Η μποτίλια που έριξα στο πέλαγο ταξίδεψε. Έφτασε. Τρίτη, 24 Μαρτίου. Ημιαργία. Μεσημεράκι. Έχω μόλις επιστρέψει στην Α29. Φορτωμένος. Ταινίες της Τζέιν Ώστεν. Στατικά μοντέλα αυτοκινήτων. Ανοίγω τον Η/Υ. Εκκίνηση. Χαρακτηριστικό μπιπ. Το λευκό φακελάκι του gmail notifier βάφεται μπλε. Μήνυμα. Είναι από εκείνη. Χαίρομαι. Το διαβάζω. Δυο προτάσεις. Πέντε λέξεις. Δυο ερωτηματικά. Ένα θαυμαστικό. Με καλημερίζει, με ευχαριστεί πολύ, για τις ευχές, ρωτά ποιος είμαι.
Δεν είναι ότι ακριβώς θα ήθελα. Τα αρχικά του ονοματεπώνυμου μου και, κυρίως, το συνημμένο “διαπιστευτήριο” αποδεικνύονται ανεπαρκή. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κάποιοι έχουν το παρελθόν τους εύκαιρο, άλλοι όχι. Κατανοώ. Γιατί να δαπανήσει τον πολύτιμο χρόνο της για να λύσει μυστήρια; Είναι πολύ πιο εύκολο να γράψει ένα ερωτηματικό δίπλα στο αείποτε και να περιμένει, έτοιμη, την απάντηση. Δεν ήμουν αείποτε αείποτε. Έγινα. Θα ήθελα να το έχει ψυχανεμιστεί, να καταλάβει ποιος ήταν ο αποστολέας των ευχών. Απογοητεύτηκα.
Απάντησα. Δυο ώρες μετά. Το σωστό θα ήταν να γράψω το ονοματεπώνυμό μου και να τελειώνει η ιστορία. Δεν το έκανα. Με μια φιλοπαίγμονα διάθεση, ομολογώ, έγραψα άλλα. Για το πώς αλλάζουν οι άνθρωποι, ξεχνούν πράγματα και πρέπει να συστηθούν και πάλι. Μια πρόταση, τριανταπέντε λέξεις, τρία κόμματα, ένα ερωτηματικό στο τέλος. Πάτησα το κουμπί “Αποστολή”. Έφυγε. Μπορώ να υποθέσω ότι έφτασε.
Δεν έχω πάρει απάντηση. Το πιθανότερο είναι να μην πάρω. Το δέχομαι. Δικαίωμά της. Γιατί θα πρέπει να ασχολείται κανείς με τους μυστήριους που, στα καλά καθούμενα και δεκάδες έτη μετά, έχουν την έμπνευση να πέμπουν “Χρόνια Πολλά”; Και όχι μόνο αυτό αλλά εμφανίζονται και με καινούργια ταυτότητα.
Δε σκοπεύω να επανέλθω. Κρίμα που δεν τα καταφέραμε να μιλήσουμε και να μάθουμε ο ένας για τη ζωή του άλλου. Αρκεί, από την πλευρά της, μια απλή αναζήτηση στο Google, για τη λέξη “aeipote” ή “αείποτε”, για να με βρει και, διαβάζοντας λίγο, να με ταυτοποιήσει και να μάθει πράγματα για μένα. Ίσως να το έχει ήδη κάνει ή να το κάνει στο μέλλον. Θα αρκούσε, ίσως, από την πλευρά μου να τις στείλω ευχές με ονοματεπώνυμο και όχι “ετερώνυμο” (κατά Πεσόα. . .) για να πάρουν τα πράγματα διαφορετικό δρόμο. Δεν το έκανα. Ήθελα το “αείποτε” και όσα, πλέον, αυτό αντιπροσωπεύει.
Ας έχει. Έτσι κι αλλιώς: Ποτέ δε θα μάθουμε όλα όσα μας αφορούν. . .
Ακούγεται ο Λάκης Παππάς στο τραγούδι “Ο Έκτορας και Η Ανδρομάχη” των Μάνου Χατζιδάκι – Ιάκωβου Καμπανέλλη.
27/03/2009
δεν είναι λίγες οι φορές που μου θυμίζεται τον εαυτό μου
ΑπάντησηΔιαγραφήτον οποίο όμως παλεύω
αντιμάχομαι
έτσι, θα προτιμούσα μιαν άλλη στάση η οποία να διευκολύνει
τι και ποιον τίθεται το ερώτημα
κι ειλικρινώς ομολογώ, εμένα στην αρχική βαθειά μου επιθυμία: την ..επανασυγκόληση.. :)
ο Λακης Παππας ερμηνεύει αυτό το υπέροχο τραγούδι;
είχα την εντύπωση απο παντα πως είναι ο Γιωργος Ζωγράφος!
καλη σας ημερα!
καλο σαββατοκυριακο!
Το δικό μου δεν έφτασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι όμως σίγουρος ότι θα ήθελα και να φτάσει!
Αδιόρθωτοι εγωιστές! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ το έχω κάνει κι' εγώ, δεν είναι βλακεία όμως;
Καλημέρες με χαμόγελα.
ειναι τρυφερο
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ τρυφερο
ακομη κι αν δηλωνει την αδυναμια του αποστολεα
ακομη κι αν δεν λαβει οτι επιθυμουσε κι οπως το επιθυμουσε
ακομη κι αν ουτε καν φτασει
για μενα, ειλικρινα, ολα οσα καταδεικνυουν βαθειες επιθυμιες κι ανθρωπινες αδυναμιες, ειναι τρυφερο
αλλά ενταξει, η δικη μου ειναι η μια απο τις τοσες εκδοχες :))
Orelia:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιάζει να είμαστε από το ίδιο είδος μιας σας τόσο πολύ θυμίζω αυτά που σας θυμίζω. Η επανασυγκόλληση, όμως, δεν ήταν, σε καμιά περίπτωση, επιδίωξη μου. Απλά, ανθρώπινα και σκέτα, έστω και τρείς δεκαετίες μετά, θέλησα να μάθω τι κάνει και πως είναι ένας άνθρωπος που μαζί του έζησα έντονες στιγμές. Ίσως μάλιστα, και για τον συγκεκριμένο στόχο, να μη το χειρίστηκα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήθελα να βάλω λίγο μυστήριο, μια μικρή γλυκιά αγωνία, κάτι. Ας είναι!
Ευχαριστώ πολύ και για το δεύτερο σχόλιο σας. Είναι από αυτά που με κάνουν και συνεχίζω. . .
Sotiris K. :
“Της άφατης λέξης είσαι κύριος. Της ειπωμένης δούλος”. Ισχύει, λοιπόν. Ακόμα ένα “σημείο καμπής” που δε λειτούργησε. . .
ellinida:
Ως προς το χειρισμό, ίσως. Ως προς το προσδοκώμενο, όχι!
ΚαληΗμέρα! Να περνάτε Καλά!
Βίοι παράλληλοι;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://rodiat4.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν όχι παράλληλοι, σίγουρα αντίστοιχοι. . .
Πώς αλλιώς αφού έτσι είναι οι άνθρωποι;