204. Αυτόματη Γραφή [ΝΚ]

Είναι κι αυτός ένας τρόπος. Να πεις δίχως να έχεις κάτι συγκεκριμένο να πεις . Να απλώνεις τα δάχτυλα και να πλήττεις τα πλήκτρα. Έτσι όπως, στο πρόσφατο παρελθόν, έσερνες την μύτη του μολυβιού σου. Οι λευκές κόλλες που έγιναν λευκές οθόνες. Οι μύτες που έγιναν πλήκτρα.

Κι εμείς; Τι γίναμε εμείς; Λέμε, γράφουμε, μιλάμε. Επιθυμούμε. Θα γίνει, λέμε, το θαύμα. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Θα έλθει το μήνυμα. Θα τμηθούν οι πορείες μας.

Σκαλίζουμε το παρελθόν. Ακολουθούμε εναλλακτικές διαδρομές. Χαμογελαστοί στον καθρέφτη μας προσκαλούμε το διακαώς επιθυμητό. Το αενάως προσδοκώμενο. Ακκιζόμαστε.

Χανόμαστε στις σκέψεις μας. Λοξοδρομούμε. Αγοράζουμε αντικείμενα. Ακούμε μουσικές. Διαβάζουμε βιβλία. Κάνουμε σχέδια και όνειρα. Πράττουμε. Κινούμαστε. Είμαστε.

Οι μέρες περνάνε. Τα παιδιά μας μεγαλώνουνε. Οι δρόμοι των παιδικών μας χρόνων μικραίνουν. Δεν θέλουμε αυτά που έχουμε. Επιθυμούμε αυτά που μας λείπουν.

“Ευγνώμων ο μη λυπεόμενος εφ' οίσιν ουκ έχει, αλλά χαίρων εφ' οίσιν έχει” και “Παιδός, ουκ ανδρός το αμέτρως επιθυμείν”. Τα είπε ο Δημόκριτος. Κωφεύουμε εμείς.

Η κατάρα του να μην θέλεις να είσαι εκεί που είσαι. Να θέλεις την κάθε συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλού να βρίσκεσαι. Αλλού και αλλιώς, Γίνεται; Δε γίνεται! Το παίρνεις απόφαση. Την επόμενη στιγμή το έχεις ξεχάσει.

Ο βίος. Τι είναι ο βίος; Τι είναι μια μέρα του; Μια νύχτα του; Τα σπίτια μας. Τα δωμάτια. Τετράγωνα κουτιά. Σχέσεις. Δεσμοί. Δεσμά. Αδέσμευτοι. Στη σκέψη.

Καθημερινές διαδρομές. Της σάρκας, της σκέψης, των επιθυμιών. Οι μέρες περνάνε. Οι άνθρωποι περνάνε. Οι σχέσεις φθείρονται. Τα βουνά μένουν στη θέση τους.

Αφτά!

30/08/2006

203. Οι Σελίδες 21 και 22 [ΝΚ]

Πόσο βαθειά πρέπει να προχωρήσει το μαχαίρι της αυτοκριτικής για να κρατήσω στα χέρια μου ένα αποτέλεσμα; Αυτή η καταπληκτική και αδικαιολόγητη έλλειψη συναναστροφών. Είναι δυνατό να φταίνε πάντα οι άλλοι;. . .

01/09/1981
. . . Και στην Αθήνα οι άνθρωποι μου. Χάνοντας την εξέλιξη των διαδικασιών της ζωής τους αισθάνθηκα απομακρυσμένος και ανήσυχος. Δεν ισχύει πια η συναισθηματική κλίμακα που είχα γνωρίσει και είχα συμμετοχή στην οικοδόμησή της. Καινούργιες αντιδράσεις και ενέργειες που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση μοναξιάς.
Το πρόβλημα είναι ότι όντας μόνος, π.χ. στην Βέροια, φορτίζεσαι συναισθηματικά και στον ελάχιστο χρόνο της παραμονής σου κοντά τους ζητάς, ασυνείδητα κάποτε, τα ακατόρθωτα. Ξεκινάς με μια λαχτάρα την οποία δεν είναι καθόλου υποχρεωμένοι να συμμερίζονται και, συνήθως, δεν την συμμερίζονται. Δεν είναι ότι δεν κατανοούν, είναι ότι δεν γνωρίζουν. Γιατί η εμπειρία της στρατιωτικής θητείας είναι ανεξαργύρωτη. . .

26/10/1981
. . . Μοιάζει να έχω αποφασίσει ότι:
- Το οτιδήποτε καταντά να είναι μία ιδέα και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. . .

07/11/1981
Τι είναι πιο ισχυρό από τη θέληση;
Τίποτα!

17/11/1981
. . . Εκείνο που σιχαίνομαι είναι το να είμαι φοβισμένος, για το οτιδήποτε.

13/12/1981
. . . Πια ούτε ξέρω τι μου γίνεται. Όλα έχουν λιώσει. Όλα γυρεύουν ν’ ανασάνουν. Το παν, μέσα μου, διεκδικεί την επιβίωση του. Αδύνατο άλλο να σταθώ ακίνητος. Και πού να πατήσω το πόδι; Πού να σύρω τη φωνή βραχνή κι ανθρώπινη πολύ; Κύρια πώς; Το πώς είναι που τη ζωή μου δυνάστεψε. . .

20/12/1981
. . . Περίεργο πολύ να ανακαλύπτεις τις πληγές των ανθρώπων κάτω από τις φτέρνες τους. . .

09/01/1982
. . . Δεν έχω πληγές επειδή είμαι όλος μια πληγή. . .

09/01/1982
. . . Ήταν γύρω στις 11 κ΄ 30 που γύριζα σπίτι όταν ξαφνικά ένοιωσα να πλημμυρίζω αγάπη και τρυφερότητα για τον πατέρα μου. Ήταν κάτι εξαιρετικά έντονο και πρωτόγνωρο που με ξάφνισε. . .

20/01/1982

202. Παραδόξως και Αδόξως [ΝΚ]

Σηκώθηκε. Έφτιαξε ένα διπλό ελληνικό καφέ. Κάθισε στην καρέκλα του γραφείου του. Από το κάτω δεξιά συρτάρι έβγαλε μια λευκή κόλα χαρτί. Πήρε ένα Staedler 2B. Έγραψε ένα όνομα. Ήπιε μια γουλιά καφέ. Σκέφτηκε. Έγραψε ακόμα ένα όνομα. Συνέχισε. Μέτρησε τα ονόματα. Δώδεκα. Έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. “Ωραία! Τα περίμενα περισσότερα”, συλλογίστηκε. Στο επάνω μέρος της σελίδας έγραψε και υπογράμμισε: “Σχέσεις που έληξαν παραδόξως και αδόξως”. Παράτησε τον καφέ στην μέση. Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Κλειδώνοντας την πόρτα του διαμερίσματος μονολόγησε:

“Αυτήν, θα τη σώσω!”.

Στο κάτω-κάτω το δεκατρία δεν ήταν ποτέ ο τυχερός του αριθμός.

23/08/2006

201. Οι Σελίδες 19 και 20 [ΝΚ]

Πολύ ζωή απ’ αυτό το τετράδιο δόθηκε στις κασέτες. Το σκέφτομαι και μοιάζει να στεναχωριέμαι. Τα τετράδια μου είναι οι παλιοί καλοί δοκιμασμένοι φίλοι. Η κασέτα αντιπροσωπεύει το καινούργιο και άγνωστο. . . 22/04/1981
 
Χθες μπήκε μέσα μου η ζωή, απ’ τον παραμικρότερο πόρο και με μέθυσε. Αισθάνθηκα τρομακτικά χαρούμενος και δυνατός. Σίγουρος για τον εαυτό μου. Ήταν καιρός για μία πνευματική (μου) ανάταση και ήλθε. Τόσο χαρούμενος, δυνατός και σίγουρος χθες! Σχεδόν ευτυχισμένος. . .
05/05/1981
 
Άνθρωποι που με μια ματιά τους ρουφάς και πια δεν έχουν τίποτα. . . Τέτοιοι μου έλαχαν εδώ.
08/06/1981
 
Μοιάζει να με έχουν ξεχάσει όλοι. Φίλοι και εχθροί. Μονάχα με το σπίτι μου επικοινωνώ τηλεφωνικά. Τίποτα άλλο. Εντωμεταξύ ζω διαρκώς ένα διανοητικό μαρτύριο. Είναι η έλλειψη των ανθρώπων. . .
20/06/1981

Τούτο, όπως και να γίνει, να προσέξεις: “Την υπερβολή ν’ αποφύγεις”. Έτσι. Και αισθάνομαι να κουρδίζω ένα ελατήριο, ένα ελατήριο που στην Αθήνα θα ξετυλιχτεί σπάζοντας και καταστρέφοντας ίσως. Τραγουδάνε, ακόμα, στο αίμα μου νέοι ανθρώποι, αυτοί που δεν συνάντησα και πρέπει. Αισθάνομαι, μέσα μου, μια πνευματική, ψυχική και συναισθηματική ωριμότητα να τρίζει. Σαν δέντρο π’ ωρίμασε τους θαυμάσιους καρπούς του και πια δεν το μπορεί να τους κρατήσει. Φρικτό πολύ, στο χώμα να σαπίσουν οι καρποί του.
04/04/1981

Η διαταγή ήλθε στο τάγμα. Θα πρέπει να παρουσιαστώ στις 17 Ιούλη (Παρασκευή). Αυτό σημαίνει ότι θα φύγω το αργότερο στις 15 του μήνα. Έχω ένα ελαφρό εκνευρισμό και όλο ότι θέλω είναι να φύγω. Μια από τις τελευταίες ευκαιρίες να διορθώσω τη ζωή μου λοιπόν. . .
06/07/1981

Η κατάστασή μου θα μπορούσε να ήταν φρικτή αν δεν παρουσίαζα και πάλι τη γνωστή μου τεράστια υπομονή και αντοχή. Όμως, ως πότε; . . .
26/07/1981

. . . Πέρασε πολύς καιρός για να μπορέσω, τώρα, να σου γράψω πέντε πράγματα. Η ζωή μου κυλούσε με τις προσδοκίες μιας καλυτέρευσης. Στεκόμουν ακίνητος και στ’ αληθινά μου ήταν αδύνατο να ερμηνεύσω τα αίτια της μη ευτυχίας μου. Υπομόνευα να βλέπω την ζωή μου να κυλά δίχως την παραμικρή ουσία. Είχα την πικρή ευχαρίστηση να διαπιστώσω την έλλειψη των φίλων και των φιλενάδων. . .
Προσπάθειες επικοινωνίας που έμεναν μισές και κακομοιριασμένες. Κάτι θα πρέπει να πηγαίνει στραβά μ’ εμένα. Σαν το ραβδί μιας κακιάς μάγισσας να τα στράβωνε και να τα παραμόρφωνε όλα την τελευταία στιγμή. . .

19/08/1981

200. Πού Πάμε και Πότε Πάμε; [ΝΚ]

Είναι μια σκέψη που την έχω κάνει εδώ και πολύ καιρό. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει διαθέσιμη τεχνολογία για να ταξιδέψουμε, κατ’ αρχήν, στο παρελθόν. Να ταξιδέψουμε και να βρεθούμε σε συγκεκριμένο τόπο και συγκεκριμένη χρονική στιγμή δίχως να γινόμαστε αντιληπτοί και δίχως να αλλοιώνουμε τα γεγονότα.

Ας υποθέσουμε επίσης, μιας και το να υποθέτουμε είναι δωρεάν, ότι έχουμε πρόσβαση στην τεχνολογία αυτή και ότι έχουμε στα χέρια μας έναν κωδικό. Έναν κωδικό που μας επιτρέπει να μεταφερθούμε σε ένα μόνο τόπο, συγκεκριμένη χρονική στιγμή και για χρονική διάρκεια τριών ωρών. Το απλό, και συνάμα προκλητικό, ερώτημα είναι:

“Πού πάμε και πότε πάμε;”.

Και, μιας και το ξεκινήσαμε, ας υποθέσουμε και πάλι ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το μέλλον και έτσι έχουμε άλλες τρεις ωρίτσες στην διάθεσή μας για το γνωστό: “Πού πάμε και πότε πάμε;”.

Και επειδή παρελθόν και μέλλον εκκινούν από το παρόν μπορεί κάποιος να επιλέξει και παρόντα χρόνο παίζοντας με την παράμετρο “τόπος”.

Για σκεφτείτε το, ταξιδέψτε και απαντήστε πρώτα στον εαυτό σας και μετά, αν το επιθυμείτε, και εδώ.

Καλό Σαββατοκύριακο και καλά με τον επερχόμενο καύσωνα, αλλά και το ερώτημα, ξεμπερδέματα!

18/08/2006

Οι Σελίδες 17 και 18 [ΝΚ]

Mας λείπουν πολλά πράγματα όταν μας λείπει η ερωτική σχέση. Και όταν μας λείπει η ζωή είναι μια δύσκολη όσο και ανιαρή υπόθεση. Όταν τείνεις να συμπληρώσεις 25 χρόνια ζωής ο έρωτας πρέπει και μπορεί να είναι αυτό που θα δώσει τον χυμό και την αξία στα έργα σου. Είμαι μόνος. Περνώ τις μοναχικότερες εβδομάδες της ζωής μου. . .

07/02/1980

Μοναξιά. Μοναξιά. Μοναξιά. Όσο είμαι μόνος θα το γράφω. Όχι από καμιά κακομοίρικη διάθεση μα επειδή είναι μια αλήθεια που μου τρώει την σάρκα. Πείθομαι ότι το σφάλμα θα πρέπει να είναι το πιο πολύ δικό μου. Και αυτό γιατί μοιάζει δύσκολο να είχαν το άδικο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπόρεσα να κρατήσω κι εγώ το δίκιο. Εκτός αν ο καιρός. . .

20/02/1980

Έρχονται στιγμές που γράφω σ’ αυτό το τετράδιο σαν να ρίχνομαι στο σώμα γυναίκας που την αγάπησα πολύ και στο τέλος που μου δόθηκε. . .

14/04/1980

. . . Ήθελα από καιρό να σου γράψω τις κάτω σκέψεις:

Στην σκέψη μας, και μπροστά στον καθρέφτη, εκτιμάμε τον εαυτό μας υπερβολικά πολύ.

Στην ουσία πολύ λίγες υποχωρήσεις είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για τον απέναντι και πολύ λίγη κατανόηση είμαστε πρόθυμοι να του δείξουμε φιλτραρισμένη και δηλητηριασμένη, συνήθως, από το “Και εγώ. . .”

27/04/1980

Το βράδυ της Τρίτης, 29 τ’ Απρίλη, καθώς διάβαζα τις τελευταίες σελίδες της Αργώς του Γιώργου Θεοτοκά ξαφνικά τα κλάματα. Δεν οφείλονταν βέβαια στην Αργώ. Όλη αυτή η άχαρη ζωή που με πνίγει. . .

07/05/1980

. . . Οι γελοίοι κοινωνικοί περιορισμοί και της ανατροφής μας η στεγνότητα. Ο βαθύτερος εαυτός μας που πάντα ζημιώνει. . .

19/05/1980

. . . Στο μεταξύ κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που χάνεται. Αισθάνομαι παγιδευμένος, ενοχλημένος, αδικαίωτος, ανήσυχος, κουρασμένος. Όλα αυτά μαζί. . .

06/06/1980

. . . Είμαι αυτές τις μέρες συγκεντρωμένος στον εαυτό μου, ξελογιασμένος και μεθυσμένος με τις σκέψεις μου. Σήμερα κλείνω 7 μήνες στον Ελληνικό Στρατό και μπορώ να παρατηρήσω ότι ο καιρός περνά μάλλον γρήγορα. . .

12/03/1981

“Τήρησον ουν σεαυτόν απλούν, αγαθόν, ακέραιον, σεμνόν, άκομψον, του δικαίου φίλον, θεοσεβή, ευμενή, φιλόστοργον, ερρωμένον προς τα πρέποντα έργα”

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ

[Τα εις εαυτόν]

14/03/1981

Εκ Των Υπαρχόντων [ΝΚ]

ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΣ

Όταν ξυπνάς

Εγώ θα χάνομαι

Στα βλέφαρα

Ο ύπνος

Θα βαραίνει

Αχνός αχός

Αντίλαλος

Του ονείρου

Που γεύτηκες

Και φεύγει

19.01.90

Οι Σελίδες 15 και 16 [ΝΚ]

Πόσο όμορφη η υπομονή σαν την κατέχεις! . . .
25/11/1978

Και σαν η ψυχή σου είναι ανήσυχη και το πνεύμα σου ζορισμένο όσο μπορείς καλύτερα βολέψου στο κάθισμά σου και απόλαυσε.
Αυτό σε συμβουλεύω.
01/01/1979

. . . Ο έρωτας πρέπει και μπορεί, να είναι μια φλόγα. Ο έρωτας ένα ζεστό ρευστό από την κορυφή ως τα νύχια. . .
02/02/1979

. . . Σπάστα όλα. Μείνε μονάχα ο εαυτός σου και πέταξε. . .
21/03/1979

Ας μην κλαίμε για συμφορές που ακόμα δεν συντελέστηκαν.
22/03/1979
 
Το σκέφτηκα και αυτό. Ίσως εκείνο που μας λείπει να είναι η ηρεμία, η σύνεση, η υπομονή και η φρόνηση. Δηλαδή αρκετά πράγματα. . .
15/04/1979

Πόσο η ψυχή μου είναι βαριά! Πόσο η ψυχή μου είναι βαριά!
Πια δεν έχω διάθεση για τίποτα.
16/04/1979

. . . Που να ΄βρεις πια
Φίλους και άνθρωπους
Και λόγο και πράξη
25/10/1979

Δεν έχω φίλους, δεν έχω γυναίκα και συχνότατα δεν έχω τι να πράξω. Με λίγα λόγια είμαι σχεδόν ελεύθερος. Και το πληρώνω. . .
27/10/1979

Ζορίσου καρδιά μου και γράψε και τρέμε χέρι μου. Πάλι όλα μοιάζει να λυώσαν. Να γίνηκαν σκιές και ανώφελες σκέψεις. Μέσα στα στήθια μου ένας άνθρωπος προσπαθεί να ανασάνει. Όχι για να ζήσει μα μονάχα για να ανασάνει. Χίμηξε , ακριβώς αυτή τη στιγμή, το φως από το παραθύρι μου και μου ΄καμε άχρηστο τον ηλεκτρικό γλόμπο. Μα δεν θα σηκωθώ να τον εσβήσω. . .
06/11/1979

Μέσα στις κλειδώσεις της συνήθειας
Της μικρόνοιας και του φόβου
Καθημερινά
Στραγγαλίζουμε το θαύμα
10/11/1979

. . . Ζω και πάλι βυθισμένος μέσα στον εαυτό μου, μέσα στις σκέψεις μου. Αγγίζω το μυαλό μου και πονάω. Αγγίζω το μυαλό μου και ηδονίζομαι. Θεέ μου! Πόσο θα το ΄θελα να ξεφύγω απ’ όλη αυτή τη μιζέρια που με κλείνει.
24/12/1979

Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά [ΝΚ]

Διάβασα τις τελευταίες ημέρες το μυθιστόρημα “Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά” του κ. Κώστα Μουρσελά. Πρόκειται, μάλιστα, για την «οριστική έκδοση» του έργου με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Αποτελεί έκδοση της Σειράς Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία του οίκου Ελληνικά Γράμματα. [2006 / ISBN 960-442-230-8 / 572 Σελίδες]. Η πρώτη έκδοση του έργου το 1989 από τον Κέδρο.

Παρόλο τον θόρυβο που είχε δημιουργήσει από την πρώτη του κιόλας έκδοση δεν το είχα διαβάσει. Ίσως ακριβώς λόγω του θορύβου [ούτε τον “Κώδικα Ντα Βίντσι” έχω διαβάσει]. Όσο για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά και αυτή δεν την είχα παρακολουθήσει. Αποσπασματικά εντελώς είχα δει κάποιες σκηνές.

Το διάβασα, λοιπόν, και μου άρεσε. Για να είμαι ειλικρινής το βρήκα εξαιρετικό. Παρά τον, σχετικό, όγκο του αποτελεί ανάγνωσμα που “φεύγει” και που σε βάζει από τις πρώτες γραμμές στο νόημα της ιστορίας [του]. Εξαιρετικά κατατοπιστική η εισαγωγή που υπογράφεται από τον/την [;] Α.Μ.

Στο έργο παρελαύνουν περισσότερο από 50 χαρακτήρες αλλά οι βασικοί είναι, θαρρώ, τρεις: 
Ο κ. Ρετσίνας, αποκαλούμενος Λούης, που είναι και ο “φευγάτος” της παρέας.  
Ο κ. Μανωλόπουλος, ή εξάδελφος ή Κωνσταντής, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας.
Η Μάρθα “ο μεγάλος έρωτας του αφηγητή. . .”

Όλη μου η συμπάθεια με τον συμβιβασμένο, αναποφάσιστο και δειλό κ. Μανωλόπουλο που στο τέλος, όμως, καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά του.

Για όσους, λοιπόν, δεν το έχουν διαβάσει και επιθυμούν να διαβάσουν ένα μυθιστόρημα [για το καλοκαίρι] συνιστώ θερμώς: “Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά”!

03/08/2006