παροχή βοήθειας στο μέτρο που μπορώ.
Το κομμάτι που ακούγεται είναι, φυσικά, το Make it With You με τους Bread και δημιουργό τον David Ashworth Gates. Ημερομηνία έκδοσης: Αύγουστος 1970.
Από το πρωί σήμερα οι έλεγχοι των αρμοδίων ελεγκτών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι εντατικοί. Καλοντυμένοι, οι άντρες με χαριτωμένα γκρι κουστουμάκια και οι γυναίκες με διακριτικά ροζ ταγεράκια, ελέγχουν, ευδιάθετοι και προσηνείς, το επιβατικό κοινό. Μόλις ανακαλύψουν επιβάτη που έχει ακυρώσει το εισιτήριο του χαμογελαστοί τον πληροφορούν ότι δεν έπρεπε [“Κακό παιδί! Τι πήγες και έκανες πάλι!”] και αμέσως το ανταλλάσουν με το ακριβέs του αντίτιμο. Συγκινημένο το επιβατικό κοινό επικροτεί και ενίοτε χειροκροτά. Βλέπετε Ευρωπαϊκή μέρα δίχως αυτοκίνητο σήμερα. Δίχως αυτοκίνητα και δίχως εισιτήρια!
Από το 1968, και το αμερικάνικο συγκρότημα "The Turtles", η σύνθεση των JimMcGuinn – GeneClark"You Showed Me" που ακούγεται σε αυτή την εγγραφή. Μπορεί η πιο γνωστή επιτυχία του συγκροτήματος να είναι το “HappyTogether” αλλά και το συγκεκριμένο κομμάτι τους δεν είναι καθόλου άσχημο θαρρώ. . .
Μετέφερα εχθές την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα από την Τ47 [όπου το πατρικό] στην Α29. Εξήντα ένας τόμοι, ή 29.707 σελίδες, συν δύο τόμοι “Ελλάς” με 1.261 σελίδες. Σύνολο σελίδων 30.968. Πιθανότατα αυτή είναι και η τελευταία μεγάλη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια που τυπώθηκε σε χαρτί.
Πλέον κυριαρχούν οι “ηλεκτρονικές” εγκυκλοπαίδειες και όχι αδίκως αν σκεφτεί κανείς αφ’ ενός μεν τι οικονομία έχουμε σε βάρος, όγκο και, κυρίως, χαρτί και αφ’ ετέρου τις τεράστιες δυνατότητες που παρέχουν όσον αφορά την αναζήτηση, τον συσχετισμό και την ενημέρωση, με χρήση και του διαδικτύου.
Ίσως οι τόμοι μιας εγκυκλοπαίδεια να αποτελούν τα λιγότερο χρησιμοποιούμενα βιβλία μιας βιβλιοθήκης. Από την άλλη, και κυρίως όταν στο σπίτι υπάρχουν παιδιά που πάνε στο σχολείο ή σπουδάζουν, είναι καλό, αν όχι απαραίτητο, να υπάρχει μια σχετικά σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια στην βιβλιοθήκη. Είναι ή σιγουριά ότι θα απλώσεις το χέρι και θα βρεις. Θα διαβάσεις. Δεν εξαρτάσαι ούτε από την τάση του ρεύματος, ούτε από την H/Y, ούτε από την σύνδεσή σου στο διαδύκτιο.
Το βασικό, πέραν του μέσου, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς μια εγκυκλοπαίδεια. Την αφήνει να σκονίζεται ή προστρέχει σ’ αυτήν για να πληροφορηθεί, να διευκρινίσει, να λύσει απορίες; Προσωπικά είμαι συνειδητός οπαδός της χρησιμοποίησης της και αισθάνομαι ευτυχής κάθε φορά που απλώνω, βρίσκω και διαβάζω.
Ήδη, λοιπόν, τοποθετημένη στην βιβλιοθήκη της Α29 η ΠΛΜ προσμένει τους φιλομαθείς των θησαυρών της εξερευνητές. . .
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το Mockingbird, από το άλμπουμ “Billie’sBone” [CookingVinyl, COOKCD 285] του 2004, της JanisIan.
Είναι
κάποιες μουσικές για τις οποίες αισθάνεσαι εκλεκτική συγγένεια από την πρώτη
φορά που θα τις ακούσεις. Σε συναρπάζουν, σε γεμίζουν, σε ταξιδεύουν. Μου έχει
συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις το πλήθος των οποίων δεν υπερβαίνει το πλήθος των
δαχτύλων της δεξιάς μου [και της αριστεράς μου ομοίως]. Η περίπτωση των
Χαΐνηδων είναι ανάμεσα τους. Έρωτας με το πρώτο άκουσμα. Σε σημείο που να
αναρωτιέμαι πώς “ζούσα” πριν να τους γνωρίσω.
Ήρεμη,
ευγενική μουσική με ξεκάθαρη μελωδική γραμμή. Φυσικά παραδοσιακά όργανα, και
όχι τυποποιημένοι ηλεκτρονικοί “ήχοι”, γεμάτες ενορχηστρώσεις και στίχοι που
έχουν πράγματα να πούνε και ξυπνάνε μνήμες και επιθυμίες. Και, βεβαίως, αυτό το
άρωμα της Κρήτης που διατρέχει το σύνολο του έργου τους όχι μόνο όσο αφορά την
εκφορά του λόγου και το ύφος αλλά θα έλεγα και το ήθος. Παρόλο που ο πυρήνας
τους μόνο παραμένει σταθερός τα καταφέρνουν να έχουν πάντοτε στην σύνθεσή τους
μουσικούς και τραγουδιστές/τραγουδίστριες πρώτης γραμμής.
Από
τους αγαπημένους Χαΐνηδες, λοιπόν, και από το έργο τους “Το Μεγάλο Ταξίδι” [LYRA, ML 4897] του 1998, το τραγούδι τους
“Είχα Μι’ Αγάπη Μια Φορά” με τη συμμετοχή του Μανώλη Λιδάκη.
Περισσότερες πληροφορίες για το συγκεκριμένο έργο εδώ
και το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο ήδη ακούγεται, εδώ.
Είχα
μια αγάπη μια φορά που 'μοιαζε λίγο
στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά
εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά
για να τη δει απ' τη γωνιά
πως να ξεφύγω
Μοιάζουν
οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται
μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή
αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή
πες μου ποιο στόμα να τα πει
και πως ξεχνιούνται
Τ'
όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ
Πέρασε
κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει
και θα τα πούμε σα δυο φίλοι γκαρδιακοί
που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή
σε μια ταβέρνα ερημική
κι έχουν μεθύσει
Άσπρο
πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός
δώσε μου μάνα την ευκή να βγω γερός
πόλεμος είναι και χορός
και παραζάλη
Τ'
όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ
Πιάνω το στυλό στο χέρι και προσπαθώ να γράψω κάτι αβέβαιο, που με βασανίζει. Θα μ’ ενδιέφερε να αφήσω μια ψιλή, ακουστή απ’ όλους, συχνότητα και ύστερα να σβήσω, να χαθώ. Όμως τα πράγματα δε γίνονται έτσι και πρέπει να συνεχίσω. Προσεκτικά προετοιμάζω τη δυστυχία των επόμενων ημερών μου, την περιφρουρώ. Από την αβεβαιότητα προτιμώ τη σιγουριά της ήττας που μπορώ να προκαλέσω. Στην ουσία ότι μ’ ενδιαφέρει να πω έναν αριθμό και σαν τέτοιο να τον ακούσουνε. Δεν έχω όρεξη για μελέτη και έτσι δε μελετώ. Μήτε πιστεύω πως σώνεται κανείς με μιας ώρας μελέτη του άγχους. Προσεκτικά ετοιμάζω τη δυστυχία μου μια και συμβαίνει να βρίσκομαι σε αντιδικία με τη μοίρα μου. Το δυσκολότερο σε αντιδικία με τον τόπο και το χρόνο.
Μετά είμαι μόνιμα βασανισμένος από αυτό που ονομάζω “μνήμη μιας χαμένης τελειότητας”. Κάθομαι και στοχάζομαι τα στρώματα που πλάγιασα, τα κορμιά που άγγιξα και μ’ άγγιξαν, τις αδιάκοπες μεταφορές από σώμα σε σώμα. Σκότωσα ίσως ή και με σκότωσαν. Φαντάζομαι τις ακτές ενός νησιού και ένα παρακείμενο χωριουδάκι. Σ’ ένα δρομάκι του πλακόστρωτο περιφραγμένο από τα χαμηλά πλινθόκτιστα σπιτάκια δυο γυναίκες συζητούν, η μια γριά με χέρια ροζιασμένα, σαν μπαστούνι πολύροζο τα δάκτυλά της, η άλλη νια, όμορφη, με την ομορφιά των παλιών ανθρώπων που για πάντα χάσαμε. Ξαφνικά φωνές και ταραχή. Φάνηκαν πλοία πειρατών και πια όλοι αναστατώνονται. Και σ’ ένα παρόμοιο κλίμα, αν κάποιο κλίμα, η ιστορία συνεχίζεται. Και ποιος μου λέει ότι δεν το έζησα αυτό που προσπαθώ να περιγράψω. Δεν πάω να φάω το ψωμί του Μπόρχες μα όπως και να ΄χει που θα ΄βρω την απόδειξη ότι δεν το έζησα;
Ξαναγυρίζω σε μια σκέψη παλιά και γράφω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να ζητήσει την ευτυχία του όσο μπορεί, όπως μπορεί. Αυτό έκαμα και εγώ, και κατά πως φαίνεται, ετοίμασα τη δυστυχία που πιο πάνω σου ξαναγράφω. Κάθομαι και μετράω τη ζωή μου με τις στροφές των δίσκων μου και με δυσαρεστεί η κατάστασή μου.
Σηκώνομαι και πιάνω και της μιλώ και κείνη με κοιτά ατάραχη. Μου λέει:
- Δώσ’ μου χρόνο.
Κι εγώ ξέροντας ότι στην ουσία δεν το χρειάζεται, της λέω:
- Πάρε όσον θέλεις είναι δωρεάν, εκείνο που δεν είναι δωρεάν είναι ο χώρος η συνύπαρξη.
Τέτοια πολλά μα όταν δεν έχεις κλείσει τα 18 ακόμα δεν είσαι υποχρεωμένος να τα καταλάβεις. Πάντα, όταν δεν ψευδόμαστε, λέμε το λιγότερο από ότι είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ο καιρός δε με παίρνει να είμαι ευχάριστος και δεν της μίλησα ψέματα. Όμως το σιγουρότερο να μην κατάλαβε εκείνα που δεν της είπα και που από τη φύση του πράγματος έχουν τη σημασία. Πιάνω λοιπόν τον εαυτό μου καθισμένο να γράφει αυτά που διαβάζεις και αναρωτιέμαι που στο διάολο είναι η δική μου ευτυχία και πόσο επίμονα πρέπει να τη ζητήσω.
Φτιάνω κύκλους στο χαρτί μου και σκέφτομαι την πίκρα της εβδομάδας που έρχεται.
Α! Όλα κι όλα την πίκρα και τις ευθύνες μου δε θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν. Το μόνο σίγουρο πως είδα πάλι το σφάλμα της ζωής μου να ορμά να με πλακώσει. Εγώ δίνω τη μάχη από το υπόγειο αυτό και λέω:
- Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές και όχι παραφουσκωμένα ανδρείκελα.
Αρχίζω τους διαδορατισμούς με τον εαυτό μου και ψάχνω απελπισμένα μια λύση.
Σηκώνομαι πάω τη βρίσκω και της μιλώ. Εκείνη με κοιτάζει ατάραχη γιατί πιθανότατα δε μαντεύει αυτά που δεν της λέω και που επιδέξια, επαρκώς, περιγράφουν τα λόγια μου. Σκίζουμε τον κήπο στα δυο και βγαίνουμε στο δρόμο ενώ ο ουρανός στάζει νερό σαν στέγη παράγκας.
Εγώ μιλώ και κείνη με κοιτά ατάραχη. Θεέ μου πόσο ατάραχη! Κοκκινίζω από την προσπάθεια και σφίγγομαι, κείνη μήτε που το καταλαβαίνει. Το κενό στο στομάχι μεγαλώνει κι εγώ ψάχνω τις λέξεις να περιχαρακώσω εκείνα που δεν της λέω και που πρέπει να καταλάβει. Τελικά η τρύπα φτιάνεται βάνω μέσα το δυναμίτη, συνδέω το φιτίλι και της το δίνω. Εκείνη το κοιτά, σαν φαίνεται, αδιάφορα και μάλλον δεν καταλαβαίνει ότι πρόκειται περί φιτίλι. Τη σκέφτομαι τώρα να ψάχνει τα σπίρτα της. Η κάπου της έπεσε αυτό το αδιάφορο πράγμα και πια το ξέχασε.
Εγώ, ένα μέγεθος αναλλοίωτο, παραμένω στη θέση μου καρτερικός και ενσυνείδητος. Η τηλεφωνική μου συσκευή, ανεβασμένη στο ύψος του τραπεζιού της γκρίζα και σοβαρή, με δυναστεύει. Που και που την πιάνει το ρίγος του κουδουνίσματος. Αμέσως κοιτάζω το ρολόγι μου και κάνω τις υποθέσεις μου ριγώντας ανάλογα. Τελικά αποδεικνύετε ότι το τηλεφώνημα ήταν άλλα άντ’ άλλων και εγώ έχω να ηρεμήσω μια ταραγμένη καρδιά. Η έκρηξη θα αρχίσει από το τηλέφωνο. Κοιτάζω αυτό το αντικείμενο και του ανταποδίδω τη ζημιά βγάζοντάς του τη γλώσσα. Με έχει στο χέρι και το γνωρίζει. Το τηλέφωνο είναι από τα σοβαρότερα πράγματα που έχω δει.
Ξαναγυρνώ σε κείνη και τη σκέφτομαι να ταχτοποιεί με τα δάχτυλά της τα στρωσίδια της, να λέει την “καλημέρα” γλυκά στους δικούς της, να πίνει το γάλα της και να κρατά το στυλό της. Σ’ όλα τέλος πάντων τη φαντάζομαι και από την απόσταση των δύο σπιτιών μας πλαντάζω. Εγώ μίλησα, εκείνη δε θα μιλήσει το ξέρω πως της έδωσα ένα ρόλο άχαρο και δε θα τον δεχτεί. Όμως έπρεπε κάπως να γίνουν τα πράγματα να πάψω κι εγώ να διαψεύδομαι. Φτάσαμε στο προορισμό μας και θα χωρίσουμε εκείνη στο μάθημά της κι εγώ στο σπίτι μου. Πώς να γίνουν τα πράγματα αλλιώς; Κάποτε θα πρέπει να αποφασίσουμε και να αποκτήσουμε γνώμη για όλα. Κρίνετέ με για να σας κρίνω. Έτσι είναι η ζωή κι αλλιώς δε γίνεται.
Τη σκέφτομαι να συσκέπτεται τηλεφωνικά ή αλλιώς πως με τη φίλη της, θα ΄χει μια δε μπορεί:
- Μου είπε και του είπα και τώρα τι να του πω;
- Κακώς σου είπε το και καλώς τι και συ κείνο και τούτο.
Φίλη μη με κρίνεις έτσι. Δε με γνωρίζεις. Εγώ την Πέμπτη το βράδυ, δηλαδή την παραμονή, έκλαψα για το σφάλμα της ζωής μου και τη διάψευση και τα πράγματα δεν είναι απλά σαν που τα θέλουμε. Φίλη άκουσέ με πριν μιλήσεις σε κείνη για μένα. Φίλη συ ξέρεις εκείνη όχι εμένα. Φίλη της φίλης πες για μας τον καλό σου λόγο να ανοίξει και μας η ζωή μας στο φως.
Ο καιρός περνά και η κοπέλα η μικρή θα μπορέσει να κρατήσει τη στάση της περηφάνιας. “Αυτός μου είπε εγώ δεν”. Στο “δεν” πάει όλη η ουσία. Μα πως ζητάμε από τους άλλους να έχουν κάνει ένα ταξίδι όμοιο με το δικό μας; Μικρή κοπέλα στοχάσου αυτά που δε σου είπα!
Το ξέρω πως είναι δύσκολο όπως γνωρίζω ότι δεν είχα άλλο δρόμο. Με παίρνει το παράπονο σαν κοιτώ τα άδειά μου χέρια.
Η κοπέλα γυρίζει ανήσυχη στο δωμάτιό της. Τη στενεύει ο άχαρος ρόλος που της έδωσα. Πλησιάζει αποφασιστικά το τηλέφωνο, σχηματίζει έναν αριθμό, και καλεί τη φίλη της να πάνε σινεμά!
Φίλη γιατί;
23 Οκτώβρη 1976
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “MonAmieLaRose” [1964] των CecileCaulierκαι JacquesLacombeτραγουδισμένο από την αγαπημένη FrancoiseHardy.
Καλλιγραφικά γραμμένο πάνω στο λευκό φάκελο μπορούσε κανείς να διαβάσει: “Προς αξιότιμον κύριο Μ.” Μι κεφαλαίο και τελεία. Ξεκάθαρα πράγματα. “Τι είναι πάλι τούτο και από πού;” συλλογίστηκε ο Μιχάλης Βρανάς κρατώντας το προσκλητήριο στο χέρι “και γιατί Μ. και όχι Μιχάλη Βρανά ολογράφως;” Ήταν όμως στη θυρίδα του με κάτι φακέλους λογαριασμών του και συνεπώς δικό του ήτανε. Τα μάζεψε και ανέβηκε στο διαμέρισμα του. Πέταξε τους φακέλους σε ένα τραπεζάκι και πήγε στο μπάνιο.
Ήταν βραδάκι Παρασκευής, γύρω στις 8, που γύριζε μετά από μια ακόμη κοπιαστική μέρα στο σπίτι του. Τριαντάρης, καλοφτιαγμένος, σπουδαγμένος και επιτυχημένος. Ανερχόμενο στέλεχος σε μια πολυεθνική τράπεζα θαυμαστής του ωραίου και γυναικοκατακτητής. Έκανε το μπάνιο του, τσίμπησε κάτι ελαφρύ και στρώθηκε στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση. Στις 11 θα έβγαινε με την Νάνσυ, την τελευταία του κατάκτηση.
Έπεσε το μάτι του στους φακέλους που είχε ανεβάσει. Το λευκό του προσκλητηρίου έλαμπε. Σηκώθηκε και το πήρε. Το ζύγισε στο χέρι του, βαρύ, πολυτελείας. “Ποιος χαζός νυμφεύεται πάλι;” συλλογίστηκε. Άνοιξε το φάκελο. “Σας προσκαλούμε . . .” και στο τέλος “Αγησίλαος, Θεοφανία”. Θεοφανία, τι Θεοφανία; Η Φανή. Η Φανίτσα! Του ήρθε σκοτοδίνη. Παντρευότανε η Φανίτσα! Η “δική του” Φανίτσα!
Είχανε γνωριστεί από παιδιά. Στο Λύκειο αυτός, στο Γυμνάσιο εκείνη. Τέσσερα χρόνια η διαφορά ηλικίας τους. Λυγερή, όμορφη, μετρημένη. Κορίτσι από σπίτι. Με λαμπρές σπουδές δούλευε εδώ και ένα εξάμηνο σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία.
Η Φανή ήταν η αδυναμία της μητέρας του. “Αυτή είναι γυναίκα για ν’ ανοίξεις σπιτικό” του σφύριζε σε κάθε ευκαιρία “Άσε μας ρε μάνα” απαντούσε αυτός και άλλαζε θέμα συζήτησης. Την είχε ζήσει τη Φανή. Την πονούσε. Τη θεωρούσε φίλη του. Η μόνη φίλη του που δεν είχε πλαγιάσει μαζί της. Τον καλοκοίταζε, το έβλεπε. Αλλά δεν ήταν κορίτσι για μια νύχτα ή ένα μήνα. Δεν ήθελε να την πληγώσει, έτσι έλεγε στον εαυτό του. Μερικές φορές σχεδόν την απέφευγε.
Μόλις πριν δυο εβδομάδες ήτανε που βρεθήκανε σ’ εκείνο το μπαράκι στην παραλιακή. Όταν συναντηθήκανε αιφνιδιάστηκε. Έλαμπε! Μια άλλη Φανή. “Τι έγινε Φανίτσα; Ερωτεύτηκες;” Την πείραξε. Είχε κοκκινίσει και είχε σκύψει το κεφάλι. Εκείνο το βράδυ την φλερτάρισε κανονικότατα. Ήταν μια μαγική βραδιά. “Να το επαναλάβουμε” της είπε “Όποτε θέλεις” του απάντησε.
Και τότε μπήκε στη ζωή του η Νάνσυ. Δίμετρη, κοκκινομάλλα, του κόσμου. “Μπήκε; Ή την έβαλα εγώ; Και γιατί;” συλλογιζότανε τώρα ο Μιχάλης. Παντρευότανε η Φανίτσα! Και ποιος ο τυχερός; Ένας τρέχα γύρευε Αγησίλαος. Άκου Αγησίλαος! Σιγά τον άντρα! Ηρέμησε λίγο και ξανακοίταξε το προσκλητήριο. Ο γάμος ήτανε σε δυο εβδομάδες. “Και γιατί δεν μου είπε τίποτα, έστω και από το τηλέφωνο” συλλογίστηκε. Οργίστηκε. Του ανέβηκε η πίεση. Κοίταξε το ρολόι του. Εννιά η ώρα. Σηκώθηκε απότομα.
Σε είκοσι λεπτά της χτυπούσε το κουδούνι. Του άνοιξε μια Φανή χλωμή, με κόκκινα μάτια. “Τι έγινε Φανίτσα;” ρώτησε “Οι γονείς σου;”, “Καλά. Λείπουν” ήρθε η απάντηση. Την κοίταξε “Έτσι είπαμε ρε Φανίτσα;” ρώτησε παραπονιάρικα. “Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς” του απάντησε ξεψυχισμένα.
“Και ποιος είναι αυτός ο Αγησίλαος; Άκου Αγησίλαος!” “Από τη δουλειά. Πολύ καλό παιδί!” “Και γιατί να το μάθουμε από το προσκλητήριο ρε Φανίτσα; Μυστικό το είχες; Έτσι κάνουν οι φίλοι;” τη βομβάρδισε. Κοκκίνισε η Φανή. Τον κοίταξε και πήραν τα μάτια της να βουρκώνουν. “Τον αγαπάς τον τυχεράκια τον Αγησίλαο; Αμ τι ρωτάω. Εδώ τον παντρεύεσαι στο άψε σβήσε” Χοντρά δάκρυα φάνηκαν στα μάτια της Φανής. “Τι έγινε Φανίτσα; Δεν τον αγαπάς; Καμιά εγκυμοσύνη; Να μη τον παντρευτείς άμα δεν τον αγαπάς!” Τα δάκρυα της Φανής έγιναν λυγμοί και αναφιλητά. Τα έχασε ο Μιχάλης. Την πήρε στην αγκαλιά του, της χάιδευε τα μαλλιά. “Εγώ, δεν . . .” προσπαθούσε να αρθρώσει η Φανή “Δεν τι;” ρωτούσε εναγωνίως ο Μιχάλης. “Δεν υπάρχει!” ψέλλισε η Φανή. “Τι δεν υπάρχει” ρώτησε ο Μιχάλης και άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. “Αγη, Αγησίλαος” μουρμούρισε μέσα στα αναφιλητά η κοπέλα. “Και ο γάμος; Το προσκλητήριο;” Γύρισε και τον κοίταξε κατάματα η Φανή με τα κλαμένα μάτια της και το κορμί να τρέμει “Ένα τύπωσα. Για εσένα.” κατάφερε να πει. “Ε, άϊ στο διάβολο ρε Φανίτσα!” Κραύγασε ο Μιχάλης και την παράτησε σύξυλη βροντώντας πίσω του την πόρτα.
Πέρασαν μέρες πολλές και τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα ειλικρινούς συγγνώμης της Φανής έμεναν αναπάντητα. Στον μήνα απάνω, Κυριακή απόγευμα στις έξι, έφτασε στο σπίτι της Φανής μια τεράστια ανθοδέσμη. Εκατόν ένα κόκκινα τριαντάφυλλα. Τα αγαπημένα της. Δίχως μπιλιέτο, ανώνυμα. Στις οκτώ χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε μια ξαναμμένη Φανή για να αντικρίσει ένα κουστουμαρισμένο Μιχάλη ο οποίος την στραβοκοίταξε και ζήτησε να μιλήσει με τον πατέρα της. Το ίδιο βράδυ αρραβωνιαστήκανε και σε έξι μήνες παντρευτήκανε. Σιγά να μην άφηνε ο Μιχάλης να του φάει το κορίτσι ένας Αγησίλαος και μάλιστα ανύπαρκτος. Μιχάλης ήτανε, Μιχάλαρος!, και όχι Μ., και ο νοών νοείτω, που έγραφε το προσκλητήριο μαϊμού της Φανίτσας!
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “I’veBeenThinkingAboutYou” των Londonbeatκαι είναι, βεβαίως, το τραγούδι που, σε δυνατή ένταση, άκουγε ο Μιχάλης τον μήνα που έμεινε μακριά από τη Φανίτσα. Ο στίχος:
We must have been stone crazy when we thought we were just friends, 'Cause I miss you, baby, And I've got those feelings again. I guess I'm all confused about you
τον τρέλαινε. Κάπως έτσι το πήρε απόφαση και της χτύπησε το κουδούνι. . .
Αν η αναγνώριση και η επιβεβαίωση είναι απαραίτητα συστατικά για να είναι, και κυρίως να αισθάνεται, επιτυχημένος ένας καλλιτέχνης τι είναι αυτό που καθιστά ευτυχή έναν συγγραφέα ηλεκτρονικού ημερολογίου; Τα σχόλια, θα έλεγα. Κακά τα ψέματα κανένας δεν κοινοποιεί κείμενα του μόνο και μόνο για να τα κοινοποιήσει. Κοινοποιείς για να προκαλέσεις αντίδραση. Δεν αρκεί το να πεις. Είναι απαραίτητο να μάθεις πως φτάνει η φωνή σου στους άλλους. Για να επικοινωνήσεις, να γνωρίσεις, να βελτιώσεις, να χαρείς.
Τα σχόλια, λοιπόν. Αλλά όλα τα σχόλια; Θα έλεγα όχι. Μόνο τα σχόλια που είναι σχετικά, που ο συντάκτης τους έχει κάτι να πει, να επισημάνει ή να προσθέσει. Υπάρχουν σχόλια έξυπνα, χαζά, επί της ουσίας, άσχετα, μεστά, ζόρικα, βαριεστημένα, αναμνηστικά και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ότι, ανεξάρτητα από το είδος τους, θα πρέπει να είναι μέσα στα όρια της ευπρέπειας, να μην προκαλούν και να μην προσβάλουν είναι προφανές. Δεν προσφέρονται όλες οι εγγραφές για σχολιασμό. Μερικές προκαλούν, άλλες περνούν αδιάφορες, και κάποιες αποκλείουν. Πολλές φορές το “στήσιμο” του ημερολογίου προδιαθέτει για το πώς θα σχολιάσεις. Το χιούμορ προσκαλεί το χιούμορ, η κατάθλιψη την κατάθλιψη κ.ο.κ. Και ακόμα το σχόλιο προσκαλεί το σχόλιο. Επεκτείνει το κείμενο, διευκρινίζει, διαφοροποιεί. Θα έλεγα, τελικά, ότι ένα ημερολόγιο αξίζει όσο τα σχόλια που έχει προκαλέσει. Και στα σχόλια περιλαμβάνονται, φυσικά, και οι απαντήσεις του συντάκτη. Απαντήσεις που, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί και να υπερβαίνουν ακόμα και το αρχικό κείμενο σε αμεσότητα και μεστότητα. Το να δίνεται απάντηση σε κάθε σχόλιο, έστω και κάτω από την ομπρέλα του ομαδικού μερικές φορές, είναι, θαρρώ, σημαντική παράμετρος για την όλη λειτουργία του ημερολογίου. Δεν είναι μόνο ζήτημα ευγένειας, είναι ζήτημα ουσίας. Είναι, μερικές φορές, ένα βάρος που ο συντάκτης πρέπει αγόγγυστα να επωμιστεί. Είναι η ανταμοιβή εκείνου που σχολιάζει και η επιβεβαίωση ότι ο λόγος του ακούστηκε. Είναι, παράλληλα, ένας από τους πολλούς τρόπους να ξεκινήσει μια διαδικτυακή σχέση και, γιατί όχι;, μια φιλία.
Σαν πρόκληση/πρόσκληση και στο πνεύμα των ανωτέρω, λοιπόν, επέλεξα να ακούγεται το τραγούδι “Come on and Say Ιt”, των Dennis Provisor, Rob Grill και Warren Entner, με το συγκρότημα “The Grass Roots”. Αγαπημένο τραγούδι του 1970 με καθαρή μελωδία και όμορφα φωνητικά. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι!
Σήμερα, από το πρωί, έντονη η επιθυμία να κλάψω. Όλη τη μέρα με τα δάκρυα πίσω από τα μάτια και τον κόμπο των λυγμών πικρό στο λαιμό. . .
08/02/1982
Αισθάνομαι την ανάγκη να μην έχω πια ανάγκη αυτά που μέχρι τώρα είχα ανάγκη. . .
15/02/1982
Σήμερα ημέρα των γενεθλίων μου και εγώ από χθες βράδυ στη Βέροια. Κλείνω 27 χρόνια ζωής και μη μου ζητήσεις να σου εξηγήσω το παραμικρό. . .
02/03/1982
. . . Σκέφτομαι πως αν το μπορούσα θα άλλαζα, όχι θα αντάλλαζα, τα πάντα. Από όνομα και εσώρουχα μέχρι επάγγελμα και γνωστούς. . .
02/04/1982
Οργάνωση! Υπάρχει μια καταπληκτική έλλειψη οργάνωσης. Και ακόμη έλλειψη θάρρους, τόλμης, αξιοπρέπειας στο κάτω – κάτω. Υπάρχει μια αδικαιολόγητη δίψα, μια έλλειψη υπομονής, ένα σκότωμα του καιρού. Πόσο είμαι κατώτερος από τις σκέψεις μου!. . .
01/05/1982
Ξοδεύουμε πολλά προσπαθώντας να φτιάξουμε μια εικόνα του εαυτού μας για τους άλλους.
03/06/1982
. . . Τώρα πια όλα έχουν αρχίσει και παραμορφώνονται· από το χαστούκι της στρατιωτικής θητείας, από τις προσωπικές, του καθενός, σχέσεις, από τον παράγοντα δουλειά κι από ένα σωρό άλλα. Ζούμε πια, ως φίλοι, από την ανάμνηση αυτού που κάποτε υπήρξε. Επωφελούμαστε από την μυρωδιά του αρώματος δίχως να κρατούμε πια το μπουκαλάκι. . .
07/06/1982
. . . Φίλοι; Τι είναι αυτό;
15/07/1982
. . . Να προσπαθήσω, λοιπόν, να είμαι, κατά το δυνατό, ελεύθερος στην σκέψη και την έκφρασή της. Για σένα και για μένα το πιο πολύ. Κι ακόμη τούτο:
Δεν ανταποκρίνεται η κάθε σκέψη, που θα βρεις εδώ γραμμένη, στο μέσο όρο της σκέψης και της ζωής μου. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν κι εγώ, που πάντα το ήθελα να γίνω συγγραφέας, προσπαθώ, όταν η διάθεσή μου δεν με προδίδει, να τις καταγράψω.
Επειδή αυτό μου δίνει προσωπική ευχαρίστηση, πέρα από αυτή που ίσως δώσει και σε σένα, και επειδή το νιώθω σαν ανάγκη. Κι ακόμη, επειδή οι στιγμές που ξεφυλλίζω και διαβάζω τα τετράδια αυτά των ημερολογίων μου είναι στιγμές ανάτασης και ψυχικής ευφορίας. Γιατί, τελικά, ήρθαν στιγμές, κύρια στο παρελθόν, που αισθάνθηκα ότι κέρδισα ολόκληρη τη μέρα μου γιατί κατόρθωσα και έγραψα πέντε ή έξι γραμμές που μου φάνηκαν, και εξακολουθούν, πολύ καλές. . .
12/10/1983
Υ.Γ. Τοκομμάτιπουακούγεται, Andre Rieu - The Second Waltz (Shostakovich), μουστάλθηκεαπότηναγαπητήamarylis lililili
Πριν λίγες ημέρες. Γαλαζωπή μακριά φούστα, άσπρο παλιομοδίτικο πουκάμισο με τρεις σειρές δαντέλες. Μακριά μπλε εσάρπα που έπιανε και στους δύο ώμους και κατέβαινε χαμηλά.
