Για Οκτώ Ημέρες [ΝΚ]

Θα για οκτώ ημέρες απουσιάσω. Από το Ημερολόγιο αυτό και από τη χώρα. Ολιγοήμερες διακοπές. Πρώτα ο Θεός θα τα ξαναπούμε την Παρασκευή, 7 Ιουλίου 2006. Διαδυκτιακές φίλες και φίλοι, τακτικοί, περιστασιακοί, περαστικοί, ανώνυμοι, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Να είσαστε καλά, να περνάτε καλά, να χαιρόσαστε τη ζωή!

Τα λέμε. . .

28/06/2006

Περί Ώμων και Πάλι [ΝΚ]

Απαντώντας σε σχόλια της προηγούμενης εγγραφής σχετικά με το “Ώμο με Ώμο” έγραψα:

Απλώς μου ήρθε το "Ώμο με ώμο" και προέκυψε το στιχούργημα [το οποίο δεν θεωρώ και αρίστης ποιότητος εδώ που τα λέμε. . .]

Ίσως να αδικώ τον εαυτό μου αλλά με αυτά τα ζητήματα πρέπει να είμαστε και προσεκτικοί και αυστηροί. Ότι έχω γράψει από πλευράς ποίησης, και θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο, συγκεντρώνεται σε μία, ας πούμε, συλλογή με όνομα, το Ομηρικό, “Ολίγον τε, Φίλον τε”. Το πλήθος των ποιημάτων δεν υπερβαίνει τα ογδόντα και η χρονική περίοδος δημιουργίας τους βρίσκεται μεταξύ των ετών 1973 και 2000 με τον συντριπτικό όγκο στην αρχή της περιόδου. Υπάρχει και ένα μικρό πλήθος “απόκυρηγμένων” καθώς επίσης και κάποια σκορπίσματα ή ημιτελή. Αυτό είναι όλο.

Από το “Ολίγον τε, Φίλον τε”, λοιπόν, και μιας περί “Ώμων” ο λόγος παραθέτω τον “Χωρισμό”.

ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ωραία κι αφίλητη

Έφυγε μια μέρα

Για άλλη πόλη

Και κείνος απόμεινε

Με τάσεις περίεργες

Και σκέψεις αλλόκοτες

Τους ώμους της

Να σκέφτεται

Γυμνούς

12.11.79

Τώρα γιατί θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είναι “καλύτερο” από το “Ώμο με Ώμο” άβυσσος η ψυχή του ποιητή!

27/06/2006

Περί Ώμων [ΝΚ]

Ώμο με Ώμο
 
Ώμο με Ώμο
Σε ωκεανούς
Και στεριές
Σε χάρτες
Παγκόσμιους
Με το δείκτη
Χαράξανε
Ρότες

Ώμο με Ώμο
Σημαδέψανε
Πολιτείες
Κουκίδες

Ώμο με Ώμο
Πρόσωπο
Με πρόσωπο
Χέρι στο χέρι

Ώμο με Ώμο
Ονειρευτήκανε
Σε μια άσημη
Πόλη
Χαθήκανε

22/06/2006

Μετρώ [ΝΚ]

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά και απ’ τα πολλά όχι στα λίγα. Αποβιβάζομαι. Κυλιόμενες κλίμακες. Στην κοιλιά της γης. Πάντα στην ίδιο παγκάκι. Πάντα το ίδιο δρομολόγιο. Πάντα στο δεύτερο βαγόνι. Από την ίδια πόρτα. Στο ίδιο κάθισμα.

Συνεπιβάτες. Οι καθημερινοί και οι άλλοι. Η οικειότητα της αναγνώρισης στο βλέμμα. Σχεδόν συγγενείς. “Καλημέρα!” αρθρώνω μέσα μου. Κάποιοι με τις συνήθειες μου. Ίδιο βαγόνι. Ίδια πόρτα. Τα πρόσωπα.

Η καλοβαλμένη ξανθιά με το, από μίλια διακριτό, αλά μανεκέν βάδισμα. Ενάμιση βήμα πάντα πίσω της ο άλλος. Είναι μαζί. Καμιά φορά ανταλλάσουν κάποιες λέξεις. Ποτέ δεν κάθονται δίπλα – δίπλα. Πάντα ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν έχω καταλάβει τι είδους σχέση έχουν.

Μια στάση μετά η κοπέλα με το μεζ μαλλί και τη μεγάλη μύτη. Ούτε δεξιά κοιτά, ούτε αριστερά. Ποτέ δεν έχουν διασταυρωθεί τα βλέμματά μας. Από την προηγούμενη στάση αυτής που θα αποβιβαστεί σηκώνεται και πιάνει θέση μπροστά στην πόρτα. Σ’ ένα ταξίδι επιστροφής βρεθήκαμε μπροστά από ένα άδειο κάθισμα “Καθίστε”, τόλμησα. “Όχι, ευχαριστώ”, απάντησε. Μείναμε και οι δύο όρθιοι.

Μια στάση μετά το ζεύγος των υπαλλήλων. Ασχημούληδες. Πάντα έχουν θέματα. Δεν είναι ζευγάρι, θαρρώ, απλώς συντοπίτες συνάδελφοι.

Μια στάση μετά ο κύριος με τις ειδικές ανάγκες. Δάχτυλα παραμορφωμένα. Σκοτεινό, φευγάτο βλέμμα. Φανερό ότι δεν τα έχει τετρακόσια. Αν ο διπλανός του διαβάζει ένα βιβλίο, στα καλά καθούμενα θα απλώσει και θα το αγγίξει. Αν θεωρήσει ότι ο οδηγός καθυστερεί θα χτυπήσει δυνατά με το χέρι το ταμπλό κάτω από το τζάμι και θα κραυγάσει “Άντεε!”. Όσοι δεν γνωρίζουν κοιτούν αλαφιασμένοι.

Υπόγειες, καθημερινές διαδρομές. Κόσμος που πάει. Κόσμος που έρχεται. Με συνεπαίρνει η κτηνώδης δύναμη που μοιάζει να κινεί τον συρμό. Αυτή η εξακοντισμένη μάζα. Και οι συνεπιβάτες. Οι οικείοι και οι άλλοι.

22/06/2006

Πρωινή Διαδρομή [ΝΚ]

Καθημερινή, πρωινή, διαδρομή. Κοιτάζω έξω. Ψηλά. Το περίγραμμα της πόλης. Τα περιγράμματα των κτιρίων. Παρατηρώ. Ανακαλύπτω. Ένα ιδιότροπο μπαλκόνι. Μια ντουλάπα που σκουριάζει. Στον τρίτο ένα ανοιχτό παραθυρόφυλλο. Την αντανάκλαση του φωτός. Ηλιακοί θερμοσίφωνες. Κάτοπτρα με κάτοπτρα. Μια σπασμένη κεραία τηλεόρασης. Δορυφορικά πιάτα. Μια όμορφη τέντα. Μια τέντα σκισμένη. Απλωμένα ρούχα. Ένα ζευγάρι στον δεύτερο πίνει τον καφέ του. Ηλικιωμένοι. Μια μονοκατοικία χαμένη μέσα στις πολυκατοικίες. Ένα κομμάτι ουρανού. Ένας κύριος με πιτζάμες. Καθημερινή διαδρομή. Πάντα ψηλά. Όλο κάτι ξεφεύγει. Όλο κάτι ανακαλύπτω. Σε λίγο τελειώνω με την αριστερή πλευρά. Θα αρχίσω την δεξιά. Μια όμορφη τέντα. Μια τέντα σκισμένη. . .

Υ.Γ. Το “Σχήμα” ένα από τα “συμμετρικά” που με μανία έφτιαχνα στα τέλη της δεκαετίας του 70.

20/06/2006

Οι Σελίδες 9 - και 10 + [ΝΚ]

. . . Αβάσταχτη οδύνη. Ένα κομμάτι πανί απλωμένο πάνω από το άπειρο. Μια τέλεια έκφραση του εκνευρισμού, ένας φόβος που καλπάζει μέχρι την ολοκλήρωσή του. Θεέ μου γιατί; Γιατί σ’ εμένα; . . .
04/11/1976

. . . Θα πεθάνουμε. Θα πεθάνουμε. Θεέ μου πώς θα πεθάνουμε. Χθες το βράδυ πανικός, ολόκληρος πανικός. Σήμερα πίκρα, αφάνταστη πίκρα. . .
07/11/1976

Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι τόσο δυστυχισμένος.
13/11/1976

Χθες το βράδι, πάλι, ο κόμπος που λύνεται. Ο λυγμός. Πώς να τα μιλήσω τα πολλά που έχω;
10/12/1976

Να μελετάμε τη φτώχεια μας και να μελετάμε τη γύμνια μας. Να κοιτάζουμε την τρέλα, τον πανικό και την απόγνωση που μας τριγυρίζουν. Και η ύπαρξη της Κ., της όποιας Κ., να είναι πραγματικότητα. Πώς βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός; . . .
12/12/1976

. . . Όλοι οι μύθοι πρέπει να συντηρούνται κάποτε με την ποινή του θανάτου, θέλω να πω μιας σχέσης. . .
26/01/1977

Θαρρείς, λοιπόν, πως αν είχα μέσα μου ένα ποτάμι λυρισμού θα το περιόριζα; Πιστεύαμε τους εαυτούς μας σπουδαίους και άξιους και όταν διαπιστώσαμε την μετριότητά μας μάς πείραξε πολύ. . .
06/02/1977

. . . Γνώριζε. Μέσα μου είμαι λαμπρός. Πάνοπλος. Όμως έξω; Πόσο άσχημη η ζωή του σώματός μου! Πόσο ανεπίτρεπτη. Μάθε το και έχε μου συμπάθεια πλάσμα αγαπημένο. . .
24/05/1977

. . . Μου ΄ρχεται να κάνω τη ζωή λεμόνι και να την στύψω και δεν μπορώ καν. Μου ξεφεύγει, ένα ποταμάκι στα δάχτυλά μου ανάμεσα, και χάνεται. Ζωή μου. Ζωίτσα μου γλυκούλα μου, μικρούλα μου, ασιμοσυγνεφάκι πώς να σε κάνω δική μου ο καψερός, ο έρημος και μόνος, ο άνθρωπος. Πια δεν γνωρίζω πού και πώς να αλαφρώσω τον πόνο της καρδιάς μου. Την πίκρα μου την προ αιώνων. Να βγω, με κάτι μάτια ματωμένα, στους δρόμους να κραυγάσω:

- Αυτό το συνάντησα στον Ηρόδοτο κι τα’ άλλο στον Πλούταρχο!

Κι όλο κύκλους τα μάτια κι όλο κύκλους τα χέρια κι όλο κύκλους το κορμί. Κύκλους. Παντού και πάντα κύκλους. Και συ άφαντη. Είτε σε λένε Κ., είτε Φ., είτε Κλέλια είτε όπως ο Θεός σου έδωσε ένα όνομα να έχεις. Αχ! Άνθρωπος είμαι και πονώ τον πόνο του καλοκαιριού και της άνοιξης. . .
23/07/1977

Αυτό [ΝΚ]

Περί Ανακλάσεων [ΝΚ]

Συλλογίζομαι τις διαδοχικές της ζωής μου ανακλάσεις. Σαν σε καθρεφτάκια επάνω. Και όχι. Δεν η γωνία πρόσπτωσης προς την ανάκλασης ισούται. Τα σημεία της πορείας αλλαγής. Τα γνωστά. Και τα άγνωστα. Ό,τι σημάδεψε. Ό,τι υπογείως έδρασε. Ό,τι επιδίωξα. Ό,τι με βρήκε. Ό,τι βρήκα. Και τα άλλα. Τα μουγγά. Τα υφέρποντα. Τα συνωμωτικά. Τα συμπαντικά. Τα απρόσμενα τα ελάχιστα.

Ανακλάσεις. Πάνω σε ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε. Ένα ραντεβού που κλείστηκε και κείνη δεν ήλθε. Πάνω σε ένα λόγο που αλλιώς ειπώθηκε και αλλιώς μεταφέρθηκε. Και άλλα που αγνοώ. Πάλι το “αν” αναδύεται. Το είπαμε. Φρικτό. Ανθρώπινη αδυναμία. Να αλλάζεις μια, και μόνη, συνιστώσα κι όλα τ’ αλλα στο πάει τους.

Ό,τι ζήτησα. Ένα σύμπαν στα μέτρα μου!

14/06/2005

Οι Σελίδες 8 και 9 + [ΝΚ]

. . . Έχω όμως κατωρθώσει να στρεβλώσω τον χρόνο. Έχω εξακοντίσει παρόν, παρελθόν και μέλλον το ένα ενάντια στο άλλο. Ζω δύο και τρεις φορές τις ίδιες στιγμές. Κάνω σκέψεις εξωφρενικές, προσχεδιάζω σενάρια ιστοριών και λίγες μέρες πριν σκέφτηκα ότι άρχισα να γίνομαι τρελός. Ίσως είμαι ήδη τρελός. Ισορροπίες επικινδυνότατες και για τούτο αβάσταχτες. . .

01/08/1976

. . . Το δράμα μου δεν είναι ότι δεν μπορώ να πω ψέματα που να μοιάζουν μ’ αλήθειες μα το ότι λέω αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα. Κύριε βοήθει. . .

09/08/1976

Γκλουργσξφστσφξ.

21/08/1976

Τ’ αγκιστράκια που βρίσκονται σ’ αυτό το τετράδιο και σέρνονται ξεσκίζοντας τις σάρκες μου με το πέρασμα του χρόνου. . .

. . . Ξέρεις; Ποιητής είναι ένας που όταν βρεθεί μπροστά στο κενό κάνει μόνος του το πρώτο βήμα από φόβο· μήπως δεν του επιτρέψουν να το γνωρίσει. . .

24/08/1976

. . . Με όλη μας την δύναμη πρέπει να ζητήσουμε έναν έρωτα που να μην μας διαψεύδει να μην μας πληγώνει. . .

02/09/1976

Η θέλησή μου είναι ένα ατσάλι που πρέπει να λυγίσει. Να λυγίσει για να μπορέσω να διαβάσω. Η πηκτή ακινησία των ημερών. Το πέλαγος που πρέπει να διαβώ και η πίκρα των διαγωνισμών που θα ΄ρθει. Δεν μπορώ να ξεφύγω τίποτα και αισθάνομαι ένα τρομαγμένο ζώο. Φοβάμαι ότι πήρα την ζωή μου λάθος και είναι φοβερά δύσκολο να γυρίσω πίσω. . .

07/09/1976

. . . Κουράστηκα, πικράθηκα, εξευτελίστηκα, απαύδησα, συντρήβηκα πολλές φορές. Έννιωσα την πίκρα να μ’ έχει αρπάξει από τον λαιμό και να προσπαθεί να με ρίξει κάτω. Είδα τον πανικό από κοντά. Οργίστηκα για τον τρόπο της ζωής μου που επίτρεψε να φτάσω εκεί που έφτασα. Έννιωσα τη ζωή μου ένα ξετρελαμένο πουλάρι λυτό στον κάμπο να μην μπορώ να την κουμαντάρω. Πήγα και ήλθα στις άδειες και τις γεμάτες αίθουσες. Πίεσα εμένα να διαβάσω, ενώ μου ήταν αδύνατο, και τα κατάφερα μερικές φορές. Έννιωσα τον λυγμό ένα κόμπο στη βάση του λαιμού μου και μια φορά τον άκουσα να λύνεται (Άσκηση Γραφής Νο 7). Έσφιξα τα χέρια και τα χείλια και ορκίστηκα εκδίκηση. Μ’ ένα ανόητο χαμόγελο άσκησα τις καθημερινές συνήθειες απογνωσμένα γυρεύοντας μια λύση. Έννιωσα το σπίτι αυτό, απ’ όπου σου γράφω, πολλές φορές να με διώχνει και μερικές φορές το δέχτηκα. Βρήκα αγαπημένες μου συνήθειες να μην μπορούν να με γιατρέψουν καν να γλυκάνουν τον πόνο της πληγής μου. Έζησα για ένα μήνα ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στη συντριβή και την ελπίδα, ανάμεσα στην κακομοιριά και τον ηρωισμό, ανάμεσα στον φόβο και το κενό. Έζησα! Τώρα, 31 του μήνα, μπορώ και γράφω σχετικά ήρεμος. Έζησα. Όχι δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα, θέλω, ίσα-ίσα, να τα θυμάμαι. Τα πλήρωσα και είναι δικά μου. Πήγα και ήλθα με την ψυχή ξεραμένη ανήσυχα γυρεύοντας τον άλλο άνθρωπο, τη λύση. Ακούμπησα το μεγάλο σώμα του πανικού και σώπασα. Έζησα. . .

31/10/1976

Μερικές Φορές [ΝΚ]

Μερικές φορές προσπαθώ να αναστήσω ημέρες που πέρασαν. Προσπαθώ να θυμηθώ πρόσωπα. Κινήσεις. Λόγια. Λεπτομέρειες. Το πώς μιας ματιάς. Το νόημα μιας ειπωμένης λέξης. Το πλέξιμο των χεριών, κάποτε. Προσπαθώ να αναστήσω τις διαδρομές. Τους χώρους. Τους σχηματισμούς των ανθρώπων. Επίπονο. Ακατόρθωτο. Ποτέ πια δεν θα υπάρξουν τα συγκεκριμένα. Θλίβομαι. Ξεστρατίζω. Η μία ημέρα φέρνει την άλλη. Μένει, τελικά, η αίσθηση του όλου. Μιας προσπάθειας. Μιας σχέσης. Ενός ονείρου. Η άφευκτη κατάληξη. Όχι τι έγινε, πια. Αλλά τι θα μπορούσε να έχει γίνει. Αν! Κι αυτό το “Αν” είναι φρικτό, μαυλιστικό, εκφυλιστικό. Χάρτινη προέκταση μιας πραγματικότητας που πέρασε. Αδιέξοδη, προσωποποιημένη διαδρομή. Γνώριμο, στο τέλος, μονοπάτι. Μερικές φορές, τη νύχτα, προσπαθώ να αναστήσω ημέρες που πέρασαν. . .

09/06/2006

Σκέψεις [ΝΚ]

1. Δεν αστοχείς μόνο με τα λόγια. Αστοχείς και με τη σιωπή.

2. Όταν “καταργείς” ένα πρόβλημα δεν το λύνεις.

3. Γιατί μας αρέσει να αρέσουν αυτά που μας αρέσουν σ’ αυτούς που μας αρέσουν;

4. Μην προσαρμόζεις το πρόβλημα στη λύση αλλά τη λύση στο πρόβλημα.

5. Μην βιάζεσαι να αποφασίσεις.

6. Μην πέφτεις πάνω στα προβλήματα. Αντιμετώπισε τα όταν αυτά πέσουν επάνω σου.

7. Μην κλαις για συμφορές που ακόμα δεν συντελέστικαν.

8. Μην ονομάζεις το τυχαίο, ή την σύμπτωση, θαύμα.

9. Είναι καιρός για επιλογές. Διάλεξε τι θα δεις, διάλεξε τι θα διαβάσεις.

10. Μάθε να το βουλώνεις.

11. Στήριξε τους δίπλα σου.

12. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου ούτε τον απέναντι μπορείς να αγαπήσεις.

07/06/06

Απορώ και Θαυμάζω [ΝΚ]

Γράφουμε. Προσπαθούμε. Καταθέτουμε. Ταξιδεύουν.

Τα δέχονται. Ένα σπίτι στην παλαιά Επίδαυρο. Ένα σκάφος σε ένα του Αιγαίου νησί. Ένα στο Παλαιό Φάληρο. Στην Λακωνία ένα άλλο.

Και.

Ένα γραφείο στις Βρυξέλες. Ένα σπίτι στη Haifa. Ένα στο Leeds. Στο Grunewald στο Βερολίνο. Στην Λευκωσία. Στην Fresnillo De Gonzlez Echeverra, στο Μεξικό. Στο La Jolla, στην Καλιφόρνια. Στο Strassen, στο Λουξεμβούργο. Στην Wantirna, South Victoria στην Αυστραλία.

Και αλλού.

Οι αποστάσεις; Από 46 χιλιόμετρα μέχρι 14.970 χιλιόμετρα. Οι χώρες; 82% από Ελλάδα, 18% από εξωτερικό.

Ποια δάχτυλα αγγίζουν τα πλήκτρα; Ποια παλάμη αγκαλιάζει το ποντίκι; Ποια μάτια κοιτούν; Πώς είναι οι χώροι; Πώς είναι οι άνθρωποι; Πώς είναι οι τόποι;

Στοχαζόμαστε. Γράφουμε. Καταθέτουμε. Ταξιδεύουν.

Προσμένουμε τα σχόλια. Των αγαπημένων. Των γνωστών. Των ελκυστικών άγνωστων. Τα πεζά. Τα πνευματώδη. Τα υπαινικτικά. Τα εύστοχα. Τα άλλα.

Ο πλανήτης ένα κουβάρι τυλιγμένο μαλλί. Κρατάμε μια άκρη. Ξετυλίγουμε. Αυτό το ελάχιστο. Το μέγα. Οι όμοιοί μας. Ο επιχειρούμενος συντονισμός. Η επιθυμητή απόδραση. Κάποτε η πλήρωση.

Επειδή το θέλουμε.

Γράφουμε. Κοινοποιούμε. Προσμένουμε. Επικοινωνούμε.

Έτσι.

05/06/2006

Οι Σελίδες 5, 6, 7 και 1 Τωρινό [ΝΚ]

Θέλω να πω ότι, δεν μπορείς να γνωρίζεις με πόση και ποια δύναμη ο άλλος προσπαθεί να σε προσεγγίσει. Και έτσι είναι καλύτερα να είσαι δεκτικός μέσα στην επιφυλακτικότητα σου. . .

07/02/1976

. . . Τις μέρες αυτές του διαβάσματος για το ΕΜΠ ένα αίσθημα οδύνης [αδύνατο όλα να τα βαφτίζω “πίκρα”] σαν ξεστρατίζω από τα προγράμματα μελέτης. Πόνος οξύς όταν ο χρόνος σπαταλιέται άσκοπα για να με φέρει στην ώρα των εξετάσεων να αναρωτηθώ:

- Και στ’ αληθινά τώρα τι ζητά εδώ;

11/02/1976

. . . Μήνες τώρα έχω την έντονη προδιάθεση, την νεφελώδη παρόρμηση, να φύγω. Κύρια, να αλλάξω. Να αλλάξω τα πάντα. Διεύθυνση κατοικίας, ρούχα, φίλους, τα πάντα! Τόσο έντονη μια διάθεση. . .

24/02/1976

Οι φιλίες μας είναι κατουρημένες. Η ζωή μας, μέρα με την μέρα, λιγοστεύει. Φοβάμαι ότι είμαι ασυγχώρητα πολύπλοκος. . .

02/03/1976

. . . Διεκδικώ μιαν αλλαγή στον τρόπο της ζωής μου. Την διεκδικώ από εμένα αυτόν. . .

. . . Δεν είναι μόνο ότι ζητώ και δεν βρίσκω είναι και ότι προσφέρω και δεν δέχονται. Πως μας κατάντησαν, μωρέ, έτσι τα όνειρα μας; Μας τα κουβαλάνε από αίθουσα σε αίθουσα, τα στριμώχνουν και τα τσαλαπατάνε. Τους επιβάλουν ασφυκτικούς χρονικούς περιορισμούς. Τα αναγκάζουν να περάσουν από κακοτυπωμένες φυλλάδες. Τα υποχρεώνουν να ζήσουν και να επιβιώσουν σε χώρους μικρούς βιβλιοθηκών με πλήθος συναδέλφων που φωνασκούν και χαριεντίζονται. Πως μας κατάντησαν, μωρέ, έτσι τα όνειρά μας. . .

11/03/1976

Λίγες μέρες πριν φοβήθηκα. Κυριολεκτικά. Ήταν ένα πρόγραμμα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πρόγευση μιας καταστροφής που κάποτε μπορεί να πραγματωθεί. Σαν κάτι που είναι δυνατόν να σπάσει. . .

21/03/1976

Αν ότι μας έκανε να πονέσουμε είναι ό τι αγαπήσαμε αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να αγαπήσουμε. Όποτε προτίμησα την σιωπή από τον λόγο το έκαμα από σεβασμό για τον δεύτερο.

02/04/1976

Κάτω από τον Απριλιάτικο ήλιο της Αττικής δεν μπορεί κανείς να κρατήσει τις θέσεις του. Όπως και να το κάνουμε η ζωή είναι πέρα από τον τρόπο της άρνησης της Φ. και την δική μου θέση. Η ζωή είναι άλλο πράγμα. . .

06/04/1976

Μητέρα Σιωπή Ευλόγησε.

18/06/1976

Ντε κοπρόσκυλο να πληρώσεις τα σφάλματά σου. . .

[Διαγωνισμοί στο ΕΜΠ. . .]

21/06/1976

Και … το τωρινό [στη Χνου]

Τι κουτό που είναι να προσπαθεί κανείς να ξεδιπλώσει αρετές που δεν έχει και να θάβει αρετές που έχει!

02/06/2006

Πριν τα Είκοσι, Έξι [ΝΚ]

Καλό Μήνα, Καλύτερη Ζωή!

01/06/2006